Voor een vrij moment op oudjaarsdag (for a spare moment on new years eve)

Als je op oudjaarsdag nog een vrij momentje over hebt, zijn de volgende filmpjes een goede tijdsbesteding. Ze laten tevens zien dat sommige mensen iets teveel tijd te besteden hebben.

Dit jaar kwam de 21ste Bond-film uit, Casino Royale. Een fan zorgde direct voor het ultieme eerbewijs: Casino Royale II. Tel de Bonds...

De eerste Spider-man film kwam uit in 2002 en in 2007 is het tijd voor de derde. In Spider-man 2 vocht mijn favoriete superheld tegen dr. Octopus. Maar dat was niet de eerste keer. In 1999 ontmoetten ze elkaar al in een reclamefilmpje.

In het kader van de feestdagen, met hun 'vrede op aarde' en 'in mensen een welbehagen', tonen ook de engste filmkarakters hun zachte kant.

En dan een wat andere trailer voor Zoolander. Wat als het geen hilarische komedie was, maar een intense actie-thriller?

[When you have a spare moment on new years eve, the next few films are a good way to make time pass. They also show some people have too much free time.

This year the 21nd Bond-movie was released, Casino Royale. Count on a fan to provide the ultimate tribute: Casino Royale II. Cound all the Bonds...

The first Spider-man movie was released in 2002 and in 2007 its already time for the third one. In Spider-man 2 my favorite superhero fought against dr. Octopus. But it was not for the first time. In 1999 they met in a commercial.

In view of all the festivities these days, with their spirit of peace and wellbeing to all mankind, even the scariest characters show off their friendly nature.

Then a somwhat different trailer for Zoolander. What if this was not a hilarious comedy, but an intense action-thriller?]

Verlaat kerstbericht (belated christmas message)

Kerst is misschien al weer een paar dagen voorbij, dat wil niet zeggen dat het kerstverhaal opeens onbelangrijk is geworden. Terwijl om mij heen knetterende vuurpijlen ontploffen en de oliebollen en appelbeignets klaar liggen in de koelkast, keer ik terug naar tweede kerstdag, toen ik met mijn familie naar de film was (op het ongebruikelijke tijdstip van tien over twaalf). Sinds de eerste Lord of the Rings-film is het een soort onofficiële traditie om met kerst naar de film te gaan. En dit keer was de film wel heel toepasselijk. The Nativity Story gaat namelijk over het kerstverhaal (dat is de betekenis van de titel natuurlijk). Ja, kerst is zo'n commercieel geheel geworden dat je er moeite voor moet doen te bedenken waar het eigenlijk om gaat: de geboorte van Jezus. Niet alleen in een sentimenteel verhaal, met schaapjes en herdertjes en vrede op Aarde, maar op een concrete plek, in een concrete tijd. Als er iets is dat deze film waardevol maakt is het de herinnering aan de historische werkelijkheid van de geboorte van Jezus, en de onvriendelijke omstandigheden van die tijd.
Maar eerst een herinnering: op de basisschool kregen we eens de opdracht een opstel te schrijven over kerst. Als schrijver in de dop schreef ik een verhaal over de drie wijzen uit het Oosten, de perzische astronomen, die een bijzondere ster hadden waargenomen. In mijn verhaal hadden ze onenigheid over de ster, en over de betekenis ervan. Één van de wijzen moest zijn vrienden ervan overtuigen dat het ging om iets belangrijks. En uiteindelijk gaven de anderen toe. Het verhaal eindigde ermee dat ze hun kamelen zadelden om op reis te gaan. Deze film toont precies hetzelfde als wat ik bijna twintig jaar geleden al schreef! Er zijn kennelijk meer mensen met goede ideeën.
Is The Nativity Story de beste film ooit? Nee, dat niet.
Is het de beste Christelijke film ooit? Het is volgens mij geen 'must see' voor christenen. The Passion betekende echt iets voor mijn geloof, hoe controversieel Mel Gibson ook is, maar The Nativity Story is niet op een zelfde manier ingrijpend. Trouwens, geen enkele film is een 'must see'. Er moet helemaal niets, en al helemaal niet om studiebazen inkomsten te bezorgen.
Is het dan de beste film over kerst die ooit gemaakt is? Zelfs daarom moet ik antwoorden met 'nee'. In mijn optiek geeft de SF-film Children of Men een duidelijker beeld van de hopeloosheid van de mensheid, de duisternis van de wereld die een verlosser nodig heeft en van de status van Jozef en Maria als vluchtelingen. Van de geboorte van een baby in Children of Men was ik meer onder de indruk dan van die in The Nativity Story.
Naar mijn bescheiden mening (wat plezierig dat ik die op mijn blog onbescheiden mag ventileren!) was het einde van de film net iets te sentimenteel: op gegeven moment toont het scherm het traditionele beeld van de kerststal: de wijzen uit het oosten aan één kant, de herders aan de andere kant, Jozef en Maria en Jezus in het midden, met een enkele straal helder licht door het dak. En in de schaduwen een os en een ezel. Eh... Niet bepaald realistisch. Vooral als je bedenkt dat de wijzen waarschijnlijk pas in Bethlehem kwamen toen Jozef en Maria er al een huis betrokken hadden.
Maar dat betekent niet dat ik het een slechte film vond. Verre van dat. De film gaat er juist over hoe het tafereel, dat iedereen kent uit kinderbijbels en plaatjesboeken, tot stand is gekomen. En in dat opzicht is hij erg sterk en ook ontroerend. Het begint met de kindermoord in Bethlehem (gelukkig vooral suggestie), om de harde werkelijkheid van het kerstverhaal te accentueren. Dan gaat het een jaar terug in de tijd, naar Nazaret, waar de soldaten van koning Herodes hardhandig de belasting innen. Maria wordt in beeld gebracht als een meisje van 15, 16 (realitisch), die hard moet meewerken voor het onderhoud van haar familie. Het hele leven van een galilees dorp rond het begin van de jaartelling is trouwens overtuigend in beeld gebracht: het malen van graan, het melken van geiten, het vertrouwen op God. De huizen en kleren lijken authentiek, en volgens mij ook de eerste keer: de mensen hebben een oosters uiterlijk, compleet met donkere huidskleur! Geen blonde mensen met blauwe ogen in deze film. Ook wordt Jeruzalem (historisch correct) weergegeven als wereldstad, met mensen van allerlei nationaliteiten en een levendige handel (en zakkenrollers). En Herodes bouwt aan zijn paleis in Massada, waar hij overigens nooit heeft gewoond.
Maria wordt uitgehuwelijkt aan de timmerman Jozef, maar ze heeft daar, begrijpelijk, moeilijk mee, want hij is behoorlijk wat ouder dan zij. De verloving zal een jaar duren. Dan wordt ze bezocht door een engel (noot voor de geeks: gespeeld door Alexander Siddig, die ook speelt in Star Trek - Deep Space Nine: Dokter Bashir), die haar aankondigt dat ze de zoon van God zal dragen. Maar ze heeft beloofd aan Jozef trouw te zullen zijn! Ze vindt pas zekerheid bij haar oudere nicht Elizabeth, die op late leeftijd zwanger is geworden. De vreugde van deze twee vrouwen, dat ze zijn opgenomen in de grotere bedoeling van God, is heel ontroerend. Ook Zacharia's vreugde over zijn zoon Johannes is tastbaar. Maria keert terug naar Nazaret, maar tegen die tijd is al duidelijk zichtbaar dat er iets met haar aan de hand is. Haar ouders geloven haar niet ('Het was toch niet een soldaat van Herodes?'). Ook heel realistisch. Hoe zouden ouders van nu reageren als hun tienerdochter zwanger blijkt te zijn, en zegt dat het van God komt. Ze waren in die tijd heus niet dom. Ook Jozef is als rechtschapen man diep in zijn eer gekwetst, maar hij wil haar niet laten vervolgen. Haar keus kan ertoe leiden dat ze gestenigd wordt, zo zijn de wetten in die tijd. Pas als ook hij een engel ziet, begrijpt Jozef dat Maria hem trouw is gebleven. Ondertussen moet Maria ook nog leren van Jozef te houden. Samen trekken ze naar Bethlehem, weg van de beschuldigende en wantrouwende blikken van hun dorpsgenoten. Zelfs al voor zijn geboorte heeft Jezus het moeilijk gehad: zijn ouders werden met de rug aangekeken, koning Herodes maakte jacht op een komende messias, en in Bethlehem was er geen herberg meer open...
Door de hele film heen blijkt de verwachting onder de Joden, dat er een verlosser zal komen. Verschillende malen worden profetieën aangehaald, die het diepe verlangen van het volk uitdrukken. Maar tegelijk is er de nadruk dat het werk van God niet opvallend is of sensationeel. Hij spreekt niet in de donder of in het vuur, maar in het 'suizen van een zachte koelte'. En de verlosser is er voor iedereen, voor de hogen en de lagen, voor de koninklijke astronomen uit het Oosten en de verachte herders. En hij kwam niet om met geweld te regeren, maar om te lijden. (Maria en Jozef komen voorbij enkele gekruisigde opstandelingen. Een mooie verwijzing.) In die zin is de film wel degelijk aangrijpend: het is allemaal echt! Jezus is écht gekomen. God zelf is vlees geworden. Niet om ons te oordelen, niet om ons de les te lezen, niet met legioenen zwaar bewapende engelen, maar als een baby en uit liefde. Om ons te redden.
Ik weet niet goed wat ik hierover moet schrijven. Tegelijk kan ik hierover blijven doorgaan. Het is immers het breekpunt in de geschiedenis. Er was een tijd dat God geen deel had aan zijn schepping en er is nu een tijd dat God zelf zijn schepping is binnengekomen en onder ons is komen wonen. God werd werkelijk 'one of us. Just a slob like one of us', zoals het radioliedje zegt. Hij is werkelijk dichtbij gekomen, benaderbaar geworden. Hij is Immanuël, wat betekent: God met ons. Wauw!

