Daar is 'ie dan: Dune!

Ja, ja, ik heb de mini-serie Frank Herberts Dune eindelijk uitgekeken deze week.
Al toen ik ervan hoorde in 2000 wilde ik deze serie zien. Ik had de hele serie boeken gelezen en het eerste daarvan (Dune) stond nog vers in mijn geheugen. Zonder kabeltelevisie was de kans op het zien ervan echter vrij klein. Nu heb ik hem op DVD en ik heb de tweede serie al geleend van een vriend van me. Ik kan er niet op wachten die te gaan kijken! Misschien vanavond.
Maar goed, eerst de eerste serie. Het was een feest van herkenning terwijl allerlei personen en gebeurtenissen uit het boek op het scherm kwamen. De ingewikkelde verhoudingen tussen de verschillende edele huizen, de Bene Gesserit (een vrouwelijke orde gericht op het 'kweken' met mensen) en het ruimtegilde waren goed weergegeven, duidelijker dan in de jaren '80 film in elk geval.
Het huis Atreides krijgt de controle over de woestijnplaneet Arrakis. Dit is de enige plaats in het heelal met 'Spice', het goedje dat snelle ruimtereizen mogelijk maakt, kortom waar het hele keizerrijk van afhankelijk is. Natuurlijk zijn er kapers op de kust. De vorige bezetters van Arrakis, het huis Harkonnen, blijkt een lid van de Atreides huishouding te hebben aangezet tot een gruwelijk verraad. Alleen Jessica, de concubine van graaf Leto, en zijn zoon Paul ontsnappen. Ze storten neer in de woestijn en maken daar kennis met de Fremen: een volk dat leeft in de woestijn, met allerlei gebruiken die draaien om het behoud van water. Jessica beschikt vanwege haar training door de Bene Gesserit over schijnbaar bovennatuurlijke eigenschappen, en weet zo een plek in de samenleving van de Fremen te veroveren. Paul neemt de naam aan van 'Muad d'ib' en krijgt een leidinggevende positie. Hij wordt geplaagd door toekomstvisioenen, die in heftigheid toenemen. Als hij Arrakis wil bevrijden van de tirannie van de Harkonnen moet hij zijn bestemming omarmen...
In de traditie van deze blog eerst een paar dingen die ik minder geslaagd vond. Het was duidelijk dat het budget van deze eerste serie niet erg hoog was. Dat het er desondanks zo episch uitziet is bewonderenswaardig. Maar voor iemand die SF-films uit Hollywood gewend is, is het even wennen aan geschilderde achtergronden en duidelijk neppe gevechten. Ook de computereffecten lijken soms net niet af (vooral een soort van woestijnmuis was niet echt overtuigend). Mijn andere negatieve commentaar betreft de karakterisatie van sommige bijfiguren. In het boek waren alle bijfiguren geloofwaardig, maar bovenal maakten ze een blijvende indruk: karakters als Duncan Idaho, Gurney Halleck en Stilgar. In de serie merkte ik dat ik niet zo aan ze hechtte als toen ik het boek las. Vooral Duncan Idaho, die ook in de latere boeken voorkomt, kwam er bekaaid af.
De rest van de hoofdpersonen waren echter trouw aan hun versies uit de boeken. Graaf Leto, gespeeld door William Hurt uit de film Lost in Space, is een sympathiek familiehoofd. De acteur die Paul speelt toont zijn naiviteit in het begin en zijn steeds fanatiekere houding als hij de rol aanneemt van de Mahdi, de beloofde bevrijder van de Fremen. En de ecoloog dr. Kynes vond ik zelfs beter dan in het boek.
De serie heeft, net als het boek, duidelijke religieuze ondertonen. De Fremen verwachten een messias, die hen zal bevrijden en van Arrakis een groene tuin zal maken. Paul kan de toekomst zien, maar als hij zich opwerpt als messias, zal hij dan een gruwelijke heilige oorlog ontketenen? Zal hij een goede leider blijken of een tiran worden? Maar als hij niets doet loopt de samenleving ook op een einde... De strijd op de achtergrond is tussen vrije keuze en manipulatie. De Bene Gesserit (en de Harkonnens) zijn er meesters in dingen van anderen gedaan te krijgen. De eerste door subtiele beïnvloeding, de tweede door bedreiging en marteling. Paul onttrekt zich echter aan hun controle, ook al is hij de 'Kwizatz Haderach', het doel van het programma van de Bene Gesserit. Hij wil zijn eigen bestemming bepalen. Maar wat als dat tegelijk zijn lot blijkt te zijn?
De serie geeft geen antwoorden op al deze vragen, maar ze zijn interessant genoeg om over na te denken.
Wij dreigen ook van alle kanten gemanipuleerd te worden: door onze ouders, onze overheid, onze cultuur. Iedereen wil iets van ons: onze tijd, ons geld, onze overtuiging. En we denken dat God ons ook wil manipuleren. Er zijn ook talloze voorbeelden van manipulerende godsdiensten en kerken, daarvoor hoeven we alleen maar het nieuws aan te zetten. Als we ons bewust worden van al deze valstrikken, deze netten waarin we vastzitten, gaan we verlangen naar vrijheid. En de bijbel zegt dat we deze vrijheid vinden als we ons aan God overgeven. Dat lijkt paradoxaal: moet je dan niet allerlei dingen van God? Het antwoord is kort: nee. Gods doel is ons helemaal vrij te maken. "Om vrij te zijn heeft christus u vrijgemaakt, laat u daarom niet weer een slavenjuk opleggen" (Galaten 5). Vrij van de wet, vrij van elke verplichting, maar ook vrij van elke zondige beïnvloeding. God manipuleert niet. Hij laat ons vrij om voor Hem te kiezen of Hem af te wijzen. En als we voor Hem kiezen hoeven we niet te voldoen aan allerlei regeltjes of wetten. Hij werkt zelf in ons, geeft ons een nieuw leven. Hij herstelt ons naar het beeld van God, zoals we oorspronkelijk bedoeld waren. We weerspiegelen God in ons denken, onze emoties, onze wil. Deze nieuwe mens wil niet anders dan God en andere mensen liefhebben. Daarom noemt de bijbel het gebod "Heb uw naaste lief als uzelf" ook de "wet van de vrijheid." De herstelde persoon die we worden, die nieuwe Johan, Kaas, Piet of Katrien, is compleet vernieuwd met de diepe verlangens die God in ons hart geschapen heeft. Dus zal het uiteindelijk zo zijn, dat als we doen wat we ten diepste willen, we voldoen aan de bestemming van God op ons leven. De kerkvader Augustinus verwoordde het zo: "Heb God lief en doe wat u wilt."We vervullen ons lot, niet in manipulatie, maar in vrijheid. Ik begrijp dat het ingewikkeld is, en paradoxen zijn altijd moeilijk in een paar regels uit te leggen, maar het is volgens mij wel heel belangrijk.
Er zat nog meer in de serie wat mijn verlangen aansprak. Ten eerste het ontwerp van de ruimteschepen en kostuums. Het wijkt behoorlijk af van de standaard SF-vormgeving, met veel Japanse en bijna middel-eeuwse elementen. En erg veel soorten hoeden.
Ten tweede het hele idee van een beschaving aangepast aan het leven in de woestijn. Met speciale pakken recyclen ze zelf het zweet. Voor iemand op de grond spugen staat gelijk aan een waardig eerbetoon en huilen is 'Water voor iemand spillen'. In het boek is de samenleving van de Fremen, met al hun gebruiken en rituelen, nog veel gedetailleerder beschreven, maar de film gaf al een aardige indruk.
En dan zijn er de wormen: honderden meters lange wormen onder het zand van Arrakis, groot genoeg om een hele 'Spice'-mijninstallatie te verorberen. Als ze boven het zand uitrijzen vormen ze een ontzagwekkend gezicht. Helaas waren ook hier de special effects niet helemaal overtuigend, maar toch was het mooi ze uitgebeeld te zien. In de tweede serie schijnen ze nog indrukwekkender te zijn. Ik ben benieuwd.

Voor de geeks onder mijn lezers: een vergelijking tussen Star Wars en Duin. Het blijkt dat George Lucas toch behoorlijk is beïnvloed door het boek.

[Well, I've finally watched the miniseries Frank Herberts Dune this week.
Since I learned of this series in 2000 I hoped to see it once. I read the whole series of novels and the first (Dune) was still clear in my mind. But without cabletelevision the chance of seeing it was really small. Now I own the series on DVD and I have already borrowed the second. I can hardly wait to watch it. Maybe I'll start this evening.
Back to the first series. It was a feast of recognition while all kinds of persons and incidents from the book passed on the screen. The complicated relations between the noble houses, the Bene Gesserit (a female order aiming at improving bloodlines) and the spacinguild were well realised, more clearly than in the '80's movie I thought.
House Atreides is sent to the desertworld Arrakis. This is the only place in the galaxy with 'Spice', the stuff that makes fast travel through space possible and is thus essential for the continuation of the galactic empire. Ofcourse there are others interested in Arrakis. The former occupants of the planet, House Harkonnen, turns out to have bought a member of the Atreides household and a disastrous betrayal takes place. Only Jessica, count Leto's concubine, and his son Paul, manage to get away. Crashed in the desert they meet the Fremen: a people living in the depths of the desert, with all kinds of rituals about the conservation of water. Because of her Bene Gesserit training Jessica has seemingly supernatural powers and she can carve a niche for her in the Fremen society. Paul takes on the name 'Muad d'ib' and finds a place as a leader. He is plagued by visions of the future, growing in intensity. If he wants to free Arrakis of the Harkonnen tiranny he will have to embrace his destiny...
In the tradition of this blog first a couple of things I liked less. It was clear the budget of this first series wasn't very high. It's a wonder scenes look as epic as they do, though. But for someone used to hollywoodmovies it's jarring to be confronted with painted background and clearly faked fights. The computer effects too sometimes are not quite finished (especially a kind of mouse was not convincing at all). My other more negative comment is about the characterisation of some minor characters. In the book all characters were believable and made a lasting impression: people like Ducan Idaho, Gurney Halleck and Stilgar. In the series they didn't stand out to me. Especially Duncan Idaho was a cipher.
The other protagonists were true to their versions in the books. Count Leto, played by William Hurt from the movie Lost in Space, is a sympathetic pater familias. The actor who plays Paul shows his naivity at the start and his growing fanaticism as he takes on the role of the Mahdi, the promised rescuer of the Fremen. And ecologist dr. Kynes was better than in the book.
Just like the book the series has clear religious underpinnings. The Fremen expect a messiah who shall free then and turn Arrakis into a green garden. Paul can see the future, but if he proclaims himself the messiah, will he ignite a religious war? Will he turn out to be a good leader, or will he become a tirant himself? But if he doesn't do anything society is doomed as well... In the background a battle rages between free choice and manipulation. The Bene Gesserit and the Harkonnen are masters in bending others to do their will. The first by subtle guidance, the second by intimidation and torture. Paul can't be controlled, even though he is the 'Kwizatz Haderach', the goal of the Bene Gesserit's breeding program. He wants to choose his own destiny. But what if that turns out to be his fate after all?
The series doesn't answer all these questions, but they are interesting to think about none the less.
We too are manipulated from all sides: by our parents, our governments, our culture. Everybody wants to get something from us: our time, our money, our conviction. And we think God wants to manipulate us too. There are lots of examples of manipulating religions and churches, we only have to watch the news to see that. If we become conscious of all these traps and nets by which we are bound, we start to desire freedom. And the bible says we will find this freedom only when we give ourselves over to God. That seems a paradoxal situation: doesn't God command us to do lots of things? The answer in short is: No. Gods purpose is to make us free. "To be free Christ has made you free, don't let yourself be made a slave again" (Galatians 5) Free from the law, free from every obligation, but also free from every influence of sin. God does not manipulate. He gives us freedom to choose to believe in Him, or to turn away from Him. And if we choose to follow Him, we don't have to obey all kinds of rules or regulations. He himself changes us, gives us a new life. He restores us to the image of God, the way we were meant to be. We will mirror God in our thoughts, our emotions, our will. This new man wants no other thing than to love God and other people. That's why the commandment "love your neighbour as yourself" in the bible is called "the law of freedom". The restored person we become, the new Johan, Jack, Paul or Rose is totally renewed, complete with the deep desires God has created in our hearts. Thus in the end when we do what we deeply want to do we will fulfill the destiny of our lives. Saint Augustin already said: "Love God and do what you want". We fulfill our destiny, not by manipulation, but in freedom. I understand this is complex and paradoxes are hard to explain in just a few lines, but I think it is important none the less.
There was more in this series that spoke to my desire: firstly the design of spaceships and costumes. It differed from the usual SF-design, with lots of Japanese and faux-middle ages elements. And many kinds of hats.
Secondly the idea of a society in all aspects adapted to life in the desert. With special suits they even recycle sweat. To spit on the ground is to bestow honour, and to cry is to 'spill water before someone'. The society is more cleary drawn in the book, with all the customs and rituals, but the movie gave a good impression.
Then there are the sandworms: hundreds of meters long and living beneath the sands of Arrakis, large enough to swallow a Spice mining facility. Rising above the sand they are an awe-inspiring sight. Sadly the special effects of the worms were not fully convincing, but it was great to see them on the screen none the less. In the second series the should be even more impressive. I look forward to it.

