Chesterton over verbeelding

In de trein las ik een stukje uit het boek The Everlasting Man van G.K. Chesterton, dat heel goed weergaf waarom volgens mij verbeelding zo belangrijk is en hoe verhalen en beelden een diep verlangen kunnen oproepen. Volgens hem ligt hetzelfde ten grondslag aan sprookjesverhalen en de mythologieën van andere volken.
Hier is het:

[On the train I read something from the book The Everlasting Man by G.K. Chesterton, that described well why I think the imagination is important and how stories and images can call forth a deep desire. According to him the same principle lies under fairytales and mythologys.
Here it is:}

We may be fanciful about everything except fairy-tales.
Nobody understands who has not had what can only be called the ache of the artist to find some sense and some story in what he sees; his hunger for secrets and his anger at any tower or tree escaping with its tale untold. He feels that nothing is perfect unless it is personal. Without that the blind unconscious beauty of the world stands in its garden like a headless statue. One need only be a very minor poet to have wrestled with the tower or the tree until it spoke like a titan or a dryad. It is often said that pagan mythology was a personification of the powers of nature. The phrase is true in a sense, but it is very unsatisfactory, because it impies that the forces are abstractions and the personification is artificial. Myths are not allegories. Natural powers are not in this case abstractions. It is not as if there were a God of Gravitation. There may be a genius of the waterfall; but not of mere falling, even less than of mere water. The impersonation is not of something impersonal. The point is that the personality perfects the water with significance. Father Christmas is not an allegory of snow and holly; he is not merely the stuff called snow afterwards artificially given human form, like a snow man. He is something that gives a new meaning to the white world and the evergreens; so that snow itself seems to be warm rather than cold. The test therefore is purely imaginative. But imaginative does not mean imaginary. It does not follow that it is all what the moderns call subjective, when they mean false. Every true artist does feel, consciously or unconsciously, that he is touching transcendental truths; that his images are shadows of things seen through the veil. In other words, the natural mystic does know that there is something there; something behind the clouds or within the trees; but he believes that the pursuit of beauty is the way to find it; that imagination is a sort of incantation that can call it up.

koffierampen...

Even een post vanaf mijn werk. Wees gerust, het zal niet veel vaker voorkomen. Maar vandaag zit ik alleen op kantoor en ik wacht op een paar e-mailtjes die me in staat stellen verder te gaan met mijn werk. Dus om in dit verloren moment niet in de verleidingen van internet te vallen, stort ik me maar op mijn blogs...
Inderdaad hebben jullie de afgelopen dagen niet zoveel nieuwe berichten gezien als vorige weken. De lange werkdagen en korte avonden leiden ertoe dat ik me enigzins moet beperken. Het betekent niet dat ik mijn blogs vergeten ben.
Ik melde een tijdje geleden al dat werk ook bepaalde verlangens aanspreekt. Eén daarvan is het verlangen naar koffie. Op het werk drink ik daar natuurlijk behoorlijk veel van. We hebben op dit kantoor ook een erg goede machine, van een groot Nederlands koffiemerk. Gelukkig staat die aan de andere kant van de gang, waardoor ik mijn koffieconsumptie nog enigzins weet te beperken.
Gisteren had ik mijn eerste koffieramp op het werk.
Tijdens mijn studie stond ik bij mijn studiegenoten bekend vanwege mijn koffierampen. De pech die ik had met deze godendrank was bijna spreekwoordelijk. Zo morste ik enkele malen koffie over mijn schoot terwijl we wachtten tot de zaal openging. Ik liet mijn tas, met daarin een thermoskan koffie, vallen op weg naar een practicum celbiologie, waardoor mijn laboratoriumjas niet langer wit was en al mijn aantekeningen een bruin randje kregen. Ik moest ook nog de plas op de vloer schoonmaken. Ik heb verschillende malen koffie gezet zonder de kan onder de automaat te plaatsen, waardoor mijn aanrecht onder de koffie stond. En hetzelfde met mijn senseo-aparaat, maar dan vergat ik mijn mok.
Gisteren gooide ik op het werk mijn beker met koffie om toen ik mij naar mijn computer draaide. Gelukkig viel het niet op het toetsenbord, maar wel op mijn shirt en broek, op de vloer en op mijn bureaustoel...
Ach, eens moest de eerste keer zijn, denk ik dan maar.
Heeft dit iets met verlangen te maken? Nou, ik verlang in elk geval naar een toekomst zonder koffierampen...

[A quick post from the office. Don't worry, it won't happen often. But today I'm all alone and I'm waiting for some e'mails that will give me something to do. So in order to prevent falling to the temptations of internet I devote myself to my blogs.
You will have noted the lower number of posts in the last days, as compared to the past weeks. The long days from home and the short evenings make it hard to write as much as I would want to. But I haven't forgotten my blogs.
A short time ago I mentioned that work also brings certain desires to the surface. One of them is the desire for coffee. Ofcourse I drink a lot of that at work. Luckily we have a good coffeemachine, but at the other end of the corridor, so my coffeeconsumption remains within limits.
Yesterday I experienced the first coffeedisaster at work.
At the university I was known because of my coffeedisasters. I was jinxed. My bad luck with coffee was almost proverbial. Several times I spilled coffee on my lab while we waited for the auditorium to open. I dropped my bag with a thermos on the way to a practicum cellular biology and from that moment my laboratory coat was no longer white and all my notes had a brown side. And I had to clean the floor. I also made coffee without putting the can in the right place, leading to a flood of coffee. And I did the same with my coffepadmachine...
Yesterday I overturned my coffecup when I turned to my computer. Luckily it didn't get on my keyboard, but it got on my shirt and pants, on the floor and on my chair.
Well, it had to happen I reckon.
Does this have anything to do with desire? Well, at least I desire a future without coffeedisasters...

Citaat over verlangen...

Dit las ik van het weekeinde in het Nederlands Dagblad:
Het is een citaat uit het boek Gilead van Marilynne Robinson.

"Boughton zegt dat hij per dag meer ideeën over de hemel heeft. Hij zei: "Vooral omdat ik nadenk over de heerlijkheid van de wereld en die dan met twee vermenigvuldig. Als ik de kracht had, vermenigvuldigde ik ze met tien of twintig. Maar twee is voor mijn doel meer dan genoeg." Dus zo zit hij daar dan het voelen van de wind met twee te vermenigvuldigen, en de geur van het gras."

Dat is precies het doel van Tol Eressëa!

[This weekend I read the following in a dutch christian newspaper.
It's a quote from the novel Gilead by Marillynne Robinson.

"Boughton says that each day he has more ideas about heaven. He said: "Especially because I think about the glory of the world and multiply that with two. If I had the strength I would multiply it with ten or twenty. But for my purposes two more than satisfies." So there he sits multiplying the feeling of the wind with two, and the smell of grass."

This is exactly what Tol Eressëa is all about!"]

Een andere wereld

Ja, ik ben er weer! Hiep hoi! Meer berichten op deze blog!
Vorige week heb ik weer een klassiek goede sciencefictionroman gelezen, namelijk Fossil
van Hal Clement. Ik kende zijn eerdere boek Mission of Gravity, een erg overtuigend verhaal over een expeditie op een planeet met een grote zwaartekracht. Zijn boeken bevatten veel correcte wetenschap en extrapolaties, die zijn andere werelden heel overtuigend maken. En op de voorkant van de pocket stond ook nog 'Isaac's universe'. Het verhaal was kennelijk gebaseerd op een idee van Isaac Asimov, lang mijn favoriete auteur (voor ik Tolkien opnieuw ontdekte natuurlijk).
Fossil bleek inderdaad een sciencefictionroman van de oude stempel. Hij kon zo geschreven zijn in de hoogtijdagen van Arthur C. Clarke en de meester (Asimov) zelf. Het verhaal kwam wat langzaam op gang. Het duurt honderd bladzijdes voordat het plot duidelijk wordt. En de psychologie van de hoofdpersonen is niet echt heel sterk.
In dit verhaal gaat het ook eigenlijk niet om de hoofdpersonen. Het gaat om de wereld waarin ze leven. En die wordt heel overtuigend weergegeven.
De planeet Habranha is een wereld die voortdurend met dezelfde kant naar zijn zon toegekeerd staat. Daardoor is de donkere kant van de planeet bedekt met een ijslaag van 500 km dik, en de andere kant met een even diepe oceaan. De afwijkende geologie van zo'n planeet en de gevolgen voor het weer en de levenswijze van de bewoners worden goed uitgewerkt. Dan werken er op de planeet ook nog vertegenwoordigers van zes buitenaardse rassen. Naast de aardmensen (van verschillende afkomsten) zijn dat de Naxianen, slangachtige wezens, die emoties van anderen kunnen lezen, Crotonieten, vliegende wezens met een superioriteitscomplex, Samianen, die meer lijken op biefstukken dan op levende wezens en zich voortbewegen in apparaten, Cephallonianen, dolfijnachtige wezens die bijna niet ophouden met praten en tenslotte de Locrianen met hun mogelijkheid om overal doorheen te kijken. Zulke verschillende wezens met zulke verschillende communicatiestijlen, dat is vragen om problemen. En inderdaad, daar is het plot ook op gebaseerd. Het is de verdienste van Clement, dat hij zulke bizarre volken op zo'n manier weet te beschrijven dat het volledig mogelijk is erin te geloven. Ik bracht graag een paar uren door op Habranha, terwijl de regendruppels tegen de ramen van de trein sloegen. Het weer van de afgelopen tijd maakt het in elk geval wel makkelijker te verlangen naar een andere wereld...