[Christmas may be a few days past, but that doesn't mean that the story of christmas has suddenly become unimportant. As around me the first fireworks start to go off I return to the second day of Christmas when I want to the cinema with my family (at the unusual time of ten past twelve). Ever since the first Lord of the Rings-movie it has been a kind of unofficial tradition to go the the movies with christmas. And this time the movie was certainly topical. For The Nativity Story is of course about the nativity story. Christmas has become such a circus of commerce that it's rather hard to realise what it is all about: the birth of Jesus. Not in a sentimental picture book story, with little sheep and sheperds and peace on earth, but at a specific place in a specific time. If there is one thing that makes this movie worthwile, it's the reminder of the historical reality of the birth of Jesus and the rather un-sentimental circumstances of that time.
Bu first a memory of mine: at school we once got the assignment to write a story about christmas. As a budding author I wrote about the three wise men, the persian astronomers, who had seen a special star. In my story they argued about it and its meaning. One of the wise men had to persuade his friends it was important. And finally they gave in. The story ended with them packing their camels to travel. This movie shows the same things I wrote about almost twenty years ago! Seemingly there are more people with good idea's.
Is The Nativity Story the best movie ever? No, it's not.
Is it the best christian movie ever? No, I don't think it's really a must see for christians. The Passion really ment something to my faith, however controversial Mel Gibson may be. The Nativity Story wasn't touching in the same way. More: no single movie is ever a 'must see'. Nothing 'must be seen', and especially not to provide for the studio bosses.
Well then, is it the best christmasmovie ever made? Even to that question my answer must be 'no'. I think the SF-movie Children of Men gives a clearer image of the hopelessness, the darkness of a world that needs a saviour and the position of Joseph and Mary as fugitives. I was more impressed by the birth of a baby in Children of Men than in The Nativity Story.
In my humble opinion (and it's nice to share it on my blog) the end of this movie was just a bit too sentimental. One image shows the characteristic view of the nativity: the wise men on one side, the shepherds on the other, Joseph and Mary and Jesus in the middle, with a single beam of light through the roof. And in the shadows the donkey and the oxen. Not really realistical. Especially if one reminds himself that the wise men probably only reached Bethlehem when Joseph and Mary had their own house there.
But in no way do these comments meen I thought it a bad movie. The movie is about how that traditional image everybody knows from children's bibles and storybooks, came to be. And in that respect I found it good and touching. It starts with the murder of the children in Bethlehem (luckily mostly suggestion), to accentuate the tough reality of the story. Then it travels back in time for a year, to Nazaret, where the soldiers of king Herod collect the taxes roughly. Mary is shown as a girl of 15, 6 years old, who has to work to keep her family going. The life of a galilean village around the start of our calender, is impressively realised on screen: the grain, the goats, the trust in God. The houses and clothes seem authentic to me, and I think for the first time the people actually look oriental, complete with a dark complexion. No blonde haired, blue eyed westerners around. And Jerusalem is shown (correctly) as a metropole, bustling with people of all nationalities and a lively commerce (and pickpockets). And Herod builds a palace in Massada, even though he would never actually live there.
Mary is promised to carpenter Joseph, but, understandably, she findst that hard to accept, as he is a bit older than she is. The engagement will last for a year. Then she is visited by an angel (geek-alert: played by Alexander Siddig, also appearing in Star Trek - Deep Space Nine: Doctor Bashir), who tells her she will carry the son of God. But she promised to be true to Joseph! She finds security with her older cousin Elisabeth, who has become pregnant in her old age. The joy of these two women, who are taken up in the larger story of God, is very touching. I also thought Zacharia's joy about his son John is touchable. Mary returns to Nazareth, but at that time it's clear something is the matter with her. Her parents do not believe her ('I was not a soldier of Herod, was it?). How would parents of this age react when their teenage doughter turns out te be pregnant and tells them it's the work of God? They were really not stupid then. Joseph is deeply hurt as the righteous man he is, but he doesn't want te have her be punished. Her choice could earn her a stoning, such were the laws in that day. Only when he sees an angel too, Joseph understands Mary has remained faithfull to him. In the mean time Mary has to learn to love Joseph in return. Together they travel to Bethlehem, away from the accusing and condemning looks of their fellow villagers. Even before he was born, Jesus went through some hard times: his parents were shunned, king Herod hunted a coming Messiah and there was no room for them to stay...
All through the movie the expectation among the jewish people that a redeemer will come becomes clear. Several times profecies are quoted, that give words to the deep desires of the people. But at the same time it's accented that the work of God is not impressive or sensationalistic. He does not speak in thunder or in fire, but in 'a still small voice'. And the saviour is coming for everybody, for the high and the low, for the kingly heathen astronomers and the despised shepherds. And he did not come to rule with power, but to suffer. In a nice touch Joseph and Mary pass a few rebels who are crucified at the side of the road. In that respect this movie is really emotionally engaging: it's all real. Jesus has really come. God himself has put on flesh and blood. Not to condemn us, not to teach us a lesson, not with legions of well armed angels, but as a baby and out of love. To save us.
I'm at a loss for words really, and at the same time I coul continue endlessly. For this is the dividing moment in history. There was a time God did not take part in his creation, and now there is a time God has entered his creation and has come to live among us. God did really become 'one of us. Just a slob like one of us', as the song suggests. He really came close to us, approachable. He is Immanuel, which means: God with us! Whoa, that's really something! ]

video van reuzenpijlinktvis... (video of giant squid)

Kijk en huiver: Japanse vissers hebben een reuzenpijlinktvis gefilmd. Dit zijn de eerste bewegende beelden van een exemplaar van deze soort. Vorig jaar werden er voor het eerst foto's gemaakt van een levend exemplaar van zo'n acht meter. Die van dit bericht is nog een stuk kleiner, nog geen vier meter. Een jonkie. De reuzenpijlinktvis (Architeuthis) kan namelijk erg groot worden, misschien wel tot twintig meter (met inbegrip van de armen natuurlijk) en leeft in de diepzee. Ze worden gegeten door potvissen, die vaak op hun kop littekens dragen van grote zuignappen. Verder spoelen er met enige regelmaat exemplaren aan. Over het gedrag van deze dieren is eigenlijk niks bekend. De foto's van vorig jaar wijzen op een actieve rover. Dat er in onze oceanen nog een zo groot dier leeft waar we nog niks over weten, spreekt natuurlijk tot de verbeelding. In oude legenden is al sprake van de kraak, een reuzeninktvis die boten meetrekt de diepte in, en hij komt voor in avonturenverhalen als Moby Dick en 20.000 mijlen onder zee. Er is ook een boek van de schrijver van Jaws over een reuzenpijlinktvis die mensen opeet. Dat is waarschijnlijk overtrokken, en we moeten er rekening mee houden dat door overbevissing en dergelijke de Architeuthis met uitsterven bedreigd wordt. Ondertussen is het erg gaaf om te zien hoe één van mijn kinderdromen bewaarheid wordt: beelden zien van een levende reuzenpijlinktvis! Als nou ook het monster van Loch Ness echt blijkt te bestaan...

[Watch and shudder: Japanese fishers filmed a giant squid . These are the first moving images of this species. Last year the giant squid was captured on camera for the first time, a living squid of eight meters in length. This one is smaller still, less than four meters. It's a young one. Giand squid (Architeuthis) can grow to enormous sizes, up to twenty meters (including the tentacles) and lives in the deep sea. They are hunted by whales, that often carry marks of their suckers on their heads. And sometimes stranded squid are found on shore. About their behaviour nothing is known for sure. Last years pictures point to an active predator. That our oceans contain large creatures we know almost nothing about, speaks to our imagination ofcourse. Old legends already describe te kraken, a giant monster pulling ships with it to the abyss. It features in books like Moby Dick en 20.000 leagues under the sea. There's also a book by the author of Jaws about a squid eating people. Yeah right. Probably the giant squid is threatened by extinction because of our over fishing of the seas. In the mean time it's nice to see one of my childhood dreams come true: to see images of a living giant squid! Now if only the Loch Ness monster turns out to exist too... ]

films voor de komende maanden (movies for the next months)

Nu 2006 er weer bijna op zit, is het tijd om vooruit te kijken. Vooral naar de goede films die er aan zitten te komen. De volgende drie maanden zitten vol met interessante films. Het aftellen kan beginnen...

4 januari draait The Illusionist, een film over een goochelaar rond de vorige eeuwwisseling (die van 1899 naar 1900), en een prins die maar wat graag wil weten hoe hij zijn act vormgeeft. Waarom ik deze film wil zien? Hij speelt zich af in het verleden, en is zelfs 'gekleurd' als een oude film. De acteurs zijn goed: Paul Giamatti (uit Lady in the Water) en Edward Norton (Fight Club). En het verhaal heeft iets magisch: is het goochelarij, of misschien...?

11 januari komt Apocalypto uit. Waarschijnlijk ga ik hier wel heen, maar doe ik bij de enge stukjes mijn ogen dicht. (Hopelijk zie ik ze wel aankomen.) De film gaat over een verdwenen beschaving (de Maya-indianen), die indrukwekkende tempels heeft achtergelaten, en ik ben benieuwd hoe die in beeld is gebracht. Hij wordt zelfs gesproken in een Maya-accent. Verder staat de regisseur garant voor spannende, intense films. Reden om de film niet te kijken is het geweld: volgen sommigen was het in deze film excessief. (tja, dat heb je met mensenoffers). Maar anderen vergelijken het wat geweld betreft met Braveheart en dat hou ik ook vol (met opzijkijken).

Op 18 januari een nieuwe film met Sylvester Stallone: Rocky Balboa. Ik heb niet zo veel met sportfilms, en met boksen al helemaal niet. Maar de trailer voor deze film is toch wel intrigerend. Bovendien heeft Stallone het tegenwoordig vaker over zijn christelijke overtuiging. En verder zijn dit soort verhalen van een uitgerangeerde bokser die het opneemt tegen een jongere kampioen en tegen de vooroordelen van het publiek meestal wel inspirerend.

Een luchthartiger film is Arthur and the Minimoys, die uitkomt op 1 februari. Deze kinderfilm gebruikt een mengeling van gewone acteurs en computeranimatie, en gaat over een miniscuul volkje, dat leeft in een achtertuin. Ik vind het altijd gaaf om te zien hoe vreemd en indrukwekkend alledaagse voorwerpen worden vanuit een niet-alledaags perspectief, zoals dat van een mier... De werkelijkheid met andere ogen zien, dat is waar het op deze blog om gaat.

Dan volgt op 8 februari The Prestige, nog een film over goochelaars, maar wel een waar ik erg naar uitkijk. De regisseur van Batman Begins, acteurs als Michael Caine, Hugh Jackman en Christian Bale, en een verhaal over rivaliteit en de zoektocht naar de meest indrukwekkende stunt. En ook hier de vraag: is het wel allemaal echt? De recensies voor deze film waren in elk geval erg goed!

Op 15 februari opnieuw een fantasyfilm van Disney: Bridge to Terebithia. Schijnt te zijn gebaseerd op een heel mooi kinderboek, maar volgens sommigen die de trailer hebben gezien, zou alle subtiliteit uit het boek zijn verdwenen in de film. Dat zou jammer zijn, want we hebben ook meer subtiele kinderfilms nodig. In elk geval zitten er wandelende bomen in (niet zo origineel), maar ook strijdvaardige elfjes die zich in de lucht in slagorde opstellen. En het gaat over de waarde van de verbeelding, en daar kunnen niet genoeg films over gemaakt worden, wat mij betreft.

Ook luchthartig: Night at the Museum, die vanaf 15 februari te zien zal zijn. In het museum voor natuurlijke historie komen de exposities 's nachts tot leven. De dinosaurusskeletten, de opgezette leeuwen, de levensgrote hunnen en de miniaturen van de romeinen en de cowboys. De nachtwacht (Ben Stiller) heeft het er maar druk mee... Hier moet ik wel heen, al was het alleen maar voor de dinosaurus (heb ik al gezegd dat ik van dinosaurussen houd? Dan bij deze!). Oh, en voor de boerende walvis...

Maar spectaculair wordt het pas echt op 22 februari, als Curse of the Golden Flower in de bioscoop komt. Ik heb hier al vaker over geschreven, maar deze film van de maker van Hero en House of Flying Daggers komt er in elk geval heel mooi uit te zien. Grootste scénes, prachtige kostuums en een verhaal over intrige aan het chinese hof.

Als schrijver kijk ik ook uit naar Stranger than Fiction (verschijnt 1 maart), waarin een accountant een stem in zijn hoofd hoort die zijn leven beschrijft. Al snel blijkt dat hij de hoofdpersoon is in het nieuwste boek van een bekende schrijver. Een schrijver die er om bekend staat dat ze haar hoofdpersonen aan het eind laat overlijden. Gelukkig worstelt ze met een writers block... Dit soort verhalen roepen vragen op over hoe we leven en hoe we de loop van ons leven bepalen. Bovendien wordt hij geregisseerd door de regisseur van Finding Neverland, een van mijn favorieten...

