Door het water heen

Hé, hé, internet doet het weer. Gisteren waren er wat problemen, maar we zijn weer helemaal on line (hoop ik tenminste). Vandaag een wat serieus bericht (alsof ze dat niet allemaal zijn), waarmee ik bedoel: niet over films of boeken of vissen of dinosaurussen (en niet over Lord of the Rings). Maar ik heb wel weer iets meegemaakt dat me aan het denken zette. In onze kerk hadden we gisteren een doopdienst. Heel mooi: zeven mensen lieten zich dopen, een paar tieners, maar ook een paar twintigers. Doopdiensten zijn (vind ik) wel de mooiste diensten die je kunt hebben. Een van de redenen is dat de dopelingen bij ons, voordat ze het water ingaan, vertellen waarom ze zich laten dopen. De getuigenissen zijn van iedereen verschillend. Ook nu weer. Een jonge vrouw was overspannen geraakt, had haar relatie uitgemaakt, maar liet een christelijke vriendin voor zich bidden. Ze voelde iets in haar hart, wat ze identificeerde als de liefde van God, en haar leven veranderde. Nu stond ze enthousiast op het podium en straalde terwijl ze een van mijn favoriete teksten aanhaalde: "Want ik weet welke gedachten ik over u koester, luidt het woord des Heren. Gedachten van vrede en niet van onheil, om u een hoopvolle toekomst te geven." Een jongen met problemen in zijn thuissituatie was opgenomen in een gastgezin (bij mensen bij ons uit de gemeente) en had in hun zorg en liefde iets van God gezien. Hij wist dat hij zijn leven verder wilde leiden met "God aan zijn linkerhand en zijn vriendin aan zijn rechterhand." Weer een ander had in de gevangenis gezeten, was aan de drugs verslaafd geweest, maar God had hem op een ander pad gebracht. Nu gaat hij voorlichting geven voor stichting Voorkom, om kinderen te weerhouden dat pad op te gaan. De volgende was gelovig opgevoed, maar had verder niks 'met God gedaan', tot hij in zijn eentje in Iran zat voor zijn werk, en op zijn i-pod luisterde naar een CD van Opwekking. Iemand vroeg hem toen hij uit het water kwam: "Hoe voel je je?" Hij antwoordde: "Een nieuw mens." En er was een jongen die ook niet veel met het geloof gedaan had, ook omdat hij op zondag moest werken. Hij had een relatie, maar er kwamen problemen, zoals zijn vrouw zij: "Hij was een jaar lang afwezig, niet zichzelf." In een opwelling schreef hij zich in als leiding voor een tienervakantie. Daar bad hij samen met tieners en ervoer Gods aanwezigheid. Hij kwam thuis en zijn vrouw zei: "Hij had weer plezier in het leven." Ze besloot hem in de gaten te houden, ging een paar keer met hem mee naar de kerk, en besloot zich ook te laten dopen. Zeven verhalen, totaal verschillend. (Nou ja, een aantal van deze mensen kwamen naar de twintigergroep van onze gemeente, X-periment, een heel goede, groeiende groep). Het was mooi hoe er voor ze werd gebeden, hoe ze beelden meekregen en teksten, voor elk heel specifiek, ook van mensen uit de zaal.
Maar wat me aan het denken bracht, was de betekenis van de doop. De symboliek van de doop wijst eigenlijk naar een begrafenis. Je gaat onder in het 'watergraf' zeggen ze vanaf het podium. De bijbel zegt dat we 'met Jezus begraven zijn in de doop'. De dopeling wordt onder water geduwd, maar het mooie is: hij komt er ook weer uit. Hij staat ook weer op uit het water. Dat is een beeld van de opstanding. Zoals Jezus in het graf is gegaan, maar er ook weer is uitgekomen, wordt de dopeling in het water gelaten, maar ook weer omhoog getrokken. De doop is niet alleen maar het einde van het oude leven, maar ook het begin van het nieuwe leven. Daarom is het ook gepast dat pas na de doop met de dopelingen wordt gebeden om de vervulling met de Heilige Geest.
