koffierampen...

Even een post vanaf mijn werk. Wees gerust, het zal niet veel vaker voorkomen. Maar vandaag zit ik alleen op kantoor en ik wacht op een paar e-mailtjes die me in staat stellen verder te gaan met mijn werk. Dus om in dit verloren moment niet in de verleidingen van internet te vallen, stort ik me maar op mijn blogs...
Inderdaad hebben jullie de afgelopen dagen niet zoveel nieuwe berichten gezien als vorige weken. De lange werkdagen en korte avonden leiden ertoe dat ik me enigzins moet beperken. Het betekent niet dat ik mijn blogs vergeten ben.
Ik melde een tijdje geleden al dat werk ook bepaalde verlangens aanspreekt. Eén daarvan is het verlangen naar koffie. Op het werk drink ik daar natuurlijk behoorlijk veel van. We hebben op dit kantoor ook een erg goede machine, van een groot Nederlands koffiemerk. Gelukkig staat die aan de andere kant van de gang, waardoor ik mijn koffieconsumptie nog enigzins weet te beperken.
Gisteren had ik mijn eerste koffieramp op het werk.
Tijdens mijn studie stond ik bij mijn studiegenoten bekend vanwege mijn koffierampen. De pech die ik had met deze godendrank was bijna spreekwoordelijk. Zo morste ik enkele malen koffie over mijn schoot terwijl we wachtten tot de zaal openging. Ik liet mijn tas, met daarin een thermoskan koffie, vallen op weg naar een practicum celbiologie, waardoor mijn laboratoriumjas niet langer wit was en al mijn aantekeningen een bruin randje kregen. Ik moest ook nog de plas op de vloer schoonmaken. Ik heb verschillende malen koffie gezet zonder de kan onder de automaat te plaatsen, waardoor mijn aanrecht onder de koffie stond. En hetzelfde met mijn senseo-aparaat, maar dan vergat ik mijn mok.
Gisteren gooide ik op het werk mijn beker met koffie om toen ik mij naar mijn computer draaide. Gelukkig viel het niet op het toetsenbord, maar wel op mijn shirt en broek, op de vloer en op mijn bureaustoel...
Ach, eens moest de eerste keer zijn, denk ik dan maar.
Heeft dit iets met verlangen te maken? Nou, ik verlang in elk geval naar een toekomst zonder koffierampen...

[A quick post from the office. Don't worry, it won't happen often. But today I'm all alone and I'm waiting for some e'mails that will give me something to do. So in order to prevent falling to the temptations of internet I devote myself to my blogs.
You will have noted the lower number of posts in the last days, as compared to the past weeks. The long days from home and the short evenings make it hard to write as much as I would want to. But I haven't forgotten my blogs.
A short time ago I mentioned that work also brings certain desires to the surface. One of them is the desire for coffee. Ofcourse I drink a lot of that at work. Luckily we have a good coffeemachine, but at the other end of the corridor, so my coffeeconsumption remains within limits.
Yesterday I experienced the first coffeedisaster at work.
At the university I was known because of my coffeedisasters. I was jinxed. My bad luck with coffee was almost proverbial. Several times I spilled coffee on my lab while we waited for the auditorium to open. I dropped my bag with a thermos on the way to a practicum cellular biology and from that moment my laboratory coat was no longer white and all my notes had a brown side. And I had to clean the floor. I also made coffee without putting the can in the right place, leading to a flood of coffee. And I did the same with my coffepadmachine...
Yesterday I overturned my coffecup when I turned to my computer. Luckily it didn't get on my keyboard, but it got on my shirt and pants, on the floor and on my chair.
Well, it had to happen I reckon.
Does this have anything to do with desire? Well, at least I desire a future without coffeedisasters...