Herenigingen in het heelal

Aan alle goede dingen komt een einde. Dat is de titel van de laatste dubbel- aflevering van Star Trek - The Next Generation, en die heb ik nog niet gezien. Maar ik nader wel het einde van het zevende (en dus het laatste) seizoen. Binnenkort moet ik afscheid nemen van kapitein Picard en zijn bemanning. Het zal me niet eens enorm veel moeite kosten, want de wel heel geidealiseerde wereld van de Federation is te goed om waar te zijn en tegelijk volgens mij behoorlijk hypocriet. En de voortdurende wetenschappelijke verklaringen voor schijnbaar bovennatuurlijke verschijnselen gaan me ook tegenstaan. Heeft Wesley Crusher, tijdens een periode van burn out, een spirituele ervaring bij een indianenstam, waarbij hij de stem van zijn vader hoort en vervolgens zijn leven verandert, blijkt het georchestreerd door de 'Traveller', een buitenaards wezen. Ik vind dat een tegenvaller, vooral omdat ik geloof dat God wél leiding wil geven op een bovennatuurlijke manier. Niet onder invloed van dampen, zoals bovengenoemde Indianen, maar zijn aanwezigheid is wél realiteit en heeft wél invloed op ons leven. Niet alles in onze werkelijkheid kan wetenschappelijk worden weggeredeneerd.
Begrijp me echter niet verkeerd. Ik ben een 'trekkie' en ik geniet van de avonturen die de bemanning steeds weer beleeft. In dit seizoen waren het vooral de relaties tussen de hoofdpersonen die mijn verlangen aanspraken. Mensen vonden een thuis, kinderen ontmoetten hun ouders, en broers, lang van elkaar gescheiden, konden elkaar weer in de ogen kijken. Dat is inderdaad waarnaar ik verlang.
Zoals in de aflevering Inheritance: Tijdens een poging een planeet te redden waarvan de kern te vroeg stolt (hoe verzinnen ze het?) ontmoet robot Data de voormalige vrouw van dokter Noonien Soong, zijn maker. Zij beschouwt hem als haar kind. Toch had ze hem achtergelaten toen ze met haar man vluchtte van hun thuisplaneet, omdat ze bang was dat Data ook slecht zou worden, zoals zijn 'broer' Lore. Nu verlangt ze naar verzoening en is ze oprecht geïnteresseerd in het leven dat Data leidt, zijn bezigheden en zijn contacten. Maar natuurlijk schuilt er een addertje onder het gras...
Jullie mogen best weten dat ik mijn relatie met mijn moeder niet snel als makkelijk of bevredigend zou omschrijven. Ik heb absoluut geen slechte moeder, maar het lukt op de een of andere manier niet om echt als gelijken te communiceren. Ik ervaar een kloof. Ik kan haar niet duidelijk maken welke dingen ik belangrijk vindt en daarvoor blijven staan en zij lijkt niet te kunnen aanvaarden dat ik niet voldoe aan haar ideaalplaatje. Daarom raakte deze aflevering een gevoelige snaar: ik verlang naar een goede, liefdevolle maar tegelijk vrije relatie met mijn ouders.
Hetzelfde komt aan de orde in Firstborn als Alexander, zoon van Klingon Worf, aangeeft geen strijder te willen worden zoals zijn vader van hem verwacht. Een oude vriend van de familie uit het Klingonrijk probeert Worf ertoe te brengen zijn zoon naar een krijgersopleiding te sturen om zo de eer van de familie te redden. Is de familie-eer belangrijker dan de verlangens van zijn kind?
Hiervan werd ik toch wel even ontroerd. Ik herken het zo: dat ouders wensen hebben van hun kinderen die anders zijn dan die van de kinderen zelf. Ik heb zoveel gedaan wat een wens was van mijn ouders: muzieklessen nemen, hard studeren op school, een studie kiezen met een grote kans op een baan. Alles om te voldoen aan mijn beeld van wat mijn ouders wilden (of dat werkelijk was wat ze voor me wilden, weet ik niet). En ondertussen begroef ik mijn eigen verlangens en wensen voor een deel. In elk geval werden die niet echt gestimuleerd. En om hier een vader te zien die wil kiezen voor zijn zoon en wat voor zijn zoon belangrijk is, dat spreekt mijn hart aan. Ik verlang ernaar.
Een hereniging van een andere soort vond plaats in de aflevering Homeward, waarin de Enterprise een groep wetenschappers redt van een planeet waarvan de atmosfeer verdwijnt. Één van hen, de broer van Worf, probeert in overtreding van de regels van de Federation de inheemse bewoners van de planeet te redden. Worf moet hem uiteindelijk daarbij helpen, maar er heeft een scheiding tussen hen plaatsgevonden en hij vindt zijn broer eigenlijk een onverantwoordelijke losbol. Uiteindelijk komen ze echter bij elkaar in een broederlijke omhelsing.
