Tekenfilms en dinosaurussen (animation and dinosaurs)

Na mijn potentieel controversiele gedachten in mijn vorige bericht, hier weer zoals vanouds wat nieuws van het science fiction- en fantasyfront.

De eerste is dat er een tiendelige tekenfilmserie wordt gemaakt over dr Who. Dr. Who is zoals jullie weten een van mijn favoriete TV-series, met een perfecte combinatie van bizarre verhalen, buitenaardse wezens, Engelse humor en excentrieke hoofdpersonen. En deze tekenfilmserie belooft heel interessant te worden: hij speelt zich namelijk af op verschillende planeten buiten ons zonnestelsel (vast zo bizar dat het veel te duur zou worden ze te filmen), en de schrijver en de acteurs van de 'normale' Dr. Who werken eraan mee. Hoe meer extrasolaire planeten, hoe beter!

En dan iets heel anders: dinosaurussen. Maar niet zo heel erg anders, want het is Engels (net als Dr. Who) en het wordt een televisieserie. Met dinosaurussen. Tja, wat zal ik zeggen? Ik beweer natuurlijk altijd dat alles wat ook maar een hint van een dinosaurus bevat boven kritiek verheven is, maar de waarheid is dat televisieprogramma's met dinosaurussen ook wel eens in kwaliteit te wensen over kunnen laten. Zo was de miniserie Dinotopia niet de beste tv-serie die ooit was gemaakt. Het verhaal zat vrij slecht in elkaar, de aankleding was niet zo overtuigend en de prestaties van de acteurs waren niet echt geweldig. Maar de dinosaurussen waren natuurlijk gaaf. Deze serie is eigenlijk het omgekeerde van Prehistoric Park, waar mensen terug in de tijd gaan naar de dinosaurussen. In de serie Primeval komen de dinosaurussen door gaten in de tijd in onze wereld terecht. Een beetje zoals die Tyrannosaurus in de film The Lost World! Het zijn wel verhalen zoals ik die altijd verzon toen ik op de basisschool zat (in feite kwam in mijn eerste verhaal dat ik ooit in mijn vrije tijd schreef een mosasaurus terecht in een zwembad in Alphen. Het heette dan ook De Mosasaurus) en de dinsaurussen worden gemaakt door degenene die Walking with Dinosaurs maakten. Dus ik ben benieuwd. In elk geval: er zitten dinosaurussen in, dus het is boven kritiek verheven...

Dan nog even voor wie geen tijd heeft om veel SF-boeken te lezen. Deze site heeft ze allemaal voor je in een paar regels samengevat. Lachen! Alleen kan dan het lezen van de site weer veel tijd gaan kosten...

[After my potentially controversial thoughts in my last post, here some honest news from the SF- and fantasyfront.

The first news is a ten part cartoon version of Dr. Who is in the works. As you know Dr. Who is one of my favorite television series, with a perfect combination of bizarre stories, aliens, British humor and eccentric protagonists. And this cartoon series promises to be interesting: it takes place on alien planets (probably too bizarre to feature in the real life production), and the writer and actors of the regular series are co-operationg. The more extrasolar planets, the better!

And then for something completely different: dinosaurs. That is, not too different, because first it's British (just like Dr. Who) and it's about a television series. With dinosaurs in it. Well, what can I say? You've probably noticed I think everything with dinosaurs in it is above all criticism, but the truth is televions shows about dinosaurs can be a bit below average in quality. Like the mini series Dinotopia, not really the best series ever created. The story wasn't much to write home about, the production values not too good and the actors neither. But the dinosaurs were cool. This series is in a way the reverse of Prehistoric Park, where people travel back in time to the age of dinosaurs. In the series Primeval the dinosaurs enter our age through holes in space time. So it will be a bit like the T. rex in The Lost World! These are the kind of stories I tended to make up as a child on prep school (in fact the first story I wrote in my spare time was about a mosasaur which ended up in a swimming pool) and the dinosaurs are created by the makers of Walking with Dinosaurs. So, I'm excited. In any case, there's dinosaurs in it. So it's really above all criticism...

Then the following for those without much time to read every SF book available. This site offers compressed versions of all of them! Funny! Only now to read this site may take up all your time...]