For every geek among my public: a comparison between Star Wars and Duin. It turns out George Lucas has been influenced by the book for a fair bit.]

Dr. Who in de bioscoop?

Een van mijn grootste ontdekkingen van het afgelopen jaar was de bijzondere wereld van Dr. Who.
Deze britse sciencefictionserie lijkt soms gemaakt met mijn fantasie in het achterhoofd: excentrieke tijdreiziger, monsters in alle soorten en maten, bizarre plots die het hele tijd-ruimte continuüm omvatten en engelse humor. De oude series hadden een erg beperkt budget en dat is te zien aan de kartonnen achtergronden en plastic wezens, maar het sterke verhaal maakt dat je daar nauwelijks op let. Het enige jammere vind ik dat de serie nogal aan de Aarde gebonden blijft. Het bezoeken van andere planeten is voor mij wel een kernkwaliteit van Science Fiction series (Daarom zou ik volgens mijn vriend Hans de serie Farscape geweldig vinden).
Anyway, ik heb ook de meeste afleveringen gezien van de nieuwe serie Dr. Who. Hier was wel geld genoeg voor goede special effects en sommige beelden doen niet onder voor de meest spectaculaire bioscoopfilm. De nieuwe afleveringen hebben vaak een emotionele impact die de oude afleveringen misten. De monsters en tegenstanders zijn goed bedacht (maar ook oude klassiekers als de Daleks en Cybermen komen terug), maar ze vallen soms weg tegen de relatie tussen de Doctor en Rose. Aan het eind van het laatste seizoen leken de twee voor altijd gescheiden...
Nu komt het gerucht dat er gewerkt wordt aan een bioscoopfilm!
Voor deze film zou actrice Billie Piper zich weer bij de cast willen voegen (ondanks het einde van seizoen 2).
Ik heb er geen bezwaar tegen en hoop dat een film de speciale britse eigenaardigheid behoudt. Hoe ze een plot kunnen verzinnen dat het op kan nemen tegen de 'Daleks vs Cybermen' confrontatie weet ik niet, maar ik ben benieuwd.

Even iets anders: volgend jaar weer een animatiefilm over pinguins. Lijkt me leuk.

[One of my most important discoveries this past year was the bizarre world of Dr. Who.
This british science fiction series sometimes seems conceived with my kind of fantasy in mind: excentric timetraveller, monsters of all kinds, bizarre plots that spread the whole of the space-time continuum and real brittish humor. The old series had a low budget and that's clear to see from the cardboard backgrounds and the plastic creatures, but the strong stories make it an issue of almost nu importance. The only sad thing for mis the often earth-bound quality of the sereis. Visiting other planets is to me one of the core qualities of science fiction (according to my friend Hans I would like the series Farscape very much).
Anyway, i also saw most episodes about the new Dr. Who. This production had enough money for good special effects and some images would not be amiss in the most spectacular hollywoodmovie. The new episodes often have an emotional impact missing in the older ones. The monsters and adversaries are nicely conceived (but old classics like the Daleks and Cybermen do also return), but they fade into the background compared to the relation between the Doctor and Rose. At the end of the last season the two seemed to be parted forever...
Now there's a rumor that people are working on a movie!
For this movie actress Billie Piper is asked to join the cast again.
I don't object to it and hope a movie would retain the special brittisch quirkyness. How the writers will be able to come up with a plot that rivals the 'Daleks vs Cybermen'-episode is a mistery for me, but I'm curious...

Something totally different: next year another animated movie about penguins. Seems like fun...]

zieke vissen

Groot verdriet in huize Klein Haneveld... Of in elk geval in mijn grote aquarium (Rio 240). Al een paar weken had mijn mannetje Aequidens curviceps nogal enge gaten in zijn kop en bij zijn rugvin. Het zag er echt heel naar uit, maar ik kon hem niet te pakken krijgen om hem eruit te vangen. Dat heb je als je een aquarium hebt vol planten, met tal van schuilplaatsen voor een vis om zich te verbergen. Pas gisteren kon ik hem in mijn net krijgen.
Ook zag ik de laatste tijd mijn Pristella maxillaris
(klein scholenvisje) exemplaren met zwarte vlekken in hun lichaam. En het schooltje was afgenomen van elf tot zeven (hoewel ik geen dode visjes heb gezien. Dat zegt echter niks).
Vervolgens vond ik eerder deze week mijn algenetende meerval Ancistrus species dood, totaal verbleekt, maar zonder duidelijke ziektesymptomen.
En gisteren ontdekte ik witte stip bij mijn nieuwe bijlzalmpjes en een paar van de Pristella's. Het is gelukkig de meest voorkomende (bij mij althans) en makkelijkst herkenbare visziekte: mooie grote witte punten (zie de foto). Direct maar behandeld met vismedicijn Esha 2000 en nu maar hopen op een goede afloop.
Het nadeel van behandelen met medicijnen is dat ook gunstige bacteriën en micro-organismen heer natuurlijk een klap van zullen krijgen. En ik heb de gunstige beestjes juist hard nodig: deze week zat er namelijk ook weer blauwe alg (cyanobacteriën) in mijn aquarium. Dit is wel de meest vervelende algensoort die ik ken. Ik heb er het hele eerste jaar dat ik mijn aquarium had last van gehad, en heb een tijd lang elke dag water ververst. Dat herhaal ik liever niet. Ik vermoed dat ik er de laatste tijd weinig vissen in mijn aquarium zitten en dat ik te weinig voor. Daardoor is de hoeveelheid nitraat en fosfaat weer sterk afgenomen. Ik zie het ook aan de hele lange (50cm) wortels van de oppervlakteplanten in mijn aquarium. Die hadden eerst worteltjes van vijf centimeter, maar nu moeten ze kennelijk meer moeite doen aan voeding te komen. Als er weinig nitraat en fosfaat inzit kan het evenwicht makkelijk naar één van beide kanten doorslaan. Heb je te veel nitraat dan komt er snel draadalg, bij te veel fosfaat blauwe alg. De truuk is om het juiste evenwicht te vinden. Dat was me goed gelukt het laatste half jaar, maar het ziet er nu weer wat somberder uit.
Heeft dit iets met verlangen te maken? Niet direct natuurlijk. Maar ik denk dat iedereen dit soort frustraties wel herkent. Heb je net je auto door de APK-keuring gekregen, word je van achteren aangereden... Verheug je je op een lange vrije avond, hebben de treinen meer dan een uur vertraging... Lukt het je eindelijk om met vrienden iets af te spreken, komt er iemand niet opdagen... En groter: net als we ons huis hebben gekocht, staat onze baan op het spel. Net als we denken het rustig aan te kunnen doen, zien we lekkage in de badkamer. Net als we tevreden zijn, sterft een geliefd familielid. Het lijkt een patroon, een patroon waar niemand aan ontsnapt.
De bijbelse Prediker zei het al: 'Tijd en toeval treffen allen'. Zo is het. En Jezus waarschuwde ons dat we niet teveel waarde moeten hechten aan dingen op aarde "waar mot en roest ze aantasten en waar dieven inbreken en ze stelen"(Mattheus 6 vers 19). Volgens Paulus is de schepping "veroordeeld tot een zinloos bestaan" (Romeinen 8 vers 20). Dat is wat we bijna dagelijks merken. En dat is waarom ik niet kan verwachten dat mijn aquarium altijd zonder problemen blijft functioneren. Maar er is hoop! Het laatste vers wordt gevolgd door een belofte: "Ook de schepping zal bevrijd worden uit de slavernij van de vergankelijkheid en delen in de glorierijke vrijheid van de kinderen van God!"
En dat is waar we naar verlangen, het moment "waarop God ons voorgoed tot zijn kinderen maakt en ons hele bestaan bevrijdt" (Romeinen 8 vers 23). Ik verlang er in elk geval wel naar, "zuchtend" in de woorden van Paulus. En de wetenschap dat de toestand van verval niet de bedoeling is, geeft me kracht om vol te houden. Dat is de functie van hoop.

Voor meer informatie over visziekten (en gruwelijke foto's van zieke vissen), bezoek deze informatieve website.