Familiebanden zijn belangrijk. Ik heb zelf vier broers en zou ze voor geen goud willen missen. Toch ervaar je snel een gevoel van scheiding. Ik heb niet met al mijn broers de relatie die ik zou willen hebben en het lukt me ook niet goed om die band op te bouwen. Waarom? Ik weet het niet. Ik verlang ernaar dat ook deze relaties worden hersteld en er geen gevoel van verweidering meer is.
Tenslotte vindt in één van de laatste afleveringen (Pre-emptive Strike) Ro Laren een thuis onder de Maquis, een verzetsbeweging tegen de Cardassians. Lang geleden verloor zij haar vader aan dit volk, maar ze koos voor een carriere bij Star Fleet (de vloot van de Federation) en die heeft een verbond gesloten met Cardassia. Nu wordt ze gevraagd om te infiltreren bij de verzetsbeweging. Daar ontmoet ze een vriendelijke man die zich opwerpt als vaderfiguur en aan wie ze zich gaat hechten. Kan ze haar nieuwe vrienden verraden aan kapitein Picard?
Na een leven van strijd en inspanning een groep mensen vinden bij wie je je thuisvoelt, die je accepteren ondanks je achtergrond en je verschillen, die je opnemen in hun kring en voor je zorgen, dat verlangt toch iedereen? Het is een verlangen naar gemeenschap. Ja, ik verlang ernaar. Ik merk dat het alleen op een kamer zitten niet bevredigt. Ik wil samen zijn met gelijkgestemden en met hen zoeken naar wat echt belangrijk is. De kerk zou dit kunnen vervullen, maar is in mijn ogen te massaal. Het koffiedrinken na de kerk komt al in de buurt. Maar er is zoveel meer mogelijk. Mijn verlangen is nog lang niet vervuld...
Deze verlangens, naar herstelde relaties met ouders, kinderen en broers, naar gemeenschap, zijn goed. En ze zullen worden vervuld. Misschien niet direct. Jezus zegt ergens dat hij verdeeldheid komt brengen. En dat is zo. Hij roept zijn discipelen niet letterlijk op te vechten, maar zijn boodschap kan wel scheiding brengen tussen ouders en kinderen, broers en zussen. Als je namelijk moet kiezen wie je belangrijker vindt: je ouders en broers of Jezus, leidt dat tot scheiding binnen relaties. Maar God wil niet dat familierelaties belangrijker zijn dan hij. Logisch ook, want dan zouden die een afgod zijn. Een afgod is immers alles dat de plek van God in je leven inneemt. Maar dat betekent niet dat relaties voor God en voor Jezus niet belangrijk zijn en dat het herstel van relaties niet hoog op zijn agenda staat. De breuk in relaties is namelijk een gevolg van de zonde en het werk van Jezus is erop gericht alle gevolgen van de zonde teniet te doen. Wat je opgeeft, krijg je hondervoudig terug, is zijn belofte: 'Iedereen die huis, broers, zusters, moeder, vader, inderen of akkers opgeeft omwille van mij en mijn boodschap, die krijgt nu , in deze wereld al, hondermaal zoveel terug aan huizen, broers, zusters, moeers, kinderen en akkers (maar dat niet zonder vervolgingen). En in de wereld die komt, ontvangt hij eeuwig leven.' (Markus 10 vers 29) Als we bij God horen en door hem veranderd worden, als onze trots, egoisme en veroordeling verdwijnen, zullen we veel bevredigender relaties kunnen ontwikkelen. Leven met God verandert je namelijk en verandert ook je relaties. Soms komt na één bekering het hele gezin tot geloof, en verandert. En die verandering zal compleet zijn in de eeuwigheid. God "zal ervoor zorgen dat ouders zich verzoenen met hun kinderen en kinderen zich verzoenen met hun ouders" (Maleachi 3 vers 24). Is dat geen goed vooruitzicht?

[To all good things comes an end. It's the title of the last episode of Star Trek - The Next Generation, and I haven't watched that one yet. But I'm coming to the end of the seventh (and last) season. Soon I have to say goodbye to captain Picard and his crew. But I don't think it will be too hard, as the very clean and idealised world of the Federation is too good to be true and I think very hypocritical. And the continuous scientific explanations provided for seemingly supernatural occurances are starting to grate. When Wesley Crusher during a burn out experiences a spiritual meeting with his father during an Indian-ritual, changing his life, it turns out to be organized by the 'Traveller', a powerfull alien. I was diasppointed, especially because I dó believe that god wants to guide us supernaturally. Not under the influence of vapors, like the Indians, but his presence is a reality and has an impact on our lives. Not everything in our lives can be reduced to scientific data.
