Over de frequentie van berichten...

Dierbare lezers,

Nee, er was niks ergs aan de hand. Ik was dit weekeinde op het 25+-weekeinde over 'het koninkrijk van God'. Erg goed, en het is altijd mooi om oude bekenden daar weer te ontmoeten. En nieuwe mensen te leren kennen natuurlijk. Ik heb genoten van de maansverduistering, en overdag kwam de zon er ook nog een of twee keer door, waardoor ik ook van de natuur in de omgeving van Dalfsen kon genieten.
Maar ik moet jullie helaas weer teleurstellen ten aanzien van de frequentie van nieuwe berichten: die zal dalen. Ik merkte namelijk vorige week (bij het schrijven van mijn vorige bericht) dat het schrijven voor mijn blog een 'moeten' was geworden. En het droeg bij aan de stress waardoor ik vorige week een paar keer slecht heb geslapen (voor mijn slaap mogen jullie altijd bidden). Het feit is gewoon dat ik omdat ik 's avonds pas om kwart over zeven/half acht thuis ben en om half elf eigenlijk m'n slaapkamer moet opzoeken, weinig tijd overhoud. Dat betekent weer dat ik prioriteiten moet stellen voor mijn tijd en mijn creatieve energie. Een wijs iemand deed me eens het advies om niet meer dan vier 'activiteiten' te hebben. Bij mij zijn dat mijn werk, mijn vrienden en familie, een studiegroep over 'Wild at Heart' en mogelijke spreekgelegenheden, en ten vierde mijn artikelen voor bijbelstudietijdschrift Bode. Op die vier dingen wil ik me op concentreren.
Dat betekent niet dat ik deze blog geheel zal opgeven. Want als ik een film zie die of een boek lees dat mij heel erg aanspreekt en mijn verlangen doet ontwaken, wil ik er graag verslag van blijven doen! (Dat gaat weer moeilijker in Bode). Maar min of meer vaste rubrieken als 'wetenschapsnieuws', 'filmnieuws' etcetera zullen de komende tijd niet meer verschijnen. Ik hoop op gemiddeld één (soms twee) artikelen per week.
Maar omdat de stukken die ik schrijf meestal vrij lang zijn (ik heb een paar geteld, die waren toch wel meer dan 1600 woorden) moet dat voldoende zijn...
Dagelijks mijn blog bezoeken heeft dus weinig zin, maar zet hem toch maar in je 'bladwijzers' of 'favorieten' voor de artikelen die er wél komen.
Groeten,

Johan

Brieven uit de hel

Ja, we zijn nog steeds online, na een druk weekeinde, met allerlei interessante belevenissen. Zo heb ik afgelopen weekeinde voor het eerst in mijn leven geskied. Jawel, in Snow World in Zoetermeer. Dat was wel even wennen, en ik moest er sommige van mijn diepste angsten voor confronteren. En dat terwijl ik niet van het 'kinderhellinkje' af ben geweest. Laat ik het zo zeggen: ik ga voorlopig niet op wintersportvakantie. Het eten daarna met ons vaste koffie-na-de-kerk-drink-groepje was wel erg gezellig trouwens!

Dat ik niet veel blog de laatste tijd leidt ertoe dat het nieuws over SF en fantasyfilms zich opstapelt. Zo las ik van de week het bericht dat er een verfilming komt van een bekend boek van C.S. Lewis: The Screwtape Letters (of in het Nederlands: Brieven uit de hel). Nou ja, of die film er komt is nog maar de vraag, maar in elk geval heeft Ralph Winter, de producer van onder andere X-men, de rechten gekocht. Ik ben vandaag dus maar weer begonnen dit boek te lezen. En het is een aanrader. Het bestaat uit de brieven van een ervaren demon aan een beginneling, hoe hij zijn patiënt kan verleiden en weg kan houden van de Vijand, die o gruwel voor deze zelfzuchtige bureaucraten, zijn schepselen in hun glorie wil herstellen. Hoe ze dat op film willen weergeven weet ik niet, maar als de film er komt, zal ik hem zeker kijken.

Dan wat teleurstellend nieuws op het gebied van de superhelden. Joss Whedon, de maker van TV series zoals Firefly en Buffy, en van de film Serenity (een absolute aanrader), is al meer dan een jaar bezig aan het script van Wonderwoman, maar is er nu mee gestopt. Jammer, want hoewel ik de stripverhalen van Wonderwoman niet ken (ik ben toch meer een Marvel iemand) ben ik wel geinteresseerd in alles wat Joss Whedon doet. Kunnen ze niet een tweede Firefly film gaan maken? Ondertussen is er door de filmstudio een ander script voor deze film aangeschaft, dat zich afspeelt in de tweede wereldoorlog. Hmmm... Dat zou wel eens wat kunnen worden.

Maar niet getreurd: hoewel we een superheld kwijt zijn, krijgen we een nieuwe film over een vulkaanuitbarsting. Tja, natuurgeweld is wel inspirerend vind ik. Roman Polanski (een vrij bekende filmmaker) gaat werken aan een film over Pomeii, je weet wel: die Romeinse stad die nogal plotseling aan zijn einde kwam. Het wordt een verhaal over een architect, die in Pompeii terecht komt om aan een aquaduct te werken, maar wordt tegengewerkt. En dan werpt de Vesuvius ook nog eens roet in het eten. Een beetje het Titanic idee dus: een menselijk verhaal tegen een ontzagwekkend achtergrondverhaal, waarvan de afloop al bekend is. Maar het wordt vast indrukwekkend. Ik vraag me alleen af of ze de vulkaanuitbarsting van het einde van The Return of the King kunnen overtreffen.

Verder is het nu eindelijk zeker wanneer het zevende deel van de meest bekende serie kinder- en tienerboeken uitkomt. Harry Potter and the Deathly Hallows verschijnt 21 juli van dit jaar. Niet op 7 juli, wat het plan was. Maar de marketingmensen voorzagen strijdende belangen met de nieuwe film die een paar weken eerder verschijnt. Tja, dat is het gevolg van de commercie. Maar goed, op 7-7-7 kunnen we wel iets anders verwachten, namelijk het lang uitgestelde album van Saviour Machine, de 'onofficiële soundtrack bij de apocalyps': Legend 3:II. Yes!

Over kinderboeken gesproken, de auteur van Bridge to Terebithia (waarvan de verfilming binnenkort in de bioscoop verschijnt) is christen en heeft behartenswaardige dingen te zeggen over de manier waarop christenen zouden kunnen schrijven.

Eindelijk: winter. En nu verder... (At last: Winter. And now on with it...)

Het duurde even, maar eindelijk is het zo ver. Het is winter! Nou was het officieel natuurlijk sinds 21 december al winter, maar nu voelt het ook als winter. Ik zie nog geen sneeuw, maar dat moet als het goed is vrijdag vallen. Maar ik zie wel rijp op de auto's hier buiten en op het gras, dat zo'n breekbare, grijze glans heeft gekregen. De lucht is helderder dan in de afgelopen weken en is van dat typische lichtere blauw dan in de zomer, het heeft iets ijls, alsof de 'hemelkoepel' hoger staat. Het is ook voelbaar kouder: eindelijk zie ik wolkjes als ik uitadem, en eindelijk moet ik mijn kraag omhoog zetten als ik naar buiten ga. Maar een sjaal en handschoenen zijn nog steeds niet echt nodig. Vanmorgen zat ik in de trein tussen Rotterdam en Utrecht en keek naar buiten toen de zon opkwam. Boven de wit uitgeslagen velden hing nog de nevel en alles kreeg van die mooie roze en oranje pasteltinten. Ook de lucht. En dan de donkere silhouetten van de bomen (en de boerderijen) die daar tegen afsteken. Het is mooi. Onbewust zat ik op deze tijd te wachten, geloof ik. Niet alleen de natuur, ook onze psychologie heeft een paar weken échte winter nodig. Al was het maar om weer naar de lente te kunnen uitkijken. Nu leek het de hele tijd maar alsof de herfst gewoon doorging. Ik geloof trouwens dat de schoonheid van de winter zit in de aankondiging van de lente. Ja, sneeuw en ijs zijn mooi. Grassprietjes die glimmen van de rijp, ijspegels aan de takken, waar de knoppen al zichtbaar worden, de schapen met hun dikke wintervachten. De schoonheid van de winter heeft iets afwachtends. De belofte van de lente is er in opgesloten. De natuur zet de hakken in het zand en blijft vastbesloten volhouden tot het weer warm wordt. Als de winter eeuwig zou duren (zoals in Narnia) zou er geen hoop van leven zijn. De enige vorm van schoonheid zou dan liggen in de onbezielde natuurkrachten, zoals op de noord- en de zuidpool, maar niet in het leven. Zelfs de kale bomen die zo mooi oplichtten in het licht van de lage zon zouden niet zo mooi zijn als het dode bomen waren. Daar geniet ik van. En nu snel verder met mijn werk...

Update: Oké, vanavond had ik wel een muts en handschoenen nodig toen ik van bijbelkring naar huis liep. Vooral de wind was bijtend koud. Maar ergens houd ik daar ook wel van. Echte winter. Mooi.

[It took some time, but now it's finally winter! Well, it's officially winter from the 21st of december, but now it feels like it's winter too. I haven't seen any snow light, but I've heard that will come on friday. But I do see some ice on the cars outside and on the grass, that has a brittle, gray appearance. The sky is clearer now than in the past few days and has that typical lighter blue than in summer. It clears the head, and it's as if the sky is highter than usual. I can also feel it's colder: I see clouds after every exhalation and I have to put my jacket up when I go outside. But gloves are not yet necessary. In the train between Rotterdam and Utrecht this morning I saw the sun rise over the white fields. Everything acquired beautifull pink and orange pastelcolours. The sky too. Then there were the dark silhouettes of the trees and farms. Beautifull. I think that unconsciously I was waiting for this time. Not only nature, but also our psychology needs some weeks of real winter. If only to be able to long for spring again. Now it was just an extended fall. I do believe the beauty of winter is in its announcement of spring. Yes, snow and ice are beautifull. Leaves of grass covered with brittle frost, ice on the branches of the trees, where the buds are fattening already, sheep with their thick winter coats. The beauty of winter has an expectant quality. The promise of spring is contained in it. If winter would be eternal (like it was in Narnia) there wouldn't be any hope of life. Even the trees that light up in the light of the low sun wouldn't be as beautifull if they were dead trees. I love them. Now on with work...

Update: this evening I did need my gloves. Especially the wind is very cold. But in a way I like that. Nice.]