[Yes, I'm back! Hurray! More posts on this blog!
Last week I read an old-fashionedly good sciencefiction novel, Fossil
by Hal Clement. I knew another book of his, Mission of Gravity, a really convincing story about an expedition on a high gravity planet. His books contain a lot of correct science and extrapolation, which make his worlds very convincing. And the cover of the pocked carried the words 'Isaac's universe', the story being based on a concept by Isaac Asimov, for a long time my favorite author (obviously before I rediscovered Tolkien).
Fossil indeed turned out a sciencefiction novel with 'golden age' sensibilities. It could easily have been written in the days of Arthur C. Clarke and the master (Asimov) himself. The story took some time to take off. Only after 100 pages the plot began to thicken. And the psychology of the protagonists is not very strongly written. But this story is in a sense not about the protagonists, but about the world they live in. And that world is described very well.
The planet Habranha circles around its sun with one side continually exposed to sunlight. The other side is therefore covered with a 500 km layer of ice, and the light side with an ocean as deep as that. This curious geology and its consequences for the weather and the way of life were well thought out. And on this weird planet live and work people of six extraterrestrial races.
Besides our kind they are the Naxians, snakelike creatures who read emotions, Crotonites, flying creaturs with a superiority complex, Samians, who resemble a steak more than a living creature and move around in exoskeletons, Cephallonians, dolphinlike creaturs that don't stop talking and Locrians with the ability to look through almost any material. Different creatures with different ways of communicating like these, that's asking for trouble. And yes, that's what carries the plot. Cudos for Clement, to be able to describe weird beings in sunch a way that it is easy to believe in them. I for one found it very agreaable to spend some hours on Habranha, while outside the rain hit the train windows. The weather of the past weeks makes it very easy to desire another world...]

Alweer afwezig (en een oproep)

Ik heb slecht nieuws voor jullie, vaste lezers die om het uur kijken of ik een nieuw bericht heb geschreven. Ik ben dit weekeinde opnieuw weg en kan van donderdag tot en met zaterdag niet bij mijn blogs. Jullie zullen het dus even moeten doen zonder nieuwe wegwijzers naar de laatste haven.
Het spijt me dat ik mijn verantwoordelijkheid zo laat schieten. Maar jullie hoeven je niet te vervelen! Ik wil jullie namelijk vragen om op dit bericht te reageren, iedereen die deze blog wel eens bezoekt.
Reageer op deze post met iets dat jouw verlangen opwekt: een boek, een film, muziek, kunst, een vakantie, een landschap, een gesprek. Wat raakt je diep in je hart? Wat brengt dat diepe, bijna pijnlijke verlangen naar boven, die heimwee naar een plek waar je nog niet geweest bent?
Wat is jouw Tol Eressëa moment? Schroom niet en laat ons erin delen. Zo houden we bij elkaar de hoop levend.

[I've got some bad news for my loyal readers, those who check every hour to see if I have posted something new. I am again going way this weekend and will have no access to my blogs from thursday up till sunday. So you will have to live without my pointers towards the last harbour for a while.
I'm sorry to leave you this way, but that doesn't mean you have to be bored this weekend. I would like to ask everyonde who visits this blog to respond to this post.
Respond with something that makes you desire: a book, a movie, music, art, a vacation, a landscape, a conversation. What touches you in your deepest heart? What brings that deep, almost painfull desire to the surface, that homesick feeling for a place you've never been?
What is your Tol Eressëa moment? Don't hesitate to let us share in it. In that way we'll keep eachothers hope alive.]

Huwelijk en Star Trek

Vanavond hadden we het op de bijbelkring over de hoop op de hemel, naar aanleiding van het bijbelboek 1 Thessalonicenzen. Een kringgenoot merkte op dat ze niet goed wist hoe naar de hemel uit te kijken, als we daar zo totaal anders zullen zijn. Er zal immers geen huwelijk meer zijn, staat er. En als je eigen man dan niet meer belangrijk voor je is, ben je dan nog wel jezelf?
Ik heb mijn best gedaan mijn kringgenoten te overtuigen dat de laatste haven toch echt wel iets is om naar uit te kijken, ook in verband met het huwelijk. Dat er ooit geen huwelijken meer zullen zijn, betekent namelijk niet dat iets wat goed was op de Aarde dan niet langer zal bestaan. Eerder andersom: de intimiteit en vreugde van het huwelijk (ik begrijp in elk geval dat dit twee mooie kanten van het huwelijk zijn) zijn slechts vage heenwijzingen naar de intimiteit en vreugde in de hemel. De diepe persoonlijke relatie die je hebt met je partner op Aarde kun je tijdens je leven eigenlijk niet met meer mensen delen. Maar dan zullen we iedereen kennen 'zoals we zelf gekend zijn' door God (en God kent ons op de intiemste manier die mogelijk is).
Ik zag laatst een aflevering van Star Trek - The Next Generation Attached, die hier eigenlijk over ging. In deze film waren kapitein Picard en dokter Crusher met elkaar verbonden door buitenaardse implantaten. Op deze manier konden ze elkaars gedachten horen en ontdekten ze wat de ander werkelijk voor hem of haar voelde. In de aflevering schiep dit een verbondenheid die ze misten toen ze van de implantaten bevrijd waren, alsof een deel van hen was afgesneden. Zo'n diepe persoonlijke intimiteit is op Aarde niet voor ons weggelegd, zelfs niet als we trouwen. En we willen eigenlijk ook niet dat een ander onze donkere kanten zomaar kan zien. Die beperking zal echter verdwijnen. De scheiding tussen personen, de schaamte en schuld waardoor we ons liever verstoppen, de gevolgen van ongehoorzaamheid zullen er niet meer zijn. We zullen volmaakte intimiteit ervaren met God en met mensen. Het huwelijk zou dan een beperking zijn. Die hebben we dan niet meer nodig en dat is niet angstaanjagend, maar bevrijdend.
Begrijp me goed. Natuurlijk verlang ik ernaar ooit te trouwen. Jazeker, ik zou graag een voorproefje smaken van de intimiteit van de hemel. Maar Jezus hoeft niet weg te blijven tot ik getrouwd ben geweest. De vreugde van de hemel overtreft immers honderdvoudig, nee: miljoen- of miljardvoudig de vreugde van het huwelijk, inclusief de seksualiteit. Ik zou toch gek zijn om krampachtig vast te houden aan een kapot speelgoedautotje, als er een Porche 911 voor me klaarstaat? C.S. Lewis had gelijk, toen hij zei: "Ons probleem is niet dat we te veel verlangen, maar eerder te weinig!"

[Tonight at the biblestudygroup we talked about our hope for heaven, based on 1 Thessalonicans. A member of the group remarked that she didn't know how to long for heaven, because she thought our personalities would change. The bible says that there will be no marriage in heaven. And if your own husband will not be important to you anymore, will you still be yourself?
I tried my best to convince the people present that the last harbour is still something to look forward to, even in connection to marriage. That marriage is something that will once disappear, does not mean that something that was good on earth will stop being present. It's the other way around: the intimacy and joy of marriage (at least, I have heard that these are two good aspects of marriage) are only faint pointers to the intimacy and joy in heaven. The deep, personal relationship you have with your partner on earth is too much to share with more persons during a lifetime. But then we will know everyone 'like we ourselves are known' by God (and God knows us as intimately as possible).
I saw an episode of Star Trek - The Next Generation Attached, that dealt with this. In this episode captain Picard and doctor Crusher were linked by alien technology, so that they heard each others' thoughts. They discovered the things they deep down felt for eachother. In the episode this created a connection, a connection they missed when the implants were removed, like a part of them was cut away. A deep personal intimace like that cannot be attained on earth, even not in maariage. And we really don't want another to see our dark secrets, to be honest. However, that barrier will disappear. The gap between persons, the shame and guilt that makes us want to hide, the results of the fall will not be anymore. We will experience perfect intimacy with God and people. Marriage would actually be a restriction. A restriction we will not need anymore. This is not fearfull, but setting us free.
Please understand me. Ofcourse I long to be married once. Yes, I would like to taste a bit of the intimacy of heaven beforehand. But I don't want Jesus to stay away until I have been married. The joy of heaven will be a hundred times, no a million or a billion times larger than the joy of marriace, even including sexuality. I would be mad to cling to a broken toy car, when a Porche 911 is waiting for me. C.S. Lewis was right when he wrote: "We don't desire too much, we desire too little."

Het herfstgevoel. Wat? Nu al?

