Boys 'n the Hood

Oké, ik geef toe, dat is een flauwe woordspeling. Maar toch toepasselijk op het onderwerp van dit bericht: het nieuwe boek van mijn (hoe vaak moet ik het nog zeggen) favoriete schrijver Stephen Lawhead, Hood. Lekker korte titel, dat is één ding dat zeker is. En het gaat ook nog over jongens. In elk geval is Bran ap Brychan nog maar een jongen (en een wat onverantwoordelijke, roekeloze jongen) op het moment dat het verhaal begint. Het is geen grote verrassing als ik verklap dat hij zich tegen het eind van het verhaal ontwikkelt tot 'Koning Raaf', 'Bran the Hud' oftewel: Robin Hood. Als dit wel als een verrassing komt, wat dacht je dat de titel van het boek betekende? Zoals het boek Arthur over Arthur gaat, gaat dit boek over Robin Hood. Maar net als in Arthur en in de andere delen van die serie verplaatst Lawhead het bekende Engelse verhaal naar een keltische setting (het boek heeft een appendix waar Lawhead overtuigende argumenten geeft voor deze aanpassing). Deze Robin, of zoals hij hier heet: Bran, leeft niet in Sherwood forest, maar in The March, een diep donker bos op de grens tussen Wales en Engeland. En Hij leeft niet onder koning Richard Leeuwenhart in 1260, maar bijna tweehonderd jaar eerder, onder Willem de rode, zoon van Willem de Veroveraar, dat wil zeggen: dertig jaar na de inval van de Noormannen in Engeland. De kelten in Wales hebben de veroveraars tot nu toe kunnen afslaan, maar hun rijke landbouwgronden en dichte bossen wekken wel jaloerse blikken op. Dus zijn er natuurlijk edelen die daarvan een graantje willen meepikken. Het plot van graaf De Braose leidt tot de dood van koning Brychan, de vader van Bran, en de bezetting van het dal van Elfael. Samen met de kampioen van zijn vader, Iwan en broeder Aethelfrith, trekt Bran naar Londen om bij koning Willem recht te behalen. De Noormannen blijken echter niet zo veel te geven om de claims van een kelt en ze keren onverrichterzake terug naar huis. Daar worden ze in de val gelokt en uiteindelijk vlucht Bran dodelijk gewond het bos in. Alle hoop die de onderdrukte bevolking van Elfael kon hebben is verdwenen...
Ja, ik ben fan van Lawhead (dat zal geen geheim zijn), maar toch duurde het even voordat ik in het verhaal kwam. De eerste hoofdstukken pakten mij niet, in elk geval niet op de manier zoals in de Pendragon-cyclus. Dat zal te maken hebben met de omgeving van het verhaal. De feodale Noormannen zijn nogal wat anders dan de levenslustige kelten uit de Arthurverhalen. Van het koninkrijk van de zomer is niet veel terechtgekomen en het was jammer dat te moeten erkennen. Maar belangrijker was de persoon van Bran zelf. In het begin is hij nogal verschillend van de nobele karakters uit de andere boeken: een zelfzuchtige, verwende jongen, niet iemand met wie je snel meeleeft. Hij heeft weinig kwaliteiten die hem bij de lezer geliefd maken. Het is ook begrijpelijk dat prinses Mérian (jawel) niet echt iets in hem ziet. Gelukkig kreeg het verhaal later veel vaart. Zoals altijd blinkt Lawhead uit in het realistisch beschrijven van Middeleeuwse gebruiken (en middeleeuws voedsel) en in de verschillende landschappen waar zijn hoofdpersonen zich bewegen. Ook het schrijven van actiescénes is hij niet verleerd.
Van alle Lawheadverhalen ligt in dit boek het christelijk geloof het minst aan de oppervlakte. Er is een sympathieke abt van een klooster dat door de Noormannen wordt ge-annexeerd, maar hij staat tegenover de corrupte kerkmensen uit Normandië. Broeder Aethelfrith (Tuck, voor wie dat nog niet doorhad) is ook sympathiek, maar houdt geen preken. Het meest intrigerende karakter is Angharad, de laatste van de Barden van Brittannië, bij wie Bran terechtkomt. Zij vertelt hem de verhalen uit de keltische mythologie, over koning Bran, die omdat hij zijn belofte niet nakwam gedwongen werd als een raaf te leven. Met behulp van deze verhalen probeert ze Bran te inspireren te gaan vechten voor zijn onderdrukte volk (terwijl hij liever wil vluchten). Zijn volk ziet hem als leider. Iwan (Little John natuurlijk) ziet hem als koning. Bran zelf ziet die kwaliteiten niet. Angharad wil dat Bran de man wordt zoals Hij bedoeld was.