Goed nieuws en vraag aan lezers (Good news and question for english readers)

Er is weer een positieve verandering opgetreden in mijn privé-situatie: ik heb een baan! Vanaf augustus vorig jaar werkte ik bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde, als vervanging van een zwangere redacteur. Deze collega kwam in december weer terug in volle gezondheid, en er was voor mij nog maar één dag per week werk beschikbaar. Eergisteren werd ik echter opgebeld door mijn baas, de eindredacteur, die vertelde dat de redacteur die ik verving ander werk heeft gevonden en per vandaag stopt met werken (om vakantiedagen op te nemen). Zijn vragen aan mij: of ik haar vanaf volgende week weer wilde vervangen? En of ik misschien interesse had in de baan? Tja, wat zeg je daarop? Vanaf maandag werk ik weer vier dagen bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde. En hoewel er nog wat procedures moeten worden afgehandeld, zit het er dik in dat ik er langer aan de slag kan als bureauredacteur. Erg leuk!
Maar dat heeft natuurlijk consequenties voor de blog. De laatste maand is mijn schrijffrequentie weer toegenomen, vanwege mijn toegenomen hoeveelheid vrije tijd. Maar als ik weer werk blijft er minder tijd over om te 'bloggen'. Vooral vanwege de hoeveelheid reistijd. Vanaf volgende week zal ik ongeveer twaalf uur per dag van huis zijn. Reken dan ook nog eens acht uur slaap en er blijft weinig over. Verder hoop ik verder te gaan met het schrijven van artikelen en mijn fantasyverhaal. Teveel plannen, te weinig tijd. Het schrijven van de blog is me tot nu toe goed bevallen, en ik wil graag doorgaan jullie te laten delen in mijn gedachten over films, boeken, vissen en wetenschapsnieuws (en wat dat allemaal te maken heeft met mijn verlangen naar de grotere werkelijkheid van God). Maar er zullen wekelijks minder berichten komen (hopelijk nog wel twee of drie per week) en ik probeer wat korter te schrijven. Mijn belangrijkste vraag aan jullie: is de engelse vertaling nodig? Ik heb die vanaf het begin toegevoegd om een internationaal publiek te kunnen bereiken (en omdat ik mijn blog het genoemd op het internationale forum van John Eldredge). In het begin wilde ik nog een summiere vertaling bieden, maar al snel werd het gewoon een letterlijke vertaling. Dat kost behoorlijk veel tijd en ik weet helemaal niet of het nodig is (behalve om mijn vaardigheid in het schrijven in het engels op peil te houden), omdat ik niet weet of er buitenlandse lezers zijn. Dus graag hoor ik of er mensen zijn die deze blog in het engels volgen. Zo ja, dan blijf ik doorgaan met het vertalen van mijn berichten (maar misschien iets korter dan gebruikelijk). Zo nee, dan laat ik de vertaling vallen.
Voorlopig wens ik jullie weer veel leesplezier!

[There has been another positive change in my situation: I have a job! From august last year I've worked at the Tijdschrift voor Diergeneeskunde (Journal for veterinary science), as a replacement for a pregnant editor. This colleague returned in full health in december and there was only one day each week left or me. The day before yesterday, however, I got a phonecall from my chief, the editor-in-chief, who told me the editor I had replaced had found another job and had her last day this wednesday (as she had some vacation left). His questions to me: would I like to replace her short term from next week on? And would I maybe be interested in the jobposition? Well, what does one answer to that? From next monday I'll work for the veterinary journal again four days a week. And although there are some procedures that must be followed, it's almost sure I can start working as an editor there soon. Very good!
But of course this has some consequences for this blog. The last month I had more frequent updates again, because I had more spare time. But if I have a job there's less time to 'blog'. Especially because of my time travelling. From next week I'll be from home almost twelve hours each day. You can count it out: eight hours to sleep and there's not much left. And I hope to continue writing my articles and my fantasynovel. Too many idea's too little time. I've loved writing my blog so far, and I would like to continue sharing with you my thoughts about movies, books, fish and science (and the links between all that and my desire for the larger reality of God). But there will be less updates weekly (I hope to write two or three each week) and I'll try to write shorter updates. My most important question is: do you need the english translation? I've added it from the start, because I wanted to reach an international audience (and I mentioned this blog on the international forum of John Eldredge). At the start I wanted to offer a summary translation, but it soon became a litteral translation. That takes up a lot of time and I do not know if it's needed at all (except for me to practice writing english), as I do not know whether there are readers from abroad. So I'd like to hear from you if you read this blog, and require english translation. If so, I'll continue translating my updates, but maybe not as extensively as before. If not, I will drop the translation. In the mean time: enjoy the blog!]

Door het water heen

Hé, hé, internet doet het weer. Gisteren waren er wat problemen, maar we zijn weer helemaal on line (hoop ik tenminste). Vandaag een wat serieus bericht (alsof ze dat niet allemaal zijn), waarmee ik bedoel: niet over films of boeken of vissen of dinosaurussen (en niet over Lord of the Rings). Maar ik heb wel weer iets meegemaakt dat me aan het denken zette. In onze kerk hadden we gisteren een doopdienst. Heel mooi: zeven mensen lieten zich dopen, een paar tieners, maar ook een paar twintigers. Doopdiensten zijn (vind ik) wel de mooiste diensten die je kunt hebben. Een van de redenen is dat de dopelingen bij ons, voordat ze het water ingaan, vertellen waarom ze zich laten dopen. De getuigenissen zijn van iedereen verschillend. Ook nu weer. Een jonge vrouw was overspannen geraakt, had haar relatie uitgemaakt, maar liet een christelijke vriendin voor zich bidden. Ze voelde iets in haar hart, wat ze identificeerde als de liefde van God, en haar leven veranderde. Nu stond ze enthousiast op het podium en straalde terwijl ze een van mijn favoriete teksten aanhaalde: "Want ik weet welke gedachten ik over u koester, luidt het woord des Heren. Gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven." Een jongen met problemen in zijn thuissituatie was opgenomen in een gastgezin (bij mensen bij ons uit de gemeente) en had in hun zorg en liefde iets van God gezien. Hij wist dat hij zijn leven verder wilde leiden met "God aan zijn linkerhand en zijn vriendin aan zijn rechterhand." Weer een ander had in de gevangenis gezeten, was aan de drugs verslaafd geweest, maar God had hem op een ander pad gebracht. Nu gaat hij voorlichting geven voor stichting Voorkom, om kinderen te weerhouden dat pad op te gaan. De volgende was gelovig opgevoed, maar had verder niks 'met God gedaan', tot hij in zijn eentje in Iran zat voor zijn werk, en op zijn i-pod luisterde naar een CD van Opwekking. Iemand vroeg hem toen hij uit het water kwam: "Hoe voel je je?" Hij antwoordde: "Een nieuw mens." En er was een jongen die ook niet veel met het geloof gedaan had, ook omdat hij op zondag moest werken. Hij had een relatie, maar er kwamen problemen, zoals zijn vrouw zij: "Hij was een jaar lang afwezig, niet zichzelf." In een opwelling schreef hij zich in als leiding voor een tienervakantie. Daar bad hij samen met tieners en ervoer Gods aanwezigheid. Hij kwam thuis en zijn vrouw zei: "Hij had weer plezier in het leven." Ze besloot hem in de gaten te houden, ging een paar keer met hem mee naar de kerk, en besloot zich ook te laten dopen. Zeven verhalen, totaal verschillend. (Nou ja, een aantal van deze mensen kwamen naar de twintigergroep van onze gemeente, X-periment, een heel goede, groeiende groep). Het was mooi hoe er voor ze werd gebeden, hoe ze beelden meekregen en teksten, voor elk heel specifiek, ook van mensen uit de zaal.
Maar wat me aan het denken bracht, was de betekenis van de doop. De symboliek van de doop wijst eigenlijk naar een begrafenis. Je gaat onder in het 'watergraf' zeggen ze vanaf het podium. De bijbel zegt dat we 'met Jezus begraven zijn in de doop'. De dopeling wordt onder water geduwd, maar het mooie is: hij komt er ook weer uit. Hij staat ook weer op uit het water. Dat is een beeld van de opstanding. Zoals Jezus in het graf is gegaan, maar er ook weer is uitgekomen, wordt de dopeling in het water gelaten, maar ook weer omhoog getrokken. De doop is niet alleen maar het einde van het oude leven, maar ook het begin van het nieuwe leven. Daarom is het ook gepast dat pas na de doop met de dopelingen wordt gebeden om de vervulling met de Heilige Geest.
Het is te vergelijken met de twee keer dat het volk Israël door water moest trekken na de uittocht uit Egypte. De eerste keer was bij de schelfzee (of de rode zee, of waar het dan ook geweest moge zijn). Toen vertrokken ze uit Egypte en toen het water achter hen terugvloeide was er geen weg terug meer. Ze waren afgescheiden van Egypte en van de legers van de Farao. Weg oude leven. (daarom het plaatje hierboven). Paulus zegt inderdaad in 1 Korinthiërs 10 vers 2 dat van het volk Israël "allen tot Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee". De tweede keer dat het volk door het water ging was een tijd later, toen ze de Jordaan over gingen het beloofde land binnen. Ook toen werd het water door God tegengehouden, en stroomde het weer terug toen het volk de overkant had bereikt. Dit keer was het niet een scheiding van een oud leven, maar het begin van een nieuw: als een volk in een eigen land, dat volgens de beschrijving overvloeide 'van melk en honing'. Die eerste keer, dat weet iedereen uit de zondagschoolverhalen. Maar die tweede keer? Ik vind het makkelijk om de doop te beschouwen als het einde van het oude leven, maar als het begin van een nieuw? We zijn zo snel geneigd het christelijk geloof te definieren in negatieven: Een christen mag niet meer zus, doet niet meer zo, gaat niet meer hierheen of daarheen. Dan hebben we het over de scheiding van het oude. Maar Egypte had helemaal niets meer te maken met hoe het volk Israël zichzelf moest definieren. Ze waren geen slaven meer. Hun zelf-definitie was nu positief: ze waren het volk van God en hadden een eigen land. En dat was goed!
Een ander beeld is dat van de ark van Noach, zoals het letterlijk staat in 1 Petrus 3 vers 21, dat enkele mensen in de ark gingen en ze "vonden redding door het water. Dat is een beeld dat vooruitwijst naar de doop waardoor u nu wordt gered." En ook hier namen Noach en zijn familie afscheid van een oude wereld (die verdween onder water), maar tegelijkertijd kregen ze toegang tot een nieuwe wereld. De wereld na de vloed. En die nieuwe wereld werd gekenmerkt door een regenboog, een beeld van hoop.
Misschien is het makkelijker te vatten als je een 'radikale bekering' meemaakt, zoals de mensen die vandaag gedoopt werden. Ze hadden ervaren wat het was om zonder God te leven, om hem niet in hun leven te hebben en nu vertelden ze dat ze zich nieuw voelden, dat ze niet meer zonder Hem konden en dat ze anders waren. Voor de verloren zoon was de liefde van de Vader ook heel invoelbaar. Die oudste zoon was een ander verhaal... Voor mij is het niet vanzelfsprekend ook het vernieuwende te beleven van het geloof. Maar dat is wel waar ik me naar uitstrek op deze blog.
Het gaat allemaal om het nieuwe leven. Dat is het belangrijke. Dat oude leven doet er niet zo toe. Ik ben met Christus 'gestorven'. Punt uit. Hoeven we verder niet veel woorden aan vuil te maken. Maar ik ben ook met Hem 'opgestaan'. En dat is waar het om gaat. De bijbel zegt ergens: "Want als wij met god verzoend zijn door de dood van zijn Zoon, VEEL MEER zullen wij, nu wij verzoend zijn, behouden worden door zijn leven." (in Romeinen 5).
Om dat VEEL MEER gaat het.