Een mooie science-fiction film is natuurlijk ook nooit weg. En The Fountain, die we vanaf 8 maart kunnen zien, lijkt me erg mooi. En ingewikkeld. Drie mannen in drie tijden (1500, 2006 en 2500) zoeken naar de bron van de eeuwige jeugd... Schijnt meer een romantisch drama te zijn dan een actiespectakel, maar de beelden zijn indrukwekkend. Er is bovendien geen computer aan te pas gekomen.

Op 8 maart zullen we moeten kiezen, want dat is ook de dag dat Pan's Labyrinth uitkomt. Een soort sprookje voor volwassenen, over de kracht van onschuld en de gruwelen die mensen bedrijven. Een bijzonder intrigerende film. Ook een waarbij ik waarschijnlijk bij sommige stukjes moet wegkijken, maar ik denk dat ik het mezelf niet kan vergeven als ik er niet heen ga. Films over de kracht van de verbeelding, het volwassen worden en metersgrote padden blijven me fascineren.

Tenslotte krijgen we onze dosis klassieke oudheid op 22 maart met de film The 300. Driehonderd spartanen tegen een half miljoen perzen. Gebaseerd op een stripverhaal, dus realisme zal ver te zoeken zijn, maar heldhaftig wordt het zeker. De achtergrond bestaat volledig uit computeranimatie. Nadat ik deze week Troy heb gekeken, ben ik hier helemaal klaar voor.

En dit is nog maar het begin van een mooi jaar, met superhelden zoals Spider-Man 3, The Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (het voorstukje is cool) en de Teenage Mutant Ninja Turtles, piraten (Pirates of the Caribbean - At Worlds End), robots (Transformers) tovenaars (Harry Potter -The Order of the Phoenix) en boemannen (Shrek 3). Ja, er komt genoeg om over te bloggen, daar maak ik me geen zorgen over.

[Now that 2006 is almost over, it's time to look forward once more. And especially to all the good movies that are coming our way. The next three months are packed with interesting movies. The countdown can start now...

From januari 4th on there's The Illusionist, a movie about a (guess it) illusionist (that's right) from the beginning of the twentieth century, and a prince who want's to know how he creates his act. Why I want to see this movie? It takes place in the past, and is even colored to look like a film of the past. The actors are good: Paul Giamatti (Lady in the Water) and Edward Norton (Fight Club). And the story has a magical element: is it all only illusion, or maybe...?

Januari 11th marks the day Apocalypto will reach the Dutch cinema screens. I'll probably end up seeing this, but closing my eyes at the scary parts (if I can see when they're coming). It's a movie about a lost civilisation (the Maya), that left impressive temples behind, and I'm curious to see how it has been realised on screen. The movie is even spoken in oldfashioned Maya. And the director is known for his tense, and intense movies. The reason why I wouldn't watch the movie is the level of violence. According to some this movie is excessive in that regard (well, what did you expect with human sacrifice?). But other compare the level of violence with Braveheart, and I'm able to watch that one (when I look away now and then).

Januari 18th and a new movie with Sylvester Stallone: Rocky Balboa. I'm not really fond of sports movies, and boxing is really not my thing. But the trailer to this movie is pretty intriguing. And Stallone is talking more often about his christian convictions. Finally I think these underdog stories about aging boxers taking up the glove against younger opponents and the public conviction can be uplifting.

A movie with a lighter air is Arthur and the Minimoys, which will appear at february 1st. This childrens movie uses a mixture of normal images and digital animation and is about a miniature people living in the backyard. I always like to see how strange and awe inspiring everyday subjects become in a not-everyday perspective, like that of an ant... Seeing the real world with different eyes, that's one of the themes of this blog.

It's followed at february 8th by The Prestige, another movie about magicians, but another one I really look forward to. The director of Batman Begins, actors like Michael Caine, Hugh Jackman and Christian Bale, and a story about rivalry and the search for the most impressive act. And here too the question is: is it all for real? The reviews for this movie were good.

February 15th and another fantasymovie made by Disney: Bridge to Terebithia. It seems to be based on a very beautifull children's novel, but some people who have seen the trailer say all subtlety of the book is lost in the movie. That would be a shame, because there's also need for more subtle childrens movies. In any case there's walking trees in this one (hardly original), but also flying elves arranges in the air. And it's about the purpose of imagination, and there can't be too many movies about that in my opinion.

Night at the Museum, which shows from February 15th, is a comedy. In the museum of natural history at night the expositions come to life. The dinosaur skeletons, the lions, the life size huns and the miniature roman soldiers and cowboys. The concierge (Ben Stiller) will have a hard time controlling the mayhem. I have to see this, if only for the dinosaur. (Did I mention I like dinosaurs? Well, I do!). Oh, and the burping whale of course...

Spectacular it will be from february 22th, as Curse of the Golden Flower will reach our shores. I've written about this movie before, but this movie by the maker of Hero and House of Flying Daggers will look very beautifull. Awesome scenes, lavish costumes and a story about intrigue at the chinese court.

As I'm a writer I also look forward to Stranger than Fiction (appearing march 1st), in which a accountant hears a voice inside his head narrating his life. Soon he discoveres he's the protagonist in the new novel of a well known author. An author known by killing her protagonists at the end of all her books. Luckily she has a case of writers block... This stories lead to questions about our existence and the way we live our lives. And it's directed by the maker of Finding Neverland, one of my favorites...

Of course there's allways room for a beautifull science fiction movie. And The Fountain, which we can watch from march 8th, looks very beautifull to me. And complicated. Three men in three times (1500, 2006 en 2500) seek the fountain of youth... It should be more of a romantic drama than action spectacle, but the imagery certainly is impressive. All made without using computers.

March 8th we will have to choose, because this is also the day Pan's Labyrinth will appear. A kind of a fairytale for grown ups, about the power of innocence and the evil that men do. An intriguing movie. I expect this to be another movie I will have to look away from now and again, but I think I will not be able to live with myself if I don't go see it. Movies about the power of imagination, growing up and overgrown toads are fascinating to me.

Finally we will receive our required dose of the classics at march 22th with The 300. Three hundred spartans agains a half million enemies. Based on a graphic novel, so don't expect realism, but it will certainly be heroic. The background is fully computer animated. After seeing Troy again this week, I'm ready for this!

But this is all just the beginning of a nice year, with superheroes like Spider-Man 3, The Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer (I like the trailer) and theTeenage Mutant Ninja Turtles, pirates (Pirates of the Caribbean - At Worlds End), robots (Transformers), wizards (Harry Potter -The Order of the Phoenix) and ogres (Shrek 3). I will not have to worry about things to blog about. ]

Nieuwe vissen, bacteriën en dinosaurussen (new fish, bacteria and dinosaurs)

Jawel, zo op het einde van tweede kerstdag is het weer tijd voor wat wetenschapsberichtjes. De wetenschap staat immers niet stil. Zo blijkt dat we nog steeds niet al het leven op onze planeet in kaart gebracht hebben, zo zijn in een berggebied in het hart van Borneo meer dan vijftig nieuwe soorten dieren en planten ontdekt. Waarvan dertig nieuwe vissoorten. Jullie kunnen je waarschijnlijk wel indenken dat mijn hart als aquariaan daarvan wel sneller gaat kloppen. Een van de nieuwe vissen staat op de foto hieronder: een nieuwe soort uit het geslacht Gastromyzon, visjes die in snel stromend water leven, waar ze zich aan de rotsen vastplakken. Deze is wel heel mooi gekleurd! Een andere vis was de op één na kleinste vis ter wereld: een beestje van minder dan een centimeter, in extreem zuur moeraswater. Misschien voor een heel klein aquarium? Verder vonden de onderzoekers een nieuw soort meerval, die zich met de buik aan rotsen vastzuigt (lijkt me ook bijzonder), en zes soorten kempvissen (uit het geslacht Betta), kleine labyrinthvissen die ook nog eens mooi gekleurd zijn. Wauw... Ik verzon vroeger vaak dat ik een ontdekkingsreiziger was die nieuwe soorten vissen ontdekte, en die dan probeerde in een aquarium te houden en te kweken. Het is goed om te horen dat het nog steeds mogelijk is...

Over vissen gesproken: die zijn zo dom nog niet. Ik heb soms opmerkelijk intelligent gedrag gezien bij mijn vissen. Nu krijg ik gelijk van wetenschappers. Vissen kunnen met elkaar samenwerken. Niet alleen vissen van dezelfde soort, maar zelfs vissen uit verschillende soorten. Het gaat om een murene, die goed tussen het koraal kan kronkelen, en een meer vrijzwemmende roofvis. Die laatste maakt een beweging met zijn kop voor het hol van de murene, als signaal om samen te gaan jagen. Dat zie je niet elke dag in je aquarium, maar het laat wel zien dat enig respect voor vissen op zijn plaats is.

Ook over de dieren die vroeger op Aarde leefden weten we nog lang niet alles. Zo zijn er onlangs in Spanje fossielen gevonden van een nieuwe reuzedinosaurus: de Turiasaurus riodevensis. Deze dinosaurus zou tussen de 40 en 48 ton hebben gewogen en tussen 30 en 37 meter lang zijn geweest. Hij leefde in het late Jura en was primitiever van bouw dan andere reuzen uit die tijd zoals de Brachiosaurus en de Argentinasaurus. Dit was de eerste dinosaurus van dit formaat die is gevonden in Europa. Joepie! We doen niet meer voor Amerika onder!

Van één van de grootste dieren ooit, naar waarschijnlijk de kleinste echte levensvormen. Het kan allemaal op deze blog. Wetenschappers hebben nieuwe bacteriën gevonden die vijf keer kleiner zijn dan de gebruikelijke soorten. Ze noemen ze dan ook nano-bacteriën, want ze zijn maar ongeveer tweehonderd nanometer in doorsnede. Dit is de grootte van grote virussen. Ze leven in mijnen, waar ze met andere bacteriën zorgen voor het ontstaan van bijtende, zure vloeistoffen. Het is mogelijk dat ze niet op zichzelf kunnen bestaan, maar van andere bacteriën afhankelijk zijn. Ik vind het interessant: weer een grens van het leven opgerekt. En het werpt ook weer ander licht op de vermeende micro-fossielen in de meteoriet van Mars, die te klein zouden zijn om op bacteriën te duiden. Gewone bacteriën misschien, maar nano-bacteriën?

Ook bekende dieren kunnen nog ontdekkingen opleveren. Zo blijkt dat er zoogdieren zijn die onder water kunnen ruiken. Dat vissen dat kunnen is wel bekend, maar de neus van zoogdieren zoals wij is ingesteld op het ademen van lucht. Bovendien houden we onder water onze adem in. Toch kan de Amerikaanse stermol onder water op de geur een prooidier vinden. Dit doen ze door luchtbellen te blazen uit de neusgaten en die direct weer op te zuigen. De luchtbel neemt geurstoffen op uit het water, en deze kleine hoeveelheden kunnen de mollen waarnemen. Dit is bevestigd door opnames in een aquarium. De mollen stonden al bekend als de snelst etende zoogdieren. Het kost de stermol slechts 230 milliseconde op een prooi te identificeren en op te eten. Dat is snel.

Even iets totaal anders: een reclame van een vliegtuigmaatschappij uit 1969 (over 1975). Op de een of andere manier dacht ik vroeger ook dat de toekomst zo zou zijn...