"I want you to be the man you were born to be."
"How do you know what I was born to be?"
"You were born to be a king," angharad replied simply. "You were born to lead yoru people. Beyond that, God only knows."
"King!" raged Bran, lashing out with a fury that surprised even himself. "My father was the king. He was a heavy-handed tyrant who thought only of himself and how the world had wronged him. You want me to be like him?"
"Not like him," Angharad coutered. "Better." She held the young man with her uncompromising gaze. "Hear me now, Bran ap Brychan. You are not your fater. You could be twice the king he was - and ten times the man- if you so desired."
Dit is het thema van het verhaal en in dat opzicht is het toch heel christelijk. Het is namelijk ook Gods bedoeling dat wij de mensen worden zoals Hij ons heeft geschapen. Hij heeft ons geschapen met een glorie die helemaal uniek is voor ieder van ons. Ieder mens reflecteert het beeld van God op een unieke manier. Maar door de omstandigheden van ons leven (laten we het beestje bij het naampje noemen: de zonde) is dat beeld besmeurd. We zijn niet wat we zouden kunnen zijn. De glorie van de mens is uitgeblust. Ik geloof dat het hele doel van het verlossingswerk is (nou ja, een belangrijk doel) om die glorie weer te herstellen. Sterker nog: om ons meer glorie te geven. Volgens 2 Thessaloncenzen 2 vers 14 zijn wij door het evangelie geroepen "tot verkrijging van de heerlijkheid van onze Heer Jezus Christus". De glorie en luister van Jezus, de enige zoon van God, is voor ons bedoeld. Dat is het doel van de verlossing!
Ik wil me daarnaar uitstrekken. Ik verlang ernaar de Johan te worden die God bedoeld heeft: zonder al die vlekken waarvoor ik me schaam, de zonden en wonden en het falen. We zullen schijnen als sterren, belooft de Bijbel. Ik wil wel!
En ondertussen kijk ik natuurlijk uit naar het vervolg op dit boek: Scarlet.

Update: Wat ik nog was vergeten toe te voegen: de verandering van zelfzuchtige, verwende jongeman tot moedige vrijheidsstrijder gaat niet van een leien dakje. Om de persoon te worden die je bedoeld bent te zijn is niet makkelijk. Het gaat gepaard met lijden en ontberingen. Het komt je niet aanwaaien. Dat zie je in dit verhaal, maar ook in de bijbel. Voordat Jozef kan opklimmen tot onderkoning van Egypte, brengt hij heel wat jaren door als slaaf en in de gevangenis. Voordat Mozes de positie als leider van het volk Israël kan innemen moet hij veertig jaar schapen hoeden in de woestijn. Voordat David koning wordt trekt hij als vluchteling rond in de woestijn. Voordat Jezus naar God teruggaat en een ereplaats inneemt aan Gods rechterhand, gaat hij door het lijden van het kruis. Dus ook in mijn leven moet ik niet verbaasd zijn als er moeilijkheden zijn, zoals periodes van werkloosheid of van depressie. Die horen bij het proces dat God gebruikt om mij meer de échte Johan te maken.

[Allright, I admit, it's a silly play with words. But still applicable to the subject of this post: the new novel by my (how often do I need to say it) favorite author Stephen Lawhead, Hood. Nice short title, that's for sure. And it's about boys too. At any case Bran ap Brychan is still a boy (a somewhat irresponsible, rekless boy at that) when the story starts. It will come as no surprise that at the end of the tale he develops into 'King Raven', 'Bran the Hud' or 'Robin Hood'. If that was a surprise to you, what did you think the title signified? Just like the novel Arthur was about Arthur gaat, this one is about Robin Hood. But just like in Arthur and the other parts of that series Lawhead changes the well known English story to a Celtic setting (the novel comes with an addendum in which Lawhead argues convincingly for this change). This Robin, or Bran, does not live in Sherwood forest, but in the March, a deep, dark forest at the border between Wales and England. And he doesn't live under the rule of King Richard Lionheart in 1260, but almost 200 years before, under William the Red, son of William the Conqueror, which means: thrity years after the Norman invasion. The celts in Wales have so far been able to halt the invasion, but their rich grounds and forests have not escaped the notice of the Norman nobles. And soon they act on their impulses. When the plot of evil count De Braose leads to the death of king Brychan, Brans father, and the occupation of the valley Elfael, Bran, together with Iwan, the Kings Champion and friar Aethelfrith, travels to London to obtain justice from king William. But the Normans don't think much of the celts claims and he has to go home without succes. There they walk in a trap and finally Bran flees into the forest, mortally wounded. All hope the conquered people of Elfael had is now quenched.