[Allright! My internetconnection is functional again. This afternoon there were some problems, but now I'm fully on line. Today a more serious post than usual (as if they aren't all serious), which is to say: not about movies, or books, or fish, or dinosaurs (and not about Lord of the Rings). But I did experience something yesterday that set me thinking. Yesterday morning we had a baptism in our church. Very good: seven people got baptized, some of them teenager, but also some 'twentysomethings'. The baptismservices are some of the best services we have in our church I think. One of the reasons for that is because the people who are baptized tell the church the reasons for their baptism. Their stories are all different. One young woman had been burnt out, had ended her relationship, but she gave her christian friend permission to pray. Then she felt something inside she identified as the love of God and her life was changed. Now she was all enthousiastic and quoting one of my favorite passages; "For I know the thoughts I have about you, says the Lord, thoughts about peace, not about despair, to prosper you." One teenager with a troubled situation at home lived with another family from our church and in their care and love he had seen something of God. He knew he wanted to live his life with "God on his left hand and his girlfriend on his right." Another had been in prison, had used drugs, but God had changed his path. Now he is about to help in teaching kids to say no to drugs. The next one was raised a christian, but had not engaged with God, until he was in Iran (of all places) for his job and on his i-pod listened to a christian CD. When he came out of the water somebody asked him: "How do you feel?" He answered: "Like a new man.". Then there was a boy who hadn't engaged much with god either. His relationship with his girlfriend got troubled, as she said: "For a year he was distant." On a whim he decided to be a guide for a summervacation for teens. There he prayed together with teenagers and experienced the presence of God. He came bach home and his wife witnessed how he experienced joy in life again. She decided to watch him closely, she went to church with him and she got baptized too. Seven stories, all different. (but for the fact that some of them visited the same youthgroup in our church). It was very beautifull to see how they got prayed for, how they received images and bibleverses, very specifically.
But what got me thinking was the meaning of baptism. The symbolic meaning of baptism is burial. One descends in the watery grave. The bible tells us we are buried with Christ in baptism. The one who is baptized is pushed under the surface, but the good thing is: he gets up again too. He rises from the water. That's an image of Jesus' resurrection. As Jesus went into the grave, but also out of it, the one who is baptized is lowered into the water and then pulled up from it. Baptism is not only an end to the old life, but also the start of the new life. That's why it's fitting that only after baptism there is prayer for the Holy Spirit in their lives.
I thought of the comparison with the two times the people of Israël had to go through the waters after they left Egypt. The first time was at the red sea. That was shortly after their flight from Egypt and when the waters returned after them the way was closed. They were forever seperated from Egypt and Farao's army. Good bye, old life. (that's the reason for the image above this post). Paul does confirm in 1 Korinthians 10 verse 2 that of the people of Israel "all were baptized unto Moses in the cloud and in the sea". The second time the people went through the waters was a good while later, when Israel crossed the river Jordan into the promised land. Then too God stopped the water and it only returned after the people had passed to the other side. This time it was not a seperation from an old way of life, but the start of a new: as a people in their own country that scripture says flowed with 'milk and honey'. That first time is fairly well know from the sundayschoolstories. But the second time? I find it easy to see baptism as an end to the old life, but as the start of a new life? We so easily define our faith in negatives: a christian shouldn't do this, isn't allowed to do that, doesn't go here or there anymore. That's talking about seperation from the old. But Egypt had nothing to do anymore with the way Israël defined itself. The people were no slaves any longer. Their definition of themselves was positive now: they were the people of God and had their own lands. And that was something good! Another symbol is that of Noah's Ark, as it says literally in 1 Peter 3 verse 21, that some people went into the ark and they "were rescued through the water. This is an image pointing forward to baptisme by which you are saved." Here too Noah and his family said goodbye to an old world (that disappeared beneath the waters), but found access to a new world at the same time. And that new world was characterized by a rainbow, symbol of hope.
Maybe it's easier to appropriate after a radical conversion, like the people baptized today. They experienced how life looks like without God and now they told how they felt renewed, how they couldn't imagine life without God and how they had changed. The prodigal son in the story found it easy to experience the father's love at the end. For his older brother it was different... I find for me it's not always easy to also experience the renewal inherent in the christian faith. But it is what I long for and write about on this blog.
It's all about the new life. That's what is important. The old life doesn't matter anymore. I've died with Christ. I can leave that behind me. But I've also been resurrected with him. And that is what matters. The bible says in Romans 5: "For if we were reconciled to God through the death of his Son, how much more, having been reconciled, shall we be saved through his life!"
The 'How much more' is what I'm talking about.]

Dino's in Rotterdam

Is 'ie niet mooi?
Ik vind van wel. Dit was de grote Tyrannosaurus op de dinosaurus tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. Nog maar 3/4 van de ware grootte, geloof ik, maar toch al heel indrukwekkend. Als je recht voor deze dino stond, vergat je bijna dat het maar een replica was. Zijn bewegingen waren vloeiend, tot en met de bewegingen van zijn ogen toe, en de geluiden overtuigend. En natuurlijk die grote hoeveelheid lange tanden. Zelfs als je weet dat hij nep is, voel je de neiging toch maar een stapje achteruit te gaan. Of misschien heb ik geween een iets te levendige fantasie.
De tentoonstelling in de Kunsthal (hij is nog open tot en met Maart heb ik gezien) toont een heel aantal min of meer levensechte dinosaurussen, compleet met jungle-geuren en nagemaakte boomstammen. Er stonden bewegende modellen van oviraptors, tot een triceratops, een ankylosaurus en een baryonix. Die laatste vond ik wel bijzonder, maar de levenloze plastic vis in zijn bek nam een deel van het realisme weg. Ook de bewegingen van bijvoorbeeld de baby-triceratopsjes waren niet zo overtuigend. Het is jammer als je uit de ilusie getrokken wordt, maar de T. rex maakte weer heel veel goed.
In een hal verderop was een zandbak waarin kinderen fossielen konden opgraven en draaiden ze afleveringen van 'Walking with Dinosaurs'. Erg indrukwekkend...
Wat is het toch dat zulke 'levensechte' reconstructies zo fascinerend maakt?
Ik heb dezelfde soort van enthousiasme bij de TV-serie 'Prehistoric Park', die ik nu al twee keer helemaal gezien heb, en waar ik nog niet moe van ben. Ik hou ervan om dieren te zien rennen, vliegen of zwemmen die geen mens met eigen ogen gezien heeft. En in dit verhaal worden deze dieren gered voor uitsterven. Ze krijgen een nieuwe kans in een ander tijdperk en de hoofdpersonen doen hun uiterste best hen te behouden. Of het nu gaat om een gewonde mammoet die niet wil eten, de laatste sabeltandtijger waarvan de kittens aan honger overleden of de 'terror-bird', een drie meter hoge loopvogel met een scherpe snavel... Ik ben eindeloos geboeid. En het raakt iets in me. Volgens mij heeft dat te maken met mijn verlangen voor mezelf: dat ik helemaal tot leven kom. Dat iets dat dood was nieuw leven krijgt. Iets dat op de grens van uitsterven stond krijgt een nieuwe kans. Dat is volgens mij ook wat God belooft: de woestijn gaat bloeien als een roos. Mensen die in duisternis wonen zien een groot licht. Rivieren zullen gaan stromen. Lammen zullen lopen, blinden zullen zien, gevangen zullen worden vrijgelaten. Dat is mijn verlangen en iets waar ik steeds meer mee bezig ben. God wil een volledige vernieuwing geven.
Enne... over levende dinosaurussen gesproken: op dezelfde dag dat ik met mijn vrienden Manon en Marcel (en Robin) naar de Kunsthal ging, bezochten we ook de tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam. Daar hadden ze authentieke fossielen van gevederde dinosaurussen en primitieve vogels, overgekomen uit China. Het was bijzonder fascinerend om echte fossielen te zien van vogels met tanden en klauwen aan de vleugels, of van de Microraptor gui, een dinosaurus die kon zweven op vier vleugels. En een model van de bekende Archeopteryx natuurlijk. Tegenwoordig denk ik elke keer als ik een vogel zie: "Hee, een gevederde dinosaurus." Dat maakt vogels (zelfs meerkoeten) veel interessanter.

[Isn't the creature in the picture beautifull?
I think it is.
It was the largest Tyrannosaur in the dinosaur exhibition in Rotterdam. Only 3/4 of full size, I think, but still fairly impressive. Especially if standing right in front of the dinosaur it was easy to forget it was only a replica. It's movements were supple up to the movements of his eyes, and the sounds were equally convincing. And ofcourse the large amount of sharp teeth. Even knowing it's fake one finds the urge to put a step backwards. Or maybe it's just my quite large imagination...
The exhibition shows a couple of more or less lifelike dinosaurs, complete with jungle odors and fake trees. There were models of oviraptor, up to triceratops, an ankylosaur and a baryonix. The last one was quite special, but for the lifeless plastic fish in its mouth. That took away from the realism. And the movements of the baby triceratops were clearly fake. It's a pity that the illusion was shattered, but the T. rex compensated for that.
In another room there was a large pit with sand where children could dig for their own fossils and where episodes of the series 'Walking with Dinosaurs' were projected. Very nice.
So what's up with being fascinated by these 'lifelike' reconstructions? I must confess I experience the same kind of exhileration with the series 'Prehistoric Park' I've watched twice already in its entirity and will watch again. I love to see animals run, fly or swim that no man has seen before. And in these stories the animals are saved from extinction. They receive a new chance in a new era and the protagonists do their best to save them: a hurt mammoth that won't eat, the last sabertoothed cat whose kitten died of hunger, and a terror-bird of three meters high with an enormous appetite... I'm endlessly fascinated. And it touches something in my heart. I think it has something to do with my own desire for myself: to be totally renewed. That something dead receives new life, something on the brink of extinction is brought back. It's what God promises: the desert will flower again. People that walk in darkness shall see a great light. Rivers will start to flow. The lame shall walk, the blind shall see, the people in bondage shall be set free. That's my desire. God wants to give a total renewal.
Talking about living dinosaurs: the same day I went to the exhibition with my friends we also visited the exhibition in another museum. They showed authentic fossils of feathered dinosaurs and primitive birds, found in China. It was extremely interesting to see the real fossils of birds with teeth and claws on the wings, or of Microraptor gui, a dinosaur that was able to glide on it's four wings. And ofcourse there was a model of Archeopteryx. Nowadays when I see a bird, I think: "There goes a feathered dinosaur." Suddenly birds are a lot more interesting.]

frequentie van nieuwe berichten

Dierbare lezers,

Omdat ik bezig ben met het schrijven van artikelen in mijn vrije tijd lukt het me niet meer om elk weekeinde zoveel berichten te plaatsen. Ik weet dat sommigen van jullie om de paar dagen mijn blog controleerden en ben daar blij mee. Wees gerust, ik heb mijn blog niet verlaten. Maar de frequentie waarmee ik nieuwe berichten plaats zal een stuk naar beneden gaan. Ik wil proberen recensies te schrijven van de films die ik zie. En als ik een goed boek lees dat mijn verlanges aanspreekt zal ik er ook over proberen te schrijven. Maar verwacht niet elke dag een update!
Hopelijk blijven jullie mijn blog bezoeken en blijven jullie enthousiast in de zoektocht naar Tol Eressëa, de plek waar onze verlangens eindelijk worden vervuld...