Verrassende vrijheidsstrijder (inspiring freedom fighter)

Vandaag is dan eindelijk de herkansing, na de roemloze crash van vorige week vrijdag. Hopelijk blijft blogger zich gedragen terwijl ik probeer opnieuw mijn verheffende, vooruitstrevende, vrijheidslievende (wat een boel V's) gedachten op papier te zetten.
Ja, het gaat om de film V for Vendetta, die ik een tijdje geleden (nu dus al wel twee weken) weer eens gezien had. En de eerste keer helemaal (omdat ze in de bioscoop geen pauze hadden. Gelukkig had ik niet iets heel belangrijks gemist). Ik kan natuurlijk niet precies hetzelfde opschrijven als ik vorige week gedaan zou hebben, maar ik hoop dat ik erbij in de buurt kom.
Eerst de film dan maar even, want dit is natuurlijk officieel een filmbespreking. De film speelt zich af in de nabije toekomst, als de oorlog in het Midden-Oosten uit de hand is gelopen en de wereld in chaos is vervallen. Maar, zoals in veel van deze verhalen (Children of Men), vecht Engeland moedig voort, als enige plek van orde, rust en regelmaat. Engeland is in de macht gekomen van de Norsefire-partij, die de touwtjes stevig in handen heeft. Er geldt een avondklok en iedereen die ook maar enigzins als bedreiging beschouwd wordt (kleurlingen, homo's en activisten), wordt naar gevangenissen afgevoerd. De partij controleert de media, censureert kunst en cultuur en beschikt ook nog eens over een eigen geheime politie. Verzet wordt niet getolereerd.
Het verhaal begint op Guy Fawkes-dag, 5 november, waarop herdacht wordt dat meneer Fawkes het parlementsgebouw wilde opblazen. Wat Fawkes niet lukte, lukt wel een mysterieuze, donker geklede man met een masker, de rebel met codenaam V. En hij kondigt aan dat hij over precies een jaar terug zal komen, en dat het Britse volk dan een kans krijgt zich bij hem te voegen en zich te bevrijden van haar onderdrukkers. Worden de Engelsen losgerukt uit hun lethargie, zullen ze zich bij het verzet aansluiten? Terwijl de klok verder tikt, ontfermt V zich over het meisje Evey, die buiten haar wil om bij zijn verzet betrokken is geraakt. Evey begint voor het eerst te hopen dat er vrijheid mogelijk is, maar ze wordt tegelijkertijd geconfronteerd met haar diepe angst. V neemt nogal drastische (en niet geheel moreel verantwoorde) actie om haar van die angst te bevrijden.
De Wachowski-broers (de makers van The Matrix) hadden een hand in deze film, en dat is duidelijk te zien in de beelden uit soms vreemde hoeken, een goed opgezet verhaal en meeslepende special effects. Toch is dit geen actiefilm in de stijl van The Matrix. De actie die er is, aan het begin en aan het einde, is spectaculair, maar is niet waar de film om draait. Het gaat om de reis van Evey naar vrijheid, de motivatie van V en de vraag of mensen bang moeten zijn voor hun regering, of andersom. Een vrij filosofische film dus. En vol verwijzingen naar literatuur. Ikzelf herkende alleen een paar citaten van Shakespeare, maar het is duidelijk dat er over de dialogen is nagedacht.
De karakters in de film worden sympathiek neergezet, van een cynische politieagent, die meer ontdekt over Norsefire dan hem lief is, tot Gordon, een televisiemaker met een geheim. En natuurlijk V. Maar wat wil je ook anders: een vrijheidsvechter die spreekt in lange volzinnen vol moeilijke woorden, die leeft in een onderaards gewelf vol stapels boeken, kunstwerken en films en die duelleert met een harnas. En hij draagt een cape. Tja, mensen die mij kennen zullen kunnen indenken dat zo iemand tot mijn verbeelding spreekt. Ook zijn visie dat het echte gevecht plaatsvindt op het niveau van de beelden en symbolen spreekt me aan.