Yes, I'm a fan of Lawhead (which is no secret) but still it took some time for me to be pulled in the story. The first chapters just didn't catch my imagination, at any rate not in the way the Pendragon-cycle did. One factor in that is probably the setting of the story. The feudal Norman conquerors are quite different from the celts in the Arthur stories. The Kingdom of summer had faded, which was hard to acknowledge for me. But more important was the character of Bran himself. At the start of the story he is quite different from the nobel protagonists of the other novels: an egotistical selfcentred spoiled kid, not someone one easily identifies himself with. He has little qualities to endear himself to the reader. Even princess Mérian (yes, she) is not really in love with him. Luckily later on the story picks up steam. As usual Lawhead excells in realistically describing medieval habits (and food) and the surroundings. And he hasn't lost his capacity for writing action.
Of all his stories this one is the least clearly christian. There's a sympathetic abt of a monastery that is destroyed by the romans, but he shares the book with corrupt churchpeople from Normandy. Friar Aetherfrith (Tuck, ofcourse) is also nicely drawn, but he doesnt preach. The most intriguing character is Angharad, the last of the true Bards of Britain. She tells Bran stories from Celtic mythology, about king Bran, who was cursed to spend life as a raven because he didn't keep his promises. Using the stories she tries to inspire Bran to fight for his people, when he would rather flee. His people look at him as their leader. Iwan (Little John) sees him as his king. Bran himself is not sure of his qualities. Angharad means for him to be the man he was supposed to be.
"I want you to be the man you were born to be."
"How do you know what I was born to be?"
"You were born to be a king," angharad replied simply. "You were born to lead yoru people. Beyond that, God only knows."
"King!" raged Bran, lashing out with a fury that surprised even himself. "My father was the king. He was a heavy-handed tyrant who thought only of himself and how the world had wronged him. You want me to be like him?"
"Not like him," Angharad coutered. "Better." She held the young man with her uncompromising gaze. "Hear me now, Bran ap Brychan. You are not your fater. You could be twice the king he was - and ten times the man- if you so desired."
That's the theme of this novel and it's very christian in that respect. For it is Gods goal that we become the persons He has created us to be. He has created us with a personal, unique glory. Every man and woman reflects the image of God in a special way. But because of the circumstances of life (let's say it as it is: sin!) that image was corrupted. We are not what we are supposed to be. The glory of man has faded so soon. I believe the purpose of Gods salvation is to renew that glory. More: to give us more glory than before. According to second Thessalonicans 2 verse 14 we are called by the gospel "to obtain the glory of our Lord Jesus Christ". The glory of Jesus, the one and only son of God, is meant for us. That's the purpose of salvation!
I want to reach out to that. I desire to become Johan as God has meant me: without all the spots I'm ashamed about, the sins and the wounds and the failures. We will shine like stars in heaven, is what the bible promises. I want to!
And in the mean time I look forward to the sequel to this novel: Scarlet.

Update: I forgot to note how the change of a selfish, spoiled brat into a brave warrior does not come without struggle. It's not easy to become the person you were meant to be. It is often accompanied by suffering and pain. That's what is clear in this story, but also in the bible. Before Joseph climbs to the position of king in Egypt, he spends years as a slave and in prison. Before Moses gains his position as leader of Israel he lives as a shepherd in the desert for forty years. Before David becomes king, he lives as a fugitive in the deserts. Before Jesus returns to his Father and sits at the right hand of God, he has to suffer at the cross. So i should not be surprised if I find trouble on my way, like periods of unemployment or depression. Those things are part of the transformationprocess God uses to make me into the real me.]