Eerste bericht over Star Wars!

Het moest er natuurlijk eens van komen, een bericht over Star Wars. Net als The Lord of the Rings vormen de oorspronkelijke films van George Lucas een belangrijke moderne mythologie. Overdreven? Kijk hoeveel fans de films hebben, fans die weken in de rij staan voor de bioscoop, volledig verkleed als hun favoriete karakter. Kijk hoeveel internetsites er gewijd zijn aan de Star Wars-saga, kijk hoeveel (strip)boeken er nog steeds over worden uitgebracht en hoe frases uit de films in het populaire taalgebruik zijn opgenomen ('May the force be with you'). Kennelijk spreken de films iets aan in het hart van de mens anders zouden ze nooit zo'n blijvende populariteit genieten. Ze wekken sluimerende verlangens op en misschien wel hoop. Het verlangen naar een universum met een bovennatuurlijke dimensie, het verlangen naar ontdekkingsreizen en avontuur, het verlangen om een belangrijke rol te spelen in de strijd tussen licht en duisternis en de hoop dat het goede uiteindelijk sterker is dan het slechte.
Eerder deze week zag ik Star Wars episode VI: Return of the Jedi, bij mijn vriend Hans op zijn breedbeeld TV, met surround geluid. Indrukwekkend! En de mythische kant van de film was wel opnieuw heel krachtig: de duivelse keizer die Luke probeert te verleiden toe te geven aan zijn haat en daardoor de donkere zijde van de kracht te omarmen. Luke die niet reageert uit haat, maar uit liefde, liefde voor zijn vader en liefde voor Leia. Darth Vader, die gevangen zit in een web van manipulatie en gelooft dat er voor hem geen redding mogelijk is. En dat alles tegen een achtergrond van een strijd op leven en dood tussen het keizerrijk en de rebellen.
Er zitten een paar elementen in de film (de Special Edition) die hem wat naar beneden halen, wat mij betreft. De toegevoegde muziekscene in het paleis van Jabba de Hutt is wat overdreven en die hele reddingsactie is behoorlijk onduidelijk opgezet. Han Solo is niet langer de piloot van de Millennium Falcon (schande). En de Ewoks zijn duidelijk korte mensen in teddyberenpakken. Iets te kinderachtig, vind ik. Maar lang niet zo ergerlijk als de gungans in Episode I. En als ze in opstand komen tegen de stormtroepen van het keizerrijk tonen ze ook een sterkere, inventievere en moedigere kant.
Wat sprak me aan in de film?
De fantasie die spreekt uit de verschillende wezens: de Rancor (een kruising tussen een gorilla en een T. rex), de slijmerige Jabba de Hutt en de Sarlacc (een ondergronds wezen, een soort kuil met tanden, en tentakels).
De beboste maan Endor en de woningen van de Ewoks (boven de grond, tussen de bomen).
Het moment van glorie voor C3PO, als hij een korte samenvatting geeft van de vorige films... Dit gaat over de inspirerende kracht van verhalen!
Han Solo, die eindelijk niet meer alleen aan zichzelf denkt, maar omkeert om Leia te troosten.
Ruimteschepen die niet over, maar ín de Death Star vliegen...
Wapens uit de steentijd tegen moderne technologie (met een inventief gebruik van boomstammen). Dit spreekt tot een diep verlangen dat niet degene wint met de meeste kracht, maar dat uiteindelijk de 'underdog', de onderdrukte, de overhand krijgt. Het is de kracht van het verhaal over David en Goliath uit de bijbel.
De confrontatie tussen de keizer, Darth Vader en Luke.
De blije hereniging aan het einde, de helden die elkaar in de armen vallen, het feest dat begint (door het hele heelal, al had 'wesa freee' van mij niet gehoeven...) en het visioen dat Luke ziet van zijn vader, zoals hij was voor hij gevallen was.
Dat laatste spreekt voor mij van de hemel, als ook wij elkaar zullen ontmoeten, omhelsen en op de schouders slaan. We hebben allemaal onze rol vervuld in het grote verhaal waarin we leven en nu is het tijd om te feesten...
De film speelt zich wel af in een melkwegstelsel heel ver weg, maar de waarheid achter de film komt heel dicht bij.

(Een totaal andere blik op het Star Wars-verhaal biedt dit filmpje: The ballad of Han, Luke and Leia.)

[It had to happen, a post about Star Wars. Just like The Lord of the Rings the original movies by George Lucas are an important modern mythology. I'm not exaggerating. Look at how much fans there are of these movies, fans that queu in front of the cinema for weeks, clothed like their favorite character. Look at how much internetsites there are that celebrate the trilogy, look at how much (comic)books there are still written about the Star Wars-universe en how much phrases from the movies have become common in our language ('May the force be with you'). It seems the movies speak to something in our heart, or else they would not enjoy such an enduring popularity. They wake up our hidden desires, and maybe also our hope. The desire for an universe with a supernatural dimension, the desire for exploration and adventure, the desire to have an important role in the battle between light and dark and the hope that good ultimately defeats evil.
Earlier this week I saw Star Wars episode VI: Return of the Jedi, at my friend Hans' place on his broadscreen TV with surround sound! Impressive. And the mythical side of the movie was once again very powerfull: the diabolical emperor who tries to seduce luke to give in to hatred and thus embrace the dark side of the force. Luke who does not act out of hate, but out of love, love for his father and for Leia. Darth Vader, captured in a web of manipulation, not believing there is any hope for him. And everything against the backdrop of a life and death battle between the empire and the rebellion.
There are some elements in the movie (the Special Edition) that lessen my enjoyment somewhat. The added musical scene in the palace of Jabba the Hutt is a little over hte top and the whole rescue mission is not carefully planned at all. Han solo is no longer the pilot of the Millennium Falcon (an outrage!). And the Ewoks are clearly short people in teddybearsuits. A little bit to childish. But not as irritating as the Gungans in episode I I might add. And when the Ewoks rise against the stormtroopers they show a stronger, more inventive and brave side.
What did I like in the movie?
The imagination that shows in the different creaturs: the Rancor (a cross between a gorilla and a T. rex), the gross Jabba the Hutt and the Sarlacc (basically a pit with teeth, and tentacles).
The forest moon Endor and the citie of the Ewoks (in the trees).
C3PO's moment of glory, retelling the two earlier movies... (It's about the power of story).
Han Solo, not thinking about himself at last, but turning around to comfort Leia.
Spaceships not flying over but in the Death Star...
Stone age weapons against modern technology (and inventive use of trees). This speaks to a deep desire that ultimately not the strongest one wins, but the 'underdog', the put down, will rise victorius. It's the power of the story of David and Goliath.
The confrontation between the emperor, darth vader and Luke.
The glad reunion at the end, the heroes embracing each other, the party (across the galaxy, though the 'wesa freee' was a bit too much) and Luke's vision of his father before his fall.
To me it speaks of heaven, when we too will meat each other again, hug and embrace. We then all will have fulfilled our role in the large story we lived in and will have time to celebrate.
The movie may be in a galaxy far far away, but the truth behind it is very close indeed.

(A wholly different view at the Star Wars universe is in this movie: The ballad of Han, Luke and Leia.)]