Dino's in Rotterdam

Is 'ie niet mooi?
Ik vind van wel. Dit was de grote Tyrannosaurus op de dinosaurus tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. Nog maar 3/4 van de ware grootte, geloof ik, maar toch al heel indrukwekkend. Als je recht voor deze dino stond, vergat je bijna dat het maar een replica was. Zijn bewegingen waren vloeiend, tot en met de bewegingen van zijn ogen toe, en de geluiden overtuigend. En natuurlijk die grote hoeveelheid lange tanden. Zelfs als je weet dat hij nep is, voel je de neiging toch maar een stapje achteruit te gaan. Of misschien heb ik geween een iets te levendige fantasie.
De tentoonstelling in de Kunsthal (hij is nog open tot en met Maart heb ik gezien) toont een heel aantal min of meer levensechte dinosaurussen, compleet met jungle-geuren en nagemaakte boomstammen. Er stonden bewegende modellen van oviraptors, tot een triceratops, een ankylosaurus en een baryonix. Die laatste vond ik wel bijzonder, maar de levenloze plastic vis in zijn bek nam een deel van het realisme weg. Ook de bewegingen van bijvoorbeeld de baby-triceratopsjes waren niet zo overtuigend. Het is jammer als je uit de ilusie getrokken wordt, maar de T. rex maakte weer heel veel goed.
In een hal verderop was een zandbak waarin kinderen fossielen konden opgraven en draaiden ze afleveringen van 'Walking with Dinosaurs'. Erg indrukwekkend...
Wat is het toch dat zulke 'levensechte' reconstructies zo fascinerend maakt?
Ik heb dezelfde soort van enthousiasme bij de TV-serie 'Prehistoric Park', die ik nu al twee keer helemaal gezien heb, en waar ik nog niet moe van ben. Ik hou ervan om dieren te zien rennen, vliegen of zwemmen die geen mens met eigen ogen gezien heeft. En in dit verhaal worden deze dieren gered voor uitsterven. Ze krijgen een nieuwe kans in een ander tijdperk en de hoofdpersonen doen hun uiterste best hen te behouden. Of het nu gaat om een gewonde mammoet die niet wil eten, de laatste sabeltandtijger waarvan de kittens aan honger overleden of de 'terror-bird', een drie meter hoge loopvogel met een scherpe snavel... Ik ben eindeloos geboeid. En het raakt iets in me. Volgens mij heeft dat te maken met mijn verlangen voor mezelf: dat ik helemaal tot leven kom. Dat iets dat dood was nieuw leven krijgt. Iets dat op de grens van uitsterven stond krijgt een nieuwe kans. Dat is volgens mij ook wat God belooft: de woestijn gaat bloeien als een roos. Mensen die in duisternis wonen zien een groot licht. Rivieren zullen gaan stromen. Lammen zullen lopen, blinden zullen zien, gevangen zullen worden vrijgelaten. Dat is mijn verlangen en iets waar ik steeds meer mee bezig ben. God wil een volledige vernieuwing geven.
Enne... over levende dinosaurussen gesproken: op dezelfde dag dat ik met mijn vrienden Manon en Marcel (en Robin) naar de Kunsthal ging, bezochten we ook de tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam. Daar hadden ze authentieke fossielen van gevederde dinosaurussen en primitieve vogels, overgekomen uit China. Het was bijzonder fascinerend om echte fossielen te zien van vogels met tanden en klauwen aan de vleugels, of van de Microraptor gui, een dinosaurus die kon zweven op vier vleugels. En een model van de bekende Archeopteryx natuurlijk. Tegenwoordig denk ik elke keer als ik een vogel zie: "Hee, een gevederde dinosaurus." Dat maakt vogels (zelfs meerkoeten) veel interessanter.

[Isn't the creature in the picture beautifull?
I think it is.
It was the largest Tyrannosaur in the dinosaur exhibition in Rotterdam. Only 3/4 of full size, I think, but still fairly impressive. Especially if standing right in front of the dinosaur it was easy to forget it was only a replica. It's movements were supple up to the movements of his eyes, and the sounds were equally convincing. And ofcourse the large amount of sharp teeth. Even knowing it's fake one finds the urge to put a step backwards. Or maybe it's just my quite large imagination...
The exhibition shows a couple of more or less lifelike dinosaurs, complete with jungle odors and fake trees. There were models of oviraptor, up to triceratops, an ankylosaur and a baryonix. The last one was quite special, but for the lifeless plastic fish in its mouth. That took away from the realism. And the movements of the baby triceratops were clearly fake. It's a pity that the illusion was shattered, but the T. rex compensated for that.
In another room there was a large pit with sand where children could dig for their own fossils and where episodes of the series 'Walking with Dinosaurs' were projected. Very nice.
So what's up with being fascinated by these 'lifelike' reconstructions? I must confess I experience the same kind of exhileration with the series 'Prehistoric Park' I've watched twice already in its entirity and will watch again. I love to see animals run, fly or swim that no man has seen before. And in these stories the animals are saved from extinction. They receive a new chance in a new era and the protagonists do their best to save them: a hurt mammoth that won't eat, the last sabertoothed cat whose kitten died of hunger, and a terror-bird of three meters high with an enormous appetite... I'm endlessly fascinated. And it touches something in my heart. I think it has something to do with my own desire for myself: to be totally renewed. That something dead receives new life, something on the brink of extinction is brought back. It's what God promises: the desert will flower again. People that walk in darkness shall see a great light. Rivers will start to flow. The lame shall walk, the blind shall see, the people in bondage shall be set free. That's my desire. God wants to give a total renewal.
Talking about living dinosaurs: the same day I went to the exhibition with my friends we also visited the exhibition in another museum. They showed authentic fossils of feathered dinosaurs and primitive birds, found in China. It was extremely interesting to see the real fossils of birds with teeth and claws on the wings, or of Microraptor gui, a dinosaur that was able to glide on it's four wings. And ofcourse there was a model of Archeopteryx. Nowadays when I see a bird, I think: "There goes a feathered dinosaur." Suddenly birds are a lot more interesting.]