Het herfstgevoel. Wat? Nu al?

Na een tijd werkloos te zijn geweest, vormt een nieuwe baan een welkome afwisseling. Werk kan je in contact brengen met bepaalde verlangens: zoals het verlangen een verantwoordelijkheid te hebben, een plek waar je bijdrage belangrijk is en wordt gewaardeerd. Maar ook gewoon het reizen en het contact met collega's brengt gevoelens van verlangen boven.
Zo merkte ik gisteren dat het herfst begint te worden.
Ja, ik weet dat het nog nauwelijks eind augustus is. Maar het is nu echter niet anders. Het weer is wat wisselvalliger, dat zal eraan meewerken. Tegelijk zijn na de warme maand juli al heel wat boombladeren geel, soms zelfs al gevallen. Mensen kleden zich warmer en in meer bruine tinten. Het wordt nu ook merkbaar vroeger donker en al iets later licht. De hemel is niet meer zo licht blauw, maar heeft die diepere en tegelijk helderdere kwaliteit van de herfst. De lucht die ik inadem is fris en verkwikkend. Herfst heeft een speciale schoonheid: het verval in de natuur kan verschrikkelijk mooi zijn. Regendruppels op een spinnenweb, vliegenzwammen, het skelet van een kastanjeblad, rode bomen tegen een donkere wolkenlucht...
Ik geniet ervan. Waarom? Ik zou er niet van kunnen genieten als ik wist dat de natuur niet weer tot leven zou komen, dat de winter definitief was, en het leven van de zomer voorgoed verdwenen. In het verval van de herfst schuilt de belofte van de lente, van nieuw leven. Dit is de waarheid achter de klassieke verhalen van Persephone, die de winter doorbrengt in het dodenrijk om in de lente weer te verschijnen.
Ik verlang ernaar dat ook de wonden in mijn leven, mijn falen en fysieke verval de voorboden zijn van een dieper en wonderlijker herstel. "Want het vergankelijke lichaam moet worden bekleed met het onvergankelijke, het sterfelijke lichaam met het onsterfelijke..." (1 Korinthiërs 15:53)

(De foto is gemaakt door mijn goede vriend Cornell. Check zijn website voor meer foto's.)

[After a long period being without work a new job is a welcome change. Work can bring you into contact with certain desires: like the desire to have a responsability, a place where your gift is important and appreciated. But also simply travelling and talking with colleagues can bring bring desires to the surface.
That way yesterday I realised it's autumn already.
Yes, I know it's only the end of august, but that's life. The weather is more rainy, that has to do with it. And due to the warm weather in july lots of trees are yellowish, and lots of leaves have already fallen. People dress more warmly and I see lots of brown colored clothes. It's also dark noticeably earlier and the sun rises later. The sky is not as lightly blue, but has the deeper and clearer quality of autumn. The air I breathe is crisp. Autumn has a special beauty: the slow decay of nature can be very beautifull. Raindrops on a spiderweb, toadstools, the skeleton of a leaf, red trees against dark clouds...
I do enjoy it. Why? I would not be able to enjoy it if I knew nature would never again come to life, winter was definitive and the life of summer past forever. In the decay of autumn is hidden the promise of spring, of new life. This is the truth behind the classical stories of Persephone, who lives in Hades' kingdom in winter to appear again on earth in spring.
Likewise I desire that the wounds in my life, my failures and even my fysical decay are the promises of a deeper and more miraculous restoration. "For the perishable must clothe itself with the imperishable, and the mortal with immortality." (1 Korinthians 15:53)

(This picture was made by my good friend Cornell. Visit his website for more.)]