[Dear readers,

[Because I'm currently writing some articles in mij spare time I am not able to post as many posts each weekend as I did before. I know some of you visited my blog every few days and I am happy to know that. I will not abandon the blog, if that's what you're afraid of. But the frequency with which I will post new messages will be significantly lower. I will try to write reviews of the movies I watch and when I read a book that speaks to my desires I will write about that. But do not expect an update every day.
I hope you will keep visiting my blog and I hope you will remain enthousiastic about Tol Eressëa, the place where all our desires will finally be fulfilled...]

Culinaire verlangens

Het wordt tijd het patroon van wetenschap en boeken of films op deze blog weer eens te doorbreken. Anders denken jullie dat het de enige dingen zijn die in staat zijn bij mij verlangen op te wekken. Dat is geenzins het geval. Zo heb ik gisteren met een paar goede vrienden (en een broer) gegourmet. Als goede hollanders weten jullie allemaal wat dat is, hoop ik. Een heel gezellige manier om samen te eten. En lekker.
Ik had hier al twee jaar een gourmetstel in de kast staan, maar had het nog nooit gebruikt. Dit was de eerste keer. Ik had iedereen gevraagd iets mee te nemen. De een had pannenkoekenbeslag bij zich en geraspte kaas, een ander had champignons, ananasschijven en fris mee, de derde ciabatta en stokbrood en kruidenboter, en een flesje wijn, en ik had onder andere voor het vlees gezorgd. Nadat alles een plekje op tafel had gevonden (wat nog heel wat gepuzzel kostte) konden we beginnen. Tijdens het bakken en koken werd er druk afgepraat: over de afgelopen week, over vakanties van vier jaar geleden en over de vraag of je augurken ook kon gourmetten (het was geen onverdeeld succes). Er werd ook veel gelachen.
Het is mijn ervaring dat het vaker zo is als je samen de maaltijd houdt: op de een of andere manier lijken grenzen tussen mensen weg te vallen. Je ervaart echte vriendschap, van hart tot hart, en de tijd lijkt dan te vliegen. Dan is wat je eet niet eens zo belangrijk.
Het is volgens mij iets heel menselijks, en daarom wordt het beeld van een maaltijd, of meer specifiek: een bruiloftsmaal, in de bijbel ook gebruikt voor de hemel. Denk maar na, is er iets feestelijker dan een bruiloftsmaal? Het begint al in Jesaja, waar de profeet zegt: "Op de berg Sion richt de almachtige heer een feestmaal aan voor alle volken: kostelijke spijzen en uitgelezen wijnen, spijzen, druipend van het vet, wijnen, door de jaren gerijpt. Op deze berg vernietigt hij het rouwkleed dat over de volken ligt, de lijkwade die alle naties bedekt. God de Heer vernietigt de dood, voor altijd. Hij droogt ieders tranen." (hoofdstuk 25 vers 6) En later in de bijbel, in Openbaringen: "Gelukkig zij die uitgenodigd zijn voor het bruiloftsmaal van het lam." (hoofdstuk 19 vers 9). En Jezus zelf zegt na zijn laatste maaltijd met zijn leerlingen: "Van nu af aan zal ik geen wijn meer drinken tot de dag dat ik met jullie nieuwe wijn zal drinken in het koninkrijk van mijn Vader." (Matteüs 26:29).
Dus elke keer als je geniet van een gezellige maaltijd, bedenk dat het vooruitwijst naar de hemel. Dan wordt het volgens mij nog gezelliger...

[It's time to break the pattern of science and books/films at this blog, or else you will think those are the only things able to make me desire. That is not the case. Like yesterday I did gourmet with some friends and my brother. Gourmetting is a dutch habit, I think the closest equivalent is 'racletting'. Hard to explain, anyway, but it's a very social way to eat together. And it tastes good.
I had a gourmetset for two years, but never used it. This was the first time. And I had asked averybody to take something: someone had pancakemix and cheese, another champignons, pineapple and some longdrinks, the third brought bread, seasoned butter and a bottle of wine, and I had taken care of the meats. After finding a place for all that (which wasn't easy) we could start. While we were baking and cooking we were all talking together: about the past week, about vacations of four years ago, about the question if pickles could be gourmetted (it could, with limited succes). And there was a lot of laughter.
In my experience it is often the case when eating together: one way or another boundaries recede. There is true friendship and time seems to be flying. What you are eating is not even that important.
I think it is something universal, and that's why the imagery of a meal together, or more specifically, a weddingmeal, is used in the bible as an image of heaven. Is there something more like a celebration than a weddingmeal? It starts in Isaiah, when the prophet says: "On the mountain of Sian the almighty Lord prepares a meal for all nations: costly foods and outstanding wines, food, dripping with fat, wines, ripened by the years. At this mountain he destroys the mourningcloths over the peoples, the cloths that cover the nations. God the Lord will destroy death for ever. He wipes away everyone's tears." (Chapter 25 verse 6). And later in the bible, in Revelations: "Blessed are those who are invited to the weddinmeal of the Lamb." (chapter 19 verse 9). And Jesus himself, after eating with his followers for the last time, says: "From now on I will drink no wine, untill the day I will drink new wine with you in my father's Kingdom (Matthew 26:29).
So, every time you enjoy a good meal with friends, remember it points forward towards heaven. I think it will become an even better meal...]

Herenigingen in het heelal

Aan alle goede dingen komt een einde. Dat is de titel van de laatste dubbel- aflevering van Star Trek - The Next Generation, en die heb ik nog niet gezien. Maar ik nader wel het einde van het zevende (en dus het laatste) seizoen. Binnenkort moet ik afscheid nemen van kapitein Picard en zijn bemanning. Het zal me niet eens enorm veel moeite kosten, want de wel heel geidealiseerde wereld van de Federation is te goed om waar te zijn en tegelijk volgens mij behoorlijk hypocriet. En de voortdurende wetenschappelijke verklaringen voor schijnbaar bovennatuurlijke verschijnselen gaan me ook tegenstaan. Heeft Wesley Crusher, tijdens een periode van burn out, een spirituele ervaring bij een indianenstam, waarbij hij de stem van zijn vader hoort en vervolgens zijn leven verandert, blijkt het georchestreerd door de 'Traveller', een buitenaards wezen. Ik vind dat een tegenvaller, vooral omdat ik geloof dat God wél leiding wil geven op een bovennatuurlijke manier. Niet onder invloed van dampen, zoals bovengenoemde Indianen, maar zijn aanwezigheid is wél realiteit en heeft wél invloed op ons leven. Niet alles in onze werkelijkheid kan wetenschappelijk worden weggeredeneerd.
Begrijp me echter niet verkeerd. Ik ben een 'trekkie' en ik geniet van de avonturen die de bemanning steeds weer beleeft. In dit seizoen waren het vooral de relaties tussen de hoofdpersonen die mijn verlangen aanspraken. Mensen vonden een thuis, kinderen ontmoetten hun ouders, en broers, lang van elkaar gescheiden, konden elkaar weer in de ogen kijken. Dat is inderdaad waarnaar ik verlang.
Zoals in de aflevering Inheritance: Tijdens een poging een planeet te redden waarvan de kern te vroeg stolt (hoe verzinnen ze het?) ontmoet robot Data de voormalige vrouw van dokter Noonien Soong, zijn maker. Zij beschouwt hem als haar kind. Toch had ze hem achtergelaten toen ze met haar man vluchtte van hun thuisplaneet, omdat ze bang was dat Data ook slecht zou worden, zoals zijn 'broer' Lore. Nu verlangt ze naar verzoening en is ze oprecht geïnteresseerd in het leven dat Data leidt, zijn bezigheden en zijn contacten. Maar natuurlijk schuilt er een addertje onder het gras...
Jullie mogen best weten dat ik mijn relatie met mijn moeder niet snel als makkelijk of bevredigend zou omschrijven. Ik heb absoluut geen slechte moeder, maar het lukt op de een of andere manier niet om echt als gelijken te communiceren. Ik ervaar een kloof. Ik kan haar niet duidelijk maken welke dingen ik belangrijk vindt en daarvoor blijven staan en zij lijkt niet te kunnen aanvaarden dat ik niet voldoe aan haar ideaalplaatje. Daarom raakte deze aflevering een gevoelige snaar: ik verlang naar een goede, liefdevolle maar tegelijk vrije relatie met mijn ouders.
Hetzelfde komt aan de orde in Firstborn als Alexander, zoon van Klingon Worf, aangeeft geen strijder te willen worden zoals zijn vader van hem verwacht. Een oude vriend van de familie uit het Klingonrijk probeert Worf ertoe te brengen zijn zoon naar een krijgersopleiding te sturen om zo de eer van de familie te redden. Is de familie-eer belangrijker dan de verlangens van zijn kind?
Hiervan werd ik toch wel even ontroerd. Ik herken het zo: dat ouders wensen hebben van hun kinderen die anders zijn dan die van de kinderen zelf. Ik heb zoveel gedaan wat een wens was van mijn ouders: muzieklessen nemen, hard studeren op school, een studie kiezen met een grote kans op een baan. Alles om te voldoen aan mijn beeld van wat mijn ouders wilden (of dat werkelijk was wat ze voor me wilden, weet ik niet). En ondertussen begroef ik mijn eigen verlangens en wensen voor een deel. In elk geval werden die niet echt gestimuleerd. En om hier een vader te zien die wil kiezen voor zijn zoon en wat voor zijn zoon belangrijk is, dat spreekt mijn hart aan. Ik verlang ernaar.
Een hereniging van een andere soort vond plaats in de aflevering Homeward, waarin de Enterprise een groep wetenschappers redt van een planeet waarvan de atmosfeer verdwijnt. Één van hen, de broer van Worf, probeert in overtreding van de regels van de Federation de inheemse bewoners van de planeet te redden. Worf moet hem uiteindelijk daarbij helpen, maar er heeft een scheiding tussen hen plaatsgevonden en hij vindt zijn broer eigenlijk een onverantwoordelijke losbol. Uiteindelijk komen ze echter bij elkaar in een broederlijke omhelsing.
Familiebanden zijn belangrijk. Ik heb zelf vier broers en zou ze voor geen goud willen missen. Toch ervaar je snel een gevoel van scheiding. Ik heb niet met al mijn broers de relatie die ik zou willen hebben en het lukt me ook niet goed om die band op te bouwen. Waarom? Ik weet het niet. Ik verlang ernaar dat ook deze relaties worden hersteld en er geen gevoel van verweidering meer is.
Tenslotte vindt in één van de laatste afleveringen (Pre-emptive Strike) Ro Laren een thuis onder de Maquis, een verzetsbeweging tegen de Cardassians. Lang geleden verloor zij haar vader aan dit volk, maar ze koos voor een carriere bij Star Fleet (de vloot van de Federation) en die heeft een verbond gesloten met Cardassia. Nu wordt ze gevraagd om te infiltreren bij de verzetsbeweging. Daar ontmoet ze een vriendelijke man die zich opwerpt als vaderfiguur en aan wie ze zich gaat hechten. Kan ze haar nieuwe vrienden verraden aan kapitein Picard?
Na een leven van strijd en inspanning een groep mensen vinden bij wie je je thuisvoelt, die je accepteren ondanks je achtergrond en je verschillen, die je opnemen in hun kring en voor je zorgen, dat verlangt toch iedereen? Het is een verlangen naar gemeenschap. Ja, ik verlang ernaar. Ik merk dat het alleen op een kamer zitten niet bevredigt. Ik wil samen zijn met gelijkgestemden en met hen zoeken naar wat echt belangrijk is. De kerk zou dit kunnen vervullen, maar is in mijn ogen te massaal. Het koffiedrinken na de kerk komt al in de buurt. Maar er is zoveel meer mogelijk. Mijn verlangen is nog lang niet vervuld...
Deze verlangens, naar herstelde relaties met ouders, kinderen en broers, naar gemeenschap, zijn goed. En ze zullen worden vervuld. Misschien niet direct. Jezus zegt ergens dat hij verdeeldheid komt brengen. En dat is zo. Hij roept zijn discipelen niet letterlijk op te vechten, maar zijn boodschap kan wel scheiding brengen tussen ouders en kinderen, broers en zussen. Als je namelijk moet kiezen wie je belangrijker vindt: je ouders en broers of Jezus, leidt dat tot scheiding binnen relaties. Maar God wil niet dat familierelaties belangrijker zijn dan hij. Logisch ook, want dan zouden die een afgod zijn. Een afgod is immers alles dat de plek van God in je leven inneemt. Maar dat betekent niet dat relaties voor God en voor Jezus niet belangrijk zijn en dat het herstel van relaties niet hoog op zijn agenda staat. De breuk in relaties is namelijk een gevolg van de zonde en het werk van Jezus is erop gericht alle gevolgen van de zonde teniet te doen. Wat je opgeeft, krijg je hondervoudig terug, is zijn belofte: 'Iedereen die huis, broers, zusters, moeder, vader, inderen of akkers opgeeft omwille van mij en mijn boodschap, die krijgt nu , in deze wereld al, hondermaal zoveel terug aan huizen, broers, zusters, moeers, kinderen en akkers (maar dat niet zonder vervolgingen). En in de wereld die komt, ontvangt hij eeuwig leven.' (Markus 10 vers 29) Als we bij God horen en door hem veranderd worden, als onze trots, egoisme en veroordeling verdwijnen, zullen we veel bevredigender relaties kunnen ontwikkelen. Leven met God verandert je namelijk en verandert ook je relaties. Soms komt na één bekering het hele gezin tot geloof, en verandert. En die verandering zal compleet zijn in de eeuwigheid. God "zal ervoor zorgen dat ouders zich verzoenen met hun kinderen en kinderen zich verzoenen met hun ouders" (Maleachi 3 vers 24). Is dat geen goed vooruitzicht?