Na een tijd werkloos te zijn geweest, vormt een nieuwe baan een welkome afwisseling. Werk kan je in contact brengen met bepaalde verlangens: zoals het verlangen een verantwoordelijkheid te hebben, een plek waar je bijdrage belangrijk is en wordt gewaardeerd. Maar ook gewoon het reizen en het contact met collega's brengt gevoelens van verlangen boven.
Zo merkte ik gisteren dat het herfst begint te worden.
Ja, ik weet dat het nog nauwelijks eind augustus is. Maar het is nu echter niet anders. Het weer is wat wisselvalliger, dat zal eraan meewerken. Tegelijk zijn na de warme maand juli al heel wat boombladeren geel, soms zelfs al gevallen. Mensen kleden zich warmer en in meer bruine tinten. Het wordt nu ook merkbaar vroeger donker en al iets later licht. De hemel is niet meer zo licht blauw, maar heeft die diepere en tegelijk helderdere kwaliteit van de herfst. De lucht die ik inadem is fris en verkwikkend. Herfst heeft een speciale schoonheid: het verval in de natuur kan verschrikkelijk mooi zijn. Regendruppels op een spinnenweb, vliegenzwammen, het skelet van een kastanjeblad, rode bomen tegen een donkere wolkenlucht...
Ik geniet ervan. Waarom? Ik zou er niet van kunnen genieten als ik wist dat de natuur niet weer tot leven zou komen, dat de winter definitief was, en het leven van de zomer voorgoed verdwenen. In het verval van de herfst schuilt de belofte van de lente, van nieuw leven. Dit is de waarheid achter de klassieke verhalen van Persephone, die de winter doorbrengt in het dodenrijk om in de lente weer te verschijnen.
Ik verlang ernaar dat ook de wonden in mijn leven, mijn falen en fysieke verval de voorboden zijn van een dieper en wonderlijker herstel. "Want het vergankelijke lichaam moet worden bekleed met het onvergankelijke, het sterfelijke lichaam met het onsterfelijke..." (1 Korinthiërs 15:53)

(De foto is gemaakt door mijn goede vriend Cornell. Check zijn website voor meer foto's.)

[After a long period being without work a new job is a welcome change. Work can bring you into contact with certain desires: like the desire to have a responsability, a place where your gift is important and appreciated. But also simply travelling and talking with colleagues can bring bring desires to the surface.
That way yesterday I realised it's autumn already.
Yes, I know it's only the end of august, but that's life. The weather is more rainy, that has to do with it. And due to the warm weather in july lots of trees are yellowish, and lots of leaves have already fallen. People dress more warmly and I see lots of brown colored clothes. It's also dark noticeably earlier and the sun rises later. The sky is not as lightly blue, but has the deeper and clearer quality of autumn. The air I breathe is crisp. Autumn has a special beauty: the slow decay of nature can be very beautifull. Raindrops on a spiderweb, toadstools, the skeleton of a leaf, red trees against dark clouds...
I do enjoy it. Why? I would not be able to enjoy it if I knew nature would never again come to life, winter was definitive and the life of summer past forever. In the decay of autumn is hidden the promise of spring, of new life. This is the truth behind the classical stories of Persephone, who lives in Hades' kingdom in winter to appear again on earth in spring.
Likewise I desire that the wounds in my life, my failures and even my fysical decay are the promises of a deeper and more miraculous restoration. "For the perishable must clothe itself with the imperishable, and the mortal with immortality." (1 Korinthians 15:53)

(This picture was made by my good friend Cornell. Visit his website for more.)]

bizarre droom

Ik schrijf dan wel graag over films, maar met dromen als de mijne heb je geen bioscoop meer nodig.
Ik droom vaak, maar onthoud mijn dromen minder frequent. Die van vannacht echter wel. Hij was ook wat samenhangender dan veel andere dromen.
Ik bevond me in een soort zaal met aan één kant een groot raam dat uitkeek over zee. De zon begon al wat te dalen. Ik was er met een groep mensen, onder wie mijn collega's van het Pharmaceutisch Weekblad. In de droom verscheen een soort oranje cirkel links naast de zon, die groter werd. Op de één of andere manier wist ik dat dit een singularity was, een kosmisch fenomeen zoals een wormhole of een zwart gat, dat alle materie van het universum opslokte. En terwijl het groeide kwam het steeds dichter bij de Aarde. Onze wereld zou erin verdwijnen. Ik weet dat ik in mijn droom in paniek raakte. Ik was bang om opgeslokt te worden en in het niets te verdwijnen en ik sprak daarover met Micheline, één van mijn collega's. Toen zag ik beelden van een draak met meerdere koppen en herinnerde ik me het bijbelvers over tekenen in de hemel bij de terugkomst van Jezus. En mijn paniek verdween, de cirkel in de lucht was niet langer bedreigend, maar kondigde voor mij iets heel moois aan. Ik begon er enthousiast over te vertellen aan mijn collega's en ik voelde vreugde. Toen werd ik wakker...

Wat het betekent? Ik heb geen idee... De wereldverslindende singularity komt uit het boek 'Manifold: Time' van Stephen Baxter, waar het heelal ook van binnenuit verdwijnt. En waarom mijn collega's van het PW? Misschien omdat mijn ouders me eraan hadden herinnerd hoe belangrijk het is als christen te leven op je werk. In elk geval is de boodschap voor mij dat het einde van de wereld niet iets is om bang voor te zijn. Als de 'de hemelsferen met luid gedreun vergaan, de elementen in vlammen opgaan, de aarde wordt blootgelegd en alles wat daarop gedaan is aan het licht komt' (2 Petrus 3 vers 10) is dat niet iets angstaanjagend. Het is juist het begin van iets heel moois: een vernieuwde hemel en een vernieuwde aarde... Iets om naar uit te kijken!

[I may love to write about movies, but with dreams like mine I don't need a cinema any more.
I think I dream every night, but I don't always remember them. Tonights' dream I remember all too well. It was also a bit more coherent than most.
I was in a room with one large window watching out over the sea. The sun was setting. There was a large group of people with me, among them my colleagues from the pharmaceutical journal I worked for. In the dream a large orange circle appeared to the left of the sun. I knew (like one does in dreams) this was a singularity, a cosmic phenomenon like a wormhole or black hole, that ate all matter in the universe. And while it grew it came closer and closer to Earth. Our world would disappear. I know that in my dream I panicked. I was afraid to be sucked up and disappear into nothingess, and I talked about my fears with my colleague Micheline. Suddenly I saw images of a dragon with multiple heads and I remembered the verse about signs in the heavens at Jesus' return. My panic disappeared, the circle in the sky was no longer threatening, but announced something wonderfull. I started to tell about it enthousiastically and with joy. Then I woke up.

What does it all mean? I have no idea... The devouring singularity stems from the book Manifold: Time by Stephen Baxter, in which the universe disappears from the inside out. And why my former colleagues? Maybe because my parents reminded me how important it is to live as a christian on your job. To make a long story short: the message to me was that the end of the world is not something to fear. When In elk geval is de boodschap voor mij dat het einde van de wereld niet iets is om bang voor te zijn. Als de 'the heavens will disappear with a roar, the elements will be destroyed by fire, and the earth and everything in it will be laid bare' (1 Petrus 3 vers 10) it is not something fearfull. It is the beginning of something beautifull: a renewed heaven and a renewed earth... Something to look forward to!]

dubbel bericht/ double post
sorry!

Verlangen in de bioscoop

Voor mij zijn films heel belangrijk. Niets nieuws voor de mensen die mij kennen. Films kunnen op een krachtige manier verlangen opwekken. Ze tonen werelden die mijn verbeelding aanspreken, avonturen waarin ik wil leven en concepten die me aan het denken zetten. De laatste film die me aansprak was Superman Returns: de beelden aan het begin van andere planeten en ruimteverschijnselen waren natuurlijk erg gaaf, maar ook het verhaal met zijn duidelijke paralellen met het verhaal over Jezus en een subtiele humor raakte me.
Natuurlijk volg ik als goede nerd het filmnieuws op internet en dus zijn er al een aantal films waar ik naar uitkijk dit najaar.

* Monster House: deze computeranimatiefilm is nu al uit in de bioscoop. De techniek van computeranimatie is erg geschikt om kijkers naar een andere wereld te verplaatsen. In deze film is het echter de wereld van een gewone straat, met een wel heel eng huis... Dit wordt een film in de stijl van Ghostbusters, Back to the Future en andere films uit de jaren '80: Een beetje eng, maar vooral spannend. Hij is zelfs geproduceerd door Steven Spielberg en Robert Zemeckis...

* Lady in the Water: de nieuwste film van M. Night Shyamalan. Zijn films zijn altijd erg interessant. Deze film gaat over de kracht van verhalen en schijnt niet echt begrepen te zijn door de recensenten. Het is meer een verhaaltje-voor-het-slapengaan dan een thriller. Het uitgangspunt: een waternymf in het zwembad van een hotel... en dan wordt het weird...

* World Trade Center: over 11 september natuurlijk (de vijfde verjaardag van de terreurdaad komt er aan). De film is geen 'documentaire' zoals United 93, maar vertelt over twee reddingswerkers die in het puin beklemd raken. Ik ben altijd gefascineerd door dergelijke overlevingsverhalen (daarom las ik altijd graag Readers' Digest). Bovendien zou er een duidelijke spirituele kant aan het verhaal zitten.

* Children of Men: apocalyptisch SF-verhaal over een toekomst waarin geen kinderen meer geboren worden. De trailer laat een realistische sfeer zien, waarin het uiterste wordt gevraagd van de hoofdpersonen. Het lijkt aangrijpend. Omdat ik ook wel iets heb met dergelijke einde-van-de-beschaving-verhalen staat deze in mijn lijstje.

* The Prestige: nieuwe film van de regisseur van Batman Begins, met de acteurs Christian Bale (Batman), Michael Caine (Butler Alfred) en Hugh Jackman (Wolverine). Een verhaal over twee goochelaars die in een duel verwikkeld raken. De krachten van één van hen lijken bovennatuurlijk, de ander schakelt de hulp in van de historische uitvinder Tesla.

* Flushed Away: van de makers van Wallace and Gromit, maar dit keer computeranimatie in plaats van klei. Is vast makkelijker. Over een verwende rat die in het riool terecht komt en er een hele andere wereld aantreft. Andere wereld? Dat moet wel goed zijn!