But don't get me wrong. I am a trekkie and I enjoy the adventures of the crew. In this season my desire was stimulated by the relationships of the protagonists. People found a home, children met their parents, and brothers, long seperated, saw each other in the eye again. That's what I desire.
For example in the episode Inheritance: While trying to rescue a planet which core is starting to solidify (how do they come up with this?) android Data meets the former wife of his creator doctor Noonien Soong. She thinks of him as her child. Still, she left him behind when she fled their homeworld with her husband, being afraid he would turn out evil like his brother Lore. Now she wants to be reconciled and she is really interested in the life Data has created for himself, his work and his friends. But ofcourse that's not all of it...
I can tell you honestly that I would not describe my relationship with my mother as easy or fulfilling. I do not have a bad mother, far from it, but one way or the other we don't succeed in communicating as equals. I experience a gap between us. I am unable to explain to her the things that are important to me and stand for those myself. And she seems to not be able to accept that I don't live up to her ideals. So this episode touched me deeply: I do desire a good, loving, but free, relationship with my parents.
The same thing happens in Firstborn when Alexander, son of Klingon Worf, indicates he doesn't want to become a warrior as his father expects him to. And old friend of the family from hte Klingonempire tries to persuade Worf to send his son to a warriorschool and thus safe his family's honor. Is honor more important than a childs desires?
This touched me. I recognize it: parents wishing things for their children and children desiring other things. I myself did a lot because I thought it was what my parents wanted: learning an instrument, studying hard, choosing an education with jobperspectives. Everyting to fulfill my image of what my parents wanted (I don't know if it really was what they wanted). And meanwhile I partly buried my own wishes and desires. In any case they were not really stimulated at home. And to see in this episode a father who wants to choose for his son and for what's important to his son, speaks to my heart. I do desire that.
A different reunion happened in the episode Homeward, in which the Enterprise rescues a group of scientist from a planet with a rapidly disappearing atmosphere. One of these scientist, brother to worf, tries to save the indiginous inhabitants of the planet, against the federations rules. Worf is ordered to help him, but the brothers have been seperated and Worf thinks his brother an irresponsible rascal. In the end though they reunite in a brotherly embrace.
Familyties are important. I have four brothers myself and wouldn't want to miss them. But still a feeling of sepeeration is inevitable. I don't have the relationship I desire with all my brothers and can't seem to build it. Why? I don't know. I long for a restoration of these relationship and the disappearance of that feeling of separation.
Finally in one of the last episodes (Pre-emptive Strike) Ro Laren finds a home among the Maquis, a resistance movement against the Cardassians. Long ago she lost her father to this people, but she chose a carreer with Star Fleet (the fleet of the Federation) and the Federation has made peace with the cardassians. Now she is asked to infiltrate the resistancemovement. There she meets a friendly man who develops into a fatherfigure for her and to which she becomes attached. Will she be able to betray her new friends to captain Picard?
To find a group of people you feel at home with, who accept you with your background and differences, who take you up in their community and take care of you after a life of battle and suffering, isn't that something we all would desire? It's a desire for community. Yes, I long for that. I find being alone in my rooms is not fulfilling. I want to be together with friends and search for what really is important. The church should be able to fill this role, but I think it's grown too large for that. Drinking coffee after church comes close. But there's so much more possible. My desire is not fulfilled by a long while...
These desires, for restored relationships with parents, children and siblings, for community, are good. And they will be fulfilled. Maybe not in the short term. Jesus somewhere remarks he comes to bring dissention. And that is true. He doesn't call his discipels to fight literally, but his message can bring a divorce between parents and children, brothers and sisters. For when you have to choose who is more important to you: your parents and brother or Jesus, it will lead to seperation in relationships. God doesn't want familyrelations to be more important to us than he is. That's easily understood, for else the relationships would be idols. An idol is everything that fill the place of God in your ive. But it doesn't mean relationships are not important to God and Jesus and the restoration of relationships isn't high on his agenda. The pain in relationships is a consequence of sin, and all Jesus' work is aimed at healing all consequences of sin. "No one who has left home or brothers or sisters or mother or father or children or fields for me and the gospel will fail to receive a hundred times as much in this present age (homes, brothers, sisters, mothers, children and fields - and with them, persecutions) and in the age to come, eternal life." (Mark 10 verse 29). When we belong to God and are changed by him, when our pride, selfishness and condemnation disappear, we will develop relationships that are that much more fulfilling. To live with God changes your life and thus your relationships. Sometimes when one person comes to Christ, a whole family starts to believe, and changes.That change will be complete in eternity. God "will turn the hearts of the fathers to their children, and the hearts of the childrento their fathers" (Malachi 4 verse 5). Isn't that something to look forward to?]