[To all good things comes an end. It's the title of the last episode of Star Trek - The Next Generation, and I haven't watched that one yet. But I'm coming to the end of the seventh (and last) season. Soon I have to say goodbye to captain Picard and his crew. But I don't think it will be too hard, as the very clean and idealised world of the Federation is too good to be true and I think very hypocritical. And the continuous scientific explanations provided for seemingly supernatural occurances are starting to grate. When Wesley Crusher during a burn out experiences a spiritual meeting with his father during an Indian-ritual, changing his life, it turns out to be organized by the 'Traveller', a powerfull alien. I was diasppointed, especially because I dó believe that god wants to guide us supernaturally. Not under the influence of vapors, like the Indians, but his presence is a reality and has an impact on our lives. Not everything in our lives can be reduced to scientific data.
But don't get me wrong. I am a trekkie and I enjoy the adventures of the crew. In this season my desire was stimulated by the relationships of the protagonists. People found a home, children met their parents, and brothers, long seperated, saw each other in the eye again. That's what I desire.
For example in the episode Inheritance: While trying to rescue a planet which core is starting to solidify (how do they come up with this?) android Data meets the former wife of his creator doctor Noonien Soong. She thinks of him as her child. Still, she left him behind when she fled their homeworld with her husband, being afraid he would turn out evil like his brother Lore. Now she wants to be reconciled and she is really interested in the life Data has created for himself, his work and his friends. But ofcourse that's not all of it...
I can tell you honestly that I would not describe my relationship with my mother as easy or fulfilling. I do not have a bad mother, far from it, but one way or the other we don't succeed in communicating as equals. I experience a gap between us. I am unable to explain to her the things that are important to me and stand for those myself. And she seems to not be able to accept that I don't live up to her ideals. So this episode touched me deeply: I do desire a good, loving, but free, relationship with my parents.
The same thing happens in Firstborn when Alexander, son of Klingon Worf, indicates he doesn't want to become a warrior as his father expects him to. And old friend of the family from hte Klingonempire tries to persuade Worf to send his son to a warriorschool and thus safe his family's honor. Is honor more important than a childs desires?
This touched me. I recognize it: parents wishing things for their children and children desiring other things. I myself did a lot because I thought it was what my parents wanted: learning an instrument, studying hard, choosing an education with jobperspectives. Everyting to fulfill my image of what my parents wanted (I don't know if it really was what they wanted). And meanwhile I partly buried my own wishes and desires. In any case they were not really stimulated at home. And to see in this episode a father who wants to choose for his son and for what's important to his son, speaks to my heart. I do desire that.
A different reunion happened in the episode Homeward, in which the Enterprise rescues a group of scientist from a planet with a rapidly disappearing atmosphere. One of these scientist, brother to worf, tries to save the indiginous inhabitants of the planet, against the federations rules. Worf is ordered to help him, but the brothers have been seperated and Worf thinks his brother an irresponsible rascal. In the end though they reunite in a brotherly embrace.
Familyties are important. I have four brothers myself and wouldn't want to miss them. But still a feeling of sepeeration is inevitable. I don't have the relationship I desire with all my brothers and can't seem to build it. Why? I don't know. I long for a restoration of these relationship and the disappearance of that feeling of separation.
Finally in one of the last episodes (Pre-emptive Strike) Ro Laren finds a home among the Maquis, a resistance movement against the Cardassians. Long ago she lost her father to this people, but she chose a carreer with Star Fleet (the fleet of the Federation) and the Federation has made peace with the cardassians. Now she is asked to infiltrate the resistancemovement. There she meets a friendly man who develops into a fatherfigure for her and to which she becomes attached. Will she be able to betray her new friends to captain Picard?
To find a group of people you feel at home with, who accept you with your background and differences, who take you up in their community and take care of you after a life of battle and suffering, isn't that something we all would desire? It's a desire for community. Yes, I long for that. I find being alone in my rooms is not fulfilling. I want to be together with friends and search for what really is important. The church should be able to fill this role, but I think it's grown too large for that. Drinking coffee after church comes close. But there's so much more possible. My desire is not fulfilled by a long while...
These desires, for restored relationships with parents, children and siblings, for community, are good. And they will be fulfilled. Maybe not in the short term. Jesus somewhere remarks he comes to bring dissention. And that is true. He doesn't call his discipels to fight literally, but his message can bring a divorce between parents and children, brothers and sisters. For when you have to choose who is more important to you: your parents and brother or Jesus, it will lead to seperation in relationships. God doesn't want familyrelations to be more important to us than he is. That's easily understood, for else the relationships would be idols. An idol is everything that fill the place of God in your ive. But it doesn't mean relationships are not important to God and Jesus and the restoration of relationships isn't high on his agenda. The pain in relationships is a consequence of sin, and all Jesus' work is aimed at healing all consequences of sin. "No one who has left home or brothers or sisters or mother or father or children or fields for me and the gospel will fail to receive a hundred times as much in this present age (homes, brothers, sisters, mothers, children and fields - and with them, persecutions) and in the age to come, eternal life." (Mark 10 verse 29). When we belong to God and are changed by him, when our pride, selfishness and condemnation disappear, we will develop relationships that are that much more fulfilling. To live with God changes your life and thus your relationships. Sometimes when one person comes to Christ, a whole family starts to believe, and changes.That change will be complete in eternity. God "will turn the hearts of the fathers to their children, and the hearts of the childrento their fathers" (Malachi 4 verse 5). Isn't that something to look forward to?]

Nieuwe foto's van Cornell

Mijn goede vriend Cornell heeft weer eens nieuwe foto's geplaatst op zijn weblog Cradle of Dreams! En dat zonder mij ervan te verwittigen. Dat komt ervan als ik zijn blogs niet met enige regelmaat bekijk. De foto's die hij heeft geplaatst zijn zoals altijd weer prachtig.
Heel mooie vogels en bloemen. En foto's van voedsel die het water in de mond doen lopen. Dat wekt zeker verlangen op...
En zoals altijd zijn Cornells fotobijschriften niet totaal gespeend van humor.
Allemaal kijken dus!

[My good friend Cornell has posted new pictures at his weblog Cradle of Dreams! And without letting me know about it. That's what I get for not checking his blog daily. The pictures he posted are as always beautifull. Very pretty birds and flowers. And food that is really mouthwatering... It does induce desire...
And also as always Cornells descriptions with his pictures are not devoid of humour. Check them out!]