Minder geslaagd vind ik de manier waarop de kerk in deze film wordt neergezet. Norsefire wordt gepresenteerd als een soort extreem christelijke partij, die samenwerkt met een corrupte kerk. Tegelijk worden de 'alternatieve levensstijlen' nogal verheerlijkt. Ik ben niet zo kortzchtig dat ik blind ben voor het falen van de kerk. In tegendeel, ik denk dat christenen zeker in staat zijn genadeloos met andere mensen om te gaan, wat in het verleden heeft geleid tot de inquisitie, brandstapels en oorlog. Maar de manier waarop het geloof in de film wordt getoond is wat eenzijdig en dat is jammer. Zo denk ik bijvoorbeeld ook niet dat de ultieme vrijheid bestaat uit het kunnen kiezen voor een homoseksuele levensstijl, zoals deze film suggereert. Let wel, ik beweer niet dat mensen die hiervoor kiezen ook maar een beetje minder waard zijn dan ik. Maar ik denk dat er voor mensen met een homoseksuele geaardheid ook wel eens sprake kan zijn van onvrijheid (kom ik later nog op terug).
V for Vendetta hoort duidelijk tot het genre van de anti-utopieën, of dystopieën, die een waarschuwend beeld geven van de toekomst. Het staat op één rij met boeken als 1984, Brave New World en Fahrenheit 451. In al deze drie boeken wordt de staat een macht die mensen hun vrijheid ontneemt. In 1984 door media en camera's, in Brave New World door drugs, in Fahrenheit 451 door het verbranden van boeken (Aaaaaahhhhh!!!! Dat is pas een nachtmerrie). Ik was als tiener (en ben nog steeds) gefascineerd door deze boeken, maar tegelijkertijd vond ik ze angstaanjagend. Vooral de slotzin van 1984 bleef nog heel lang door mijn hoofd spoken en terugkomen in mijn nachtmerries: ‘En Wilson had Big Brother lief.’ Waarom was dat zo angstaanjagend? Omdat Wilson zich het hele boek door had verzet tegen de macht van Big Brother en had geprobeerd zichzelf te blijven. Maar nu had hij geen keuzevrijheid meer over. Hij kon niets anders meer dan houden van die onderdrukkende macht, die hem had gemarteld en zijn geliefde Julia van hem had afgenomen. Hij was een robot geworden, hij was niet langer een persoon. Dat maakt deze verhalen voor mij zo angstaanjagend: het idee dat iemand, een macht of regering, je grenzen kan overschrijden, je kan manipuleren en je keuzevrijheid kan wegnemen. Het is hetzelfde principe dat de Borg (het half biologische/ half mechanische ras uit Star Trek) zo afschuwelijk maakt: het idee dat je individualiteit van je kan worden afgenomen. En zo onrealistisch is het helemaal niet. Kijk naar samenlevingen als Sovjet-rusland en communistisch China, waar mensen worden gehersenspoeld en waar individualiteit wordt onderdrukt. Waar mensen zich identiek moeten kleden in saaie bruine overhemden en waar verschillen streng worden gestraft. Ik denk dat mensen dat beeld ook hebben van de kerk: dat allerlei regels en verboden hun keuzevrijheid zouden beperken en ze als gelovigen minder zichzelf zouden kunnen zijn. Dat geldt zeker voor sektes, en ik geloof ook voor sommige geloofsgemeenschappen. Een gevaar waar christenen zeker voor op de hoede moeten zijn.
Bovengenoemde angsten raken volgens mij aan de kern van wat het betekent mens te zijn. Ons vermogen te kunnen kiezen maakt ons namelijk tot personen. Iemand die nergens voor kan kiezen, die op geen enkele manier zijn omgeving kan veranderen, is geen persoon meer. Het feit dat wij een eigen wil hebben, maakt ons tot wie we zijn. Ons vermogen te kiezen, onze wil, danken wij aan het feit dat we naar Gods beeld en naar Gods gelijkenis zijn geschapen. God heeft een wil. Hij koos ervoor de schepping te maken. Dat gebeurde niet vanzelf, maar omdat Hij het wilde. In de woorden van G.K. Chesterton: ‘Alle scheppen is scheiden. Geboorte is een even plechtig afscheid als de dood…’ God koos er later voor zich te openbaren aan Abraham, Hij koos voor het volk Israël, en uiteindelijk koos Hij ervoor zelf mens te worden. En hij besloot uit eigen beweging mensen te maken ‘naar zijn beeld en naar zijn gelijkenis’. En dat betekent: met een vrije wil. Hij maakte geen zielloze robots, geen marionetten die volgens een vast programma over de Aardbodem wandelden. Geen wezens die alleen maar instinctmatig op hun omgeving konden reageren. Nee, al vanaf het begin had de mens de vrijheid om te heersen ‘over de vissen van de