[Well, at the end of the second day of christmas it's time for some updates from the world of science. The scientific community never rests, so neither will we. It turns out we still haven't categorised all life on our planet. For example: in a mountainrange in the heart of Borneo more than fifty new species of plants and animals were identified. Of these thirty were new species of fish. You can probably imagine my heart as a aquarist starting to beat faster. One of the new species is pictured above: a new species from the genus Gastromyzon, fis that live in rapid waters, where they stick to the rocks. This one is very nicely colored. Another new kind of fish was the second smalles fish in the world: less than a centimeter in length, living in extremely acidic swamp water. Maybe for a very small aquarium? Then there was a new kind of catfish that adhered to the rocks with it's belly (pretty special) en six new kinds of siamese fighting fish (from the genus Betta), which are also nicely colored. When I was little I used to imagine being an explorer who found new kinds of fish, and then trying to keep those and spawn them in my tanks. It's good to be reminded it's still possible...

Speaking about fish: they are not as stupid as they are made out to be. I've seen pretty intelligent behaviour in my fish once in a while. Now I'm validated by scientists. Fish can work together. Not only with their own kind, but even fish of different species. It concerns a muray eel, that is great in exploring the reef on the inside and another predatory fish that's faster on the outside of the reef. The last one makes a movement with his head in front of the muray eels home to signal his intention to go hunting. Not something you see in your fish tank on an everyday basis, but is shows that we ought to have a little respect for these creatures.

But neither do we know all yet about the animals living on Earth before we did. A short time ago new fossils were unearthed in Spain of a new giant dinosaur: Turiasaurus riodevensis. This dinosaur would have been between 40 and 48 tonnes in weight and between 30 and 37 meters in length. It leved in the late Jurassic and was more primitive in its build compared with other giants of its age like Brachiosaurus and Argentinasaurus. This was the first giant dinosaur of this kind ever found in Europe. America hasn't got the privilege for cool dinosaurs anymore...

At this blog we can switch from one of the largest animals ever, to creatures that are most likely the smallest. Scientist have found new micro-organisms that are much smaller compared with normal bacteria. They are only 200 nanometers in diameter, so they're called nano-bacteria. Their size is comparable to that of large viruses. They live in mines, where they produce the scalding, acidic fluids, together with other bacteria. It's possible they depend on other bacteria for important functions. I like this news: another border of life extended. And a new light on the micro-fossils in the Mars meteorite. These were thought to be too small to have been made by bacteria, but maybe nano-bacteria would come close?

Even well-known animals can lead to new discoveries. It turns out there are mammals able to smell under the water. Yes, fish can smell too, but our noses as mammals are adapted to breathing air. Under water we tend to save our breath. Still, the American star nose mole can find it's pray by smell under water. They do this by breathing out bubbles through their nostrils and directly sucking them in again. The bubble takes in substances from the water, and the moles actually smell these. This has been confirmed by pictures made in an aquarium. These moles were known to be the fastest eating mammals in existence. It takes them only 230 milliseconds to identify a prey and eat it. That's fast.

Now for something completely different: an advertisement by an airline company from 1969, about the year 1975. Strange, I used to think the future would be like this too... ]

Tarzan, Transformers en ander filmnieuws (Tarzan, Transformers and other movie news)

Hoewel iedereen druk bezig is zich voor te bereiden op de gezellige, maar drukke feestdagen (geen zorgen, ik ga vanavond ook naar de kerk) hier een paar nieuwsfeitjes en links die voor afleiding kunnen zorgen. Misschien zelfs iets te veel afleiding.
Zoals jullie weten ben ik groot liefhebber van films, en dan vooral de meer fantastische films, of het nou science fiction, fantasy of geschiedenis is. En het goede nieuws is dat zulke films gemaakt blijven worden. Zo vond ik een tijdje geleden het bericht dat er een nieuwe verzie van Tarzan in de maak is. Het verhaal van Tarzan is een van de bekendste moderne verhalen, oorspronkelijk verzonnen door Edgar Rice Burroughs in 1912 en talloze malen doorverteld in vervolgverhalen, radio-uitzendingen, stripboeken, films en televisieseries. En natuurlijk schaamteloos gekopieerd: de superheld 'Kazar' uit de Marvel-stripverhalen is gebaseerd op Tarzan (maar hij heeft een tamme sabeltandtijger, dus daarover hoor je mij niet klagen). Dit verhaal heeft kennelijk een mythische komponent, waardoor het tot onze verbeelding spreekt. Een kind overleeft de dood van zijn ouders, omdat het door apen wordt opgevoed. Opgegroeid tot een man komt hij terug in de beschaving, maar teleurgesteld door de westerse decadentie laat hij zijn landgoed achter zich en keert terug naar de jungle. Ik denk dat het 'terug naar de natuur'-thema het element is dat ons zo aanspreekt. Tolkien zei al dat het een van de diepe menselijke verlangens is om met dieren te kunnen praten (daarom dat het vaak een thema is in sprookjesverhalen). En ik geloof dat de kloof tussen mens en natuur een duidelijk gevolg is van de zondeval, toen de aardbodem werd vervloekt en de mens voortaan moest strijden tegen 'doorns en distels'. Diep van binnen willen we allemaal terug naar het bestaan in het paradijs. Ik hoop dat deze thema's in een nieuwe filmversie door zullen klinken. Ik heb eigenlijk alleen maar komische variaties gezien: de Disney-film en George of the Jungle. De nieuwe versie wordt gemaakt door Guillermo del Toro, de regisseur van Hellboy en Pan's Labyrinth. Als je iets kunt zeggen over deze regisseur is het dat hij een ongebreidelde verbeelding heeft en een liefde voor de verhalen van begin twintigste eeuw. En hij heeft een realistische, donkere verfilming in zijn gedachten. Ik ben benieuwd.

Wat teleurstellend is het laatste bericht over de nieuwe film van James Cameron, Avatar. Deze is uitgesteld tot 2009! AAAH!!! Nog langer wachten! Dit wordt namelijk de eerste bioscoopfilm van James Cameron sinds Titanic, en zijn eerste SF-film sinds Terminator 2. Op de een of andere manier bereikt Cameron altijd een combinatie van geweldige special effects, zinderende spanning en een sterk verhaal. Vooral The Abyss is een geweldige film, een van mijn favoriete films aller tijden. En Avatar belooft ook al veel goeds. Ik heb jaren geleden al eens een samenvatting van het script gelezen en dat was echt fantastisch. Het is een film over een andere planeet, die totaal verschilt van de Aarde (he, he, eindelijk weer eens een andere wereld op het bioscoopscherm). Hij wordt gefilmd en getoond in 3-D. En hij maakt gebruik van de modernste digitale technieken, om een volkomen foto-realistisch beeld te bewerkstelligen. Dat wordt gaaf...

Maar er zijn ook al aardige films waar we niet zo lang op hoeven te wachten. Er komt bijvoorbeeld een hele rits animatiefilms aan. Ik ga heus niet aan allemaal aandacht besteden, maar de trailer voor Bee Movie verdient wel jullie aandacht. Hij is vrij onverwacht en maakt me eigenlijk wel nieuwsgierig naar de film. Net als de trailer voor de film Comedian (Ook van Jerry Seinfeld trouwens) neemt deze trailer het proces van filmmaken op de hak.

Normaal ben ik niet zo van zielige films over schrijvers. Veel te realistisch allemaal. Maar als het gaat om een schrijver met fantasie (vooral eentje waar Lewis als kind van hield, en wiens creatie Peter Rabbit zijn gevoel van verlangen aanwakkerde) en die fantasie wordt ook nog eens in beeld gebracht, maak ik graag een uitzondering. Dit geldt voor Miss Potter, een film over Beatrix Potter. Ik was erg te spreken over Finding Neverland, een van mijn favorieten van vorig jaar. Deze zou wel eens net zo mooi kunnen worden.

En dan tenslotte een van de grote zomerfilms van volgend jaar: Transformers. Ik ken de tekenfilmserie wel van vroeger (hoewel ik meer was van GI Joe) en had er een paar als speelgoed. Toch was ik niet zo enorm enthousiast over deze film. Ik bedoel: het gaat over voertuigen die in robots veranderen, dat gaat vast niet overtuigend worden. Maar langzaam begin ik van mening te veranderen. Ten eerste omdat Steven Spielberg producer is van deze film, en ik hoef niet meer te zeggen dat ik nogal fan van hem ben. En vervolgens door deze trailer, die laat zien dat de filmmakers geen ironische of humoristische benadering kiezen, maar het onderwerp serieus behandelen (voor zover dat mogelijk is). Het lijkt zelfs behoorlijk spannend! Daar moet ik heen!

[Even though everybody is busy preparing for the nice, but busy holidays that are coming (don't worry, I'll go to church too this evening), I've found some nice news items that offer some distraction. Maybe even too much distraction.
As you know, I love movies, and especially the more fantastical ones, be they science fiction, fantasy or history. And the good news is: these movies are still being made. For example I found the notice that a new version of Tarzan is being produces. The story of Tarzan is one of most popular moderns stories, originally created by Edgar Rice Burroughs in 1912 and endlessy retold in sequels, radio transmissions, comicbooks, movies and televisionseries. And of course shamelessly copied: The Marvel hero 'Kazar' is obviously based on Tarzan (but he has a tame sabertoothcat, so I won't complain). This story seems to have a mythical component and that's why it appeals to our imagination. A young child survives the dead of his parents and is raised by great apes. As a grown man he returns to civilisation, but after being disappointed in the western decadence, he leaves all that behind to go back to the jungle. I think the 'back to nature' theme is the element that fascinates us. Tolkien already said that one of the abiding human desires is to communicate with animals. That's why it's a common theme in fairy tales. And I believe that the gap between man and nature is a clear consequence of the fall, when the earth ws cursed and man had to fight with 'thorns and thistles' from that moment on. Deep inside we all long for that paradisical existence. I do hope these themes will echo in a new movie version. I must admit that until now I've only seen comical variations: the Disney-animation and George of the Jungle. This new version will be created by Guillermo del Toro, the director of Hellboy and Pan's Labyrinth. If there's a thing that's true of this director it is that he has an almost unlimited imagination and loves stories from the beginning of the last century. He has plans for a realistic, edgy adaptation. I'm excited already.

A bit of a disappointment is the last news about the new movie by James Cameron, Avatar. It's pushed back to 2009! AARGH!!! The wait gets even longer! For this will be the first movie by James Cameron after Titanic, and his first SF-movie since Terminator 2. One way or the other Cameron always manages a combination of cutting edge special effects, terrific tension and a strong story. I especially like The Abyss, of of my all time favorites. And Avatar sure is promising. Years back I read a script treatment and it was mouth wateringly good. This is a movie about an alien planet, totally different from Earth (At last! A believeable alien world on the movie screen). It will be filmed and shown in 3-D. And it will use the newest digital techniques, creating a foto-realistic environment. Coooool....

But there are also some nice movies closer to the horizon. Like a whole slew of computer animated movies. I won't give much attention to all of them, but I'd like to point you to the trailer for Bee Movie. This one is rather unexpected and makes me curious to see the movie. Just like the trailer for the movie Comedian (made by Jerry Seinfeld too) this trailer parodies the process of filmmaking.

Usually I'm not one for sad movies about tormented authors. Much to realistic all of them. But when it concerns a writer with a vivid imagination (one that Lewis loved as a child and whose creation Peter Rabbit made him feel a desire for beauty) and that imagination is brought to life too, I'll gladly make an exception. This is true for Miss Potter, a movie about Beatrix Potter. I did love Finding Neverland, one of my favorites of last year. This one could turn out to be just as good.