Verlangens in Londen

Nou, ik ben terug uit wereldstad Londen!
Helaas kwam ik er zojuist achter dat al mijn foto's op mijn digitale camera onscherp zijn. Ik wilde jullie een paar mooie uitzichten en rustgevende plekjes laten zien. Dat gaat dus niet door.
Dus moet ik jullie vermaken met een paar korte beschrijvingen. Mijn verlangens werden namelijk wel aangesproken in Londen.
En niet alleen mijn verlangen naar hobbit-achtige ontbijten (met ei, spek, worst en tomaat... Hmmmm) of naar koffie (banaan karamel frappucino bij Starbucks... Hmmmm), maar ook mijn verlangen naar mensen: Ivo en Chiat gaven mij een inside-view van het leven in Londen en van de engelse volksaard. En ik heb gezien waar ze beiden werken (of werkten). Het samenzijn was erg goed. En dan waren er ook nog dinosauriërs!
Ik ben naar het Museum of Natural History geweest en wauw, wat was dat tof! Ik heb allerlei fossielen gezien van dino's (en andere prehistorische beesten) die ik alleen maar uit de boeken kende. Zo hingen er de armen van de deinocheirus (een van de dino's in mijn eerste avonturenroman: 'Joost en Cliff en het eiland der pterodactylen'), twee-en-een-halve meter lang, met grote kromme klauwen, indrukwekkend! Maar ze hadden er ook het skelet van baryonix: een visetende dinosaurus met een krokodilachtige kop, een skelet van de nieuw-zeelandse moa (een grote loopvogel), reuzenluiaarden, tientallen ichthyosauriërs, en een bewegend model van een Tyrannosaurus rex. Ik liep natuurlijk te watertanden... Ook de fossielen van uitgestorven olifantensoorten en nijlpaardachtigen waren erg interessant.
Maar Londen heeft niet alleen fossielen! Er zijn ook boeken. Ivo en Chiat willigden mijn bezoek in om een boekwinkel te bezoeken (met natuurlijk een grote SF en fantasy sectie. Dat genre is in Engeland duidelijk populairder dan hier) en in Harrods (groot warenhuis) vond ik zelfs het nieuwe boek van Stephen Lawhead: Hood. Direct gekocht natuurlijk. Oh, en in de Virgin megastore vond ik de DVD van de serie Prehistoric Park, van de makers van Walking with Dinosaurs. Erg boeiend: dinosauriërs, dat kan niet mislukken. De archeologische opgravingen in het Museum of London waren trouwens ook erg interessant. Daarentegen ging de surrealistische kunst in Tate's gallery of modern art my een beetje boven de pet. Sommige werken waren nog vreemder dan Dali...
Maar het moment dat mijn verlangen het meest werd aangesproken was in een parkje achter een kerk. Een paar meter van de straat was daar een ronde vijver van twee meter doorsnede of zoiets, met eromheen een gietijzeren hek. Het water was helder, en vol waterplanten en er zwommen grote goudwindes. In het midden was een schaalvormige fontein, waar het water vanaf droop, en de fontein was volledig met mos bedekt. De vijver lag een beetje in de schaduw en verderop scheen de zon neer op een oud graf... Het was een plek om helemaal tot rust te komen. Klaterend water, de geluiden van de straat gedempt, en warm zonlicht. Echt een plek die thuishoort op Tol Eressëa. Geen twijfel mogelijk.

[Well, I'm back from metropole London.
Sadly I just discovered that al pictures on my digital camera were unclear. And I wanted to show you some beautifull views and soothing places. It just can't be.
So I have to entertain you with some short descriptions. Because London did speak to my desires.
And not only to my desire for hobbit-like breakfasts (with egg, bacon, sausage and tomato... Mmmm) or for coffee (banaca caramel frappucino at Starbucks... Mmmmm), but also my desire for peaople: Ivo and Chiat gave me a inside-view of life in London and of british nature. And I saw where they worked. Being together was very good. And then there were dinosaurs...
We went to the Museum Of Natural History and wow... that was really something! I say all kinds of fossilized dino's (and other critters) I only knew from books. For example the arms of deinocheirus (one of the dinosaurs in my first novel), two and a half meters long with large claws. Impressive to say the least. But they also showed the skeleton of baryonix. A fish-eating dinosaur with a crokodile-like head, a skeleton of a New-Zealand Moa, a giant sloth, lots of Ichthyosaurs and a moving model of a T. rex... I was drooling... I also liked the fossils of extinct species of elephant and rhino.
But of course in London are things besides fossils. Like books. Ivo and Chiat let me visit a bookstore (with a large SF and fantasy department) and in Harrods I even found the last book by Stephen Lawhead: Hood. Obviously I bought it. And in the Virgin Megastore I found the DVD of Prehistoric Park, a series by the makers of Walking with Dinosaurs. Dinosaurs, what can go wrong? The archeological expositions in the Museum of London were interesting too. But the surrealist art in Tate's was too much for me.
The moment that spoke to my desires the loudest was in a park behind a church. Just a few meter from the rouad there was a round pond (two meters), with clear water full of plants and large fish. In the middle was a fountain, dripping with water, covered with moss... The pond was in the shade, but a couple of meters on the sunlight fell on an old grave. It was a place to find rest, with the sound of water, the noise of the street dampened and warm sunlight. A place that belonged to Tol Eressëa. No doubt about it.]

Op naar Londen...

Even een kort berichtje om te melden dat ik morgen naar Londen ga. Over vijf uur gaat de wekker (5.20 uur opstaan... AARGH) Om te zorgen dat ik om tien over half zeven in hoek van Holland ben. En om twintig over zeven uitvaar.
Ik heb er erg veel zin in. Niet in het vroeg opstaan, maar om naar Londen te gaan. Ik ben er nog nooit geweest en heb er veel goede dingen over gehoord.
Maandag ben ik weer terug en kan ik mijn blogs weer updaten.

[A short post to let you all know I will leave to London tomorrow. Five hours from now the alarmclock will wake me. Thats 5.20 am.... AARGH... So I can be at the harbour at twenty to seven and leave from there at twenty past seven.
I do look forward to it. Not to the rising early part, but to going to London. I've never been there before, but I heard good things about it.
I will be back at monday and hope to update my blogs then. ]

Schoonmaken...

Deze foto hadden jullie nog tegoed.
Vrijdag hebben mijn broer Berend en ik het huis weer eens schoongemaakt. Vooral Berend was erg enthousiast!
Het is erg goed om alles te zien blinken. Het doet me denken aan de vernieuwing, de frisheid van de nieuwe schepping.
Ja, echt!
Let zelf maar eens op als je schoonmaakt. "Zie, ik maak alle dingen nieuw...", zegt Jezus. (Niet: ik maak allemaal nieuwe dingen. Nee, ik maak alle dingen nieuw)

[I still owed all of you this picture.
Last friday my brother and I cleaned the house. My brother was very enthousiastic. It's good to see everything shine once again. It reminds me of the renewal, the freshness of the new earth.
Yes, it does.
Watch for it yourself when you next clean your apartment. "Behold, I make all things new...", Jesus says. Not: I shall make all new things.]

Waterballet... (en vissen in het algemeen)

Soms ben ik blij dat ik alleen thuis ben. Zoals vanavond.
En soms houd ik mezelf voor dat ik sneller moet ingrijpen als ik zie dat er iets dreigt mis te gaan. Zoals vanavond.
Ik gebruik altijd dezelfde emmer voor het verschonen van mijn aquarium. Er zit(zat) al meer dan een jaar een klein scheurtje in de rand , vlak naast de bevestiging van het hengsel. Een scheurtje van een centimeter of twee, en ik moet altijd oppassen dat ik mijn emmer niet te hoog vul. Soms loopt hij wel eens over. Maar goed, vanavond was ik weer lekker met mijn aquarium beziggeweest. En ik moest nog een halve emmer water bijvullen in mijn grote aquarium. Ik heb de emmer gevuld (half) en til hem uit de gootsteen. Maar ik pak hem op bij de rand, vlak bij het scheurtje. Opeens scheurt er een stuk uit de emmer. Hij glipt uit mijn handen. En er ligt vijf liter water op de keukenvloer. Snel de mop erbij en dweilen, vervolgens met theedoeken de rest opgedept, en nu maar hopen dat het niet bij de benedenburen door het plafond komt. Ik ben allang blij dat het niet in de gang gebeurde, of op het tapijt in mijn woonkamer.
Je wordt er opeens wel weer wakker van. Binnenkort maar een nieuwe emmer kopen, want de schoonmaakemmer met al z'n zeepresten kan ik natuurlijk niet gebruiken.
Heeft dit stukje een link met verlangen?
Niet direct, maar hier op Aarde is alles nog aan de vergankelijkheid onderworpen. Ook emmers. Ik kijk uit naar die tijd dat alles nieuw wordt gemaakt. "Niets waarop een vloek rust zal er meer zijn." zegt Openbaring 3 vers 5. Geen waterballetten meer in Tol Eressëa, of het moet zijn voor de lol...
Oh, en ik vond vandaag op internet de website van de vissenbescherming. Zeg maar de dierenbescherming, maar dan voor vissen. Natuurlijk een lovenswaardig initiatief. Eindelijk mensen die erkennen dat vissen pijn kunnen lijden en recht hebben op een viswaardig leven. Zo pleiten ze voor de afschaffing van de vissenkom voor goudvissen. Terecht!

[Sometimes I'm glad that I am home alone. Like this evening.
And sometimes I say to myself I should act sooner when I see something is going wrong. Like this evening.
I always use the same bucket for cleaning my aquarium. There is (was) a small tear in the side for more than a year. A tear of a centimeter or two and I always had to fill the bucked carefully, so it wouldn't spill. This evening I had been busy cleaning my auarium. I only had to refill with half a bucket in my large aquarium. I filled the bucket and lift it from under the tap. Then suddenly it tears, it falls from my hands and there's five liters of water on the kitchenfloor. Quickly get my mop and try to dry it. Hopefully it won't spill down the walls by the neighbours under me. I'm happy it didn't happen in my room.
It does wake you up. I have to buy a new bucket soon, because the other bucket we use for mopping has lots of soap in it, and I can't use it.
Does this have a link with desire?
Not directly, but it reminds me that here on earth everything is submitted to decay. Even buckets. And I look forward to the time everything is made new. "Nothing with a curse on it will be there," according to Revelation Openbaring 3 vers 5. No more playing with water in Tol Eressëa, or it has to be for fun...
On the internet today I found the website for the Dutch fish welfare. Comparable to the animal welfare, but for fish. Ofcourse a very good initiative. At last people who recognize that fish can suffer and deserve a good life.]

koffierampen...

Even een post vanaf mijn werk. Wees gerust, het zal niet veel vaker voorkomen. Maar vandaag zit ik alleen op kantoor en ik wacht op een paar e-mailtjes die me in staat stellen verder te gaan met mijn werk. Dus om in dit verloren moment niet in de verleidingen van internet te vallen, stort ik me maar op mijn blogs...
Inderdaad hebben jullie de afgelopen dagen niet zoveel nieuwe berichten gezien als vorige weken. De lange werkdagen en korte avonden leiden ertoe dat ik me enigzins moet beperken. Het betekent niet dat ik mijn blogs vergeten ben.
Ik melde een tijdje geleden al dat werk ook bepaalde verlangens aanspreekt. Eén daarvan is het verlangen naar koffie. Op het werk drink ik daar natuurlijk behoorlijk veel van. We hebben op dit kantoor ook een erg goede machine, van een groot Nederlands koffiemerk. Gelukkig staat die aan de andere kant van de gang, waardoor ik mijn koffieconsumptie nog enigzins weet te beperken.
Gisteren had ik mijn eerste koffieramp op het werk.
Tijdens mijn studie stond ik bij mijn studiegenoten bekend vanwege mijn koffierampen. De pech die ik had met deze godendrank was bijna spreekwoordelijk. Zo morste ik enkele malen koffie over mijn schoot terwijl we wachtten tot de zaal openging. Ik liet mijn tas, met daarin een thermoskan koffie, vallen op weg naar een practicum celbiologie, waardoor mijn laboratoriumjas niet langer wit was en al mijn aantekeningen een bruin randje kregen. Ik moest ook nog de plas op de vloer schoonmaken. Ik heb verschillende malen koffie gezet zonder de kan onder de automaat te plaatsen, waardoor mijn aanrecht onder de koffie stond. En hetzelfde met mijn senseo-aparaat, maar dan vergat ik mijn mok.
Gisteren gooide ik op het werk mijn beker met koffie om toen ik mij naar mijn computer draaide. Gelukkig viel het niet op het toetsenbord, maar wel op mijn shirt en broek, op de vloer en op mijn bureaustoel...
Ach, eens moest de eerste keer zijn, denk ik dan maar.
Heeft dit iets met verlangen te maken? Nou, ik verlang in elk geval naar een toekomst zonder koffierampen...