zee, over de vogels van de hemel en over alle dieren die op de aarde rondkruipen’. God zei tegen de mens: ‘Nu is het jouw beurt. The floor is yours…’ God wilde dat de mens hem zou liefhebben. Niet op de manier van Big Brother, door manipulatie, want dat is geen echte liefde. Liefde is geen gevoel, maar een daad van de wil, zoals gospelzanger Don Francisco ooit eens zong. Dus schiep God mensen als zelfstandige wezens, los van Hem. G.K. Chesterton schrijft in Orthodoxie dat onze liefde niet op onszelf gericht is: ‘Ik wil mijn naaste niet liefhebben omdat hij mij is, maar juist omdat hij mij niet is.’ En dat geldt ook voor God. ‘Geen andere filosofie [dan het Christendom] heeft een God die zich werkelijk verheugt in de verdeling van het universum in levende personen… Wil een mens God liefhebben, dan is het nodig dat er niet alleen een God is die kan worden liefgehad, maar ook een mens om lief te hebben.’
Onze keuzevrijheid is voor God dus heel belangrijk. Hij wil juist dat wij van elkaar verschillen, dat wij een unieke identiteit hebben. En dit hangt volgens mij weer samen met de leer van de drie-eenheid. Oké, nu wordt het wel heel moeilijk voor een stukje op een blog, want als er iets paradoxaal lijkt, is het wel hoe één God kan bestaan uit drie personen. Daar ga ik ook geen antwoord op geven. Wel is God dus een God die van eeuwigheid af verscheidenheid bevat en dat ook belangrijk vindt. De drie personen van de drie-eenheid, Vader, Zoon en Geest, zijn van elkaar gescheiden, ze zijn werkelijk verschillende personen, maar toch zijn ze één. En van eeuwigheid af wordt God gekenmerkt door liefde, de liefde tussen de personen van de drie-eenheid. De bijbel zegt dat God liefde IS. Hij is niet ‘lief’ als eigenschap, zoals hij ‘heilig’ is, maar Hij is in zijn wezen liefde. Dit klinkt misschien controversieel, maar zou dit niet het verschil tussen het christendom en de islam verklaren? De islam eist van haar volgelingen gelijkheid: ze moeten op precies dezelfde momenten bidden, in precies dezelfde bewoordingen, ze moeten voldoen aan etensvoorschriften en kledingvoorschriften en voor vrouwen geldt nog dat ze hun persoonlijkheid onder sluiers en burkha’s moeten verbergen. Zou dit er niet mee te maken kunnen hebben dat Allah geen drie-eenheid is, en dus geen god is die verscheidenheid kent en die gekenmerkt wordt door liefde tussen onderscheiden personen? Zoals Chesterton schrijft (Ik zei dat ik hem zou aanhalen): ‘De westerse religie heeft altijd scherp aangevoeld dat ‘het niet goed is dat de mens alleen zij’… Voor ons is God zelf gemeenschap… Want het is niet goed voor God dat Hij alleen is.’
Het christelijk geloof biedt dus een basis op grond waarvan ik mezelf mag zien als persoon, als mens. Ik mag mijn eigen grenzen bewaken. Ik hoef andere mensen (ouders, leidinggevenden, oudsten in de gemeente) niet over mijn grenzen te laten komen en mijn keuzes te laten bepalen. Ik mag mijn verlangens zoeken en eigen keuzes maken, omdat ik weet dat ze door God geschapen zijn. En ik hoef niet bang te zijn dat God me wil ‘bezitten’. En hier komen we op het gebied van een schijnbare paradox. Want vroeg God niet al vanaf het eerste begin de mens Hem te gehoorzamen? Stond daarvoor niet die boom in de hof van Eden, met die verleidelijke appels? Is dat niet een vorm van onvrijheid? Toch, als je de bijbel leest, is het nergens Gods bedoeling de mens te onderdrukken of zijn persoonlijkheid te ontnemen. ‘Waar de Geest van de Heer is, daar is vrijheid,’ staat er ergens. En Gods wet wordt ook genoemd: ‘De wet van de vrijheid’. Hoe kan een wet nou een wet van vrijheid zijn? Ook dat hangt samen met het feit dat we naar Gods beeld zijn geschapen. Als dat namelijk waar is, dan zijn we het meest vrij om te kiezen, dan zijn we het meest onszelf, als we leven als afbeeldingen van God. Een wezen dat als vis is geschapen (om maar een voorbeeld te nemen) is het meest vrij als het ook leeft als een vis, en niet als een amfibie. Als