Het is te vergelijken met de twee keer dat het volk Israël door water moest trekken na de uittocht uit Egypte. De eerste keer was bij de schelfzee (of de rode zee, of waar het dan ook geweest moge zijn). Toen vertrokken ze uit Egypte en toen het water achter hen terugvloeide was er geen weg terug meer. Ze waren afgescheiden van Egypte en van de legers van de Farao. Weg oude leven. (daarom het plaatje hierboven). Paulus zegt inderdaad in 1 Korinthiërs 10 vers 2 dat van het volk Israël "allen tot Mozes gedoopt zijn in de wolk en in de zee". De tweede keer dat het volk door het water ging was een tijd later, toen ze de Jordaan over gingen het beloofde land binnen. Ook toen werd het water door God tegengehouden, en stroomde het weer terug toen het volk de overkant had bereikt. Dit keer was het niet een scheiding van een oud leven, maar het begin van een nieuw: als een volk in een eigen land, dat volgens de beschrijving overvloeide 'van melk en honing'. Die eerste keer, dat weet iedereen uit de zondagschoolverhalen. Maar die tweede keer? Ik vind het makkelijk om de doop te beschouwen als het einde van het oude leven, maar als het begin van een nieuw? We zijn zo snel geneigd het christelijk geloof te definieren in negatieven: Een christen mag niet meer zus, doet niet meer zo, gaat niet meer hierheen of daarheen. Dan hebben we het over de scheiding van het oude. Maar Egypte had helemaal niets meer te maken met hoe het volk Israël zichzelf moest definieren. Ze waren geen slaven meer. Hun zelf-definitie was nu positief: ze waren het volk van God en hadden een eigen land. En dat was goed!
Een ander beeld is dat van de ark van Noach, zoals het letterlijk staat in 1 Petrus 3 vers 21, dat enkele mensen in de ark gingen en ze "vonden redding door het water. Dat is een beeld dat vooruitwijst naar de doop waardoor u nu wordt gered." En ook hier namen Noach en zijn familie afscheid van een oude wereld (die verdween onder water), maar tegelijkertijd kregen ze toegang tot een nieuwe wereld. De wereld na de vloed. En die nieuwe wereld werd gekenmerkt door een regenboog, een beeld van hoop.
Misschien is het makkelijker te vatten als je een 'radikale bekering' meemaakt, zoals de mensen die vandaag gedoopt werden. Ze hadden ervaren wat het was om zonder God te leven, om hem niet in hun leven te hebben en nu vertelden ze dat ze zich nieuw voelden, dat ze niet meer zonder Hem konden en dat ze anders waren. Voor de verloren zoon was de liefde van de Vader ook heel invoelbaar. Die oudste zoon was een ander verhaal... Voor mij is het niet vanzelfsprekend ook het vernieuwende te beleven van het geloof. Maar dat is wel waar ik me naar uitstrek op deze blog.
Het gaat allemaal om het nieuwe leven. Dat is het belangrijke. Dat oude leven doet er niet zo toe. Ik ben met Christus 'gestorven'. Punt uit. Hoeven we verder niet veel woorden aan vuil te maken. Maar ik ben ook met Hem 'opgestaan'. En dat is waar het om gaat. De bijbel zegt ergens: "Want als wij met god verzoend zijn door de dood van zijn Zoon, VEEL MEER zullen wij, nu wij verzoend zijn, behouden worden door zijn leven." (in Romeinen 5).
Om dat VEEL MEER gaat het.