* The Guardian: gaat over de reddingsbrigade. Nu heb ik ook lang op de reddingsbrigade gezeten, maar ik heb nooit in metershoge golven hoeven springen. Dat wil niet zeggen dat ik niet geniet van heldhaftige verhalen als deze. En Kevin Costner is best een goede acteur.

* Flags of Our Fathers: Clint Eastwood is een goede regisseur, en deze film gaat over een belangrijke strijd in de oorlog tegen Japan en een iconische foto. Wordt vast indrukwekkend.

* Eragon: De fantasyfilm van dit jaar. Gebaseerd op een populair boek, dat ik nog niet gelezen heb. Sorry. Maar er komen draken in voor. Jazeker! En de regisseur heeft beloofd dat de draken in de film volkomen levensecht zullen zijn. Daar heb ik het bioscoopticket wel voor over.

* The Nativity Story: In tijd voor kerstmis, een realistische weergave van de geboorte van Jezus. Waarschijnlijk ingegeven door het succes van The Passion, maar daarom niet minder boeiend. En Alexander Siddig (Dokter Bashir uit Star Trek: Deep Space Nine) speelt de engel Gabriël...

* Happy Feet: Antartica, dansende pinguïns en antartica. Need I say more?

* Apocalypto: De beschaving van de Maya's (met recht een andere, verdwenen wereld) staat op instorten. Een jonge man die als offer geslacht dreigt te worden, weet te ontsnappen. En de hele film is gesproken in authentiek dialect. Niet verwonderlijk, met Mel Gibson aan het roer.

En voor 2007: Night At The Museum, 300, Sunshine, The Fountain, Spider-Man 3, Transformers, Pirates of the Caribbean: At Worlds' End en The Bourne Ultimatum.
Het worden goede tijden.

[Movies are very important to me. Nothing new for those who know me. Movies can stimulate desire in a powerful way. They show world's that ignite my imagination, adventures I want to live in and concepts that make me think. The last movie that spoke to me was Superman Returns: ofcourse I liked the images of other planets and stars at the beginning of the movie, but I was also touched by the story with its christ-like imagery and subtle humor.
Like a good geek I check out the movie-news on the internet, so there are a lot of movies I look forward to this fall...

* Monster House: This CG-movie is already in theaters in Holland. The technology used is very good in transporting viewers to another world. In this movie the other world is in fact a common neighborhood with a very scary house... This will be a movie in the vein of Ghostbusters, Back to the Future and other 80's movies: a bit scary, but mostly exciting. It is even produced by Steven Spielberg and Robert Zemeckis.

* Lady in the Water: The last movie by M Night Shyamalan. His movies are alway's intriguing. This one is about the power of storytelling and critics seem to not have understood it. It's more of a bed-time-story than a thriller. The plot: a nymph in the pool of a hotel. Then it gets really weird...

* World Trade Center: About 9/11 ofcourse (following the 5th anniversary of the act of terror). This is no documentary-styled movie like United 93, but tells the story of two policemen trapped beneath the rubble. I've always been fascinated by stories about survival (that's why I liked to read Readers' Digest). And I've read there will be a clear spiritual angle to this story.

* Children of Men: Apocalyptic SF-story about a future without children. The trailer shows a realistic atmosphere, in which the hero's have to rise beyond their capabilities. It promises a harrowing story. Because I have a soft spot for these kind of end-of-civilisation-stories, this one is in my shortlist too.

* The Prestige: the new movie of the director of Batman Begins, with actors Christian Bale (Batman), Michael Caine (Butler Alfred) and Hugh Jackman (Wolverine). About two stagemagicians getting engaged in a duel. One of them seems to possess supernatural power. The other asks for help from historical inventor Tesla.

* Flushed Away: by the creators of Wallace and Gromit, but this time made by computer instead of clay. Should be easier. About a spoiled rat who is 'flushed away' and discovers a whole new world. New world? Should be good!

* The Guardian: about save and rescue. Though I've been part of a save- and rescue-organisation, I never had to jump in high waves like these guys. But I still enjoy heroic tales like this. And Kevin Costner can act.

* Flags of Our Fathers: Clint Eastwood is an acclaimed director, and this movie is about an important step in the war in the pacific and an iconic photograph. Will likely be impressive.

* Eragon: this years' fantasymovie. Based on a popular book which I haven't read. So sue me... But there are dragons in it, yes sir! And the director has promised to created really lifelike ones for the movie. That must be worth the price of the ticket.

* The Nativity Story: just in time for christmas comes a realistic retelling of Jesus' birth. Obviously inspired by the succes of Teh Passion, but not less interesting because of that. And Alexander Siddig (Doctor Bashir from Star Trek: Deep Space Nine) will be Gabriël...

* Happy Feet: Antartica, dancing penguïns and Antartica. Need I say more?

* Apocalypto: The civilisation of the Maya's (really another world that is no more) faces its end. A young man who is destined to be sacrificed escapes. The whole movie is in ancient Mayan. Not surprising as it is directed by Mel Gibson...

And in 2007: Night At The Museum, 300, Sunshine, The Fountain, Spider-Man 3, Transformers, Pirates of the Caribbean: At Worlds' End en The Bourne Ultimatum.
We have good times ahead of us...

Foute pyjama

Oké, voor deze update schaam ik me een beetje. Het is een typisch voorbeeld hoe sommige christenen de waarheid van de bijbel commercieel verkwanselen. Hoewel ik nauwelijks durf te twijfelen aan de goede bedoelingen van de makers (er staan bijbelteksten op, dus het kan toch niet slecht zijn), hebben uitingen als deze volgens mij een averechts effect. De wapenrusting van God waarover de bijbel spreekt is een pantser, geen pyjama. Natuurlijk is het uit educatief oogpunt misschien goed je als Romein te verkleden, om zo te ervaren wat een pantser is. En deze uitrusting zou kinderen kunnen helpen bij het uit het hoofd leren van de teksten. Toch bekruipt me het gevoel dat een krachtig geestelijk principe op deze manier triviaal gemaakt wordt. In Tol Eressëa horen alleen echte pantsers. Pantsers van ridders, elfen en hobbits. Pantsers van strijders voor het koninkrijk.

Zoals Alex in het interessante on-line stripverhaal The Dreamland Chronicles. Ja, dit gaat werkelijk over strijden in en voor je dromen. Een jongen die jarenlang niet gedroomd heeft, keert terug naar een bijzondere wereld. Hij ontmoet zijn vriendjes van vroeger, van wie één een prinses is, en blijkt een belangrijke rol te moeten spelen. Misschien is hij zelfs wel koning...

[I'm actually a bit ashamed for this update. It's a typical example of how some christians take the truth of the bible and reduce it to rubble for commercial purposes. Though I hardly dare to doubt the good intentions of the makers (it has bibleverses printed on it, how can it be bad?), products like thise I think have the opposite result. The armor of God the bible speaks about is an armor, not a set of pyjama's. Ofcourse it could be informative for children to dress as a Roman soldier, to experience what an armor is. And these clothes could help children learning the bibleverses by heart. Still, I'm beset by the feeling that an important spiritual principle is trivialized in this way... In Tol Eressëa only real armor is allowed. The armor of knight, elves and hobbits. Armor of warriors for the Kingdom.

Like Alex in the interesting on-line comic The Dreamland Chronicles. Yes, this really about battle in and for your dreams. A boy who hasn't dreamt for years in a row, returns to a specail world. He meets his friends of before, one of them a princess, and it turns out he has an important role to play... He might even be a king...]

Verlangen op Flevo

In de woorden van Sam in The Return of the King: "Well, I'm back!"
Na een lang weekend met veel indrukken en heel wat regen ben ik met beide benen terug op de grond, of in elk geval op mijn vloerbedekking. En terug in de blogosphere...
Om mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van jullie na te komen heb ik flink opgelet naar momenten die mijn verlangen opwekten.
Het waren er, ondanks de regen en het (voor mij) wat tegenvallende aantal goede bands, heel wat.
Ten eerste zag ik donderdagavond voor het eerst in lange tijd de Narnia-film 'The Lion, the Witch and the Wardrobe'. En dat was goed. De film raakte me weer, vooral de reis van de hoofdpersonen en de figuur van Aslan. En ik besefte opnieuw: het is niet alleen maar een leuk verhaaltje. Zo'n film laat je niet alleen maar twee uur genieten van een andere realiteit om je dan weer in je eigen saaie leven terug te werpen. Nee, het is echt. De wereld van Narnia, met zijn schoonheid van de bossen, de levende bomen, de sprekende dieren en faunen en centauren, de wereld van een strijd tussen goed en kwaad, een kille heks en de Leeuw die niet tam is, maar wel goed. Die wereld is echter dan het saaie huisje-boompje-beestje bestaan van veel van ons. Het bestaan van "laten we eten en drinken, want morgen sterven we" (1 Korinthe 15 vers 32). Als ik de film Narnia zie, verlang ik naar zo'n avontuur. En het goede nieuws is: ik leef elke dag in zo'n avontuur!
Het tweede 'Tol Eressëa-moment' (wanneer komt dat woord in de Van Dale?), was toen ik een paar mensen zag dansen voor het bijpodium. Het is erg bijzonder om mensen te zien dansen op muziek, mensen die echt goed kunnen dansen. Ze hebben een uitstekend ritmegevoel, gekoppeld met controle over hun lichaam en ze kunnen zich helemaal in hun dans verliezen. En ze doen dat zelfs als ze de enigen zijn die dansen, ze laten zich niet door anderen afleiden. Ja, het wekt verlangen op, verlangen om je op zo'n manier te kunnen uiten, zelfs al is het soms wat introvert. Het is nog mooier als degene die danst naar buiten gericht is. Om weer even op de bijbel terug te komen: er staat ook dat de koning David danste toen de plek waar God woonde naar Jeruzalem werd gebracht. Jammer voor zijn vrouw dat zij niet kon begrijpen dat God daardoor geëerd werd.
Ik werd dit weekeinde niet bijzonder geraakt door de muziek (dat komt een volgende keer wel weer), maar het was wel erg mooi om All Star United te zien optreden. Dit was de band waardoor ik naar moderne muziek ben gaan luisteren en uiteindelijk de rockmuziek ben gaan waarderen. Ik heb erg genoten van hun eerste twee CD's, maar ze waren ook life erg goed! Ze deden ook een heel aantal nummers die ik kende, dus daarvan heb ik echt genoten. Een verlangen werd vervuld. Oh ja, de Nederlandse band Stonewashed viel ook niet tegen.
En tenslotte was het erg goed om allerlei mensen te ontmoeten: vrienden, kennissen van Ichthus, Henk Medema, Reinier Sonneveld en anderen... En met iedereen verhalen uit te wisselen. Het was een soort van reünie. Ik heb het idee dat Tol Eressëa ook een plek van ontmoeting zal zijn. "Hé, jij ook hier? Wat heb jij allemaal meegemaakt de laate tijd? Kom snel bij het vuur zitten en vertel me alles!"