de vis zwemt voelt hij zich ‘als een vis in het water’, maar als hij aan de lijn hangt, of op het strand ligt, is hij niet vrij om vis te zijn. Dus dienen de voorschriften van God niet om ons onze vrijheid te ontnemen, maar juist om onze vrijheid (en de vrijheid van anderen) te behouden. Kijk maar eens naar het verhaal uit Genesis 3. Wie manipuleerde Adam en Eva, wie probeerde hen met leugens en bedrog te beheersen? Juist, niet God (want die had puur de waarheid gezegd), maar de slang. En kregen de mensen meer vrijheid door van de boom te eten? Nee, ze vonden dat ze zich moesten bedekken met boombladeren, ze verstopten zich voor God en ze raakten gescheiden van elkaar. Kijk daarentegen naar Jezus. Hij was volledig gehoorzaam aan God. Hij deed ‘alleen wat hij zijn vader zag doen’. Toch geloof ik dat hij de meest vrije persoon was die ooit op Aarde heeft rondgelopen.
Vaak is onze zogenaamde 'vrijheid' slechts schijnbare vrijheid. Laat me nog een keer Chesterton aanhalen, als hij uitlegt dat grenzen wél belangrijk zijn: ‘Een kunstenaar bemint juist zijn grenzen. Zij vormen het ding waarmee hij bezig is. Een schilder is juist blij dat het linnen plat is. En de beeldhouwer is blij dat de klei kleurloos is… De verering van de wil, is de ontkenning van de wil.’ Zo willen mensen vrij zijn om te kunnen drinken, roken, drugs gebruiken. Maar al snel zullen ze erachter komen dat ze hun vrijheid juist zijn kwijtgeraakt. Ze kunnen niet meer kiezen om niet te roken, te drinken of drugs te gebruiken. Mensen willen de vrijheid hebben om alles te kunnen kopen wat ze willen, maar vervolgens zijn ze gebonden aan hebzucht. Mensen willen vrij zijn om seks te hebben met iemand van hun eigen geslacht, maar is dat niet een vorm van onvrijheid? Hoeveel vaste homorelaties zijn er? Wordt het ontstaan van homofilie niet beïnvloed door tekortkomingen in de jeugd, bijvoorbeeld een gebrekkige identificatie met de ouder van hetzelfde geslacht? En is het niet een vorm van liefde die gericht is op ‘het eigene’ en niet op ‘het andere’, dus in zekere zin narcistisch? Nogmaals, ik zal de laatste zijn om iemand te veroordelen om dergelijke keuzes. Er zijn in mijn leven ook terreinen waarop ik weet dat ik niet leef volgens de wil van God, terreinen waarop ik niet Gods beeld weerspiegel. De bijbel noemt dat zonde: als ik keuzes maak die tegen God ingaan. Maar ik merk ook dat ik dit ervaar als een gebondenheid, als een wetmatigheid ‘dat het kwade zich aan mij opdringt, ook al wil ik het goede doen.’ Zo beschrijft Paulus het in Romeinen 7. ‘In alles wat ik doe zie ik die wet. Hij voert strijd tegen de wet van God, waarmee ik met mijn verstand instem, en maakt van mij een gevange van de wet van de zonde.’ (N.B. gevangene, dat betekent: onvrij). ‘Wie zal mij verlossen uit dit bestaan dat beheerst wordt door de dood?’. Over die vraag gaat het vaker op deze blog. En ook nu is het antwoord: Jezus. Doordat hij ons verandert door de Heilige Geest, worden we vrij om te leven zoals we bedoeld zijn, als beelddragers van God.
Er is nog meer over deze film te zeggen, bijvoorbeeld over de manier waarop Evey uiteindelijk haar vrijheid ervaart (en daarover had ik in de vorige versie van dit stukje ook geschreven), maar ik vind het mooi zo. Per slot van rekening hebben jullie ook nog wel iets anders te doen vandaag. De film eindigt met een mooie scéne, als alle inwoners van Londen zijn toegestroomd om de laatste daad van V te zien. Als hij zijn woord heeft gehouden doen die miljoenen mensen allemaal hun maskers af. Dan is te zien hoe ze allemaal verschillende personen zijn: jong, oud, klein, groot, dik, dun, man en vrouw. En in de menigte staan ook de personen die in de loop van het verhaal zijn omgekomen. Onze individualiteit, onze persoonlijkheid, is iets blijvends.
Ik besluit met een toepasselijke tekst uit het bijbelboek Galaten: ‘Om vrij te zijn heeft Christus u vrijgemaakt. Laat u dus niet weer een slavenjuk opleggen.’ Amen!