[Despair hit family Klein Haneveld... or at least my large fishtank (Rio 240). For a couple of weeks my male Aequidens curviceps showed some rather disturbing holes in his head and at his dorsal fin. It was really gross, but I wasn't able to catch him. That is the consequence of having a tank full of plants and lots of places to hide for a ill fish. Only yesterday I caught him in my net.
Furthermore in the past weeks I idintified large black spots in the body of my Pristella maxillaris , a small tetra. And the group was reduced from eleven to seven individuals, even though I didn't spot dead ones.
And last week my algue eating catfish Ancistrus species has died. He was almost white, but I did not find clear symptoms.
To top it off, yesterday I saw an infection of ichthyosporidium (white spot sickness) with my new hatchetfish and some of the Pristella's. Luckily it's the most frequent (with me) disease for fish, and the easiest to recognize: white spots over the body (see photograph). So I started treating with Esha 2000 directly. Now I have to hope it will all heal properly.
The downside of treating with medicines is that they also hit the healthy bacteria and microbes. And I do need the healthy microbes now more than ever: this week I also saw blue algaes in my tank. This is the worst species of algae I know. I struggled with it for the whole first year I've had this tank and for a long time I had to clean every day. That's something I'd rather not have to repeat. I suspect that the past few months I've fed my fish too little (and had too little fish), and that made the levels of Phosphate and Nitrate plummet. Another symptom are the very long roots of some of the floating plants, up to 50 cm. These plants had roots of 5 cm or less ofr a long time, but now they have to work harder to find their nutrition. The problem with so little phoshate and nitrate is that the balance is more easily disturbed. And with too much nitrate green algae prosper, with too much phospate it's the blue algae that grows. The trick is to find the right balance. And I had found it for the past half year, but now the prospect is a little darker.
Does this all have something to do with desire? Not directly, but I think that everyone recognizes frustrations of this kind. You just repaired your car and it's hit from behind... You look forward to an evening for yourself and the train home arrives an hour late. You finally manage to pick a date to meet old friends and someone can't make it... And in larger matters: just when we bought our house our jobs are on the line. Just when we think we can relax there's a leakage in the bathroom. Just when we are happy, a familymember dies. It seems like a pattern, a pattern no-one can escape from.
The book of Ecclesiastes already proclaimed: 'Time and coincidence get to everybody'. That's the way of things. And Jesus warned us to not give too much attentions to things on earth "where moth and rust destroy, and where thieves break in and steal" (Matthew 6 verse 19) According to Paul the whole of creation is "subjected to frustration" (Romans 8 verse 20). That is something we experience almost daily. And that's why I can't expect my fishtank to do well without problems. But there is hope. The last verse is followed by a promise: "Creation itself will be liberated from its bondage to decay and brought into the glorious freedom of the children of God!"
That is what we look forward to, the moment of our "adoption as sons, the redemption of our bodies" (Romans 8 verse 23). At least I do desire that moment, "groaning" in Paul's words. And knowing that this condition of frustration was not the intention gives me strength to hold on. That's what hope's for.

More information about illnesses of fish on this informative website.]

Dit wil ik lezen!

Iedere lezer van deze blog weet hoe enthousiast ik ben over de verhalen van C.S. Lewis en J.R.R. Tolkien (en zo niet: ja, ik ben er erg enthousiast over!). Deze twee christenen en professoren hebben praktisch gezien het fantasygenre populair gemaakt. Ze maakten samen deel uit van The Inklings, een gezelschap van lezers en schrijvers dat elke week samenkwam om te praten over boeken, kunst en geloof. Grote voorbeelden, voor mij wel in elk geval. En de laatste jaren zijn er populaire films gemaakt van hun boeken.
Binnenkort verschijnt een fantasyboek waarin zij en mede-Inkling Charles Williams de hoofdrol spelen: Here, there be dragons van de schrijver James A. Owen.
Een korte samenvatting:
Een ongebruikelijke moord brengt drie vreemdelingen, John, Jack en Charles samen op een regenachtige nacht in Londen tijdens de eerste wereldoorlog. Een klein vreemd mannetje met de naam Bert verteld ze dat zij nu de zorg dragen voor de Imaginarium Geographica - een atlas van alle landen die ooit bestaan hebben in mythen en legenden, fabels en sprookjes. Deze landen kunnen volgens Bert bereikt worden met een schip De paarse draak, een van de zeven schepen die de grens naar de wereld van de dromenarchipel kan oversteken.
Achternagezeten door vreemde en angstaanjagende wezens vluchten de drie metgezellen uit Londen aan boord van het drakenschip. Op weg naar het rijk van de verbeelding moeten ze leren hun angst te overwinnen en op elkaar te vertrouwen als ze de duistere machten willen verslaan die het lot van twee werelden bedreigen. En ondertussen delen ze een avontuur vol aanwijzingen waarmee de lezers kunnen raden tot welke legendarische schrijvers de drie zullen uitgroeien...

Dat klinkt goed, eigenlijk. Ik hou wel van verhalen waarin echte historische figuren worden opgevoerd in een fantastische omgeving. Waarom? Volgens mij omdat het suggereert dat er meer aan de hand was in het leven van de hoofdpersonen dan we met het oog van ze konden zien. Wij weten alleen van de buitenkant, maar in werkelijkheid leefden ze in een 'groter verhaal' en waren ze ook belangrijk op een heel ander niveau. En dat geldt voor ieder van ons. We leven op twee niveau's: in de zichtbare wereld en in de onzichtbare wereld. Zelf heb ik een verhaal geschreven (Indiana Jones en de zweep van de Balrog), waarin Indiana Jones een ontmoeting had met professor Tolkien (die het werk van Henry Jones senior goed bleek te kennen) en met Jack Lewis. Dit type verhalen zijn het leukst als de karakters en eigenschappen van die personen ook realistisch zijn weergegeven en als de details van hun voorgeschiedenis kloppen, kortom, als ze te herkennen zijn.

Ik denk dat dit verhaal erg goed kan worden. De schrijver heeft het in zijn aankondiging (zie de link) over verlangen, dus dat zit wel goed. En ik zie er naar uit om allerlei verwijzingen te zien naar de verhalen van Lewis, Tolkien en Williams. (Ik zag er al een: het drakenschip!). En ik hoop op verwijzingen naar het christelijk geloof van de hoofdrolspelers (hoewel Lewis nog geen christen was ten tijde van de eerste wereldoorlog. Tolkien echter wel).
Ik ben alleen bang dat de werkelijke geschiedenis van de karakters gaat worden vergeten. Tijdens de eerste wereldoorlog vochten Lewis en Tolkien bijvoorbeeld aan het front. Tolkien verloor daar zijn beste vrienden (hij kende Lewis toen nog niet). Ik hoop dat de schrijver ook biografiën van deze mannen heeft gelezen en goede verklaringen geeft als hij van hun echte verhaal afwijkt...
De uitgever heeft al zo'n vertrouwen in het boek, dat het is aangekocht voor een verfilming!

(Update: op de eerste link is al een stukje te lezen uit het begin van het boek. Ze beginnen als John in het ziekenhuis is, weg van het front met 'trench fever'. Hij is moe van de oorlog. Dat klopt met de biografie. Mijn enthousiasme groeit!)

[Every reader of this blog realises my enthousiasm about the works of C.S. Lewis and J.R.R. Tolkien (and if not: yes, I'm very enthousiastic about those. So there.) These two christians and professors have practically popularized fantasy as a genre. Together they were part of The Inklings, a society of readers and writers meeting every week to talk about books, art and faith. Great examples for me. The past few years several popular movies have been produced based on their books.
In a while a new fantasynovel will appear in which these two and fellow Inkling Charles Williams are the protagonists: Here, there be dragons by James A. Owen.
A short teaser:
An unusual murder brings together three strangers,
John, Jack, and Charles, on a rainy night in London during the first World War. An eccentric little man called Bert tells them that they are now the caretakers of the Imaginarium Geographica -- an atlas of all the lands that have ever existed in myth and legend, fable and fairy tale. These lands, Bert claims, can be traveled to in his ship the Indigo Dragon, one of only seven vessels that is able to cross the Frontier between worlds into the Archipelago of Dreams.

Pursued by strange and terrifying creatures, the companions flee London aboard the Dragonship. Traveling to the very realm of the imagination itself, they must learn to overcome their fears and trust in one another if they are to defeat the dark forces that threaten the destiny of two worlds. And in the process, they will share a great adventure filled with clues that lead readers to the surprise revelation of the legendary storytellers these men will one day become.

It sounds rather interesting. I do like stories in which real historical figures are put into a fantastical surrounding. Why? I think because it suggest that there was more to the lives of the protagonists than meets the eye. We only see the outside, but in reality they lived in a 'larger story' and had an important role to play on a wholly different level. And the same is true for each of us. We live on two levels: in the visible and in the invisible world. I myself wrote a story once (Indiana Jones and the Balrogs' whip), in which Indiana Jones met professor Tolkien (who knew the work of Henry Jones Senior) and Jack Lewis. Stories like these are best when the qualities and pecularities of the protaginists are portrayed as they really were and the details of their history are correct. In short, when they are recognizably themselves.
I think this book has the potential to be very good. The author talks (see the link above) about desire, that's the first good thing. And I look forward to seeing al kinds of allusions to the stories by Tolkien, Lewis and Williams. (I recognized the first one: the dragon ship!). And I hope there will be some recognition of the christian faith the protagonists shared (though Lewis had not yet converted during World War I. Tolkien was already catholic).
I'm just afraid that the real-life history of these characters will be forgotten. During WWI for example Lewis and Tolkien both fought at the front. Tolkien lost his best friends there (he didn't know Lewis at the time). I hope the author has read good biographys of these men and can come up with believable explanations when he turns away from their real story.
The publisher trust this book will do well, so it's been optioned for a movie!

(Update: at the first link there's a bit of a preview of the beginning of the novel. It starts with John in the hospital, away from the trenches. He is tired of war. That's historically correct. So my enthusiasm is growing!)

vernieuwde site Stephen R. Lawhead

Ja, na lang wachten eindelijk een vernieuwde website voor mijn favoriete auteur Stephen Lawhead. En het is een mooi ontwerp geworden. Hij beantwoordt vragen van zijn lezers, er zijn interviews en info over zijn nieuwe boeken.

P.S. Vreemd hoeveel goede Sf- en fantasyschrijvers Stephen of Steven heten: Stephen Donaldson, Stephen R. Lawhead, Stephen Baxter en Steven Erikson.

[Yes, after a long wait finally a renewed website for my favorite author Stephen Lawhead. And it's become a nice site. He answers questions, there are interviews en news about his new books.

P.S. Isn't it weird how many good SF- and fatnasyauthors are called Stephen or Steven? For example: Stephen Donaldson, Stephen R. Lawhead, Stephen Baxter and Steven Erikson.]

