Een beetje leiding

Gewoonlijk ben ik geen liefhebber van sportfilms. Ik sport zelf ook niet graag en om er dan een film over te zien maakt het niet veel interessanter. Toch keek ik laatst naar de film The legend of Baggar Vance, een film over een van de minst opwindende sporten ooit: golf. Oké, er zaten een paar goede acteurs in: Matt Damon en Will Smith, maar gewoonlijk zou dat niet de doorslaggevende factor zijn. Nee, ik keek deze film omdat ik een werkboek aan het doornemen was waarin deze film werd genoemd. Meer werk dan hobby dus. Toch heb ik behoorlijk van deze film genoten.
De hoofdpersoon van deze film is Ranolph Junuh, de Tiger Woods van het begin van de vorige eeuw, de beste golfer van het zuiden van de VS. In de eerste wereldoorlog verloor hij al de mannen onder hem, net als hij afkomstig uit Savannah. Hij keert gebroken terug, keert het golfen de rug toe, net als zijn vriendin Adele en verdrinkt zijn verdriet. Dan slaat de grote depressie toe. Adele's vader heeft juist een golfbaan aangelegd, maar ziet al zijn investeringen in rook opgaan en pleegt zelfmoord. Adele laat het er niet bij zitten. Ze wil de golfbaan openen met een titanenstrijd tussen de beste golfers van die tijd. Maar om goedkeuring te krijgen van de autoriteiten in Savannah is een plaatselijke golfer nodig. De jongen door wiens ogen het verhaal verteld wordt, heeft een idee: Junuh moet meespelen. Maar de teleurgestelde veteraan heeft zijn slag verloren. Als hij niet zijn vertrouwen in zichzelf en zijn geloof in zijn gave terugvindt, kan hij het toernooi vergeten. Gelukkig krijgt hij hulp van Baggar Vance, een mysterieuze man (of is hij meer dan een man?), die precies weet wat Junuh nodig heeft: geen technisch golfadvies, maar woorden voor zijn ziel...
Eerst maar even: was het een goede film? Nou, ik vond Matt Damon wat te jong overkomen voor iemand van midden dertig, hoe sympathiek hij ook is. Verder vond ik het spirituele advies van Baggar soms behoorlijk New Age-achtig. Hoeft niet slecht te zijn, maar de hindoeistische achtergrond die in de documentaire genoemd wordt, was duidelijk zichtbaar. Niet alleen moet Junuh niet bang zijn om te verliezen, hij moet ook niet hopen om te winnen. Dat gaat natuurlijk in tegen alles waar deze blog voor staat: verlangen is niet alleen goed, het is noodzakelijk. De toekomst doet er wel degelijk toe. Tenslotte had ik het niet erg gevonden als de verwerking van zijn oorlogsverleden iets explicieter aan de orde was gekomen. Maar er is ook veel positiefs te melden: het zuiden van de VS in de jaren '30 is goed tot leven gewekt en komt authentiek over, de hoofdpersonen zijn innemend, en de regisseur weet het golfen zelfs spannend te maken, onder andere door de camera de golfbal te laten volgen.
Maar nu de vraag: wat betekende de film voor mij? Ik haal immers graag iets diepers uit mijn films. En dat kon ook hier. Het golfen is per slot van rekening een metafoor voor het leven. En als Junuh zijn 'authentieke slag' heeft verloren, dan is dat voor mij herkenbaar: ik heb mijn passie ook lang begraven en ben nu aan het worstelen te ontdekken wat die diepe verlangens in mij eigenlijk zijn en hoe die naar buiten kunnen komen. Luister wat Baggar zegt:
"Inside each one of us is one true authentic swing. Something we were born with. Something that is ours and ours alone. Something that can't be tought or learned. Something you've got te remember. The world can rob us of that swing. It can get buried inside us under all the coulds and shoulds. Some people even forget what their swing is like."
We moeten onszelf terugvinden. En dat kunnen we niet alleen. We hebben iemand nodig als Baggar, die ons beter kent dan wijzelf, die weet wat onze diepste verlangens en beweegredenen zijn en die weet hoe hij die kan laten opborrelen. Die het ons niet zwart op wit vertelt, maar het ons voor onszelf laat ontdekken, maar ons dan ook de gelegenheden geeft ons verlangen uit te oefenen. Die als het ware de juiste club aanreikt. En die dat niet doet vanwege eigenbelang, maar omdat hij om ons geeft. Ik denk dat we daar allemaal wel naar verlangen. Ik in elk geval wel. Maar ik geloof niet dat een mens dat ooit allemaal voor mij kan doen. Zelfs mijn beste vrienden kennen niet al mijn verlangens en passies, en zelfs zij kunnen me uiteindelijk niet de bemoediging geven die ik ten diepste nodig heb. Baggar Vance is te goed om waar te zijn.
