Zoals beloofd, vandaag meer boeken die mijn denken hebben veranderd.Om te beginnen een boekje van Willem Ouweneel (Ja, ik zei toch dat ik fan van zijn boeken was?). Het Koninkrijk Gods en de Staat is maar een dun boekje, dat de invloed van christenen in de politiek verdedigt. Nu ben ik helemaal niet geïnteresseerd in politiek of in staatskunde of dergelijke onderwerpen, maar dit boekje introduceerde voor mij een belangrijk onderscheid, namelijk tussen structuur en gerichtheid. Ouweneel betoogde dat de structuren in onze samenleving zoals ze zijn geschapen of ingesteld goed zijn, maar dat ze verkeerd gericht kunnen zijn. Overal waar een structuur, of dat een gezin, kerk, school of staat is, is gericht op God, breekt het koninkrijk van God door. Als de structuur op de mens zelf is gericht, is het wat de bijbel 'de wereld' noemt. Dus niet de structuren zelf moeten worden afgewezen, zoals ik had opgepikt in mijn opvoeding (die tegen 'de wereld' was), maar we moeten de gerichtheid afwijzen. Hetzelfde kon ik toepassen op mijzelf, zoals ik door God ben geschapen. De structuren van mijn lichaam, wil, emoties en gedachten zijn goed, want naar het beeld van God geschapen. Het gaat erom of ze op God gericht zijn of niet.
Een van de relatief weinige romans die ik las in mijn 'bijbelstudieperiode' was Deadline van Randy Alcorn, een van de christelijke thrillers die in die periode populair was. Het verhaal was spannend, maar waar het mij nu om gaat was één van de verhaallijnen, waarbij een hoofdpersoon na zijn dood in de hemel terecht komt. Natuurlijk was de beschrijving van de eeuwige toestand in dit boek grotendeels speculatie, maar wel inspirerende speculatie. Alcorn beschreef de hemel als een plek van activiteit, niet als een verzameling wolken en mensen met harpen, maar een plek van voortgaande creativiteit, van ontmoetingen met andere gelovigen (C.S. Lewis!) en van betrokkenheid bij het werk van God. Hij verzon zelfs een bibliotheek in de hemel, waar alle literatuur bewaard werd die op de een of andere manier God verheerlijkte. Zo'n beeld sprak mij natuurlijk wel aan. Ik had de hemel altijd gezien als een soort eeuwige kerkdienst, maar dit gaf een beeld dat veel meer paste bij het menszijn. Het hielp mij om in de toekomst te geloven en te vertrouwen dat het goed zal zijn.
Nog voor mijn overspannenheid las ik het Handboek voor de christelijke levenskunstenaar van Christian Schwarz. Jammer genoeg heb ik het boek ooit uitgeleend en nooit teruggekregen van iemand van wie ik nu geen contactgegevens meer heb. Maar ik weet wel dat dit boek me uitdaagde het leven te zien als iets waarvan ik mocht genieten. Dat had ik nooit zo begrepen. Ik dacht altijd dat God wilde dat ik me tot het uiterste inspande, dat ik mezelf wegcijferde. Dingen waarvan ik genoot, die ik deed voor mijn plezier, waren eigenlijk al verdacht. Daarom dat ik geen spannende boeken meer las en ook niet meer schreef. Maar volgens Schwarz heeft God juist het goede met ons voort en is het leven met Hem juist een leven waarin we helemaal tot ontplooiing komen en kunnen genieten van zijn schepping. Heel inspirerend.
Toen kwam er een periode van overspannenheid, waarin ik twee jaar lang niet uit de bijbel las, en drie jaar lang niet kon bidden. Ook bijbelstudieboeken las ik die periode niet. Ze zieden me gewoon niets meer. Ik bleef natuurlijk wel nadenken, en ik ontwikkelde een ander wereldbeeld en een ander mensbeeld. Toen ik weer begon te bidden, probeerde ik op een persoonlijke manier met God te praten, terwijl ik naar mijn werk wandelde. Ik ervoer opeens veel meer de realiteit van God, en hoe Hij ook luisterde en antwoord wilde geven in mijn gedachten. Een boek dat mijn manier van praten met God bevestigde was Genieten van Gods nabijheid van Janet Johnson. Zij beschreef hoe ze was afgeknapt op het bidden volgens lijstjes en met een gebedsboek. Zo'n geordende manier van omgaan met God werkte voor haar niet. Ze bleef daarover gefrustreerd, tot ze zich realiseerde dat ze gewoon met God kon praten. Op elk moment van de dag kon ze zich bewust zijn dat God bij haar was en dat ze alles tegen hem kon zeggen. Zo werd God realiteit, niet alleen maar tijdens het halve uurtje bidden, maar gedurende de hele dag. Ik moet mezelf daar ook nog vaak aan herinneren.