Update: ongelukkige formulering verwijderd. Dank je Reinder!

[Due to the length of this post, and because I do not know whether there are English speakers reading this blog, I have refrained from a translation this time. If you would appreciate a translation fo this post, please leave a comment and I will translate this post for you.]

bizarre haai (weird shark)

Kijk, dat vind ik nou mooi nieuws: Japanse vissers hebben een levende (nou ja, stervende) franjehaai weten te vangen en in een aquarium gezet. En er zijn opnames van gemaakt. Het zijn de eerste bewegende beelden van deze diepzeehaai. Volgens sommige wetenschappers is deze soort een zogenaamd 'levend fossiel', omdat hij veel kenmerken vertoont van primitieve haaiachtigen, zoals een extra kieuwspleet. En kijk hoe hij zwemt: meer als een paling dan als een haai. Echt heel apart. Het dier ging in het aquarium al na een paar uur dood, maar omdat het dicht bij het oppervlak was gevangen, was het waarschijnlijk al stervende.
Het laat wel weer zien hoe weinig we nog weten over het leven in de diepzee. Pas dit jaar waren er voor het eerst videobeelden van een reuzenpijlinktvis (ook aan het oppervlak) en nu dus voor het eerst van een franjehaai. Beide zijn nog nooit levend waargenomen in hun eigen omgeving. Hopelijk treedt daar nog verandering in op, want ik zou er wel wat voor over hebben iets meer van deze diersoorten te zien.

[Look, that's something I like: Japanes fishermen caught a living (well, almost dying but still living) frilled sharkand placed it in an aquarium. They made some recordings, these are the first moving images of this deep sea shark. Acoording to some scientists it is a 'living fossil', as it shows many characteristics of primitive species of shark, like an extra gill bow. And look at the way it swims. It's more an eal than a shark it seems. Very strange. The creature in the aquarium died within a couple of hours, but because it was caught close to the surface it was probably already dying.
This goes to show how little we really know about life in the abyss. Only this year the giant squid was caught on video for the first time (also at the surface) and now a frilled shark. Both have never been seen in their natural environment. I hope that will change, because i would like to know more about these species.]

Eindelijk: winter. En nu verder... (At last: Winter. And now on with it...)