[In the words of Sam: "Well, I'm back!" (Return of the King)
After a long weekend with lots of impressions and quite a lot of rain I'm back in reality, or at least in my room at home. And I'm back in the blogosphere.
To fulfill my responsability to you I have watched for moments that increased my desire.
Despite the rain and the (for me) disappointing count of good bands, there were quite a lot of those moments.
Thursdayevening I saw the movie 'The Lion, The Witch and the Wardrobe' for the first time in several months. It touched me again, especially the journey of the hero's and the person of Aslan. And I realised anew: it's not just a story. A film like this doesn't just give two hours of relaxation in a different reality and then throws you back into your own world. No, it's real. The world of Narnia, with the beauty of ti's forrests, it's living trees, speaking animals, faus and centaurs, the world of a battle between good and evil, a cold witch and the Lion who is not tame, but who is good. That world is more real than the average humdrum day-to-day existence of many of us. The existence of "let's eat and drink, because tomorrow we'll die" (1 Korinthians 15:32). When I see the movie about Narnia, I start to desire an adventure like that. And the good news is: I do live in an adventure like that every day!
The second 'Tol Eressëa-moment' (when will that word appear in Webster?), was seeing people dance to the muxic. It's special to see people dance, people who really can dance. They have the rithm, they have control over their body and they can loose themselves in the dance, without thinking of other people and what they would think.
Yes, it makes me desire, desire to be able to give yourself wholly in that way. It's especially beautifull when the dancers are outwardly focused. To return to the bible: King David danced when Gods dwellingplace returned to Jerusalem. Pity his wife didn't understand his dancing was honoring God.
I wasn't really touched by the music this year (better luck next time), but I enjoyed watching All Star United perform. This was the band that made me listen rock music and enjoy it. I really liked their first 2 cd's, but they had a very good life show.
They played a couple of songs I knew, and I could sing to them aloud. A desire was filled.
And lastly it was good to meet a lot of different people: friends, acquaintances, Henk Medema, Reinier Sonneveld and others, and all had stories to exchange. It was a reunion of sorts. I think Tol Eressëa will be a place of reunion. "You here? What have you experienced these years? Come sit with me by the fire and tell me everything!)"]

weg naar flevo...

Hallo lieve mensen,

De afgelopen dagen hebben jullie dagelijks bijna twee berichten van mij mogen lezen. Hierbij deel ik jullie mee dat deze frequentie dit weekeinde een boel lager zal zijn.
Ik bevind mij namelijk vanaf vanavond op het flevo festival in Liempde.
Ja, vier dagen christelijke muziek, films, lezingen en debat.
En goede gesprekken met mijn vrienden Hans en Meina.
Hopelijk zondagavond een kort verslag (met die dingen die mijn verlangen aanspraken op het festival).
En een lijstje met de films waar ik de komende tijd naar uitkijk.
Check volgende week mijn blog weer voor wegwijzers naar Tol Eressëa...

[Hello dear people,

The past few days you were in the privilegde position of being able to read two messages daily. But hereby I want to inform you that this frequency will be a lot lower during this weekend.
I will be at the flevo festival.
Yes four days of christian music, movies, talks and debate.
And good talks with my friends Hans and Meina.
Hopefully I can post a short description sunday evening, with those things that made me desire.
And a short list of movies I look forward to in the coming months.
Check out my blog next week for new pointers to Tol Eressëa.]

walvis eet haai...

Ik heb wat met dinosauriërs en andere uitgestorven dieren. Voor degenen die mij kennen oud nieuws.
Maar waarom?
Volgens mij ligt het aan hun anders-zijn. Ze leefden in een andere wereld, die we ons nauwelijks kunnen voorstellen, waar zelfs de continenten anders lagen. Maar ook die levensvormen zelf waren vaak bizar: hoe ze eruit zagen, hoe ze zich gedroegen, het overtreft mijn wildste voorstellingsvermogen (en die is best wild).
Neem bijvoorbeeld de ontdekking van een oude verwant van de blauwe vinvis:
een walvis die haaien at....

Het gaat volgens het bericht op Nature om een 25-miljoen-jaar-oud fossiel uit Australië: Janjucetus hunderi. Het is een balleinwalvis, maar zonder baleinen. De ontdekkers schrijven: "Het is net een walvis uit de ruimte: werkelijk weird." De walvis had een schedel van 50 cm lang (het dier was dus ongeveer zo groot als een dolfijn), met relatief enorme oogholten. De walvis ha ook grote, scherpe tanden en was dus een roofier dat grote vissen at. Bijvoorbeeld haaien. Toch is de Janjucetus geen tandwalvis: kenmerken in zijn schedel wijzen op de baleinwalvissen en hij heeft geen organen voor echolocatie zoals de dolfijnen en potvissen.
De wetenschappers speculeren dat het een soort overgangsvorm isnaar de moderne baleinwalvissen. Die hebben alleen als embrio's tanden, maar ontwikkelen later de baleinen waarmee ze plankton uit het water zeven.
Zoals de wetenschapper al zei: weird...

[I've got a thing with dinosaurs and other prehistoric critters. Old news for people who know me.
But why?
I think it is because of their complete otherness. They lived in a different world, where even the continents had other shapes than they have now. And those creatures themselves were often strange: how they looked and lived defies my wildes imagination (and I've got a wild imagination).
Take for instance the discovery of a close cousin of the blue whale:
a whale that ate sharks....

According to the message on the Nature-website it's a 25-million-year-old fossil form Australia: Janjucetus hunderi. It is a baleen-whale, but without baleen. The researchers write: "Its like a whale from outer space: really weird." This whale had a skull of 50 cm, with relatively large eyes. It also had long, sharp teeth and was a predator that preyed on large fish. Sharks for example. But janjucetus was not toothed whale. For one thing it's skull shows characteristics of baleenwhales and it had no echo-location.
The scientists propose that this whale is a transition to the modern baleenwhales. Those have teeth as embryo's, but later they develop baleen to filter out plankton. Like that researcher said: really weird...]

Kinderen en garnalen

Ik heb sinds kort een draadloze telefoon en dus kan ik, als het een lang gesprek is, lekker onderuitgezakt op de bank gaan zitten, vlak naast mijn 32 liter aquarium. Dat betekent in de praktijk dat mijn aandacht verdeeld wordt tussen de telefoon en mijn vissen. Zo ook toen ik een vriendin aan de lijn had en plotseling uitriep: "Ik zie een lief, klein garnaaltje." Dat leidde wel tot enige hilariteit, want garnalen en lief in één zin? Voor mij is dat niet zo bijzonder (want garnalen zijn gewoon schattige beestjes, met hun lange voelsprieten en voortdurend bewegende pootjes), maar veel mensen blijken garnalen vooral te kennen uit de cocktail. Tegenwoordig zijn het echter ook geliefde dieren in het tropische aquarium. In mijn aquariumpje zitten vuurgarnalen en die kunnen zich voortplanten in zoet water. De moeders dragen de eitjes met zich mee onder hun zwempoten en laten ze pas los als ze uitkomen. Goede broedzorg dus. Na ongeveer een week zijn de jonge garnaaltjes 1 tot 1,5 millimeter groot, maar al lichtrood van kleur en je ziet ze naast hun 20 keer grotere soortgenoten over de planten kruipen. Al echte garnaaltjes, maar nog heel ontwapenend, schattig en lief. Kijk maar naar de foto. Is die niet lief? (N.B. foto van de site www.kreeftenboel.nl)

Natuurlijk zijn kinderen van mensen nog veel liever. Ik was vanavond op bezoek bij Coen en Carolyn, een stel van mijn bijbelkring, en die hebben twee lieve kinderen. Vooral hun meisje van drie vond dat ze van mij een boel aandacht moest krijgen. En kun je dat weigeren, als ze je aankijkt met van die grote, blauwe ogen? Ik niet in elk geval. Kinderen hebben iets echts, iets eerlijks, dat ontwapenend werkt. Ze kunnen je misschien wel manipuleren, maar ze weten wat ze willen en ze schamen zich er niet voor. Ze zijn nog onbevangen, nog zo open. Ze werpen geen facades op, ze doen zich niet anders voor dan ze zijn. Samenvattend: ze durven nog zichzelf te zijn.
Toen ze naar bed moest, kwam ze de trap af, keek met haar hoofd om de deur en zwaaide. Carolyn bracht haar naar boven, maar even later was ze er weer. Ik zwaaide terug. We hoorden haar vragen: "Nog een keer!" En toen Carolyn zei: "Je mag nog één keer naar Johan zwaaien," stak ze nog een laatste keer haar hoofd om de deur.
Kon ik maar weer zo onbeschaamd genieten.
Kon ik maar weer zo onbevangen in het leven staan.
Kon ik maar weer zo open zijn voor relaties
Kon ik maar weer worden als de kinderen.