Then finally one of the larger block busters of next year: Transformers. I watched the animation series as a kid (though I watched GI Joe more often) and we had a couple of transformertoys. But I wasn't particularly looking forward to this movie. It's about cars changing into robots, hard to treat convincingly. But I'm changing my view. Firstly because Steven Spielberg acts as producer, and I need not repeat how much I am a fan of his. Then there's this trailer, that shows the filmmakers are not opting for a 'tongue in cheek' adaptation, but take their subject seriously (as far as that is possible). It's rather tense, actually. So I'll have to watch it!]

De super mens (The super man)

Het einde van het jaar komt eraan. Tijd om te bepalen wat de beste film was van 2006. Er zaten er heel wat tussen waar ik van te voren heel enthousiast voor was, maar die in de bioscoop tegenvielen. X-men 3 miste alle subtiliteit van de eerdere delen en The Promise was mooi vormgegeven, maar moeilijk te volgen. Als ik moet bepalen wat mijn favoriet is, wordt de keuze waarschijnlijk tussen The New World en het onderwerp van vandaag: Superman Returns. Laat ik eens proberen te omschrijven waarom ik zo fan ben van deze film. Het is niet omdat ik fan ben van Superman. Ik heb altijd meer gehad met de Marvel-stripverhalen (Spider-man). De eerste twee Supermanfilms heb ik wel gezien, maar vond ik niet echt overtuigend. Ik heb ook niet de behoefte gevoeld ze nog een keer te kijken. Superman heeft zowiezo al bijna onbeperkte krachten, maar in deze film doet hij dingen die fysiek onmogelijk zijn. Dat hij de aarde in zijn baan terugdraait gaat nog wel (nou ja...), maar dat hij daardoor ook de tijd omkeert is op geen enkele manier geloofwaardig. In deze film heeft Superman nog steeds vrij onbeperkte krachten, maar ze zijn behoorlijk gedefinieerd. En de regisseur doet zijn best om het gebruik van zijn krachten nog enigzins geloofwaardig te houden. Zo is het niet mogelijk een neerstortend vliegtuig in één keer tot stilstand te brengen, omdat de vleugel die je vasthoudt dan afbreekt. (Ik werd wel een beetje uit de film gehaald doordat een hoofdpersoon een ongeluk zonder kleerscheuren overleefde, maar dat is kenmerkend voor films.)
Het is ook niet omdat dit een adrenaline-opkloppende actiefilm is. De actiescénes die er zijn, zijn wel spectaculair, maar niet intens als bijvoorbeeld in Mission-Impossible III. Deze laatste film was intens en spannend, maar ik hoef hem niet nog een keer te zien. Superman Returns haalt zijn kracht uit het verhaal. Het is een film waaraan je als het ware moet nippen, die je tot je door moet laten dringen en waarvan je zo gaat houden. Wat deze film heeft in overvloed zijn mooie beelden en goede dialogen, waarbij een blik of gebaar al heel veel overbrengt. Sentimenteel is misschien een goede beschrijving, maar dan in positieve zin. Ik geniet erg van de openingstitels, waarin een heel scala aan extra-solaire planeten voorbijkomt, de een nog extravaganter dan de ander, een echte lofzang op de varieteit van het heelal. En dat alles bij de opzwepende muziek, gebaseerd op de composities van John Williams (dat was iets wat wel heel goed was in de eerste films). Dan zijn er de beelden van de boerderij waar Clark (Superman's alter ego als mens) opgroeide, de momenten als Superman door de wolken vliegt, zelfs tot in de ruimte. Het is duidelijk dat hij zich in de lucht voelt als een vis in het water. De noordpool, met het Kasteel der eenzaamheid en tenslotte het nieuwe continent, dat onheilspellend blijft doorgroeien. Ik vind het mooi.
Mijn liefde voor de film komt niet door bekende acteurs (al is Kevin Spacey altijd wel goed). De acteurs zijn, voor mij althans, voor het grootste deel onbekend. Gelukkig, doordat ik niet een enorme fan ben van de eerste films, vind ik het geen ramp dat ze er jonger zouden uitzien dan de oorspronkelijke spelers. En ze brengen de gecompliceerde verhoudingen tussen de hoofdpersonen tot leven. Superman is vijf jaar weggeweest, en het leven is zonder hem doorgegaan. Loïs Lane, op wie hij verliefd was, maar die hem in zijn gedaante als Clark Kent niet zag staan, heeft een zoontje en is verloofd met Richard, een prima kerel en zelf ook heldhaftig. In zijn eenzaamheid probeert Clark de relatie op te pakken, maar iedereen weet dat het er eigenlijk niet inzit. Mooi. En wie is eigenlijk de vader van Loïs' zoontje?
Ik ben ook geen fan vanwege de geloofwaardigheid van het plot. Als je het goed beschouwt is het plan van de boosaardige Lex Luthor (die tegelijkertijd een zekere humor in de film brengt. Samen met zijn handlangers, van wie er een nog aardig kan pianospelen ook) niet zo realistisch. Maar wel erg slecht. Tegelijk is het plot van deze film wat me heel erg aanspreekt. Het is een episch verhaal. Epen gingen over halfgoden en godenfiguren. Wie zijn de godenfiguren van deze tijd? De achillessen en herculessen van de eenentwintigste eeuw? De superhelden natuurlijk. De verbinding wordt hier letterlijk gelegd door Lex Luthor, die zich vergelijkt met Prometheus als hij buitenaardse technologie steelt van Superman. En zoals elk goed episch verhaal heeft dit ook overeenkomsten met die mythe die werkelijkheid werd, het verhaal dat ten grondslag ligt aan het hele universum. Het begint al in de eerste films. Kal-El wordt als baby door zijn vader en moeder naar de Aarde gezonden vanaf de planeet Krypton, en komt terecht in een gewoon gezin. Hij ontdekt dat hij anders is dan andere mensen, met bijna goddelijke krachten, maar hij leeft wel als een gewoon mens onder hen (als Clark Kent). Hij cijfert zichzelf weg en is bereid te leven als een onhandige 'nerd', om mensen in nood te redden. Deze film gaat nog een stuk verder in de parallel (bewust, als ik een interview met Brian Singer goed heb begrepen).

(Pas op: hier verraad ik een deel van het plot!)

De slechterik heeft een tweeledig plan. Hij wil miljarden mensen ombrengen en hij wil afrekenen met Superman. Daartoe groeit hij een eiland, een heel continent, dat bestaat uit Kryptoniet, de enige substantie waartegen de held niet bestand is. Superman wil de mensheid redden en landt op het eiland, waar hij prompt zijn krachten verliest. Machteloos als hij is wordt hij geschopt en geslagen en uiteindelijk neergestoken met een scherf van het dodelijke materiaal. Hij stort in zee. Maar Superman geeft niet op. Terwijl hij Loïs met haar verloofde helpt te ontsnappen, duikt hij onder de aardkorst. Hij neemt het als een kankergezwel groeiende continent op zijn schouders (weer een mythische verwijzing, ditmaal naar Atlas natuurlijk) en met een uiterste krachtsinspanning tilt hij het op, naar de atmosfeer. Maar de kryptonietkristallen bereiken hem en brandden zijn handden. Uiteindelijk geeft hij een laatste zet en terwijl die grote dodelijke massa wegzweeft, valt Superman terug naar de aarde, zijn armen uitgestrekt naar opzij. In een coma wordt hij opgenomen in een ziekenhuis (waar naalden zijn huid natuurlijk niet kunnen doordringen), en het ziet ernaar uit dat hij niet blijft leven. Zijn adoptiemoeder staat als een maria buiten het hospitaal. Ze kan niet eens bij haar zoon zijn. Maar 's ochtends (op de derde dag) komt een verpleegster zijn kamer binnen en het ziekenhuis bed is leeg... Superman neemt afscheid van zijn geliefden en de film eindigt met een beeld waarin hij door de ruimte schiet.
De parallel moet wel duidelijk zijn, denk ik. Ikzelf moest heel erg denken aan die tekst uit Johannes 1 vers 29 over Jezus: 'Zie het lam Gods, dat de zonde van de wereld wegdraagt'. Het continent van een voor Superman dodelijk materiaal geeft een (nog steeds te klein) beeld van hoe zwaar en dodelijk de zonde was voor Jezus. Ja, Superman kan mensen alleen in fysieke zin redden, van lichamelijk gevaar. Maar de film erkent wel dat mensen een redder nodig hebben. Loïs Lane beweert dat de wereld Superman niet nodig heeft. Maar als hij boven de Aarde hangt en elk geluid tegelijk kan horen, zegt hij: 'Je beweert dat de wereld geen redder nodig heeft. Maar elke dag hoor is mensen om zo iemand roepen.' De belangrijkste nood is echter de geestelijke nood, en daarop heeft Superman geen antwoord. Alleen Jezus kan de zonde wegnemen en zover wegwerpen 'als het oosten is van het westen'.
Ook mooi vind ik dat Superman naar de Aarde is gezonden, niet omdat mensen zo slecht zijn, maar 'om hun potentieel om goed te zijn'. Niet dat het voorbeeld van Superman genoeg is. Want laten we eerlijk zijn, voorbeelden als Ghandi and moeder Teresa waren ook niet genoeg. Maar zoals ik hier al eerder heb betoogd: het werk van Jezus is bedoeld om onze glorie te herstellen. Ons potentieel was bevlekt en beschadigd door de zonde, maar nu schitteren en stralen we weer als vanouds. En we hoeven niet eens een andere identiteit aan te nemen, zoals Superman, zoals Jezus ook geen cape hoefde aan te doen: we blijven onszelf en mogen op de plek waar we zijn schijnen 'als sterren in de wereld' (Filippenzen 2 vers 15).

[The end of the year is close. It's time to decide what I thought was the best movie of 2006. There were quite a few movies which I was enthusiastic about, but which turned out te be a disappointment. X-men 3 missed all the subtlety of the former installments and The Promise was outwardly beautifull, but hard to make sense of. When I have to decide which is my favorite, I think I'll have to choose between The New World and the subject of today: Superman Returns. Let's try to make clear why I love this movie. It's not because I'm a fan of Superman. I always felt more of a connection with the Marvel-comics (Spider-man). I did see the first two Supermanmovies, but they didn't convince me. I never felt the urge to watch them again. Superman has in all incarnations these unlimited powers, but in the first movies he does things that are just impossible, even for superheroes. I could accept how he turned back the earth in it's track (well, almost...), but not that by doing that he turns back time itself. That was simply unbelievable. In this movie Superman still has fairly limitless strengths, but they are defined quite well. And the director tries to make his use of his powers at least superficially believeable. For example: it's not possible to stop a plummetting plane at once, because it's wings would break free. (I did get pulled out of the story because one of the protagonists survived a major accident without a scratch. But that is common to many movies.)
Neither is it because this is an adrenalin-pumping actionmovie. The action it contains is spectacular, but not intense like Mission-Impossible III. That movie was intense and exciting, but I do not need to watch it again. Superman Returns gets it's strength from the story. It's a movie you have to savour, you have to let it flow into you and in that way you'll start to love it. What this movie has in abundance, is beautifull images and good dialogues. A look or a wave communicates a lot of emotion. Sentimental could be a good description, if this word is used in a positive way. I do enjoy the opening titles a lot, as a large diversity of extra-solar planets passes in front of me, the one more outlandish than the other, a real canticle to the variety of the universe. And all of that accompanied with the music based on the compositions of John Williams. Then there are the images of the farm where Clark (Supermans alter ego as a human being) grew up, the moments he flies through the clouds, even into space. It's clear he's at home in the air, like a fish in the water. The northpole, with the Castle of solitude and finall the new continent, that ominously continues to grow. I find it beautifull.
My love for this movie is not caused by well known actors (even though Kevin Spacey is good as ever). The actors are for the largest part unknown, at least to me. Luckily, because I'm not that large a fan of the first movies, I'm not distracted by the fact they look younger than their previous incarnations. And they bring the complicated relationships between the protagonists to life. Superman has been gone for five years, and life has continued without him. Loïs Lane, whom he was in love with, but who didn't see him as Clark Kent, has a little son and a fiancee, Richard, a decent guy and heroic in his own right. Being lonely Clark tries to start the relationship anew, but everyone knows it won't happen. Nice. And who is the father of Loïs' son?
I'm not a fan because the story is believeable. The plan of the evil Lex Luthor (who adds a certain touch humor to the movie. Together with his associates, one of whom can play piano too) is not as realistic. But it is really evil. At the same time it's the plot of this movie that speaks to me. It's an epic story. These mythic stories are about half gods and gods. Who are the gods of this time? The achilleses and herculeses of the twentyfirst century? The superheroes of course! The link is made by Lex Luthor, who compares himself with Prometheus as he steals alien technology from Superman.
And like every epic story this one resembles the myth that became reality, the story beneath the whole universe. It starts in the first mvoies. Kal-El is sent to earth by his father and mother to earth from the planet Krypton as a baby and enters a normal family. He discovers he is different compared to other people, with almost divine attributes, but he lives among them as a normal human being (as Clark Kent). He lays down his life, choosing to live like a clumsy 'nerd', to save other people. This movie goes even further in stressing this parallel (and knowingly so, if I understood an interview with Brian Singer correctly).