Fantasy voor volwassenen

Hoe kan ik één berichtje schrijven over een boek van Steven Erikson? Niet alleen is House of Chains met 1015 pagina's bijna even lang als Lord of the Rings (en daarover zijn complete encyclopedieën geschreven). Het is ook nog eens boek vier in een beoogde serie van tien delen (The Malazan book of the fallen) en bevat tientallen volken en beschavingen, hoofdpersonen en bijfiguren, verhaallijnen en verwijzingen naar een miljoenen jaren oude geschiedenis. Ik zou niet weten hoe ik ook maar een begin zou moeten maken over dit boek te schrijven.
Kan ik iets zeggen over de geschiedenis van het Malazijnse rijk? Met zijn keizers en keizerinnen, verschillende legers en veroveringen op meerdere continenten? En niet te vergeten de Bridgeburners, een legerafdeling die een belangrijke rol speelt in het verhaal?
Kan ik uitleggen wat de T'lan Imass zijn? Een compleet volk dat honderdduizend jaar geleden heeft gekozen voor onsterfelijkheid om hun missie te voltooien: het uitroeien van de Jaghut tirannen... Een keuze tegen een onvoorstelbare prijs.
Kan ik het magiesysteem verduidelijken? Alle verschillende terreinen, goden, demonen, huizen van de Azath, volksmagie, te veel om op te noemen.
Sommigen vinden deze serie de beste fantasyserie van de afgelopen tien jaar. En ik moet zeggen, met The wheel of time van Robert Jordan had ik het na vier delen wel gehad. Het was helemaal niet zo goed geschreven, de karakters vertoonden nauwelijks ontwikkeling en herhaalden voortdurend hun frustraties, en de achterliggende strijd tussen goed en kwaad was eigenlijk wel duidelijk. De eerste twee boeken vond ik nog wel interessant, maar geleidelijk verslapte mijn aandacht toch. Dat is met deze serie wel anders. Elke pagina is meeslepend.
Erikson heeft een achtergrond in de archeologie en antropologie, en dat merk je in de zorgvuldige gelaagde opbouw van zijn wereld en van elke samenleving. Hij is een meester in het opzetten van verschillende verhaallijnen, die dan toch weer naadloos bij elkaar komen (soms boeken later). Dit werkt mee aan het mythische karakter van de gebeurtenissen. Ook in dit boek blijken schijnbaar onafhankelijke geschiedenissen toch verband te houden. Hoe hij zelf alles bijhoudt weet ik niet, ik zou het niet kunnen. Zijn karakters komen echt over (hoewel ze nogal geneigd zijn zichzelf te analyseren), de vriendschappen tussen uiteenlopende karakters zijn realistisch en de dialogen zijn vaak rauw, maar humoristisch. Dat laatste is een belangrijk kenmerk van deze boeken: een soms onderkoelde, soms cynische, soms hilarische humor tegen de achtergrond van tragische gebeurtenissen.
Als je denkt dat dit humoristische boeken zijn, heb je het namelijk mis. Er zijn niet veel fantasyboeken meer aangrijpend dan deze. Karakters met wie je meeleeft, sterven een plotselinge dood. Het kwaad is echt en tastbaar, maar niet gebonden aan een persoon of volk. Je leeft als lezer mee met de personages en als het onheil hen treft, raakt het jou ook.
Steven Erikson is niet bang om het duister te beschrijven. En dat maakt de boeken soms moeilijk te lezen. Dit zijn geen kinderboeken, integendeel. Hoewel hij gelukkig meer suggereert (meestal) dan echt beschrijft, gebeuren er dingen die mij doen huiveren. Dit boek had zulke momenten minder dan het vorige, Memories of Ice, maar voor mensen met een levendige fantasie zijn sommige gedeeltes niet plezierig. Zoals ik altijd zeg: het zijn boeken die ik in de zomer moet lezen, niet in de winter. Als het een film was, stond er een tekentje op voor '16 jaar en ouder'. Wees gewaarschuwd!
De wereld in The Malazan book of the fallen is ook niet zwart/wit zoals veel andere fantasyverhalen. Er zijn nauwelijks personen die volledig goed of volledig slecht zijn. Iedereen heeft zijn eigen motivaties, die je als lezer vaak ook nog begrijpt. Nergens komt dat beter uit dan in House of Chains, als twee zussen als vijanden tegenover elkaar komen te staan. Maar het betekent niet dat goed en kwaad geen realiteiten zijn. Onze wereld is ook niet verdeeld in goede mensen en slechte mensen en het is goed daaraan herinnerd te worden. Iedereen heeft zijn eigen motivaties, goede of slechte, en sommigen komen buiten hun bewuste keuze op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Vaak bevat iemands hart zowel goede als slechte gedachten of verlangens, ook dat van mij. Maar dat betekent niet dat alles grijs is, of dat de strijd tussen goed en kwaad zinloos is. Ik mag nog steeds bewust kiezen voor het goede en daarvoor strijden, zoals ook de hoofdpersonen van Erikson doen. Om Tolkien te citeren: "Er is nog goeds in de wereld, meneer Frodo, en het is het waard ervoor te strijden."
En inderdaad, behalve de momenten van oorlog (dit zijn oorlogsboeken), dood en gruwel, zijn er momenten van ontroerende liefde, opoffering, genade, berouw en troost. Drie vrienden die elkaar tegen alle verwachting in ontmoeten, twee beschadigde vrouwen die een kans krijgen op genezing, een bange legeraanvoerder die op zijn sterfbed eindelijk moed vindt. Helaas, sommige scénes zouden meer impact hebben als je meer met de hoofdpersoon had meegeleefd, zoals in dit boek de herening van L'oric (een Tiste Liosan, nee, ik ga niet uitleggen wat dat is) met zijn vader.
Een mooi moment aan het einde van het boek:
Karsa's (een reusachtige strijder) expression soured. 'When I began this journey, I was young. I believed in one thing. I believed in glory. I know now, 'Siballe, that glory is nothing. Nothing. This is what I now understand.'
'What else do you now understand, Karsa Orlong?'
'Not much. Just one other thing. The same cannot be said for mercy.'

Voor een andere bespreking van het boek, kijk hier.

[How kan I write óne message about a book by Steven Erikson? Not only is House of Chains with 1015 pages almost as long as Lord of the Rings (and there are complete encyclopedias about that). It's also book four in a proposed series of ten parts (The Malazan book of the fallen)and it contains tens of peoples and civilizations, heroes and secondary characters, storylines and allusions to a history of millions of years. I have no idea how I could start writing about this book.
Am I able to tell you something of the history of the Malazan empire? With it's emperors and empresses, armies and conquests on multiple continents? And not to forget the Bridgeburners, a department of the army with a special role in the story?
Am I able to explain the T'lan Imass? A complete people that chose for immortality a hundered thousand years ago in order to complete it's mission: hunting down the Jaghut tyrants... A choice with a terrible price.
Can I illuminatie the magical system? All different warrens, gods, demons, houses of the Azath, folcmagic, to much to summ up.
Some people classifie this series as the best of the past decade. And I have to say, The wheel of time by Robert Jordan began to bore me after four parts. It wasn't that well written at all, the protagonists hardly showed any development and continuously repeated their frustrations, and the battle between good and evil underlying it all wasn't that interesting. The first two books were exciting, but then my interest waned. That's different with this series. Every page is compelling.
Eriksons background is in archeology and anthropology and it's clear to see in his carefully layered world and societys. He is a master in the creation of different storylines that finally seamlessly come together (sometimes books later). Also in this novel seemingly unrelated incidents turn out to be interlocked. This adds to the mythical feel of the events. How Erikson himself keeps track of everything is a mystery to me. I wouldn't be able to do it. His characters seem real (even thought they tend to analyze their every action), friendships between totally different people are realistically described and the dialogues are often raw, but very humoristic. The last is an important element in these books: a sometimes cool, sometimes cynical, sometimes hilarious humour, against the backdrop of tragical happenstances.
If you have the impression these are humoristic novels, you are wrong. There are not many fantasynovels as emotionally gripping as these. Characters you love die a sudden death. Evil is real and present, but not identified with individuals or certain peoples. We as readers feel with our heroes, and when they are hit by disaster, it touches us deeply.
Steven Erikson is not afraid of describing the darkness. And that makes these books sometimes hard to read. These are not childrens novels, not at all. Although he most often suggests more than describes, things happen that make me shiver. This book had less of these moments compared with Memories of Ice, but for people like me with an active imagination such parts are no joy to read. As I always say: these are books for summer, not winter. If it was a movie it would have a R-rating. Be warned!
The world in The Malazan book of the fallen is not as black and white as many other fantasynovels. There's hardly anyone fully good or totally evil. Everyone has his or her own reasons, and those can often be understood. Nowhere that's more clear than in House of Chains, when two sisters meet each other on the battlefield. But it doesn't mean that good and evil themselves are not realities. Our world is also not split up in good people and bad people, right and wrong, and it's good to be reminded of that. Everyone has his or her own motivation, good or bad, and some turn out in the wrong place at the wrong time beyond their choice. Often our hearts contain right and wrong thoughts and desires. The same it true for me. But that doesn't mean that everything is grey, or that to fight against evil is futile. I still am able to choose for good and fight to do good, like the protagonists of Erikson. As Tolkien's Sam said: "There is good in this world, mister Frodo, and it's worth fighting for."
And indeed, besides those moments of battle (these are military novels), death and horror, there are moments of touching love, sacrifice, mercy, remorse and comfort. Three friends who are reunited against their expectations, two hurt women who receive a chance at healing, a fearfull commander of the army who at his end finds courage at last. Alas, some of these scénes would be stronger if the reader had had more connection with the protagonist, like in this book with the reunion between L'oric (a Tiste Liosan, and no, I won't explain) and his father.
A nice moment at the end of the story:
Karsa's (a giant warrior) expression soured. 'When I began this journey, I was young. I believed in one thing. I believed in glory. I know now, 'Siballe, that glory is nothing. Nothing. This is what I now understand.'
'What else do you now understand, Karsa Orlong?'
'Not much. Just one other thing. The same cannot be said for mercy.'

Another review of this book can be found here.

Eerste bericht over Star Wars!