[Since I have a wireless telephone, I have the luxury of sitting on my couch during long telephone conversations, close to my 32 liter (9 gallon) aquarium. That means the one talking to me has to share my attention with my fish. One time I was talking to a friend, when I suddenly cried out: "Look, a cute little shrimp!" That led to some hilarity, because to me thinking shrimp and cute are words that go well together, most people associate shrimp with restaurants. The last few years shrimp are also becoming very popular in tropical aquariums. I have so called red cherryshrimps and they can procreate in fresh water. The females carry their eggs with them untill they hatch. After a week the larvae are 1 to 1,5 millimeter, already reddish in color and searching for food along their larger companions. Real shrimps, but cute. Look at the picture above. Am I right or not?

Ofcourse human children are cuter still. I visited two friends from the biblestudygroup, who have two very sweet children, especially their girl of three years old. She was clearly convinced I ought to give her a lot of attention. And of course I couldn't refuse her. Not with her clear blue eyes. Childeren have something real, something honest and disarming. Maybe they manipulate, but they know what they want without shame. They are still open. They don't act as something they are not. The still dare to be themselves.
When she had to go to bed, the little girl came down the stairs to wave me goodbye. She went upstairs, but came down to wave again, and again...
I wish I was able to enjoy myself without shame.
I wish I could live life so carelessly
I wish I could be open to relations like them.
I wish I could be like a child again.]

Vervelen of heersen?

Vandaag gaan we gewoon verder met Michael Scott Rohan...
Maar nu met het tweede boek 'The Forge in the Forest'.
In dit boek komen de hoofdpersonen terecht in het rijk van Tapiau, de Kracht van het bos, waar ze mensen uit een ver verleden ontmoeten. Die wonen in een idyllische omgeving. Tapiau wil de reizigers een veilig tehuis bieden tegen de machten van het ijs, waar ze niet meer kunnen sterven en mogen doen wat ze willen (zonder elkaar te beschadigen). Het lijkt het paradijs op Aarde. Willen we dat niet allemaal? Eeuwig leven in een paradijselijke omgeving, waar in al onze behoeften wordt voorzien? Geen verantwoordelijkheid meer?
In het boek blijkt er een duistere kant aan het plan van Tapiau.
Eeuwig leven zonder taak, zonder bedoeling ontrooft het leven zijn betekenis. "To tread the same paths over again, to dance the same dances, say the same words, act the same pale acts of love sunken to ritual... Small wonder you have all grown weary in time, however hard you fought to remain yourselves. And as you grow weary your minds cloud, your bodies change. Until you are driven to lay aside your humanity as a relief from lingering pain."
Langzaam veranderen de mensen in de wezenloze Alfar, de boswezens die de wil van Tapiau doen.

Hebben we ook niet vaak een beeld van de laatste haven als een plek van eeuwige rust, waar we nooit meer iets hoeven te doen? Waar we eeuwig zingen? Het wordt ons voorgesteld als iets waar we naar uit moeten zien, maar instinctief weten we dat dit niet de vervulling is van onze verlangens. We verlangen niet naar eindeloze rust, want die leidt tot verveling, tot afvlakking, tot verlies van onze menselijkheid. Ik merkte dat zelf al tijdens mijn werkloosheid. Het ontbreken van een doel, van verantwoordelijkheid, leidt tot passiviteit, tot lusteloosheid. Nee, ik verlang naar een wereld waar ik tot mijn recht kom, waar ik een verantwoordelijkheid heb die helemaal bij me past en waardoor mijn hele persoon, met al zijn talenten en eigenschappen, tot zijn recht komt. Ik verlang naar een eeuwig doel.
En ik geloof inderdaad dat zoiets op ons wacht. De bijbel zegt dat we zullen ingaan in het koninkrijk, dat voor ons bestemd is. Dat we koningen en priesters zullen zijn. Dat we zullen heersen over steden. "Over weinig bent u getrouw geweest, over veel zal ik u stellen."
De mens is geschapen met de bedoeling dat man en vrouw over de schepping zouden 'heersen'. Nu al hebben we in ons leven een klein rijk waarover we als koningen heersen. En als we aankomen in die laatste haven krijgen we daadwerkelijk onze mantels en onze kronen, en zullen we regeren!

[Today we continue with Michael Scott Rohan...
But now with his book 'The Forge in the Forest'.
The heroes reach the realm of Tapiau, The power of the forest, where they meet people of an old past in an idyllic surrounding. Tapiau wants to give the travellers a home where they won't die and are allowed to do anything, except hurting each other. It seems like paradise. Don't we all want that? To live eternal in a paradisical world where all our needs are fulfilled.
In the book there seems to be dark side to Tapiau's plan.
To live etarnal without a responsibility, without a goal robs life of its meaning.
"To tread the same paths over again, to dance the same dances, say the same words, act the same pale acts of love sunken to ritual... Small wonder you have all grown weary in time, however hard you fought to remain yourselves. And as you grow weary your minds cloud, your bodies change. Until you are driven to lay aside your humanity as a relief from lingering pain."
Slowly the people change into the mindless Alfar.

We also often imagine the last harbour as a place of eternal rest, where we never have to work again. Where we sing forever more. It's presented as something we must look forward to, but instinctively we know this is not what we truly desire. We don't desire endless rest, because that leads to idleness, boredom, the loss of our humanity. I even experienced that during my period of being out of work. The lack of a goal leads to passivity. No, I desire a world where I become fully me, where I have a task that completely fits me and by which my whole person, with all my talents and peculiarities, will be fulfilled. I long for an eternal purpose.
And I believe that something like that will await us. The bible tells us we will enter the Kingdom prepared for us. That we will be Kings and Priest. We will rule over cities. "You have been loyal over little, I will put you over much more."
Man was created to 'rule' over creation. Now we may rule over the kingdom of our lives. And when we come to the last harbour we will be crowned with glory and rule for evermore!]

Mammoeten en tovenaars

Niet alle boeken die ik lees hebben een groot effect op me.
Veel boeken zijn leuk of spannend, maar ben ik even later al weer vergeten. Zelfs sommige fantasy-boeken bevatten werelden die mijn verbeelding maar weinig doen (bijvoorbeeld Robert Jordan. Sorry, ik kwam niet verder dan boek vier... Hmmm, da's toch best ver).
Maar eens in de zoveel tijd kom ik iets tegen dat mij op het lijf geschreven is. Een boek dat mijn fantasie op gang brengt, dat dromen in me oproept en dat me naar meer van die wereld doet verlangen.
Een van die boeken is 'The Anvil of Ice' van de Engelse auteur Michael Scott Rohan, al wat ouder (1986), maar gelukkig toch in mijn handen terechtgekomen. Beter laat dan ooit, zegt men wel eens.
Wat aan dit boek spreekt mijn verlangen nou zo sterk aan?
Heel eenvoudig: de appendix.
Niet wegklikken, ik leg het uit. Het boek (en de vervolgen, het is natuurlijk een trilogie, eh, twee trilogieën ondertussen) is een fantasyverhaal dat zich afspeelt tijdens een ijstijd. De vijand bedient zich nu eens niet van donkere wolken en orcs, maar van zeepiraten en een langzaam voortschrijdend ijsdek. In plaats van magische spreuken zijn er smeden die betoveringen in hun werk kunnen leggen. Het taalgebruik herinnert aan de epische stijl van Tolkien (hoewel natuurlijk niet zo goed als de meester) en de hoofdpersoon moet het kwade in zichzelf overwinnen en strijden tegen een voorwerp dat hijzelf gemaakt heeft. Een aansprekende verhaallijn.
Maar nog mooier is dat het een wereld is waar niet alleen draken voorkomen, bovennatuurlijke machten en dwergen, maar ook sabeltandtijgers, reuzenluiaards en prehistorische walvissen...
Hier horen de hoofdpersonen iets in het bos:
'They turned, and became aware of the shadow that moved slowly among the thicker green behind them. It looked like a moving wall behind the leaves. Hands crept to sword and axe as it lurched slowly closer, then fell away in dismay as they saw the true size of the thing. The bulky body rose to more than twice Kermorvan's height above the ground, on four legs that rivalled the redwood trunks around them in both girth and appearance, for the whole brute was covered in sparse but shaggy brown hair, thinnest on its small triangular ears... and weirdest of all, two vast curving blades of yellowish-white horn or tooth. Longer even than the very forelimbs of the beast, they crossed at the tips, and between them rose an immense flexible snout that browsed and ruffled among the thick foliage...'
Een mammoet...
Het is alsof je die dieren uit de plaatsjesboeken echt levend voor je ziet, door de ogen van een fantasykarakter.
En het mooiste is dus de appendix, want daar bespreekt Scott Rohan op een wetenschappelijke wijze de achtergronden van het verhaal. Volkomen serieus, alsof het op echte overlevering is gestoeld en uit de laatste ijstijd stamt (wat natuurlijk ook zo is :0). Hij legt ook verbanden met onze huidige kennis van de ijstijden. Zo blijken de dwergen verwant te zijn aan de neanderthalers, en zou de wolharige neushoorn zijn blijven voortleven als de eenhoorn... Het was het eerste dat ik doorbladerde van het boek en het eerste dat een brede glimlach op mijn gezicht toverde. De auteur nam zijn andere wereld serieus en zo kon ook ik geloven in zijn schepping...
Waarom spreekt deze realistische wereld van een fantasieland me zo aan?
Ten eerste omdat een van mijn diepe verlangens te maken heeft met de verdwenen werelden van de oertijd. Ik zou zo graag mammoeten en andere uitgestorven dieren zien, weten hoe ze leefden, hoe ze zich gedroegen. Ze zijn zo anders dan alles wat nu bestaat. Het wekt een gevoel van ontzag bij me op. En ten tweede: ik zou graag echt leven in zo'n magische wereld, waar koeienherders helden worden, waar piratenkapiteins koningen blijken en waar het kwaad uiteindelijk het onderspit delft. Vreugde, vreugde voorbij de grenzen van de wereld, zoals Tolkien zou zeggen.
Dit boek brengt die verlangens tot leven en maakt het makkelijk er, zij het tijdelijk, in te geloven. En op die manier doet het me ook verlangen naar die andere wereld die geen fantasie is, en waar mijn diepe verlangens naar schoonheid, avontuur en ontzag echt vervuld zullen worden.