Maar toch: verlangens zijn er om vervuld te worden. En ik geloof dat we wél kunnen beschikken over een persoonlijke hulp, die nog beter is dan Baggar. God belooft namelijk dat hij in ons komt wonen in de persoon van de Heilige Geest. De Geest van God woont in ons. Jezus stuurt hem om ons bij te staan, om ons alles te leren "en alles weer in herinnering te brengen wat ik je heb verteld" (Johannes 14 vers 26). Hij zal ons "De weg wijzen naar de volle waarheid" (Johannes 16 vers 13). Hij woont in ons, dat betekent dat hij ons heel persoonlijk kent en ons persoonlijk adviseert en leidt. "Christus' Geest onderricht u op elk gebied!" zegt Johannes (1 Johannes 2 vers 27). De Geest kent onze 'authentieke slag', wie we werkelijk zijn, en wil die weer tevoorschijn brengen. Dat doet hij net als Baggar door onze verlangens op te wekken, te verdiepen en te vervullen. Hij dwingt ons niet en legt ons niet iets op, maar laat het in onszelf op komen. Soms moet hij mogelijkheden voor ons sluiten, dan lijkt hij ons tegen te werken, omdat we uit verkeerde motieven gaan leven. Maar uiteindelijk heeft Gods geest onze glorie op het oog: dat we alles worden wat we in ons hebben te zijn. Dat is namelijk tegelijk de glorie van de levende God, die ons immers gemaakt heeft als zijn evenbeeld, zijn weerspiegeling.
Tja, zo kan je ook uit een sportfilm diepe lessen halen.

[Usually I do not like movies about sports. I'm not fond of sport myself and to watch a movie about it doesn't make it more interesting. Still, this week I watched the movie The legend of Baggar Vance, a movie about one of the least exciting sports ever: golf. Okay, there were some rather good actors in it: Matt Damon and Will Smith, but usually that wouldn't be a deciding factor for me. No, I watched this movie because I went through a workbook that suggested this movie to watch. So, more work than fun. But I ended up enjoying the movie quite a bit.
The hero in this movie is Ranolph Junuh, the Tiger Woods of the early twentieth century, the best golfer in the southern US. In the first World War he lost all men in his company, like him from Savannah. He returns a broken man and he turns his back both to golf and to his girlfriend Adele and starts to drown his sorrow with alcohol. Then the big depression hits. Adele's father just built a large golfcourt, but all his investments melt like snow under the sun. He commits suicide. Adele is not daunted, however. Se wants to open the golfcourt with a prestigious match between the two best golfers of that time. But to get approval of the investors in Savannah a local golfer has to join. The young boy who tells this story suggests Junuh. However, the disappointed veteran has lost his swing. If he can't find his confidence and his believe in his gift, he can give up the tournament before starting. Luckily he receives help from Baggar Vance, a mysterious man (or more than a man?), who knows exactly what Junuh needs: not technical advice, but words for his soul...
To get it out of the way: was this a good movie? Well, I thought Matt Damon seemed to be a bit young for someone in his mid thirties, although he is likeable. Furthermore I thought Baggars spiritual advice a bit too New Agey for my tastes. The hindu background mentioned in the documentary was easy to discern. Not only must Junuh lose his fear of losing, he must also lose his hope of winning. That's ofcourse diametrically opposed to the message of this blog: desire is not only good, it's essential. The future does matter. Finally I wouldn't have minded if the healing of Junuhs warhistory had been a bit more explicit. But I also found a lot of things to like: the southern US in the thirties has been brought to life convincingly and seems authentic, the protagonists are likeable and the director succeeds in making golf exciting, for example by following the ball with the camera.
Now to the question: did the movie mean anything to me? You know I like to get something deeper from my movies. And I did here. Golf is clearly a metaphor for life. And when Junuh has lost his 'authentic swing', I can easily recognize it: i also buried my passion for a long time and now am wrestling to recover those deep desires and bring them out. Listen to what Baggar says:
"Inside each one of us is one true authentic swing. Something we were born with. Something that is ours and ours alone. Something that can't be tought or learned. Something you've got te remember. The world can rob us of that swing. It can get buried inside us under all the coulds and shoulds. Some people even forget what their swing is like."
We must find ourselves. And we can't do that on our own. We need someone like Baggar, who knows us better than we know ourselves, who knows our deepest desires and motives and who knows how he can bring those to the surface. Who doesn't just tell us what to do, but helps us to discover for ourselves, but then gives us the opportunities to live in our desires. Who gives us the right club for the game. And who doesn't do all these things for his own sake, but for ours. I think we all desire someone like that around us. I know I do. But I do not think a human person can do all those things for me. Even my best friends do not know all my desires and passions, and even they can't give me the encouragement I deeply need the most. Baggar Vance is too good to be true.
But still: desires exist to be fulfilled. And I believe there is a personal help, even better than Baggar. God promises to dwell inside of us as the Holy Spirit. The spirit of God lives in us. Jesus sends him to help us, to learn us everything and "make us remember everything I told you" (John 14 verse 26). He will "show us the way into all truth" (John 16 verse 13). The fact he lives in us means he knows us personally and advises and guides us personally. "Christ's spirit teaches you on all subjects!" according to John (1 John 2 verse 27). The Spirit knows our 'authentic swing', who we really are, and wants to resurrect it. Like Baggar he does it by initiating desire, deepening desire and fulfilling desire. He doesn't bully us, doesn't make us do anything, but lets it rise in us. Sometimes he has to close up opportunities, then he seems to thwart us, because we lead our lives from the wrong motives. But ultimately Gods Spirit is working towards our glory: he wants us to be all we are made to be. Because that is the glory of the living God, who made us in his image, like a mirror reflecting him.
So you see, even sports movies can contain deep lessons.]