Het moest er natuurlijk eens van komen, een bericht over Star Wars. Net als The Lord of the Rings vormen de oorspronkelijke films van George Lucas een belangrijke moderne mythologie. Overdreven? Kijk hoeveel fans de films hebben, fans die weken in de rij staan voor de bioscoop, volledig verkleed als hun favoriete karakter. Kijk hoeveel internetsites er gewijd zijn aan de Star Wars-saga, kijk hoeveel (strip)boeken er nog steeds over worden uitgebracht en hoe frases uit de films in het populaire taalgebruik zijn opgenomen ('May the force be with you'). Kennelijk spreken de films iets aan in het hart van de mens anders zouden ze nooit zo'n blijvende populariteit genieten. Ze wekken sluimerende verlangens op en misschien wel hoop. Het verlangen naar een universum met een bovennatuurlijke dimensie, het verlangen naar ontdekkingsreizen en avontuur, het verlangen om een belangrijke rol te spelen in de strijd tussen licht en duisternis en de hoop dat het goede uiteindelijk sterker is dan het slechte.
Eerder deze week zag ik Star Wars episode VI: Return of the Jedi, bij mijn vriend Hans op zijn breedbeeld TV, met surround geluid. Indrukwekkend! En de mythische kant van de film was wel opnieuw heel krachtig: de duivelse keizer die Luke probeert te verleiden toe te geven aan zijn haat en daardoor de donkere zijde van de kracht te omarmen. Luke die niet reageert uit haat, maar uit liefde, liefde voor zijn vader en liefde voor Leia. Darth Vader, die gevangen zit in een web van manipulatie en gelooft dat er voor hem geen redding mogelijk is. En dat alles tegen een achtergrond van een strijd op leven en dood tussen het keizerrijk en de rebellen.
Er zitten een paar elementen in de film (de Special Edition) die hem wat naar beneden halen, wat mij betreft. De toegevoegde muziekscene in het paleis van Jabba de Hutt is wat overdreven en die hele reddingsactie is behoorlijk onduidelijk opgezet. Han Solo is niet langer de piloot van de Millennium Falcon (schande). En de Ewoks zijn duidelijk korte mensen in teddyberenpakken. Iets te kinderachtig, vind ik. Maar lang niet zo ergerlijk als de gungans in Episode I. En als ze in opstand komen tegen de stormtroepen van het keizerrijk tonen ze ook een sterkere, inventievere en moedigere kant.
Wat sprak me aan in de film?
De fantasie die spreekt uit de verschillende wezens: de Rancor (een kruising tussen een gorilla en een T. rex), de slijmerige Jabba de Hutt en de Sarlacc (een ondergronds wezen, een soort kuil met tanden, en tentakels).
De beboste maan Endor en de woningen van de Ewoks (boven de grond, tussen de bomen).
Het moment van glorie voor C3PO, als hij een korte samenvatting geeft van de vorige films... Dit gaat over de inspirerende kracht van verhalen!
Han Solo, die eindelijk niet meer alleen aan zichzelf denkt, maar omkeert om Leia te troosten.
Ruimteschepen die niet over, maar ín de Death Star vliegen...
Wapens uit de steentijd tegen moderne technologie (met een inventief gebruik van boomstammen). Dit spreekt tot een diep verlangen dat niet degene wint met de meeste kracht, maar dat uiteindelijk de 'underdog', de onderdrukte, de overhand krijgt. Het is de kracht van het verhaal over David en Goliath uit de bijbel.
De confrontatie tussen de keizer, Darth Vader en Luke.
De blije hereniging aan het einde, de helden die elkaar in de armen vallen, het feest dat begint (door het hele heelal, al had 'wesa freee' van mij niet gehoeven...) en het visioen dat Luke ziet van zijn vader, zoals hij was voor hij gevallen was.
Dat laatste spreekt voor mij van de hemel, als ook wij elkaar zullen ontmoeten, omhelsen en op de schouders slaan. We hebben allemaal onze rol vervuld in het grote verhaal waarin we leven en nu is het tijd om te feesten...
De film speelt zich wel af in een melkwegstelsel heel ver weg, maar de waarheid achter de film komt heel dicht bij.

(Een totaal andere blik op het Star Wars-verhaal biedt dit filmpje: The ballad of Han, Luke and Leia.)

[It had to happen, a post about Star Wars. Just like The Lord of the Rings the original movies by George Lucas are an important modern mythology. I'm not exaggerating. Look at how much fans there are of these movies, fans that queu in front of the cinema for weeks, clothed like their favorite character. Look at how much internetsites there are that celebrate the trilogy, look at how much (comic)books there are still written about the Star Wars-universe en how much phrases from the movies have become common in our language ('May the force be with you'). It seems the movies speak to something in our heart, or else they would not enjoy such an enduring popularity. They wake up our hidden desires, and maybe also our hope. The desire for an universe with a supernatural dimension, the desire for exploration and adventure, the desire to have an important role in the battle between light and dark and the hope that good ultimately defeats evil.
Earlier this week I saw Star Wars episode VI: Return of the Jedi, at my friend Hans' place on his broadscreen TV with surround sound! Impressive. And the mythical side of the movie was once again very powerfull: the diabolical emperor who tries to seduce luke to give in to hatred and thus embrace the dark side of the force. Luke who does not act out of hate, but out of love, love for his father and for Leia. Darth Vader, captured in a web of manipulation, not believing there is any hope for him. And everything against the backdrop of a life and death battle between the empire and the rebellion.
There are some elements in the movie (the Special Edition) that lessen my enjoyment somewhat. The added musical scene in the palace of Jabba the Hutt is a little over hte top and the whole rescue mission is not carefully planned at all. Han solo is no longer the pilot of the Millennium Falcon (an outrage!). And the Ewoks are clearly short people in teddybearsuits. A little bit to childish. But not as irritating as the Gungans in episode I I might add. And when the Ewoks rise against the stormtroopers they show a stronger, more inventive and brave side.
What did I like in the movie?
The imagination that shows in the different creaturs: the Rancor (a cross between a gorilla and a T. rex), the gross Jabba the Hutt and the Sarlacc (basically a pit with teeth, and tentacles).
The forest moon Endor and the citie of the Ewoks (in the trees).
C3PO's moment of glory, retelling the two earlier movies... (It's about the power of story).
Han Solo, not thinking about himself at last, but turning around to comfort Leia.
Spaceships not flying over but in the Death Star...
Stone age weapons against modern technology (and inventive use of trees). This speaks to a deep desire that ultimately not the strongest one wins, but the 'underdog', the put down, will rise victorius. It's the power of the story of David and Goliath.
The confrontation between the emperor, darth vader and Luke.
The glad reunion at the end, the heroes embracing each other, the party (across the galaxy, though the 'wesa freee' was a bit too much) and Luke's vision of his father before his fall.
To me it speaks of heaven, when we too will meat each other again, hug and embrace. We then all will have fulfilled our role in the large story we lived in and will have time to celebrate.
The movie may be in a galaxy far far away, but the truth behind it is very close indeed.

(A wholly different view at the Star Wars universe is in this movie: The ballad of Han, Luke and Leia.)]

Mars, krekels en vogels met vier vleugels

He, he, daar ben ik weer.
Jullie zullen wel hebben gedacht: 'Waar blijft de volgende update nou?'
In elk geval hoop ik dat jullie de moed niet hebben opgegeven. Mijn (drukke) werkweek is voorbij en ik heb weer tijd om jullie (en mijn) verlangen aan te wakkeren.
Om te beginnen weer wat spectaculair wetenschapsnieuws, onderwerpen die mijn oog trokken de afgelopen week.
Ten eerste deze mooie foto's van de marslander Opportunity. Ja, de beide marslanders werken nog steeds, na bijna twee jaar. En Opportunity is aangekomen bij een krater, de grootste die hij tot nu toe is tegengekomen. En natuurlijk zijn er mooie opnames gemaakt. Echte beelden van een landschap op een andere planeet. Geweldig! Ik zou er zelf ook willen staan en over die krater uitkijken. Op ontdekkingstocht gaan. Reizen naar de diepe ravijnen van de Vallis Marineris of de grote vulkaan Olympus Mons. Helaas, nu moeten we het nog doen met foto's van een robotautotje. Maar die zijn al wel heel mooi.

'And now for something completely different' zoals Monty Python het zo mooi wist te zeggen. Natuurlijke selectie in werking: mannelijke krekels op een eiland van Hawai hebben binnen drie jaar hun vermogen tot zingen verloren. Op Hawai komt een vlieg voor die zijn larven afzet op mannelijke krekels. Die worden dan van binnenuit opgegeten. Niet prettig. De vlieg vindt de mannelijke krekels door af te gaan op het karakteristieke tjirpen, waarmee de krekels hun beoogde partners lokken. Er is een mutatie opgetreden die de krekelmannetjes gladde vleugels geeft. Daardoor kunnen ze geen geluid meer maken. Op dit moment heeft negentig procent van de krekels op het eiland gladde vleugels. 'Maar,' zul je vragen, 'Hoe vinden ze nou hun vrouwtjes?'. Dat vroegen de onderzoekers zich ook af. Ze ontdekten dat het gedrag van de krekels tegelijk ook veranderd is. De mannetjes met gladde vleugels zoeken de overgebleven tjirpende mannetjes op en gaan bij hem in de buurt zitten. Ze zijn er zelfs eerder dan de vrouwtjes. Die hebben het vervolgens voor het uitzoeken...

We wisten allemaal dat inktvissen behoren tot de meer intelligente zeebewoners. Ze zijn intelligenter dan veel vissen in elk geval. Ze zijn zoals bekend in staat van kleur te veranderen, en de patronen op hun huid spelen een belangrijke rol bij de onderlinge communicatie. Vooral bij soorten zoals pijlinktvissen die in scholen leven. Nu blijken deze dieren ook communicatiemogelijkheden te hebben die wij mensen missen. Pijlinktvissen communiceren namelijk met gepolariseerd licht. Dat wil zeggen: ze kunnen ook de richting van de weerkaatste lichtgolven beïnvloeden en waarnemen. Dat geeft ze in een keer een boel extra mogelijkheden.

Is de dood het einde? Niet voor de bacterie Deinococcus radiodurans. Wetenschappers waren gefascineerd door deze bacterie die hoge stralingsdoses weet te overleven, straling hard genoeg om voedsel te steriliseren. Ze hebben het proces aandachtig onderzocht en het blijkt dat de radioactieve straling inderdaad het DNA van de bacterie uit elkaar laat vallen. De bacterie is dan in feite dood. Maar na drie uur leeft de cel weer, alsof er niets aan de hand was. Een samenspel van processen leidt ertoe dat er weer lange slierten DNA worden gevormd. Deze slierten voegen zich dan weer samen tot de zogenaamde 'dubbele helix'. Vooral dat laatste proces was nog niet eerder gezien.

Tenslotte: dinosaurusliefhebbers weten al lang dat deze prehistorische dieren eigenlijk niet zijn uitgestorven. Vogels zijn eigenlijk gewoon vliegende dinosaurussen. De verbinding is nu nog een stuk sterker. Het was al langer bekend dat de zogenaamde Microrapter veren had aan zijn voor- en achterpoten, waarmee hij waarschijnlijk kon zweven. Nu blijkt dat ook de bekende oervogel Archaeopteryx vloog met vier vleugels. De veren aan zijn achterpoten, die al eerder in fossielen waren waargenomen, blijken toch te hebben gefunctioneerd als vliegoppervlak. Fascinerend niet? Vogels met vier vleugels!