[A quick post from the office. Don't worry, it won't happen often. But today I'm all alone and I'm waiting for some e'mails that will give me something to do. So in order to prevent falling to the temptations of internet I devote myself to my blogs.
You will have noted the lower number of posts in the last days, as compared to the past weeks. The long days from home and the short evenings make it hard to write as much as I would want to. But I haven't forgotten my blogs.
A short time ago I mentioned that work also brings certain desires to the surface. One of them is the desire for coffee. Ofcourse I drink a lot of that at work. Luckily we have a good coffeemachine, but at the other end of the corridor, so my coffeeconsumption remains within limits.
Yesterday I experienced the first coffeedisaster at work.
At the university I was known because of my coffeedisasters. I was jinxed. My bad luck with coffee was almost proverbial. Several times I spilled coffee on my lab while we waited for the auditorium to open. I dropped my bag with a thermos on the way to a practicum cellular biology and from that moment my laboratory coat was no longer white and all my notes had a brown side. And I had to clean the floor. I also made coffee without putting the can in the right place, leading to a flood of coffee. And I did the same with my coffepadmachine...
Yesterday I overturned my coffecup when I turned to my computer. Luckily it didn't get on my keyboard, but it got on my shirt and pants, on the floor and on my chair.
Well, it had to happen I reckon.
Does this have anything to do with desire? Well, at least I desire a future without coffeedisasters...

Alweer afwezig (en een oproep)

Ik heb slecht nieuws voor jullie, vaste lezers die om het uur kijken of ik een nieuw bericht heb geschreven. Ik ben dit weekeinde opnieuw weg en kan van donderdag tot en met zaterdag niet bij mijn blogs. Jullie zullen het dus even moeten doen zonder nieuwe wegwijzers naar de laatste haven.
Het spijt me dat ik mijn verantwoordelijkheid zo laat schieten. Maar jullie hoeven je niet te vervelen! Ik wil jullie namelijk vragen om op dit bericht te reageren, iedereen die deze blog wel eens bezoekt.
Reageer op deze post met iets dat jouw verlangen opwekt: een boek, een film, muziek, kunst, een vakantie, een landschap, een gesprek. Wat raakt je diep in je hart? Wat brengt dat diepe, bijna pijnlijke verlangen naar boven, die heimwee naar een plek waar je nog niet geweest bent?
Wat is jouw Tol Eressëa moment? Schroom niet en laat ons erin delen. Zo houden we bij elkaar de hoop levend.

[I've got some bad news for my loyal readers, those who check every hour to see if I have posted something new. I am again going way this weekend and will have no access to my blogs from thursday up till sunday. So you will have to live without my pointers towards the last harbour for a while.
I'm sorry to leave you this way, but that doesn't mean you have to be bored this weekend. I would like to ask everyonde who visits this blog to respond to this post.
Respond with something that makes you desire: a book, a movie, music, art, a vacation, a landscape, a conversation. What touches you in your deepest heart? What brings that deep, almost painfull desire to the surface, that homesick feeling for a place you've never been?
What is your Tol Eressëa moment? Don't hesitate to let us share in it. In that way we'll keep eachothers hope alive.]

Huwelijk en Star Trek

Vanavond hadden we het op de bijbelkring over de hoop op de hemel, naar aanleiding van het bijbelboek 1 Thessalonicenzen. Een kringgenoot merkte op dat ze niet goed wist hoe naar de hemel uit te kijken, als we daar zo totaal anders zullen zijn. Er zal immers geen huwelijk meer zijn, staat er. En als je eigen man dan niet meer belangrijk voor je is, ben je dan nog wel jezelf?
Ik heb mijn best gedaan mijn kringgenoten te overtuigen dat de laatste haven toch echt wel iets is om naar uit te kijken, ook in verband met het huwelijk. Dat er ooit geen huwelijken meer zullen zijn, betekent namelijk niet dat iets wat goed was op de Aarde dan niet langer zal bestaan. Eerder andersom: de intimiteit en vreugde van het huwelijk (ik begrijp in elk geval dat dit twee mooie kanten van het huwelijk zijn) zijn slechts vage heenwijzingen naar de intimiteit en vreugde in de hemel. De diepe persoonlijke relatie die je hebt met je partner op Aarde kun je tijdens je leven eigenlijk niet met meer mensen delen. Maar dan zullen we iedereen kennen 'zoals we zelf gekend zijn' door God (en God kent ons op de intiemste manier die mogelijk is).
Ik zag laatst een aflevering van Star Trek - The Next Generation Attached, die hier eigenlijk over ging. In deze film waren kapitein Picard en dokter Crusher met elkaar verbonden door buitenaardse implantaten. Op deze manier konden ze elkaars gedachten horen en ontdekten ze wat de ander werkelijk voor hem of haar voelde. In de aflevering schiep dit een verbondenheid die ze misten toen ze van de implantaten bevrijd waren, alsof een deel van hen was afgesneden. Zo'n diepe persoonlijke intimiteit is op Aarde niet voor ons weggelegd, zelfs niet als we trouwen. En we willen eigenlijk ook niet dat een ander onze donkere kanten zomaar kan zien. Die beperking zal echter verdwijnen. De scheiding tussen personen, de schaamte en schuld waardoor we ons liever verstoppen, de gevolgen van ongehoorzaamheid zullen er niet meer zijn. We zullen volmaakte intimiteit ervaren met God en met mensen. Het huwelijk zou dan een beperking zijn. Die hebben we dan niet meer nodig en dat is niet angstaanjagend, maar bevrijdend.
Begrijp me goed. Natuurlijk verlang ik ernaar ooit te trouwen. Jazeker, ik zou graag een voorproefje smaken van de intimiteit van de hemel. Maar Jezus hoeft niet weg te blijven tot ik getrouwd ben geweest. De vreugde van de hemel overtreft immers honderdvoudig, nee: miljoen- of miljardvoudig de vreugde van het huwelijk, inclusief de seksualiteit. Ik zou toch gek zijn om krampachtig vast te houden aan een kapot speelgoedautotje, als er een Porche 911 voor me klaarstaat? C.S. Lewis had gelijk, toen hij zei: "Ons probleem is niet dat we te veel verlangen, maar eerder te weinig!"

[Tonight at the biblestudygroup we talked about our hope for heaven, based on 1 Thessalonicans. A member of the group remarked that she didn't know how to long for heaven, because she thought our personalities would change. The bible says that there will be no marriage in heaven. And if your own husband will not be important to you anymore, will you still be yourself?
I tried my best to convince the people present that the last harbour is still something to look forward to, even in connection to marriage. That marriage is something that will once disappear, does not mean that something that was good on earth will stop being present. It's the other way around: the intimacy and joy of marriage (at least, I have heard that these are two good aspects of marriage) are only faint pointers to the intimacy and joy in heaven. The deep, personal relationship you have with your partner on earth is too much to share with more persons during a lifetime. But then we will know everyone 'like we ourselves are known' by God (and God knows us as intimately as possible).
I saw an episode of Star Trek - The Next Generation Attached, that dealt with this. In this episode captain Picard and doctor Crusher were linked by alien technology, so that they heard each others' thoughts. They discovered the things they deep down felt for eachother. In the episode this created a connection, a connection they missed when the implants were removed, like a part of them was cut away. A deep personal intimace like that cannot be attained on earth, even not in maariage. And we really don't want another to see our dark secrets, to be honest. However, that barrier will disappear. The gap between persons, the shame and guilt that makes us want to hide, the results of the fall will not be anymore. We will experience perfect intimacy with God and people. Marriage would actually be a restriction. A restriction we will not need anymore. This is not fearfull, but setting us free.
Please understand me. Ofcourse I long to be married once. Yes, I would like to taste a bit of the intimacy of heaven beforehand. But I don't want Jesus to stay away until I have been married. The joy of heaven will be a hundred times, no a million or a billion times larger than the joy of marriace, even including sexuality. I would be mad to cling to a broken toy car, when a Porche 911 is waiting for me. C.S. Lewis was right when he wrote: "We don't desire too much, we desire too little."

Het herfstgevoel. Wat? Nu al?

Na een tijd werkloos te zijn geweest, vormt een nieuwe baan een welkome afwisseling. Werk kan je in contact brengen met bepaalde verlangens: zoals het verlangen een verantwoordelijkheid te hebben, een plek waar je bijdrage belangrijk is en wordt gewaardeerd. Maar ook gewoon het reizen en het contact met collega's brengt gevoelens van verlangen boven.
Zo merkte ik gisteren dat het herfst begint te worden.
Ja, ik weet dat het nog nauwelijks eind augustus is. Maar het is nu echter niet anders. Het weer is wat wisselvalliger, dat zal eraan meewerken. Tegelijk zijn na de warme maand juli al heel wat boombladeren geel, soms zelfs al gevallen. Mensen kleden zich warmer en in meer bruine tinten. Het wordt nu ook merkbaar vroeger donker en al iets later licht. De hemel is niet meer zo licht blauw, maar heeft die diepere en tegelijk helderdere kwaliteit van de herfst. De lucht die ik inadem is fris en verkwikkend. Herfst heeft een speciale schoonheid: het verval in de natuur kan verschrikkelijk mooi zijn. Regendruppels op een spinnenweb, vliegenzwammen, het skelet van een kastanjeblad, rode bomen tegen een donkere wolkenlucht...
Ik geniet ervan. Waarom? Ik zou er niet van kunnen genieten als ik wist dat de natuur niet weer tot leven zou komen, dat de winter definitief was, en het leven van de zomer voorgoed verdwenen. In het verval van de herfst schuilt de belofte van de lente, van nieuw leven. Dit is de waarheid achter de klassieke verhalen van Persephone, die de winter doorbrengt in het dodenrijk om in de lente weer te verschijnen.
Ik verlang ernaar dat ook de wonden in mijn leven, mijn falen en fysieke verval de voorboden zijn van een dieper en wonderlijker herstel. "Want het vergankelijke lichaam moet worden bekleed met het onvergankelijke, het sterfelijke lichaam met het onsterfelijke..." (1 Korinthiërs 15:53)

(De foto is gemaakt door mijn goede vriend Cornell. Check zijn website voor meer foto's.)