[Not every book I read has a lasting effect on me.
A lot of novels are fun or exciting, but I have forgotten them within a week. Even some fantasy-novels are about worlds that do not stimulate my imagination (Robert Jordan for one. I did not get much further than the fourth book of his series... okay, that is far enough).
But once in a while I find something that seems written especially for me. A book that stimulates my own imagination, calls forth dreams from deep within and makes me desire the world it describes.
One of those books is 'The Anvil of Ice' of the Englisch author Michael Scott Rohan, a bit older (1986), but luckily I found it at last.
What is it about this book that speaks to my desires?
It's very simple: the appendix.
Don't turn away, I'll explain. The book (and its sequels) is a fantasystory during an iceage. The enemy is uncharacteristic for a fantasystory and uses seapirates and the large icemass instead of the obligatory clouds and orcs. Instead of magic there is smithcraft that enchants weapens and helmets. The style reminds me of the epic style of Tolkien (though not in the same league of the master, ofcourse) and the hero must fight evil in his own heart and his first evil creation.
Better still: its a world with dragens, supernatural powers, dwarf, but also sabertoothtigers, giant sloths and prehistoric whales...
Here is where the hero's hear something in the forest:
'They turned, and became aware of the shadow that moved slowly among the thicker green behind them. It looked like a moving wall behind the leaves. Hands crept to sword and axe as it lurched slowly closer, then fell away in dismay as they saw the true size of the thing. The bulky body rose to more than twice Kermorvan's height above the ground, on four legs that rivalled the redwood trunks around them in both girth and appearance, for the whole brute was covered in sparse but shaggy brown hair, thinnest on its small triangular ears... and weirdest of all, two vast curving blades of yellowish-white horn or tooth. Longer even than the very forelimbs of the beast, they crossed at the tips, and between them rose an immense flexible snout that browsed and ruffled among the thick foliage...'
A mammoth...
It's as if you see those picturebook animals with your own eyes, through the eyes of the fantasyhero.
And best is the appendix, because in the appendix Rohan puts forth details about the world in a scienctific manner. Completely serious, as if its based on real documents (which it is ofcourse). The dwarfs turn out to be related to the neanderthals, and the woolly rhinoceros seems to be the base for the unicorn... The appendix was the first thing I leafed through after buying the book and the first thing bringing a hube smile to my face. The author made me believe fully in his creation.
Why does this speak to my heart?
One of my deep desires has to do with the worlds of before. I would give everything (or at least a lot) to see mammoths and other extinct animals, to see how they lived, how they behaved. They're just so different. It's a feeling of awe. And I want to live in a magical world like that, where cowherds turn out to be heroes, where corsaircaptains become kings and where evil is vanquished at the last. Joy, beyond the boundaries of the world, as Tolkien would say...
This book revives those desires in me and enables me (be it temporarily) to believe. And thus it makes me desire that other world that is beyond fantasy, where my deep desires of beauty, adventure and awe will become reality.]

Iedereen kan antwoorden

Hallo, iedereen!

Sorry, sorry, sorry!
Mijn blog stond zo ingesteld dat alleen mensen die hadden ingeschreven konden reageren.
Dat is niet de bedoeling natuurlijk. Het is ook helemaal niet in de stijl van Tolkien en de Inklings, en ook niet de sfeer van Tol Eressëa.
Als we samen rond het haardvuur zitten, onze benen op tafel, een goed glas port/wijn/donker bier bij de hand, dan moet iedereen mee kunnen praten! Iedereen moet kunnen delen uit zijn hartsverlangen, niemand mag zich uitgesloten voelen.
Dus pak een pint (komt het in pinten!?!) en kom erbij zitten. Heb je een lied? Een verhaal over de elven? Een blik op heuvels van Valinor? Ik zie het al, we hebben hier nog mooie, lange avonden voor de boeg...

Hier nog een goed Essay over Lord of the Rings en het belang van het Verhaal voor het geloven...

[Hello, everyone,

Accept my most humble excuses,
The settings of my blog allowed only other members of the blog-community to respond.
That's not how it is supposed to be. Neither is it the way Tolkien and the Inklings would be, and it isn't the flavour of Tol Eressëa.
When we sit around the hearth together, our legs lifted on the table, a good glass of port/wine/dark beer close at hand, then everybody must be allowed to converse! Everybody should be able to share from his hearts' desire, nobody may feel himself left out.
So grab a pint (does it come in pints!?!) and join me. Do you know a song? A tale about the elves? A view at the hills of Valinor? I see, we have some good, long evenings ahead of us...

Here a good essay about Lord of the Rings and the way we experience our faith...]

Knutselen met Marten

Mijn broer Marten heeft zich ook aangesloten bij het groeiende legioen bloggers.
Dit is zijn blog: Knutselen met Marten.
Nog niet veel te zien, maar check zijn profiel en kom terug voor zijn volledig gepimpte aquarium. Hij bouwt zelf een compleet filtersysteem voor zijn Aqua40. En enthousiast dat hij daarover is. Het is zijn hartsverlangen. Niet het mijne, maar het laat zien hoe individueel deze verlangens zijn. Maar als ik bij hem in zijn werkplaats sta, wordt ik enthousiast van zijn passie. Zoals jullie als jullie zometeen zijn blog zien...

[My brother Marten has joined the blogosphere: This is his blog: Knutselen met Marten.
Not much to see yet, but check his profile and come back to follow the progress on his aquarium. He is making a complete filtersystem for his Aqua40. He is very enthousiastic about it. It's his hearts' desire. I don't share it in the same way and that's fine. Our hearts' desires are different for each of us. Just to see that individual passion makes me enthousiastic.
Just like you after you visit his blog...]

Nieuw boek Eldredge komt eraan!

Aandachtige lezers hebben vast de naam "John Eldredge" opgemerkt in eerdere berichten.
Hij is de schrijver die mij (naast Lewis natuurlijk) op het spoor heeft gezet van het verlangen.
Het is een avontuur geworden van nu al meer dan twee jaar, op zoek naar de verlangens die God in mijn hart geschapen heeft en het leven dat Hij beloofd heeft.
Het goede nieuws is dat er binnenkort een nieuw boek van hem verschijnt:
The Way of the Wild Heart.
Deze is weer gericht op mannen (maar zal vast ook voor vrouwen interessant zijn). Op de gelinkte site vindt je o.a. video-interviewtjes met John Eldredge en de inhoudsopgave van zijn nieuwe boek.
Ja, het aftellen is begonnen...

[Discerning readers will have noted the name "John Eldredge" in earlier posts. He is the writer who, along with C.S. Lewis, had put me on the trail of the heart, and closely linked to that: desire.
It has been shaped into an adventure for over two years now, seekin for the desires God made in my heart and the life He promised.
The good news is that soon a new book by John Eldredge will appear: The Way of the Wild Heart.
This one is again aimed at men (but will undoubtedly be interesting to read for women). At the site I linked to there are among else video-interviews with mr. Eldredge and the table of contents of his new book.
The countdown has begun... ]

Gasplaneten en dinosauriërs...

Het zit niet mee... Ik was net een bericht aan het schrijven, schakelt mijn computer zichzelf uit. Dat gebeurt niet vaak, maar juist daarom is het zo frustrerend. Ik houd er namelijk ook geen rekening mee.