[Well, I'm back again.
I guess you've all been waiting for the next post.
At least I hope you've not lost hope yet. My (busy) week is over and I have time to fuel your (and mine) desires again.
To start, here's some spectacular news from the world of science.
Look at these nice photo's of the marslander Opportunity. Yes, both marsvehicles are still functioning after almost two year. And Opportunity has arrived at a crater, the largest it has seen in it's journey. And ofcourse it has made some nice pictures. Real images of a landscape on another planet. Great! I would like to stand there myself and look out over the crater. To explore. To travel to the deep ravines of the Vallis Marineris or the enormous vulcano Mons Olympus. Sadly, now we have to make do with the pictures of the little robotcar. But those are very beautifull.

'And now for something completely different' as Monty Python said. Natural selection at work: male crickets on an Hawayan island have lost there ability to sing in three years time. On Haway there is a species of fly that places its larvae on male crickets. That are devoured from the inside out. Gross. The fly finds the male crickets by their characteristic sounds the crickets use to call their femailes. Now a mutation has occurred that makes the wings of the crickets flat so they can't produce sounds anymore. Now ninety percent of the crickets has flat wings. But how do they find their mates? The researchers asked the same thing. They found the behaviour fo the crickets has changed too. The males with the flat wings search out the remaining wild type males and gather around them. They find them before the females do.

We all knew that squid are very intelligent. More intelligent than many fish. They can change their colours, and the patterns on their skin are very important for their communication. Especially becuase squid live is large groups. Now it seems these animals have ways of communication unknown to man. They can communicate with polarised light. They can see the inclination of the reflected waves and change them. Lots of opportunities for communication.

Is death the end? Not for bacteria Deinococcus radiodurans. Scientist were fascinated by this bacteria because it can survive enormous amounts of radiation, used to sterilise food. They found that the radiation destroys the DNA of the bacteria and breaks it down into small pieces. The bacterium seems dead. But after three days the cell is hale again. Processes in the cell turn the small pieces into long strands of DNA. Those strands then combine into the well known double helix. Especially the last process was not discovered before.

Finally: dinosaurlovers have known for a long time that these prehistorical giants have not disappeared. Birds are flying dinosaurs. That link has become a lot stronger. It was known that the Microrapter had feathers at its front and hind legs, and could probably glide along with them. Now it turns out the well known Archaeopteryx also flew with four wings. The feathers at its hind legs indeed functioned as a surface to fly. Isn't it fascinating? Birds with four wings...]

weinig te melden, behalve een goede link...

De titel zegt alles al eigenlijk. Ik wilde dat het anders was. Ik ben druk bezig de miniserie 'Dune' te kijken, maar die duurt vier uur. Ik heb nog een uur te gaan. Dat wordt dus volgende week.
Ondertussen ga ik dit weekeinde weer eens weg en ben zondagavond pas weer terug.
Tot die tijd kunnen jullie je vast vermaken op deze site: Inchoatus.
Op deze site heel goede besprekingen van SF en fantasy boeken en films. Serieus, kritisch en goed onderbouwd, en met oog voor de betekenissen.
En essays over thema's in films en boeken. Omdat een of meer van de medewerkers van de site katholiek is, is er veel aandacht voor overeenkomsten met christelijke thema's in SF en fantasy. Kijk vooral naar hun essay over The Matrix. Heel interessant...

[The titel says all. I wish it was different. I'm busy watching the TV-serial 'Dune', but that will take four hours total, and I've only seen three. So more about that next week.
In the mean time I'll be away this weekend again and only return sunday evening. I expect you'll be able to pass the time with this site: Inchoatus.
Very good reviews of SF and fantasy novels and movies. Serious, critical and well researched, and they look at themes and meaning too.
And on the site essays about themes in movies and books. Because one or more of the contributors to the site is katholic, there's much attention to resemblances with christian idea's in SF en fantasy. Check out their essay about the Matrix. Very interesting...]

nog meer wetenschap...

Ja, ja, ze blijven maar nieuwe dingen ontdekken die wetenschap- pers. Soms zijn het saaie dingen, soms verontrustend (dat van die kankercellen die zich al meer dan honderd jaar van hond naar hond uitbreiden, echte parasieten dus), soms fantastisch en inspirerend, zoals de nieuwe ontdekkingen aan de planeet Saturnus, met dank aan de Cassini-Huygensmissie. Niet alleen is er een nieuwe ring ontdekt om de planeet, maar er zijn ook mooie opnames van de maan Titan, compleet met bewolking. Het is behalve de Aarde de enige andere plek in ons zonnestelsel waar een cyclus van regen, rivieren en verdamping bestaat. Ook opnames van de aarde, gezien vanaf Saturnus niets meer dan een blauwe stip. De grootte van het heelal is werkelijk ontzagwekkend.

Van een heel ander karakter is de ontdekking dat een bepaalde worm in zeeslib volledig afhankelijk is van bacteriën. De worm heeft geen mond, geen anus, maar ook geen nieren. Hoe kan hij dan toch blijven leven? Onder zijn huid blijken verschillende soorten bacteriën te leven, die de worm voorzien van alle voedingsstoffen die hij nodig heeft. Op zijn beurt brengt de worm zijn gasten naar voedselrijke plekjes... Ik vind het maar bizar en één van de vele voorbeelden van de haast onmogelijke diversiteit van het leven.

Over diversiteit gesproken, ik denk dat niemand het gemist heeft, maar bij Papua Nieuw Guinea is een koraalrif gevonden met talloze nieuwe soorten vissen en lagere dieren, waaronder twee soorten haaien, die zelfs over de zeebodem lopen. Ik wordt er altijd enthousiast van als er nieuwe diersoorten ontdekt worden. Dan blijkt namelijk dat we nog steeds niet alles van onze planeet weten wat er te weten valt, dat er nog steeds verrassingen zijn. Het aantal witte plekken op de kaart wordt wel steeds kleiner, maar ze zijn er nog steeds. Ook via die link foto's van een expeditie eerder dit jaar naar een gebergte in Nieuw Guinea, waar ook nieuwe soorten kikkers, vogels, boomkangaroes en mierenegels zijn ontdekt, totaal niet bang van mensen. En een soort paradijsvogel die voor het laatst was gezien in 1890 (geen typefout). Altijd mooi als iets wordt teruggevonden waarvan men dacht dat het verloren was. Doet me denken aan een bijbelverhaal.

Een nieuw, nog onbekend ecosysteem van een heel andere aard bevindt zich op een gletcher ergens in Canada. Daar bevindt zich in het ijs een bron van zwavelrijk water, dat de omgeving geel kleurt. En in het ijs blijken ook weer bijzondere bacteriën te leven, die nog niet eerder waren geïdentificeerd. Er zijn ook zwavelminnende bacteriën rond de heetwaterbronnen in de diepzee, maar dit is een heel andere (en heel wat koudere) omgeving. Ruimtevaartorganisaties willen bij deze bron onderzoek doen, omdat ze denken op andere planeten (zoals de maan Europa) vergelijkbare ecosystemen aan te zullen treffen. Erg fascinerend en bijna buitenaards...

En tenslotte, voor iedereen die spruitjes niet lekker vindt: kennelijk is dat genetisch bepaald. Goed excuus voortaan!

[Those scientist keep discovering new facts about our universe. Sometimes those are boring, sometimes disturbing (like the news about the cancercells that transmit themselves from dog to dog for more than a century, like real parasites), sometimes fantastical and inspiring, like the new discoveries about the planet Saturn, thanks to the Cassini-Huygens mission. Not only was a new ring round the planet discovered, but there are also nice pictures of the moon Titan, complete with clouds. It's the only place besides the earth where a cycle of rain, rivers and evaporation exists. There are also pictures of earth, from Saturn only a blue speck. The size of our universe is truly awe-inspiring.

A whole different kind of dicovery is that of a worm living in the sediment at the bottom of the sea is totally dependent of bacteria. The worm does not have a mouth, an anus, but also no kidneys. How does it survive? It turns out that beneath his skin the worm carries different kinds of bacteria, who provide it with all nutrients it needs. In his turn the worm brings its guest to places rich inj food. I think it's bizarre and only one of many examples of the almost incomprehensible diversity of life.

Talking about diversity, I don't think anybody missed the news, but close to Papua New Guinea a reef was discovered with many new species of fish and invertebrates, among them two new species of shark, that seem to walk on the seafloor. I'm always enthused when new species are discovered. At those moments it turns out that we do not yet know all there is to know about our planet, that there still are some surprises. Yes, the white spots on our maps are diminishing, but they still exist. Via the link you can see pictures from an expedition earlier in 2006 to a mountainrange in New Guinea, where new species of frogs, birds, treekangaroos and echidna's were found, totally unafraid of humans. And a species of bird last seen in 1890 (no mistake). I always like it when something is found that people thought was lost. It makes me think about a biblestory.

A new, unknown ecosystem of a totally different kind is located on a gletcher in Canada. In the ice there is a source of sulfurrich water, that makes the ice yellow. And in the ice live very unusual bacteria, not before identified. Sulfurloving bacteria live at the hot smokers in the deep ocean, but this is a wholly different (and a bit colder) place. Some organisations like NASA have shown interest, because they think other planets (like Europe) have comparable ecosystems. Very fascinating and alien.

And finally, for everyone who doesn't like brussel sprouts: it seems to genetically predisposed. That's a good excuse!

levensechte dino's!