(Spoiler warning!)

The bad guy had dual purposes. He wants to kill billions of people and Superman at the same time. To that purpose he grows an island, a continent, made of kryptonite, the only substance Supermen is vulnerable to. Superman wants to save mankind and lands on the island, and promptly loses his powers. Being vulnerable he is beaten and hurt and stabbed with a shard of the deadly substance. He falls in the ocean. But Superman does not quit. After helping Loïs and her fiancee he enters the earth's crust. He takes the continent, growing as a tumour, on this shoulders (another mythical allusion, this time to Atlas) and lifts it up to the atmosphere. But the crystals of kryptonite reach him and burn his hands. Finally he gives the last push and as the large deadly mass drifts away, he himself falls back to earth, his arms stretched outwards. In a coma he is admitted to a hospital (where needles can't penetrate his skin, of course) and it looks as if he won't survive. His adoptive mother stands outside the hospital, like Maria, and can't be with her son. But on the morning of the third day a nurse enters his room, and the bed is empty... Superman says goodbye to his loved ones and the movie ends with him soaring through space.
The parallel should be clear, I think. I had to think of the passage in John 1 verse 29 about Jesus: "See the lamb of God, who carries away the sins of the world.' The continent of to Superman deadly material is a (still too small) image of how heavy and deadly sin was to Jesus. Yes, Superman can save poeple only physically, of bodily danger. But the movie recognizes that people need a saviour. Loïs Lane says the world does not need superman. But when he is suspended in the air and hears every sound at once, he says: "You say the world doesn't need a saviour. Yet every day I hear people crying out for one." The most important need is our spiritual need, and to that Superman has no answer. Only Jesus can take away sin and put it away from us 'as far as the east is from the west'.
I also like how Superman was sent to earth, not because people are bad, but because of their potential to be good. Not that the example of Superman is enought to save us. Because to be honest, examples like Gandhi and Mother Teresa were also not good enough. But like I have said before: the work of Jesus was meant to restore our glory. Our potential was sullied and harmed by sin, but now we shine as before. And we even needn't take on another identity, like Superman, as Jesus also didn't put on a cape: we remain ourselves and at the place we are can shine 'like stars in this world' (Filippians 2 verse 15).]

Levensveranderende boeken, deel IV (life changing books, part IV)

Ja hoor, daar zijn we weer! Welkom bij de vierde en (voorlopig) laatste aflevering van 'levensveranderende boeken'. Uw presentator voor vandaag: Johan Klein Haneveld. Geef hem een warm applaus! Dank u, dank u. Gaat u toch zitten...

Ahem...

Zonder verdere ophef verder met weer een boek van John Eldredge. Ik kan er niets aan doen, maar zijn boeken hebben mijn denken over het christelijk geloof echt ingrijpend veranderd. Niet eens omdat hij zulke radicaal andere dingen beweert, maar meer vanwege de manier waarop hij ze presenteert: in een toegankelijke stijl en met talloze voorbeelden uit zijn leven en uit films en boeken. Bovendien heeft hij een manier van uitdrukken, waardoor ik steeds bij mezelf denk: 'Hee, zo had ik het nog niet bekeken...' Het derde boek dat ik van hem las (toen ik eenmaal fan van hem was), was The journey of desire. Op de een of andere manier had ik het beeld gekregen dat in het christelijke geloof verlangens maar eng waren. Ze zouden me van God afvoeren en het was het beste maar niet te veel te willen en te voelen. John Eldredge legt uit dat God ons geschapen heeft met onze verlangens. En dat achter veel van onze 'oppervlakkige' verlangens veel diepere verlangens schuilgaan. En dat God degene is die uiteindelijk al deze verlangens zal vervullen. We moeten leren aan de ene kant van onze verlangens bewust te worden, aan de andere kant ermee te leven dat ze nu niet vervuld worden. Dit is inderdaad een reis, maar het einddoel is geweldig. De hemel is de plek waarvoor we zijn geschapen, het slot waar de sleutel van ons verlangen helemaal in past.

Voor de historische correctheid moet ik hier nog een boek van Eldredge noemen, en wel Waking the dead. 'Wat een occulte boeken heb je in je kast staan,' zei mijn broer laatst. 'Doe je soms in het geheim aan voodoo?' Daarover kan ik jullie gerust stellen, voor zover ik weet verricht ik geen enge rituelen. En in elk geval gaat dit boek daar niet over. De doden waar het over gaat zijn wij. Volgens Eldredge zijn wij als de mensen in de matrix: blind voor de grotere wereld om ons heen. Hij zegt dat onze ogen moeten opengaan voor het grotere verhaal. Alle epische verhalen kennen drie overeenkomsten: de held ontdekt een grotere wereld, waarvan hij het bestaan hooguit vermoed had, maar die wel degelijk realiteit is. In deze grotere wereld is een strijd aan de gang. Het is oorlog. En de held heeft een belangrijke rol te vervullen in die strijd. Zo moeten wij ook ons leven gaan zien. Ons leven heeft een bovennatuurlijke dimensie, het is groter dan alleen werken, eten en slapen. Maar tegelijk is er een strijd aan de gang. God en zijn engelen bestaan echt, maar de satan en zijn handlangers ook en zijn voeren oorlog tegen de heiligen. En wij hebben een belangrijke rol in die oorlog. Dit boek opende mijn ogen voor de geestelijke strijd (die ik ook prompt ging ervaren) en voor de werkelijke aanwezigheid van God in mijn leven. Ook een die ik regelmatig herlees.

Dan een boek van Leanne Payne: Gods tegenwoordigheid geneest. Mijn ouders waren al langer heel enthousiast over Payne en haar conferenties en boeken, dus besloot ik uiteindelijk ook maar eens te lezen waar het over ging. Om eerlijk te zijn: dat was niet zo makkelijk. Payne's schrijfstijl staat mijlenver af van die van Eldredge. Het is duidelijk dat ze beschikt over uitgebreide theologische, filosofische en psychologische kennis, maar tegelijkertijd gaat ze daar nogal associatief doorheen. Ik moest erg aandachtig lezen, met een potlood in de hand, om haar bedoeling te begrijpen. Maar soms is het goed als je ergens wat meer moeite voor moet doen. In elk geval pikte ik uit haar werk wel belangrijke concepten op. Dat ons denken en voelen wordt bepaald door de beelden en symbolen in ons hart. Dat verkeerde symboolsystemen, beelden van God, jezelf, de wereld enzovoorts, leiden tot problemen. Dat we dus een 'hersymbolisering' nodig hebben. Dat God daarvoor onder andere verhalen gebruikt, kunst, maar ook andere mensen en de sacramenten. En vooral: een ontmoeting met zichzelf. De aanwezigheid van God ervaren is werkelijk genezend. Deze moet ik ook weer eens gaan herlezen.

Op een heel ander terrein ligt het boek onder redactie van o.a. Cees Dekker: En God beschikte een worm. In dit boek schrijven negentien christenwetenschappers over de verhouding tussen schepping en evolutie en tussen godsgeloof en atheisme. Vroeger las ik veel boeken over het creationisme: een leer die de traditionele schepping in zes dagen probeerde op basis van wetenschappelijke bevindingen te bewijzen. Al sinds een jaar of acht, negen geloof ik niet meer dat zoiets mogelijk is. Ik heb geaccepteerd dat het God het heelal en het leven heeft geformeerd in een proces, met gebruik van de natuurwetten (die zoals C.S. Lewis schreef de beschrijvingen zijn van wat God doet in de wereld), en dat dit niet de waarde van schepping of van de mens teniet doet. Ik heb geleerd Genesis 1 niet als een wetenschappelijke tekst te lezen, maar meer als gedicht. De waarheden die er in staan zijn waar, maar het zijn geen letterlijke waarheden. Dus ik geloof dat God alles geschapen heeft, dat ik een schepsel ben en niet God zelf, dat God de mens en mij gewild heeft als zijn beelddragers en dat ik daardoor waardevol ben. In dit boek vond ik aansluiting bij andere christenwetenschappers, die hier ook over hadden nagedacht, en tot de conclusie kwamen dat goede wetenschappelijke theoriën en goede bijbeluitleg elkaar niet hoeven tegenspreken. Een langere ontstaansgeschiedenis van het heelal is prima in overeenstemming te brengen met het christelijk geloof. De ware scheidslijn is die tussen het theïsme, dat de natuur ziet als iets dat God heeft gemaakt, en het atheïsme, dat alles terugvoert op toeval. Daartussen is geen verzoening mogelijk.

Tenslotte wil ik wijzen op een boek van Dallas Willard: The divine conspiracy. Ik kende dit boek vooral omdat John Eldredge het aanhaalt, dus toen ik het een paar maanden geleden tegenkwam, heb ik het direct gekocht. En het is als een soort frisse bries. Willard is filosoof en voorganger en hij combineert een heel heldere, goed onderbouwde schrijfstijl, met een realistische kijk en invoelingsvermogen. Hij benoemt een aantal problemen die ik heb met de manier waarop sommige christenen het evangelie presenteren. Hij noemt dit 'evangeliën van zondemanagement'. En hij stelt daar tegenover het 'evangelie van het koninkrijk'. Jezus is gekomen om ons deel te laten uitmaken van zijn koninkrijk, en om ons te maken tot mensen die daarin thuishoren. De bekende bergrede beschrijft het leven in dat koninkrijk. Maar we moeten het niet opvatten als een nieuwe wet, maar als een beschrijving van de mens die in dat koninkrijk leeft. Als we in Jezus geloven, veranderen we in mensen die op Hem lijken. Mensen dus die van nature bereid zijn van wraak af te zien, de extra mijl te gaan en hun vijanden als medemensen te behandelen. Dit was voor mij echt een nieuwe visie. Het is nog te vroeg om daarvan de gevolgen te kunnen beschrijven. Maar ik kan dit boek wel aanraden. Ikzelf wil het komend jaar in elk geval nog een keer lezen (het komt ook uit in het Nederlands. Misschien kan ik er een recensie over schrijven).