Een andere schrijver die ik opnieuw ontdekte na mijn periode van overspannenheid was de amerikaanse journalist Philip Yancey. Ik had al eerder dingen van hem gelezen, maar ik kon er nooit veel mee. Zijn zoekende, vragende mentaliteit botste met mijn houding van rotsvaste zekerheid en vertrouwen in kennis van de bijbel. Maar nu begreep ik hem eindelijk. Hij beschrijft in zijn boeken zijn opvoeding in een strenge, wettische gemeente, hoe dat zijn denken en zijn relatie met God vormde en hoe hij later probeerde een gezonder beeld van God en van het christelijke leven te vormen. Op die reis werd hij gestimuleerd door een heel aantal christelijke schrijvers en ontmoetingen met leiders over de hele wereld. Zijn boek Genade, wat een wonder was voor mij een verademing. Hij beschrijft de totale radicaliteit van Gods genade, Gods aanvaarding ook voor mensen die wij als het uiterste uitschot zien. Hij laat zien hoe wij die genade in geen enkel opzicht verdiend hebben, en ook in ons leven nooit kunnen verdienen, maar hoe God ons toch bij zich wil hebben. Hij heeft daar zelf alles voor gedaan dat nodig was. En die genade, de wetenschap dat God ons werkelijk zonder enige voorwaarde omarmt, is een levensveranderde gewaarwording. Binnenkort ga ik dit boek voor de derde keer lezen.
Kom morgen terug voor meer!
[More books today that have changed my view of life.
The first is another booklet by Willem Ouweneel (Well, I said I was a fan of his books, didn't I?). Het Koninkrijk Gods en de Staat (untranslated) is only a small book, that defends the influence of christians in politics. I'm in no way interested in politics or sociology, but this book introduced a very important disctinction, the distinction between the structure and the direction fo something. Ouweneel stated that the structures in our society as they were created are good in themselves, but that their direction can be bad. Everywhere where a structure, be it a family, church, school or state, is pointed towards God the kingdom of God is becoming visible. If the structure is pointed to man it's what the bible calls 'the world'. So we should not object to the structures, as I had learned (the church being strongly opposed to anything 'worldly'), but we have to oppose the direction (to man or to satan). The same was true for myself, the way I was created by God. The structures of my body, my will, emotions and thoughts are good, because they are created in the image of God. The question is: are they directed towards God, or towards myself?
Of of the few novels I read in my 'bible study period' was Deadline by Randy Alcorn, one of the christian thrillers popular in that time. The story was exciting, but what mattes in this context was one of the stories, where the protagonist after dieing enters heaven. Of course much of the description of the heavenlies was speculation on the part of the author, but it was inspiring speculation. Alcorn describes heaven as a place of activity, not as a collection of clouds and people with harps. He describes heaven as a place of ongoing creativity, meeting other believers (C.S. Lewis!) and being involved in the work of God. He even imagined a library in heaven, with a collection of all literature of all ages that in any way honored God. You can imagine that an image like this spoke to my heart. I always imagined heaven like a kind of eternal church service, but this was an image that connected much more with being human. It helped me to believe in the future and to trust it would be good.
Just before my break down I read the Handboek voor de christelijke levenskunstenaar by Christian Schwarz. Sadly I leant my book to someone who never returned it and I haven't got his adress. But I know this book inspired me to experience life as something to enjoy. I never saw it like that before. I always thought God wanted me to push myself to the limit, to deny myself. The things I enjoyed, which I did for my own pleasure, were always circumspect. That's why I wouldn't read exciting novels anymore and wouldn't write them either. But according to Schwarz God intended good for us and life with Him is a life that fully comes to fruitition and makes us enjoy his creation. Very inspiring.
Then I entered a period of burn out, and for two years I didn't read in my bible, and for three years I didn't pray at all. I also didn't read christian books in that time. Of course I kept thinking, and I developed another image of creation and of man. When I began to pray again, I tried to talk with God in a more personal manner, as I walked to my work. I experienced the reality of God as he listened and answered in my thoughts. A book that affirmed my way of relating with God was geven in mijn gedachten. Een boek dat mijn manier van praten met God bevestigde was Enjoying the presence of God by Janet Johnson. She described how she wasn't able to pray according to lists and a prayerbook. Such a ordered way of relating to God wasn't working for her. She remained frustrated by her failure, until she realised she could just talk with God in a personal way. At any moment of the day she could be conscious of his presence and she could tell Him everything. In that way God became a reality, not only during a half hour prayer, but during the whole day. I have to remember myself of that often.
Another author I re-discoverd after my burn out was the american journalist Philip Yancey. I read some of his books before, but it didn't connect with me. His searching, asking way of writing was opposed to my mentality of security and trust in my knowledge of bibleverses. But now I finally understood him. In his books he desrcibes how he was raised in a strict, legalistic church, how his thoughts and relationship with God were shaped by that upbringing and how he later on tried to develop a more healthy image of God and of christian life. In that journey he was inspired by a lot of christian authors and by meeting leaders around the world. His book What's so amazing about Grace? was an eye-opener to me. He describes the radicality of God's grace, God's acceptance of people who we see as trash. He shows how none of us has ever been deserving of Gods grace in any way and how we can never work for our accebtance, but He still wants us to be with him. He has done all that was neede for that himself. That grace, the knowledge that God embraces us without any prerequisites, is a life changing experience. Soon I'll read this book for the third time.
Tune in tomorrow for more...
No comments:
Post a Comment