Nou, mijn eenzame bijlzalmpje lijkt zich nu bij de grotere school te hebben aangesloten. Hij is alleen kleiner dan zijn soortgenoten, hoewel hij al langer in het aquarium zit. Hopelijk blijft het goed gaan...
Als ik dit opschrijf, moet ik denken aan de TV-serie Prehistoric Park, die ik in Londen op DVD had gekocht (en die nu wordt uitgezonden door de NCRV). Want in die serie worden ook dat soort dingen gezegd, maar dan over dinosauriërs en mammoeten. "Hmmm... De Ornithomimussen gedragen zich een beetje onrustig. Het lijkt alsof ze het niet zo naar hun zin hebben. Wat zou er aan de hand zijn?" En ik zit natuurlijk op het puntje van mijn stoel, want is het niet een geweldig idee? Een dierentuin met uitgestorven dieren? En een TV-serie die het allemaal als echt presenteert, in een overtuigende documentairestijl, met de nieuwste computereffecten? Ik vind van wel. Ik heb nu alle zes de afleveringen gezien en had voortdurend een brede smile op mijn gezicht. Nu moet ik wel zeggen dat ik de eerdere Walking with Dinosaurs afleveringen met Nigel Marven (en Swimming with Seamonsters) iets beter vond. Misschien omdat het in beeld brengen van tijdreizen je toch nog uit de illusie haalt. Maar het idee om een Steve Irwin-achtige presentator te laten rondlopen tussen meterslange duizendpoten, drie meter hoge roofvogels, dinosaurussen met vier vleugels en vijftien meter lange krokodillen blijft geniaal. De 'suspension of disbelief' is wel heel makkelijk zo; je hoeft maar een kleine stap te maken in je fantasie om te geloven dat het echt is. En ik wil dat zo graag geloven. Het is een diep verlangen in mij om die uitgestorven dieren (en planten: veertig meter hoge boomvarens!) te zien herleven. Om de kuddes dinosaurussen te zien voorbijtrekken, om te weten hoe een wolharige neushoorn eruitzag en hoe Incivosaurussen baltsten... Het is nu in feite onbekend en het terrein van fantasie (gekoppeld aan goed onderzoek, natuurlijk). TV-series als deze geven echter een beeld van die verdwenen werelden. En hoe... Sommige afleveringen roepen echt emotie op, als Martha de mammoet op sterven ligt, of als de pups van een van de laatste sabeltandtijgers gestorven blijkt te zijn...
In de eerste aflevering (die ik vanavond opnieuw heb bekeken met m'n broer) zitten Tyrannosaurussen en Triceratopsen. En ze laten zien wat Jurassic Park eigenlijk al had moeten laten zien... Een gevecht! (Ja, precies wat we altijd speelden met onze speelgoeddinosaurussen. Echte jongens). Kan ik uitleggen waarom dat me enthousiast maakt? Het heeft iets te maken met die vreemde monsters, die ruwe kracht, een stuk spanning en avontuur. De laatste aflevering van de serie ging over de reuzenkrokodil Deinosuchus. En laat dat ook eentje zijn die voorkwam in mijn eerste boek Joost en Cliff en het eiland der pterodactylen! Een krokodil van vijftien meter, nog groter dan ik het me had voorgesteld. En het einde van die aflevering had ook zo uit een van mijn jongensverhalen kunnen komen. Briljant!
In elk geval is het goed om dat diepe verlangen naar het zien van die verdwenen werelden te voelen. Ik hoop en bid dat ook dat verlangen vervuld zal worden. Een rondleiding door de geschiedenis van het leven op Aarde, gegeven door de Schepper zelf, lijkt me helemaal geweldig.
Hier is ondertussen een link naar de website van de serie. Er staan als je op 'Episodes' klikt ook een paar korte filmpjes op, waardoor je een beetje een beeld krijgt van wat je kunt verwachten. Veel kijkplezier!

[Well, my lonely hatchetfish seems to have joined his fellows in the larger group. But he is still a bit smaller than the rest, although he has been in my aquarium longer. I hope he will survive...
As I write this down, I have to think of the TV-series Prehistoric Park, which I bought on DVD in London (and is shown on television in the Netherlands). In that series the same things are said, but about dinosaurs and mammoths. 'Hmmm... Those Ornithomimus are a bit restless. They seem a bit distraught... what could be wrong?' And of course I'm perched forward in my seat, because of the terrific idea of this series: a zoo with extinct animals and a TV-documentary that presents it as real, with the newest special effects? I think it is terrific. I've watched all six episodes and was smiling all the time. Still, I want to note that I liked the earlier episodes of Walking with Dinosaurs (also with Nigel Marven) and Swimming with Seamonsters) a bit more. Maybe showing time travel disturbs the illusion. But the idea to send a Steve Irwin-like wildlifepresenter to walk with two meter long millipides, three meter high terrorbirds, dinosaurs with four wings and fifteen meter long crocodiles is pure genius. 'Suspension of disbelief' is very easy, only a little step of faith is needed to believe it's really so. And I do so want to believe. It's my deep desire to see those extinct animals (and plants: the large ferns of the carboniferous era) like they were when they lived. To watch the herdes of dinosaurs pass, to know how a woolly rhinoceros lived, and how Incivosaurs courted... Those things are just not known and are subjects of imagination (coupled with good science ofcourse). But TV-series like this one can give an approximation of these lost worlds. And whoa... can they! Some episodes are really touching, like when martha the mammoth is ill, or when the pups of the last sabertoothcat have died.
In the first episode (which I watched for the second time this evening with my brother) T. rex and Triceratops are shown. And they do what should have been done in the movie Jurassic Park... A fight! (exactly what we played with our toy-dinosaurs. Real boys). I don't know if I'm able to explain why I'm so enthusiastic about it. It has something to do with these strange creatures, their raw power, something about danger and adventure. The last episode was about the giant crocodile Deinosuchus. And that one featured in my first novel Joost and Cliff at the island of pterodactyls! A crododile fifteen meter long, larger that even I had imagined it would be. And the end of that episode could have been pulled from one of my own stories. Brilliant!
I have to conclude that it feels good to bring that deep desire for a lost world up again. I do hope and pray that this desire also will be fulfilled. I look forward to the guided tour through the history of life on earth, by the Creator himself...
In the mean time visit this link to the series website. If you click on 'Episodes' you'll find some small movies that give a small sample of what to expect. Enjoy!]

Nieuwe foto's van Cornell

Mijn goede vriend Cornell heeft weer eens nieuwe foto's geplaatst op zijn weblog Cradle of Dreams! En dat zonder mij ervan te verwittigen. Dat komt ervan als ik zijn blogs niet met enige regelmaat bekijk. De foto's die hij heeft geplaatst zijn zoals altijd weer prachtig.
Heel mooie vogels en bloemen. En foto's van voedsel die het water in de mond doen lopen. Dat wekt zeker verlangen op...
En zoals altijd zijn Cornells fotobijschriften niet totaal gespeend van humor.
Allemaal kijken dus!

[My good friend Cornell has posted new pictures at his weblog Cradle of Dreams! And without letting me know about it. That's what I get for not checking his blog daily. The pictures he posted are as always beautifull. Very pretty birds and flowers. And food that is really mouthwatering... It does induce desire...
And also as always Cornells descriptions with his pictures are not devoid of humour. Check them out!]

links voor christen-fantasyliefhebbers

Pfew... Het is 22.00 uur en ik heb er weer een zware dag opzitten. Druk op het werk, druk in de trein, druk met mijn aquarium schoonmaken... Geen dubbel bericht dus vandaag. Maar dit weekeinde hebben jullie niet te klagen gehad of wel?
En het bericht voor vandaag kan je eindeloos bezig houden, heb ik al gemerkt. Mij wel in elk geval.
Ik heb namelijk ontdekt dat ik niet de enige christen op het wereldwijde web ben die is geïnteresseerd in het lezen en schrijven van fantasy. Een hele opluchting. Ik geloof namelijk dat de grondslag van het moderne genre is gelegd door christenschrijvers als J.R.R. Tolkien en C.S. Lewis. En ik geloof bovendien dat het doel van het genre: het opwekken van verlangens naar een andere wereld en het proberen dat verlangen te vervullen nauw aansluit bij het christelijk geloof. Jezus vertelde ook verhalen om mensen te prikkelen, hun verlangen naar iets beters op te wekken en uiteindelijk te wijzen naar het koninkrijk der hemelen, wat de vervulling van al onze verlangens overtreft. Daarom is het tragisch als christenen bang zijn voor het genre. Ja, inderdaad eisen wicca en gothic het genre ook op, vooral omdat zij paralel lopen aan dezelfde soorten verlangens. Maar zij kunnen slechts een valse, tijdelijke vervulling bieden. Ze kunnen hooguit tijdelijk het diepe verlangen van een mensenhart vullen, want zoals Augustinus al zei: 'Ons hart is onrustig totdat het rust vindt in U'.
Dus hier zonder uitstel vier links:
Eerst een naar een aardige website over christelijke SF en fantasy, met de toepasselijke naam 'where the map ends'. Hun oproep dat christenen nog veel creatiever en vindingrijker moeten zijn, ondersteun ik van harte. Waar zijn de christelijke Steven Eriksons? De J.K. Rowlings? (Oh, maar die is christen. Ze is in elk geval lid van een kerk).

De tweede betreft een blog van christelijke SF en fantasy liefhebber (en schrijver). Eigenlijk een collega van me dus. Maar zijn blog is boeiend, vooral als hij schrijft over boeken en films. Hij blijkt ook van Doctor Who te houden!

Dan een lijst met besprekingen van christelijke fantasyverhalen. Veel ervan kende ik niet eens. En zo te lezen zitten er een aantal hele goeie bij, die misschien zelfs niet onderdoen voor die van C.S. Lewis en Stephen Lawhead. Klik ook door naar de hoofdpagina, want ze hebben nog veel meer goede besprekingen.

Tenslotte een blog van een van mijn favoriete filmrecensenten, Jeffrey Overstreet. Hij heeft naast zijn artikelen over films ook een fantasyboek geschreven: Auralia's Colors. En hij heeft het uitgegeven gekregen. Op deze blog meer over dit boek, met een inspirerend uitgangspunt. Als het uitkomt ga ik het zeker lezen.

Zo, jullie hebben weer wat leesplezier de komende dagen. Ik ga mijn bed opzoeken...

[Phew, it's 22.00 o' clock. It's been a hard days night and I've been working like a dog, to quote the beatles. Busy at work, busy on the train, busy cleaning my fishtanks. No double post today, sorry. But last weekend you had nothing to complain about, I think. And today's post can keep you entertained for quite a while.
It turns out I'm not the only christian on the world wide web interested in reading and writing fantasy. That's a relief. I do believe that the foundation of the modern fantasygenre was laid by two christian writers: J.R.R. Tolien and C.S. Lewis. And furthermore I believe that the purpose of the genre: the resurrection of desire for another world and trying to fulfill that desire, comes close to the purpose of the christian faith. Jesus too told stories to get people to think, to incite their desire for something better, transcendant, and to point them at last to the kingdom of heaven, that surpasses the fulfillment of all our desires. That's why it's tragic that some christians fear fantasy. Yes, wicca and gothic do claim the genre for themselves, mainly because they run paralel to the same kinds of desires. But these can only provide a false, temporary fulfillment. They can only fill the deep desire of a human heart for a short time, because like Augustin said: "Our hearts are restless, until they find rest in You."
So without further ado four links.
First one to a nice website about christian SF and fantasy, fittingly titled 'where the map ends'. Their call to christians to be more creative is something I second. Where are the christian Steven Eriksons? The J.K. Rowlings? (Ah, but she is a christian. At least she is a member of a church.)

The second one concerns a blog of a christian who loves to read and write SF and fantasy. So some kind of a colleague of me. His blog is entertaining, especially when he writes about books and movies. He turns out to like Doctor Who too!

Then a list with reviews of christian fantasynovels. There were few I already knew about. And from the reviews I think there are some pretty good ones among them, some maybe coming close to the level of Lewis and Lawhead. Do read the mainpage, because there are a lot more novels reviewed.

Finally a blog of one of my favorite filmreviewers, Jeffrey Overstreet. Besides his articles about movies he has written a fantasynovel: Auralia's Colors. And what's more, he's found a publisher. At this blog more about this novel, which had an interesting premise. If I can find it, I surely want to read it.