[Yes, we are back! Welcome to the fourth (and last) instalment of 'life changing books'. Your host for today: Johan Klein Haneveld. Give him a warm welcome! Thank you, thank you, do sit down...

Ahem...

without further ado we continue with another book by John Eldredge. I can't help it, but his books have really changed my way of experiencing faith. Not really because what he teaches is radically different, but more because of the way he represents these truths: accessible, with countless examples from his life and from books and movies. Coupled with that he has a way of putting things wich makes me say to myself: 'Hey, I didn't really think about this before...'. The third book of his that I read (after I became a fan), was The journey of desire. One way or the other my christian upbringing had cultivated in me the thought that in my faith desires were circumspect. They would pull me away from God and it was best to not want and feel too much. John Eldredge explains how God created us, including our desires. And how behind a lot of 'superficial' desires hide more deeper ones. And that God is ultimately the one who will fulfill them. In the mean time we have to learn to cultivate our desires, but on the other hand live with the fact they will not all be fulfilled in this life. That is a journey indeed, but the goal of it is great! Heaven is the place we were created for, the lock in which the key of our desire fits.

To be chronologically correct I have to mention another John Eldredge book: Waking the dead. 'You have some very occult books', my brothere remarked a few days ago. 'Do you practice voodoo in secret.' Well, rest assured, as far as I know I'm not involved in scary rituals. And in any case that's not what this book is about. The dead it talks about are we. According to Eldredge we are like the people in the matrix: we are blind to the larger world around us. He says our eyes have to be opened to the larger story. Alle epic stories share three characteristics: the hero enters a larger world, he had previously only heard about, but which is real none the less. In this larger world there is a battle raging. It's war. And the hero has an important role to fill in that battle. This is the way we have to experience our lives. Our lives are part of a larger dimension. They're more than just working, eating and sleeping. But in the same time there's a battle going on. God and his angels are real, but also satan and his minions, who wage war on the saints. And we have an important part to play in this war. This book opened my eyes to spiritual warfare (and I started to experience it in earnest) and Dit boek opende mijn ogen voor de geestelijke strijd (die ik ook prompt ging ervaren) and to the real presence of God in my life. This is also one I reread regularly.

Then a book by Leanne Payne: The healing presence. My parents were very enthousiastic about Payne and her conferences and books, so finally I decided to read what they were all about. To be honest: that was not very easy. Payne's style is mile away from that of Eldredge. It's clear she has a wide knowledge of philosophy, theology and psychology, but she explores that knowledge associatively. So I had to read very carefully, pencil ready, to gather her intentions. But sometimes it's good to have to work for something. I did start to appreciate a lot of important concepts from her books. The way our thoughts and feelings are for a large part influenced by the imagery and symbols in our hearts. That incorrect symbols, images of God, yourself, the world et cetera, lead to all kinds of problems. That we need to be re-symbolized. That God uses for example stories, art, but also other people and the sacraments. But most of all: a relationship with himself. To experience the presence of God is truly healing. This is one I hope to reread soon.

On a wholly different subject is a Dutch book put together by Cees Dekker and others: En God beschikte een worm. In this book nineteen Dutch christian scientists (scientists who are christian) write about the relationship between creation and evolution and between faith in God and atheism. I used to read a lot of books about creationism: which tries to prove the traditional view of creation in six days from scientifical data. Since some eight or nine years I do not think this is possible anymore. I have accepted that God has created our world and life in a process, using the laws of nature (which describe the way God acts in nature, as Lewis wrote), and that this does not diminish in any way the intrinsic worth of creation or mankind. I have learned to read Genesis 1 not as a scientific treatment on creation, but more as a poem. The truths in it are really truths, but they are not litteral, scientific truths. So I believe that God created all, that I am his creature and not God, that God wanted mankind and me to be the way we and i am, as his imagebearers, and that I have worth as a person because of that. In this book I found connection with other christians and scientists who also had put a lot of thought in this subject and concluded that good scientific theories and good exegesis do not contradict each other. A longer history of the universe does not contradict christian faith. The important divide is between theism, which views Nature as something God created, and atheism, which puts co-incidence as the power behind all. There's no middel ground between these two views.

Finally I want to point to a book by Dallas Willard: The divine conspiracy. I knew this book because John Eldredge quoted from it, so when I found it a few months ago, of course I bought it. And it's like a fresh breath of air. Willard is a philosophist and a pastor and he combines a clear, well researched way of writing, with a realistic view and pastoral feeling. He names some problems I have with the way some christians present the gospel. He calls it a 'gospel of sin management'. In the place of that he puts the 'gospel of the kingdom'. Jesus has come to let us participate in his kingdom and make us into the kind of people that belong in it. The well known sermon on the mount describes the way of life in that kingdom. But we should not see this as a new law, but as a description of the men and women who live in the kingdom. If we have a relationship with Jesus, we will change into people that are like Him. People who are naturally inclined to put aside hatred, walk the extra mile and treat their enemies like fellow human beings. This was an eye-opener to me. It's too early yet to describe the consequences of it, but I know I can recommend this book. I want to reread it next year myself, as it will appear in a dutch translation and I think I will write a review.]

vliegen, quarks en reukvermogen (flying, quarks and smell)

Is 'ie niet lief? Over de zoogdieren die leefden in de tijd van de dinosauriërs ontstaat al gauw het beeld van onopvallende ratachtige diertjes, die een verborgen bestaan leidden. Maar dat beeld is achterhaald. Ook in die tijd vormden de zoogdieren al een wijd verbreide, diverse groep. Zo waren er die konden zweven, nog voordat er vogels waren. Het gaat om een nieuw fossiel, dat is gevonden in China, van Volaticotherium antiquus. Het skelet was zo goed bewaard, dat de huidflappen tussen de voor en achterpoten goed zichtbaar waren. Toch is dit beestje niet verwant aan onze vleermuizen of vliegende eekhoorns. Het leefde 125 miljoen jaar geleden en behoorde tot een nieuwe klasse, de eerste nieuwe zoogdierklasse die is benoemd sinds 1871.

Het menselijk reukvermogen is voor mij altijd een gevoelig onderwerp. Mijn onderscheidend vermogen is namelijk niet zo groot. Ik hield me er altijd aan vast dat mensen in het algemeen niet zo goed ruiken, in elk geval in vergelijking tot honden. Nu blijkt dat een misvatting. Mensen kunnen een geurspoor van chocolade-essentie prima volgen (geblindoekt en met afgedichte oren). En als ze even oefenen zijn ze daarin bijna net zo efficiënt als honden. Mensen ruiken dan wel minder verschillende geuren dan honden, en missen de zwakkere geuren, maar wij compenseren dat door ons denkvermogen. Zo kunnen de meeste mensen op de geur het koffiezetapparaat vinden. Misschien moet ik wat meer gaan oefenen.

We gebruiken vaak uitdrukkingen als 'een luchtje scheppen', 'een frisse neus halen', 'de lucht is lekker fris'. Na deze ontdekking hebben we andere gezegdes nodig, want het blijkt dat de atmosfeer bijna net zoveel verschillende soorten bacteriën bevat als de grond: meer dan 1800 soorten. De bodem werd beschouwd als een van de meest rijke omgevingen voor bacteriën, maar de lucht doet er niet voor onder. Dit was tot op heden onbekend, omdat de bacteriesoorten werden geidentificeerd door ze te kweken. De nieuwe test maakte gebruik van een DNA-chip.

Mensen die zich 'als een beest' gedragen, hebben niet langer het excuus dat ze nauwelijks verschillen van een chimpansee. Het DNA van mens en chimp komt niet voor 99 procent overeen, zoals men eerder dacht, maar slechts voor 94 procent. Mensen en chimpansees hebben beide ongeveer 22.000 genen, maar daarvan zijn er 1418 die één van beide niet heeft.

Ik vond ook een berichtje speciaal op het vakgebied van mijn meer natuurkundig geschoolde familieleden en vrienden. Onderzoekers hebben het eerste bewijs geleverd van het ontstaan van zogenaamde enkelvoudige 'top quarks' (de deeltjes waaruit protonen en neutronen zijn opgebouwd) die zijn gevormd in een zeldzaam subatomair proces dat betrekking heeft op de zwakke kernkracht. Dit resultaat is een belangrijke test voor de voorspellingen uit de deeltjestheorie, bijvoorbeeld over hoeveel verschillende soorten quarks er bestaan. Op de langere termijn willen deze onderzoekers met dezelfde techniek op zoek naar het zogenoemde Higgs boson. Dit schijnt belangrijk te zijn.

Ter afsluiting: het lezen van Shakespeare heeft een onverwacht effect op de hersenen. Omdat William woorden niet op de verwachte manier gebruikte, raken de hersenen geactiveerd. Volgens de onderzoekers blijven daarom de werken van Shakespeare ook nu zo fascinerend. Hmmm, misschien kan ik hier nog wat van leren.

[Isn't it cute? About the mammals from the age of the dinosaurs people often think they were small rat like animals, bound to a hidden existence. But that view is no longer valid. Also in the time of the dinosaurs mammals were a widely dispersed, diverse group of creatures. There were even some capable of gliding in the air, before there were birds. The new fossil was found in China and has been named Volaticotherium antiquus. The skeleton was preserved so well the skinfolds between it's front- and hind legs was clearly visible. Nevertheless, this creature was not related to our bats or flying squireels. It lived 125 million years ago and belongd to a new class. The first class of mammals identified since 1871.

The human sense of smell, a sensitive subject to me. My ability to discern smell is not that large. So I always comforted myself by the thought humans can't smell that well anyway, for example compared to dogs. Now that turns out to be a misconception. Humans can follow a trace of chocolate essense very well, blindfolded and with closed ears. And with a bit of practice they are just as good in following the trail as dogs are. Humans may discern lesser kinds of smell compared to dogs, and not pick up the weaker ones, but we compensate by our larger brains. Most people will be able in this way to find their coffee by smell. Maybe I just need to practice.

We often talk about the fresh air, but after this discovery we need new words to describe our breathing experience, for our atmosphere contains almost as many different species of bacteria as the ground: more than 1800 species. The ground was thought to be the place with the largest diversity of bacteria, but the air is not far behind. This was not known until this research, for people always tried to grow bacteria. This new test used a DNA chip.

People who behave like a monkey, do no longer have the excuse of being largely the same as a chimpansee anyway. The DNA of man and chimpansee is not 99% identical, as was long claimed by scientist, but only 94%. Humans and chimpansee both have approximately 22.000 different genes, but there are 1418 one or the other doesn't have.

I also found a news message on the field of my friends and family interested in physics. Scientists have found the first evidence of the so called single top quarks (the particles that make up protons and neutrons), that are produced in a rare subatomic process involving the weak nuclear force. This is an important test of the predictions made by particle theory, such as the number of quarks that exist in nature. In the longer term, these techniques will allow scientists to search for the Higgs boson, which they say is very important.

To close with: reading Shakespeare has an unexpected effect on the brain. Because William did not use words in the expected manner, the brain gets excited. According to the scientist that's why Shakespeares plays are still so popular. Hmmm, maybe I can learn something about that.]

Levensveranderende boeken, deel III (life changing books, part III).

Terwijl buiten aan de horizon de kantoorgebouwen van Rotterdam boven de mist uitsteken als de torens van een mysterieus kasteel, ga ik verder met de eerste officiële serie op mijn blog. En hoe dichter we bij het heden komen, hoe groter de dichtheid van boeken die mijn denken hebben veranderd. Ik hoop natuurlijk dat het is omdat mijn denken er nu meer voor openstaat om veranderd te worden, maar het kan ook zijn dat mijn geheugen tekort schiet.