[After a long period being without work a new job is a welcome change. Work can bring you into contact with certain desires: like the desire to have a responsability, a place where your gift is important and appreciated. But also simply travelling and talking with colleagues can bring bring desires to the surface.
That way yesterday I realised it's autumn already.
Yes, I know it's only the end of august, but that's life. The weather is more rainy, that has to do with it. And due to the warm weather in july lots of trees are yellowish, and lots of leaves have already fallen. People dress more warmly and I see lots of brown colored clothes. It's also dark noticeably earlier and the sun rises later. The sky is not as lightly blue, but has the deeper and clearer quality of autumn. The air I breathe is crisp. Autumn has a special beauty: the slow decay of nature can be very beautifull. Raindrops on a spiderweb, toadstools, the skeleton of a leaf, red trees against dark clouds...
I do enjoy it. Why? I would not be able to enjoy it if I knew nature would never again come to life, winter was definitive and the life of summer past forever. In the decay of autumn is hidden the promise of spring, of new life. This is the truth behind the classical stories of Persephone, who lives in Hades' kingdom in winter to appear again on earth in spring.
Likewise I desire that the wounds in my life, my failures and even my fysical decay are the promises of a deeper and more miraculous restoration. "For the perishable must clothe itself with the imperishable, and the mortal with immortality." (1 Korinthians 15:53)

(This picture was made by my good friend Cornell. Visit his website for more.)]

bizarre droom

Ik schrijf dan wel graag over films, maar met dromen als de mijne heb je geen bioscoop meer nodig.
Ik droom vaak, maar onthoud mijn dromen minder frequent. Die van vannacht echter wel. Hij was ook wat samenhangender dan veel andere dromen.
Ik bevond me in een soort zaal met aan één kant een groot raam dat uitkeek over zee. De zon begon al wat te dalen. Ik was er met een groep mensen, onder wie mijn collega's van het Pharmaceutisch Weekblad. In de droom verscheen een soort oranje cirkel links naast de zon, die groter werd. Op de één of andere manier wist ik dat dit een singularity was, een kosmisch fenomeen zoals een wormhole of een zwart gat, dat alle materie van het universum opslokte. En terwijl het groeide kwam het steeds dichter bij de Aarde. Onze wereld zou erin verdwijnen. Ik weet dat ik in mijn droom in paniek raakte. Ik was bang om opgeslokt te worden en in het niets te verdwijnen en ik sprak daarover met Micheline, één van mijn collega's. Toen zag ik beelden van een draak met meerdere koppen en herinnerde ik me het bijbelvers over tekenen in de hemel bij de terugkomst van Jezus. En mijn paniek verdween, de cirkel in de lucht was niet langer bedreigend, maar kondigde voor mij iets heel moois aan. Ik begon er enthousiast over te vertellen aan mijn collega's en ik voelde vreugde. Toen werd ik wakker...

Wat het betekent? Ik heb geen idee... De wereldverslindende singularity komt uit het boek 'Manifold: Time' van Stephen Baxter, waar het heelal ook van binnenuit verdwijnt. En waarom mijn collega's van het PW? Misschien omdat mijn ouders me eraan hadden herinnerd hoe belangrijk het is als christen te leven op je werk. In elk geval is de boodschap voor mij dat het einde van de wereld niet iets is om bang voor te zijn. Als de 'de hemelsferen met luid gedreun vergaan, de elementen in vlammen opgaan, de aarde wordt blootgelegd en alles wat daarop gedaan is aan het licht komt' (2 Petrus 3 vers 10) is dat niet iets angstaanjagend. Het is juist het begin van iets heel moois: een vernieuwde hemel en een vernieuwde aarde... Iets om naar uit te kijken!

[I may love to write about movies, but with dreams like mine I don't need a cinema any more.
I think I dream every night, but I don't always remember them. Tonights' dream I remember all too well. It was also a bit more coherent than most.
I was in a room with one large window watching out over the sea. The sun was setting. There was a large group of people with me, among them my colleagues from the pharmaceutical journal I worked for. In the dream a large orange circle appeared to the left of the sun. I knew (like one does in dreams) this was a singularity, a cosmic phenomenon like a wormhole or black hole, that ate all matter in the universe. And while it grew it came closer and closer to Earth. Our world would disappear. I know that in my dream I panicked. I was afraid to be sucked up and disappear into nothingess, and I talked about my fears with my colleague Micheline. Suddenly I saw images of a dragon with multiple heads and I remembered the verse about signs in the heavens at Jesus' return. My panic disappeared, the circle in the sky was no longer threatening, but announced something wonderfull. I started to tell about it enthousiastically and with joy. Then I woke up.

What does it all mean? I have no idea... The devouring singularity stems from the book Manifold: Time by Stephen Baxter, in which the universe disappears from the inside out. And why my former colleagues? Maybe because my parents reminded me how important it is to live as a christian on your job. To make a long story short: the message to me was that the end of the world is not something to fear. When In elk geval is de boodschap voor mij dat het einde van de wereld niet iets is om bang voor te zijn. Als de 'the heavens will disappear with a roar, the elements will be destroyed by fire, and the earth and everything in it will be laid bare' (1 Petrus 3 vers 10) it is not something fearfull. It is the beginning of something beautifull: a renewed heaven and a renewed earth... Something to look forward to!]

Verlangen op Flevo

In de woorden van Sam in The Return of the King: "Well, I'm back!"
Na een lang weekend met veel indrukken en heel wat regen ben ik met beide benen terug op de grond, of in elk geval op mijn vloerbedekking. En terug in de blogosphere...
Om mijn verantwoordelijkheid ten opzichte van jullie na te komen heb ik flink opgelet naar momenten die mijn verlangen opwekten.
Het waren er, ondanks de regen en het (voor mij) wat tegenvallende aantal goede bands, heel wat.
Ten eerste zag ik donderdagavond voor het eerst in lange tijd de Narnia-film 'The Lion, the Witch and the Wardrobe'. En dat was goed. De film raakte me weer, vooral de reis van de hoofdpersonen en de figuur van Aslan. En ik besefte opnieuw: het is niet alleen maar een leuk verhaaltje. Zo'n film laat je niet alleen maar twee uur genieten van een andere realiteit om je dan weer in je eigen saaie leven terug te werpen. Nee, het is echt. De wereld van Narnia, met zijn schoonheid van de bossen, de levende bomen, de sprekende dieren en faunen en centauren, de wereld van een strijd tussen goed en kwaad, een kille heks en de Leeuw die niet tam is, maar wel goed. Die wereld is echter dan het saaie huisje-boompje-beestje bestaan van veel van ons. Het bestaan van "laten we eten en drinken, want morgen sterven we" (1 Korinthe 15 vers 32). Als ik de film Narnia zie, verlang ik naar zo'n avontuur. En het goede nieuws is: ik leef elke dag in zo'n avontuur!
Het tweede 'Tol Eressëa-moment' (wanneer komt dat woord in de Van Dale?), was toen ik een paar mensen zag dansen voor het bijpodium. Het is erg bijzonder om mensen te zien dansen op muziek, mensen die echt goed kunnen dansen. Ze hebben een uitstekend ritmegevoel, gekoppeld met controle over hun lichaam en ze kunnen zich helemaal in hun dans verliezen. En ze doen dat zelfs als ze de enigen zijn die dansen, ze laten zich niet door anderen afleiden. Ja, het wekt verlangen op, verlangen om je op zo'n manier te kunnen uiten, zelfs al is het soms wat introvert. Het is nog mooier als degene die danst naar buiten gericht is. Om weer even op de bijbel terug te komen: er staat ook dat de koning David danste toen de plek waar God woonde naar Jeruzalem werd gebracht. Jammer voor zijn vrouw dat zij niet kon begrijpen dat God daardoor geëerd werd.
Ik werd dit weekeinde niet bijzonder geraakt door de muziek (dat komt een volgende keer wel weer), maar het was wel erg mooi om All Star United te zien optreden. Dit was de band waardoor ik naar moderne muziek ben gaan luisteren en uiteindelijk de rockmuziek ben gaan waarderen. Ik heb erg genoten van hun eerste twee CD's, maar ze waren ook life erg goed! Ze deden ook een heel aantal nummers die ik kende, dus daarvan heb ik echt genoten. Een verlangen werd vervuld. Oh ja, de Nederlandse band Stonewashed viel ook niet tegen.
En tenslotte was het erg goed om allerlei mensen te ontmoeten: vrienden, kennissen van Ichthus, Henk Medema, Reinier Sonneveld en anderen... En met iedereen verhalen uit te wisselen. Het was een soort van reünie. Ik heb het idee dat Tol Eressëa ook een plek van ontmoeting zal zijn. "Hé, jij ook hier? Wat heb jij allemaal meegemaakt de laate tijd? Kom snel bij het vuur zitten en vertel me alles!"

[In the words of Sam: "Well, I'm back!" (Return of the King)
After a long weekend with lots of impressions and quite a lot of rain I'm back in reality, or at least in my room at home. And I'm back in the blogosphere.
To fulfill my responsability to you I have watched for moments that increased my desire.
Despite the rain and the (for me) disappointing count of good bands, there were quite a lot of those moments.
Thursdayevening I saw the movie 'The Lion, The Witch and the Wardrobe' for the first time in several months. It touched me again, especially the journey of the hero's and the person of Aslan. And I realised anew: it's not just a story. A film like this doesn't just give two hours of relaxation in a different reality and then throws you back into your own world. No, it's real. The world of Narnia, with the beauty of ti's forrests, it's living trees, speaking animals, faus and centaurs, the world of a battle between good and evil, a cold witch and the Lion who is not tame, but who is good. That world is more real than the average humdrum day-to-day existence of many of us. The existence of "let's eat and drink, because tomorrow we'll die" (1 Korinthians 15:32). When I see the movie about Narnia, I start to desire an adventure like that. And the good news is: I do live in an adventure like that every day!
The second 'Tol Eressëa-moment' (when will that word appear in Webster?), was seeing people dance to the muxic. It's special to see people dance, people who really can dance. They have the rithm, they have control over their body and they can loose themselves in the dance, without thinking of other people and what they would think.
Yes, it makes me desire, desire to be able to give yourself wholly in that way. It's especially beautifull when the dancers are outwardly focused. To return to the bible: King David danced when Gods dwellingplace returned to Jerusalem. Pity his wife didn't understand his dancing was honoring God.
I wasn't really touched by the music this year (better luck next time), but I enjoyed watching All Star United perform. This was the band that made me listen rock music and enjoy it. I really liked their first 2 cd's, but they had a very good life show.
They played a couple of songs I knew, and I could sing to them aloud. A desire was filled.
And lastly it was good to meet a lot of different people: friends, acquaintances, Henk Medema, Reinier Sonneveld and others, and all had stories to exchange. It was a reunion of sorts. I think Tol Eressëa will be a place of reunion. "You here? What have you experienced these years? Come sit with me by the fire and tell me everything!)"]