Well, I think you have enough to read the next few days. Sleep well!]

Je rol in het verhaal

Soms komt er wat oud nieuws op deze blog.
Het is bijvoorbeeld al weer anderhalve week sinds ik met m'n broer naar de bioscoop ben geweest in Rotterdam, de dag voor mijn vertrek naar Londen. Toch wil ik nog wel wat aandacht besteden aan de film die we toen gezien hebben, en jullie adviseren de film ook te kijken. Waarom? Omdat een van de boodschappen van de film precies aansluit bij de boodschap van deze blog.
Het gaat om de film Lady in the Water, van regisseur M. Night Shyamalan (bekend van The Sixth Sense, Unbreakable etcetera).
Oh jee, denk je nu misschien, een enge film, daar houd ik niet van. Maar nee, deze film is niet eng. Hoewel er een paar enge momenten inzitten, is het eerder een spannend sprookje. Je moet er ook naar kijken als naar een sprookje. Er gebeuren dingen in die niet direct logisch zijn, maar zo gebeurt het in sprookjes en verhalen ook: er is een hogere logica aan het werk, de logica van het verhaal.
Zoals altijd weet Shyamalan zijn verhaal met prachtige beelden te vertellen. Wat dat betreft is hij een meester. Ook in het opbouwen van spanning is hij geen amateur. Ik vind dit echter niet zijn beste film ooit. Daarvoor leef je als kijker net wat te weinig mee met de hoofdpersonen. En het lot van de filmrecensent is wel erg cynisch en trekt je uit het verhaal, net als de rol die Shyamalan zelf speelt.
Maar wat voor een verhaal... Het gaat over een waternimf, met de betekenisvolle naam 'Story', die terechtkomt in het zwembad van een appartementencomplex. Ze wordt gevonden door de concierge, meneer Cleveland Heep, die haar onder zijn hoede neemt. Al snel ontdekt hij dat de waternimfen komen uit een chinees kinderverhaal. Om Story te helpen naar haar wereld terug te keren moet hij onder de bewoners van het complex de mensen vinden die de andere rollen in het verhaal kunnen vervullen. Pas als iedereen weet wat zijn of haar rol is, is de weg vrij... Maar het is niet zo eenvoudig als het klinkt...
Voor het verhaal zelf zul je naar de bioscoop moeten, maar ik wil wel vertellen waarom het mijn verlangen aanspreekt. Ik wil namelijk ook niet geloven dat mijn leven doelloos is, dat ik gevangen zit in een patroon van werken, slapen en eten, van falen en teleurstellingen. Ik geloof dat mijn leven belangrijker is. Misschien is dat niet van buitenaf zichtbaar, maar ik speel een onmisbare rol in het grote verhaal. We leven allemaal in een verhaal. Onze handelingen, onze woorden kunnen daarin doorslaggevend zijn. En zoals elke held moeten we de moed hebben om onze rol in het verhaal op te eisen. Als we niet onze verantwoordelijkheid nemen, als we niet op de bres springen, gaat er iets onherroepelijk verloren. Dit is niet een romantische fantasie, niet wishfull thinking. Nee, het is werkelijkheid. Net als de bewoners van het apartementencomplex in Lady in the Water ontdekken we dat ons dagelijkse leven maar een oefening is, als we scherper kijken zien we onze werkelijke rol. En net als zij moeten we samenwerken. We hebben elkaar nodig. Iedereen heeft een andere taak, en alleen samen komen we tot onze vervulling. En tenslotte: onze persoonlijke verhalen gaan op in een veel groter verhaal. Het verhaal van God, die strijdt om mensen te redden, die naar ons op zoek is en ons bij zich wil hebben. En we weten de afloop: als we onze rol hebben vervuld, de strijd hebben gestreden die bij ons leven hoort, zullen we aankomen in Tol Eressëa, de laatste haven...
Kijk de film en denk eens na: hoe belangrijk is jouw leven? Wat is jouw rol in het verhaal?

[Sometimes there's some old news on this blog.
For example it's already one and a half week ago that I went to the cinema with my brother. The day before I went to London. Still, I'd like to write something about the movie we saw that day, and advise you to also watch the movie. Why? Because one of the messages of this movie closely parallels what this blog is all about.
I'm talking about Lady in the Water, by director M. Night Shyamalan ( The Sixth Sense, Unbreakable etcetera).
Maybe you are thinking by yourself: I don't like scary movies. But this is not a scary movie. There are some tense moments, but it's more like an exciting fairytale. You have to see it as a fairytale. Things happen that are not directly logical, but it's the same as in the stories: there's a higher logic at work, the logic of story.
As always Shymalan tells his tale with beautifull images. He is a master at that. And in the building of tension he's no amateur either. Still, I don't think this is his best movie ever. It's a little bit hard to feel with the main characters, and there are some things that pull the viewer out of the story: the cynical fate of the filmcritic and the role of Shyamalan himself.
But what a story it is... It tells about a waternymph, whit the name 'story', who appears in the pool of an apartmentcomplex. She is found by attendant Cleveland Heep, and he takes care of her. Soon he discovers the waternymphs feature in a chinese bedtime story. In order to bring Story back to her own world he has to find among the inhabitants of the apartmentcomplex the people that can fulfill the other roles in her story. Only when every one of them knows what his or her role is the way is clear... But it's not as simple as that...
To know the rest of the story, you'll have to watch the movie yourself, but I do want to tell you why it speaks to my desire. I also do not want to believe my life is without purpose, that I'm caught in a pattern of work, sleep and eating, of failure and disappointments. I believe my life is more important. Maybe it's not visible from the outside, but I do have an irreplaceable role in the larger story. We all live in a story. Everything we do or say can sway the outcome. And like every hero we have to find the courage to take on our role in the story. When we don't assume our responsability, and do not take our place, something is irrevocably lost. This is no romantic fantasy, no wishfull thinking. It's reality. Just like the people in the apartments in Lady in the Water we dicover that our daily life up till now ws practice. If we look closer we see our real role. And just like them we need to join together. We need eachother. Each of us has a different task, and only together we will come to our full purpose. And finally: Our personal stories are taken up in a much larger story: the story of God, who fights to save people, who seeks us and wants us close to Him. And we know the end: when we have fulfilled our role, have fought the battle of our lives, we will come to Tol Eressëa, the last harbour...
Watch the movie and think about it: how important is your life? What is your role in the story?

Vreemde aquaria...

Mijn bericht van gisteren over mijn bijlzalmpjes inspireerde me om even op het internet te zoeken naar afbeeldingen van aquariums. Daarbij kwam ik een paar hele vreemde tegen. Zoals deze: aquariums in een ijssculptuur. Scroll een beetje naar beneden, dan zie je ze. De vissen schijnen tegen de kou beschermd te zijn, maar toch... Vreemd...

De volgende zou ik op mijn trouwdag wel willen krijgen: een bruidstaart met ingebouwd aquarium. Wat ze allemaal niet verzinnen.

Maar helemaal apart is de volgende: een aquarium in een wasbak. Daar zou ik mijn tanden wel boven willen poetsen...

[Yesterdays post about hatchetfish inspired me to search the internet for pictures of fish tanks. I soon found some very strange ones. Like this one: fish tanks inside an icesculpture. Scroll down for a bit and you'll see them. The fish seem to be protected from the cold, but still... weird...

The next one I would like to see on my weddingday. A cake with incorporated a fishtank. The things they do for love.

But the next one is weirder still: a tank inside a sink. I would like to brush my teeth above that sink...]

Bijlzalmpjes!

Het duurde even, maar dan heb je ook wat! Sinds vandaag heeft mijn eenzame marmerbijl- zalmpje (Carnegiella strigata) eindelijk wat gezelschap! Ik had in het voorjaar van iemand van internet een schooltje bijlzalmpjes overgenomen. Maar omdat het koud was en de reis van Hoorn naar Delft toch vrij lang, waren er bij aankomst nog maar drie in leven, waarvan er maar één de nacht overleefde. Die ene bijlzalm bleek echter een taaie: hij at mee, zowel van het levende als van het droge voer en was mooi op kleur. Wel stond hij vaak stil in een hoekje bij de waterspiegel. Hij miste gezelschap, want deze dieren horen in een school gehouden te worden. Sinds die tijd heb ik elke keer als ik bij de plaatselijke aquariumwinkel was mijn ogen uitgekeken op zoek naar deze bizar gevormde vissen. Hoewel de blanke bijlzalm (een grotere verwant) regelmatig te vinden was, nooit de gemarmerde bijlzalm. En de ene keer dat ik de marmerbijlzalm zag miste de helft van de groep een oog. Geen gezicht... Vandaag zwommen er echter een hele boel in de winkel en ik heb er direct zes van meegenomen. Ze zwemmen nu dus in mijn aquarium. Maar ze zijn nog niet zo mooi van kleur als op de foto (die niet van mij is, overigens). En het oude bijlzalmpje heeft zich voor zover ik kan zien nog niet bij de school aangesloten, maar dat komt vast nog wel.
Bijlzalmen zijn zo vreemd gevormd, omdat ze bijzonder gespierde borstvinnen hebben. Deze vinnen kunnen ze zo snel bewegen dat ze een tijdje boven het water kunnen vliegen. Een bijlzalm kan al vliegend wel een afstand van drie meter afleggen. En dat terwijl de 'vliegende vis' alleen maar zweeft. Bijlzalmen zijn de echte 'vliegende vissen'. Nou maar hopen dat ze niet mijn aquarium uitvliegen.

[It took some time, but it was worth the wait. As of today, my lonely hatchetfisch(Carnegiella strigata) finally has some company. Last spring I bought some of these hatchetfisch from someone from the internet. But because of the low temperatures and the long journey to Delft when I arived home only three of seven were alive, and of these only one survived the night. That one hatchetfish turned out to be a tough one: he ate life food and dry food and showed his best colours. But he always stood all by himself on a spot in the corner. He missed company, these fish need to be kept in a shoal. Since that day I've been searching for these bizarrely formed fish every time I visited an aquariumshop. But I often saw it's larger cousin, but not the marmored hatchetfisch. And the one time I saw them they almost all of them missed an eye. That was horrifying. Today the shop had a large shoal of marmored hatchetfish and ofcourse I took home six of them. They are swimming in my tank right now. Their colors are not as good as those in the picture (not my picture obviously). And the old lonely hatchetfish has not yet decided to join his fellows, but I think he will in time.
Hatchetish are as strangely shaped because they have extremely powerfull pectoral fins. They can move these fins so fast that they can fly for a short distance. A hatchetfish can fly for three meters. The well known 'flying fish' can only glide. Hatchetfish are the real 'flying fishes'. Now I can only hope they won't fly out of my tank...]