Waarover was ik aan het schrijven? Hmmm... Oh ja! Verlangen. Belangrijk onderwerp, en op deze blog zal het er vaak over gaan. Waarom? Nou, een van mijn favoriete schrijvers, John Eldredge, zegt: "Je kunt niet hopen op iets waarnaar je niet verlangt."
Denk daar maar eens over na. Je zult zien dat het klopt. Ik hoop dat het morgen weer mooi weer wordt, in plaats van deze stortregen, omdat ik verlang naar de zon. Ik hoop dat mijn nieuwe baan een succes wordt, omdat ik verlang naar een werkplek waar ik lekker in mijn vel zit. En andersom: omdat ik nou eenmaal niet echt verlang om door de tandarts onder handen te worden genomen, hoop ik niet dat ik snel weer aan de beurt ben... (ergens in september, geloof ik. Brrrr...)
Als je ergens naar verlangt, hoop je op de vervulling ervan.
Hetzelfde geldt voor de verlangens die minder realistisch lijken, of die hier op Aarde niet vervuld lijken te worden. Om die verlangens vast te houden is niet kinderachtig of wereldvreemd. Het is geen vlucht uit de werkelijkheid. Het biedt hoop. Hoop op een beter, mooier, avontuurlijker, vreugdevoller leven, hoop op die laatste haven waar we werkelijk thuis zijn.

Twee dingen die me daaraan herinnerden.
Gisteren zag ik de aflevering van Star Trek The Next Generation: 'Interface'. Die gaat namelijk over een gasplaneet. Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de planeten Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus (over die laatste heb ik zelfs een boek geschreven en de hoofdpersonen doen onderweg ook nog even Saturnus aan...). Ik vind ze mysterieus en mooi. Ze zijn anders dan de rotsachtige planeet waarop wij leven. Wat zou je zien als je onder die gekleurde wolken zou afdalen? Gele en rode ravijnen, voortdurend in beweging? Wanden van groen gas? Stormen zo groot als de Aarde en kilometerslange bliksems? Levensvormen die wij ons niet kunnen voorstellen, zwevend op de wind, grazend op de wolken? Ik zou ze graag zelf eens willen zien...
De aflevering 'Interface' speelt zich af in een gasplaneet, waar een ruimteschip zou zijn verongelukt. De bemanning van de Enterprise probeert het schip te redden en gebruikt daarvoor een revolutionaire techniek. Best leuke aflevering, maar jammergenoeg weinig beelden van de gasplaneet zelf. Ik zat de hele tijd te hopen op een beeld van buiten het schip. Die special effects zouden waarschijnlijk te duur zijn geweest. Maar toch... Een beetje teleurgesteld was ik wel.

Het tweede is een trailer van een komende film: "Night at the museum". En ja hoor, de film bevat een dinosaurus. Een skelet welliswaar, maar daarover zul je mij niet horen klagen. Een dinosaurus is een dinosaurus!
Oh, en daarnaast spelen er toffe acteurs mee als Ben Stiller, Owen Wilson and Robin Williams. En een dinosaurusskelet. Of had ik dat al gezegd?

[I'm out of luck. I was just writing a post when my computer shut down. Frustrating...

I was writing about desire. An important topic that will be important on this blog. Why? As John Eldredge writes: "You cannot hope for something you don't also desire". Think about it and you'll find out it's true. I do hope on good weather tomorrow, because I have a desire for sunshine. And vice versa: as I don't desire a visit to the dentist, I don't hope my next appointment could be sooner.
The same is true for the desires that seem less realistic, or that will probably never be fulfilled on earth. To hold on to those desires is not childish. It's not a flight from reality. It gives us hope. Hope for a better, more beautiful, more adventurous, joyful life, hope for that last harbour where we will be home at last.

Two things reminded me of that.
Twee dingen die me daaraan herinnerden.
I saw an episode of Star Trek The Next Generation: 'Interface'. It's about a giant gasplanet. I've long been fascinated by the planets Jupiter and it's kin (I've written a book about Neptune, which also featured Saturn. Go figure.) These planets are mysterious and beautifull, different than our own. What wonders would you see beneath those clouds? Yellow or red ravines, cliffs made of green gas? Storms and lightning? Impossible lifeforms? I would like to see those planets for myself.
The episode 'Interface' takes place inside a gasplanet, where the crew of the enterprise tries to rescue a spaceship. It's a nice episode in a way, but there were sadly no images of the gasplanet itself. And I was hoping all the time for views of the exterior. I guess the effects would have been too expensive. But still... I was a bit disappointed.

The second is a trailer for the upcoming movie "Night at the museum". And guess what? The movie features a dinosaur. A skeleton, but I won't gripe about that. A dinosaur is a dinosaur. And there are good actors like Ben Stiller, Owen Wilson and Robin Williams. And a dinosaur...]

Praten en Eten

Hallo trouwe lezers,

Hoewel er toch nog niet veel lezers van deze blog zullen zijn, moet ik er een goede gewoonte van maken regelmatig nieuwe berichten te publiceren. Dat is de belangrijkste manier om mijn lezers zo ver te krijgen dat ze regelmatig terugkeren en daar gaat het per slot van rekening om bij een blog. (Dat laatste was natuurlijk cynisch bedoeld, maar bevat wel een kern van waarheid).

Twee dingen die mij dit weekeinde herinnerden aan de laatste haven :
- goede gesprekken: eerst met mijn broer Marten en zijn vrouw, daarna met mijn ouders. Er is weinig zo goed dan als volwassenen van hart tot hart te communiceren en te ontdekken dat je iets gemeenschappelijks deelt. Dat is ware gemeenschap. C.S. Lewis schreef daarover in 'De Vier Liefdes' (en een van de mensen met wie hij dit had was J.R.R. Tolkien).
- goed eten: eerste de pannenkoeken bij Marten en Esther, gevolgd door de verrukkelijke Irish Coffee, en vanavond heerlijke biefstuk met Cajun-kruiden bij mijn ouders. Hmmm... Dat wekt zeker mijn verlangen op...

(Had ik al verteld dat ik enige karakteristieken deel met het ras der hobbits? Zo niet: dan bij deze.)

Nog een erg grappige link: het oorspronkelijke voorfilmpje voor Terminator 3...

[Hello my loyal followers,

Although I don't expect my public to have grown to spectacular proportions, I'll have to keep up with updating this post regularly. That's the surest way to get and keep a public. And that's the goal of blogs like this, isn't it? Well, maybe not the whole purpose of it, but a large part nevertheless.

Two things that reminded me of the last harbour:
- good conversations. First with my brother and his wife, then with my parents. There is not much as good as grown-ups sharing from heart to heart en discover you have something in common. C.S. Lewis shared a friendship like that with J.R.R. Tolkien and wrote about it in 'The Four Loves'.
- good food: first the pancakes at my brothers', then his delicious Irish Coffee, then the beef with cajun-spices my mother made. That's something that makes me desire...

[Did I inform you I share some characteristics with hobbits? If no, then now you know]

A funny link: the original trailer for Terminator 3...

Waarom Tol Eressëa?

De eerste vraag die ik moet beantwoorden is natuurlijk: Waarom de naam Tol Eressëa?

Willen jullie het lange of het korte antwoord? Zo kort mogelijk dan maar. Toen ik van plan was te gaan verhuizen, had ik het idee mijn nieuwe huis Tol Eressëa te noemen. Dit is de naam van de haven van Valinor, het rijk van de Elven in Tolkiens meesterwerk (De Silmarillion en In de ban van de Ring, voor wie dat nog niet wist). Een plek van groen gras onder een snelle zonsopgang, van gemeenschap, paradijselijke vreugde en het lange avonden bij een open haard zitten... Het spreekt voor mij van thuiskomen, van de vervulling van het hartsverlangen, van een grotere wereld... En die passie wil ik delen op deze blog.

[The first question I must answer is: why the name Tol Eressëa?. It's the name I wanted to give my apartment after I moved two years ago. It's the name of the harbour of the elvenkingdom Valinor (read up on your Tolkien, if you don't know that name). It's a place of green grass under a swift sunrise, community, paradisical joy and long evenings by a roaring fire... To me it speaks of coming home, the fulfillment of my hearts desire, a larger world... And that passion I want to share on this blog.]

eerste post op Tol Eressëa

Zo, mijn tweede blog is online.
Zoals je ziet in de beschrijving hierboven is deze blog bedoeld voor luchtigere berichten en ontboezemingen. Ik ben in veel onderwerpen geïnteresseerd en je zult er veel terugvinden op deze blog: films, SF & fantasy boeken, aquariums, dinosauriërs, theologische onderwerpen... Kortom, alles wat niet thuishoort op het andere blog.

Voorlopig als eerste bericht de beschrijving van Tol Eressëa uit Wikipedia. Voor iedereen die Tolkien nog niet gelezen heeft. (foei)

[My second blog is online. The purpose of this blog is to post about subjects not covered by my first blog. So expect posts about movies, books, fish, dinosaurs, faith etcetera. I will try to provide english translation for this blog too, but not as much as for the first one.
Read below the description of Tol Eressëa from Wikipedia. For anyone who hasn't read Tolkien yet. (shame on you!)]

In J. R. R. Tolkien's fictional Middle-earth, Tol Eressëa is a large island, where the mallorn trees come from. Its name may be translated from Elvish as the Lonely Island, for it lay originally in the middle of the Belegaer, far from any other landmasses.

Ulmo pushed it back and forth across Belegaer twice to transport the Elves to Aman. After that, it came to rest forever just off the eastern shore of that continent in the Bay of Eldamar, and was inhabited by the Teleri of Aman, until they left for Alqualondë.

With the end of the First Age, many of the exiled Eldar of Middle-earth (and Teleri that had never left it) went to Aman, and lived in the island of Tol Eressëa.

In early versions of Tolkien's legendarium (see: The History of Middle-earth), the island was later visited by Ælfwine (or Eriol), an Englishman from the Middle Ages, which provided a framework for the tales that later became The Silmarillion.