[Allright! My internetconnection is functional again. This afternoon there were some problems, but now I'm fully on line. Today a more serious post than usual (as if they aren't all serious), which is to say: not about movies, or books, or fish, or dinosaurs (and not about Lord of the Rings). But I did experience something yesterday that set me thinking. Yesterday morning we had a baptism in our church. Very good: seven people got baptized, some of them teenager, but also some 'twentysomethings'. The baptismservices are some of the best services we have in our church I think. One of the reasons for that is because the people who are baptized tell the church the reasons for their baptism. Their stories are all different. One young woman had been burnt out, had ended her relationship, but she gave her christian friend permission to pray. Then she felt something inside she identified as the love of God and her life was changed. Now she was all enthousiastic and quoting one of my favorite passages; "For I know the thoughts I have about you, says the Lord, thoughts about peace, not about despair, to prosper you." One teenager with a troubled situation at home lived with another family from our church and in their care and love he had seen something of God. He knew he wanted to live his life with "God on his left hand and his girlfriend on his right." Another had been in prison, had used drugs, but God had changed his path. Now he is about to help in teaching kids to say no to drugs. The next one was raised a christian, but had not engaged with God, until he was in Iran (of all places) for his job and on his i-pod listened to a christian CD. When he came out of the water somebody asked him: "How do you feel?" He answered: "Like a new man.". Then there was a boy who hadn't engaged much with god either. His relationship with his girlfriend got troubled, as she said: "For a year he was distant." On a whim he decided to be a guide for a summervacation for teens. There he prayed together with teenagers and experienced the presence of God. He came bach home and his wife witnessed how he experienced joy in life again. She decided to watch him closely, she went to church with him and she got baptized too. Seven stories, all different. (but for the fact that some of them visited the same youthgroup in our church). It was very beautifull to see how they got prayed for, how they received images and bibleverses, very specifically.
But what got me thinking was the meaning of baptism. The symbolic meaning of baptism is burial. One descends in the watery grave. The bible tells us we are buried with Christ in baptism. The one who is baptized is pushed under the surface, but the good thing is: he gets up again too. He rises from the water. That's an image of Jesus' resurrection. As Jesus went into the grave, but also out of it, the one who is baptized is lowered into the water and then pulled up from it. Baptism is not only an end to the old life, but also the start of the new life. That's why it's fitting that only after baptism there is prayer for the Holy Spirit in their lives.
I thought of the comparison with the two times the people of Israël had to go through the waters after they left Egypt. The first time was at the red sea. That was shortly after their flight from Egypt and when the waters returned after them the way was closed. They were forever seperated from Egypt and Farao's army. Good bye, old life. (that's the reason for the image above this post). Paul does confirm in 1 Korinthians 10 verse 2 that of the people of Israel "all were baptized unto Moses in the cloud and in the sea". The second time the people went through the waters was a good while later, when Israel crossed the river Jordan into the promised land. Then too God stopped the water and it only returned after the people had passed to the other side. This time it was not a seperation from an old way of life, but the start of a new: as a people in their own country that scripture says flowed with 'milk and honey'. That first time is fairly well know from the sundayschoolstories. But the second time? I find it easy to see baptism as an end to the old life, but as the start of a new life? We so easily define our faith in negatives: a christian shouldn't do this, isn't allowed to do that, doesn't go here or there anymore. That's talking about seperation from the old. But Egypt had nothing to do anymore with the way Israël defined itself. The people were no slaves any longer. Their definition of themselves was positive now: they were the people of God and had their own lands. And that was something good! Another symbol is that of Noah's Ark, as it says literally in 1 Peter 3 verse 21, that some people went into the ark and they "were rescued through the water. This is an image pointing forward to baptisme by which you are saved." Here too Noah and his family said goodbye to an old world (that disappeared beneath the waters), but found access to a new world at the same time. And that new world was characterized by a rainbow, symbol of hope.
Maybe it's easier to appropriate after a radical conversion, like the people baptized today. They experienced how life looks like without God and now they told how they felt renewed, how they couldn't imagine life without God and how they had changed. The prodigal son in the story found it easy to experience the father's love at the end. For his older brother it was different... I find for me it's not always easy to also experience the renewal inherent in the christian faith. But it is what I long for and write about on this blog.
It's all about the new life. That's what is important. The old life doesn't matter anymore. I've died with Christ. I can leave that behind me. But I've also been resurrected with him. And that is what matters. The bible says in Romans 5: "For if we were reconciled to God through the death of his Son, how much more, having been reconciled, shall we be saved through his life!"
The 'How much more' is what I'm talking about.]