Ongeveer drie jaar geleden leende ik van een vriend het boek Classic Christianity van Bob George. Ik worstelde namelijk in die periode nog steeds met de vraag hoe ik als christen kon leven. Ik was overtuigd van het belang van de genade, ik wist uit mijn 'bijbelstudieperiode' dat puur plichtsgevoel niet voldoende was, en ik was allergisch voor wetten en regels. Maar hoe kon ik dan wel leven? Dit boek sprak me heel erg aan omdat de schrijver uit een zelfde achtergrond kwam. Hij had jaren geleefd op plichtsgetrouwheid en eigen inspanning, tot hij er achter kwam dat hij van God vervreemd was. Bob George gebruikt bijbelteksten, levendige voorbeelden en gesprekken met cliënten om te laten zien wat volgens hem het authentieke christelijke leven dan wel is. Hij legt uit dat door het werk van Jezus er een grote uitwisseling heeft plaatsgevonden. Jezus heeft mijn zonden gedragen, en ik heb de heiligheid van Jezus gekregen. En ik mag mezelf nu zien als een nieuwe mens, een geliefd kind van de vader. Dat is een heel ander zelfbeeld dan ik lange tijd had. Vervolgens zegt de bijbel: "U bent licht in de Heer. Wandelt als kinderen van het licht." Bob George verwoordt dit zo: "Je bent geen rups meer, maar een vlinder. Blijf daarom niet meer op je blad zitten, maar vlieg!" Een leven zonder God past gewoon niet meer bij me. Ik mag ervoor kiezen te leven naar de persoon die ik werkelijk ben. Ik heb ervaren dat dit heel bevrijdend werkt.

In mei 2004 bezocht ik een conferentie die mij altijd bij zal blijven. Een van de redenen is dat ik daar mijn eerste boek van John Eldredge kocht. Ja, die naam wordt vaker genoemd op deze blog, en voor een reden. Het boek dat ik op deze conferentie aanschafte was Wild at Heart. Een vriend van me had me dit boek aanbevolen door te zeggen dat de schrijver veel films aanhaalde. Dat intrigeerde me natuurlijk wel. Wild at Heart gaat over mannen. Volgens Eldredge kennen mannen drie diepe verlangens: naar een strijd om in te vechten, een avontuur om in te leven en naar een schoonheid om voor zich te winnen. In dit opzicht toont de man het beeld van God. Helaas is het beeld van God in de man beschadigd door negatieve woorden en oordelen die hij hoort uit de maatschappij, maar vooral door zijn vader. Het goede nieuws is dat God ons wil herstellen, hij wil die wonden in ons hart genezen, zodat we vrij in het leven kunnen staan. Dit was de eerste keer dat ik hoorde wat het betekent om man te zijn en dat het iets goeds was. En dat de verlangens in mijn hart niet kinderachtig waren, maar het beeld van God weerspiegelden. Wauw! Ik heb dit boek ondertussen wel vier keer gelezen...

Op dezelfde conferentie kocht ik het boek De waarde van Zelfrespect van Bruce Narramore. Ik worstelde dat jaar behoorlijk met een negatief zelfbeeld en ik had nog steeds ergens de gedachte dat de bijbel me niet toestond positief over mezelf te denken. In dit boek legt Narramore uit dat we juist veel respect voor onszelf mogen hebben, net als voor andere mensen, omdat wij en zij naar het beeld van God zijn geschapen. Hoe diep we ook zinken, dat verandert niet. Hij ontkracht de dwaalleer van de 'zelfverzaking', die zegt dat we slecht over onszelf moeten denken en onszelf moeten afleggen voordat God door ons kan werken. Nee, God heeft ons ieder afzonderlijk naar zijn beeld gemaakt, en Hij houdt juist van ons. Afgelopen maand heb ik dit boek opnieuw gelezen en het sprak me weer heel erg aan. Nu herkende ik vooral zijn beschrijving van de mechanieken waardoor een negatief zelfbeeld ontstaat: hoe je een 'ideaal zelf' ontwikkelt aan de hand van verwachtingen van je ouders en de maatschappij, een ideaal waaraan je nooit kunt voldoen, en hoe je vervolgens jezelf straft als je van dat ideaal afwijkt. Voor mij was het heel verhelderend en het gaf mij de wil en overtuiging om dat valse ideaal en straffende zelf af te werpen.

Omdat ik altijd een grote liefhebber ben geweest van SF- en fantasyverhalen, heb ik vaak nagedacht hoe ik mijn liefde voor de verbeelding in relatie kon brengen met mijn christelijk geloof. Nu was J.R.R. Tolkien natuurlijk mijn grote voorbeeld (The Lord of the Rings heb ik nu vier keer gelezen, en een vijfde keer staat op stapel). En ik was dus ook blij toen ik een boek met sprookjes van hem zijn essay tegenkwam: Over Sprookjesverhalen. Ik heb dit geschrift uitgebreid bestudeerd en behandeld op een studiekring over Tolkien, omdat hij prachtig uiteenzet waarvoor we sprookjes, mythen en legendes nodig hebben. Ten eerste om een heldere blik op de werkelijkheid te behouden, zodat vertrouwde, afgestompte begrippen en waarden en normen weer voor ons gaan leven. Ten tweede om te laten zien dat onze wereld niet alles is, om ons te herinneren aan dingen die mooi en belangrijk zijn. Dat is een heel gezonde vorm van escapisme, die ons laat terugkomen met de drang onze situatie te veranderen. Ten derde om ons verlangen op te wekken. Ten vierde om te herinneren aan de troost van het 'happy end', de plotselinge wending ten goede. En dat is een overeenkomst met het evangelie, die op het dieptepunt eindigde met de opstanding. Over Sprookjesverhalen hielp mij de waarde van fantasie te begrijpen. Het boek Orthodoxy van G.K. Chesterton hielp daar ook goed bij trouwens.

Toen ik Wild at Heart uit had, wilde ik natuurlijk meer lezen van John Eldredge. Het volgende boek dat ik van hem tegenkwam was The Sacred Romance, dat hij eerder al had geschreven samen met Brent Curtis. Dit boek heeft mijn blik op wie God is, en welk belang mijn leven heeft, ingrijpend veranderd. Volgens Curtis en Eldredge is God niet passief, buiten zijn wereld, maar is hij intens op de wereld betrokken. Hij is niet alleen de auteur van het verhaal, maar tegelijkertijd de hoofdpersoon, niet alleen van de wereldgeschiedenis, ook van ons leven. Hij is de held die naar zijn geliefde op zoek is en die alles gebruikt om haar voor zich te winnen. We leven in een liefdesverhaal tegen de achtergrond van een kosmische strijd. Als we zo ons leven zien winnen onze keuzes aan betekenis. We kunnen 'mindere minnaars' achter ons laten, en weerstand bieden aan de pijlen die de tegenstander op ons afschiet. En voor ons ligt de blijde hereniging, het 'happy end' van de geschiedenis. Dit boek was een verademing, en maakte het christelijk leven voor mij relevant en aantrekkelijk.

Nog één aflevering te gaan...

[While at the horizon the office buildings of Rotterdam are visible above the mist as the towers of a mysterious castle, I'll continue with this first official series at my blog. And the closer we near the present, the denser the books that changed my mind. Of course I hope the reason for that is my increased openness to be changed, but another possibility is my failing memory.

About three years ago a friend leant me the book Classic Christianity by Bob George. In that time I was still wrestling with the question how to live a christian live. I was convinced of the importance of grace, I knew from my 'bible study period' that just a sense of duty was not enough, and I had become allergic to laws and rules. But how could I live then? This book spoke to me because the author had the same background as I. For years he had lived based on his sense of duty and his own efforts, until he realised he had become estranged from God. Bob George uses the bible, lively examples and talks with his cliënts, to show what he thinks is the authentic christian life. He explains that the work of Jesus has made possible a great exchange. Jesus carried my sins and I obtained the holiness of Jesus. So now I can look at myself as a new man, a beloved child of the father. That's a wholly different self image. Then the bible says: "You are light in the lord. Walk as children of light." Bob George phrases it this way: "You are no longer a caterpillar, but a butterfly. So don't stay perched on your leaf, but soar!" A life without God doesn't fit me anymore. I may choose to leve like the person I really am. I have seen this really sets you free.

In may 2004 I went to a conference that will always stay with me. One of the reasons is: there I bought my first John Eldredge book. Yes, that name is mentioned often on my blog, and for a reason. The book I bought then was Wild at Heart. A friend of mine had recommended this book by saying the author quoted a lot of movies. Well, of course that was intriguing. Wild at Heart is about men. According to Eldredge men know three deep desires: for a battle to fight, an adventure to live and a beauty to rescue. In this way man bears the image of God. Sadly the image of God in many men is marred by negative words and impressions he hears form society, but mostly by his father. The good news is: God wants to restore us, he wants to heal the wounds in our hearts, so that we can live freely. This was the first time I heard what it meant to be a man, and that it was something good. That the desires of my heart were not childish, but reflected the image of God in me. Whoa! I think I've read this book four times now...

At the same conference I bought the book You're Someone Special by Bruce Narramore. That year I wrestled with a fairly negative self image and I still thought the bible wanted me to think negatively about myself. In this book Narromore explains that we should really respect ourselves, like we respect other people, because we and they are created as images of God. No matter how deep we may sink, that remains true of us. He disarms the false teaching of 'self-condemnation', that teaches us to think badly of ourselves and put our selves away to let God work through us. No, God has made each of us indiviually acoording to his image, and he loves us very much. Last month I reread this book and it spoke to me again. Now I recognized his description of how we develop a negative self image: how we deveolop an 'ideal self' by the expectations of our parents and society, an ideal we can never fulfill, and how subsequently we punih ourselves for not being true for this unobtainable ideal. That was really enlightening to me, and gave me the will and the desire to put away this false ideal and punishing self.

Because I've always been a fan of SF- and fantasy stories, I've often thought of how to combine my love for the imaginative with my christian faith. Of course J.R.R. Tolkien was my great example (having read The Lord of the Rings four times, with a fifth time coming soon). So I was happy when I found a book with his shorter tales that contained his essay: About Fairy stories. I've studied this essay and used it in a group about Tolkien, because he very beautifully explains why we need fairy tales, myths and legends. Firstly to keep a clear view of reality, so that dulled truths once again start to live. Secondly to show us this world is not all that is, to remind us of what is beautifull and important. This is a healthy way of escape, that lets us retorn with the desire to change our situation. Thirdly to incite our desire. Finally to remind us of the comfort of the happy ending, the sudden turn to good. That is a reminder of the gospel, that at its deepest part ended with the resurrecton. About fairy stories helped me understand the meaning of imagination. Another helpfull resource was Orthodoxy by G.K. Chesterton.

After I finished Wild at Heart I wanted to read more by John Eldredge. The next book of his I found was The Sacred Romance, a book he had written before together with Brent Curtis. This book really changed my view of God and of the meaning of my life. According to Curtis and Eldredge God is not passive, outside of his world, but he is intimately concerned with his creation. He is not only the author of the story, but also the hero, not only of world history, but also of our lives. He is the hero seeking his beloved and using everything to woe her. We live in a love story against the background of a kosmic war. If we see our lives in this way our choices become important. We find we can leave lesser lovers behind us and fight against the arrows the adversary points at us. And waiting for us is the happy reunion, the happy end of history. This book was a breath of fresh air, and made life as a christian a good thing.

One more episode to go...]