Het duurde even, maar eindelijk is het zo ver. Het is winter! Nou was het officieel natuurlijk sinds 21 december al winter, maar nu voelt het ook als winter. Ik zie nog geen sneeuw, maar dat moet als het goed is vrijdag vallen. Maar ik zie wel rijp op de auto's hier buiten en op het gras, dat zo'n breekbare, grijze glans heeft gekregen. De lucht is helderder dan in de afgelopen weken en is van dat typische lichtere blauw dan in de zomer, het heeft iets ijls, alsof de 'hemelkoepel' hoger staat. Het is ook voelbaar kouder: eindelijk zie ik wolkjes als ik uitadem, en eindelijk moet ik mijn kraag omhoog zetten als ik naar buiten ga. Maar een sjaal en handschoenen zijn nog steeds niet echt nodig. Vanmorgen zat ik in de trein tussen Rotterdam en Utrecht en keek naar buiten toen de zon opkwam. Boven de wit uitgeslagen velden hing nog de nevel en alles kreeg van die mooie roze en oranje pasteltinten. Ook de lucht. En dan de donkere silhouetten van de bomen (en de boerderijen) die daar tegen afsteken. Het is mooi. Onbewust zat ik op deze tijd te wachten, geloof ik. Niet alleen de natuur, ook onze psychologie heeft een paar weken échte winter nodig. Al was het maar om weer naar de lente te kunnen uitkijken. Nu leek het de hele tijd maar alsof de herfst gewoon doorging. Ik geloof trouwens dat de schoonheid van de winter zit in de aankondiging van de lente. Ja, sneeuw en ijs zijn mooi. Grassprietjes die glimmen van de rijp, ijspegels aan de takken, waar de knoppen al zichtbaar worden, de schapen met hun dikke wintervachten. De schoonheid van de winter heeft iets afwachtends. De belofte van de lente is er in opgesloten. De natuur zet de hakken in het zand en blijft vastbesloten volhouden tot het weer warm wordt. Als de winter eeuwig zou duren (zoals in Narnia) zou er geen hoop van leven zijn. De enige vorm van schoonheid zou dan liggen in de onbezielde natuurkrachten, zoals op de noord- en de zuidpool, maar niet in het leven. Zelfs de kale bomen die zo mooi oplichtten in het licht van de lage zon zouden niet zo mooi zijn als het dode bomen waren. Daar geniet ik van. En nu snel verder met mijn werk...

Update: Oké, vanavond had ik wel een muts en handschoenen nodig toen ik van bijbelkring naar huis liep. Vooral de wind was bijtend koud. Maar ergens houd ik daar ook wel van. Echte winter. Mooi.

[It took some time, but now it's finally winter! Well, it's officially winter from the 21st of december, but now it feels like it's winter too. I haven't seen any snow light, but I've heard that will come on friday. But I do see some ice on the cars outside and on the grass, that has a brittle, gray appearance. The sky is clearer now than in the past few days and has that typical lighter blue than in summer. It clears the head, and it's as if the sky is highter than usual. I can also feel it's colder: I see clouds after every exhalation and I have to put my jacket up when I go outside. But gloves are not yet necessary. In the train between Rotterdam and Utrecht this morning I saw the sun rise over the white fields. Everything acquired beautifull pink and orange pastelcolours. The sky too. Then there were the dark silhouettes of the trees and farms. Beautifull. I think that unconsciously I was waiting for this time. Not only nature, but also our psychology needs some weeks of real winter. If only to be able to long for spring again. Now it was just an extended fall. I do believe the beauty of winter is in its announcement of spring. Yes, snow and ice are beautifull. Leaves of grass covered with brittle frost, ice on the branches of the trees, where the buds are fattening already, sheep with their thick winter coats. The beauty of winter has an expectant quality. The promise of spring is contained in it. If winter would be eternal (like it was in Narnia) there wouldn't be any hope of life. Even the trees that light up in the light of the low sun wouldn't be as beautifull if they were dead trees. I love them. Now on with work...

Update: this evening I did need my gloves. Especially the wind is very cold. But in a way I like that. Nice.]

De klok staat op vijf voor twaalf (it's five minutes to twelve)

Het is weekend geweest en ik ga weer voorzichtig een begin maken met bloggen... Mijn lange opstel over anti-utopische films en boeken (V for Vendetta en 1984) moet tot vrijdag wachten, maar om in de stemming te komen alvast een passend bericht: de klok staat weer op vijf voor twaalf. Het gaat om de zogenoemde doemsdag klok, die aangeeft hoe dicht we als mens bij onze vernietiging zijn. Hij wordt samengesteld door wetenschappers. Hun argumenten om de wijzers te verzetten waren de toename van landen met kernwapens en de mogelijkheden van biologische oorlogsvoering.

Om bij het sombere thema te blijven: archeologen hebben de bewijzen gevonden van de eerste grootschalige oorlog ter wereld, in 3500 voor Christus. Ze deden opgravingen in de stad Hamoukar in Noordoost-Syrië en vonden de resten van een stadsmuur, plekken waar industrie plaatsvond en administratieve gebouwen, die door een heftig vuur waren vernietigd. Gemengd met de resten van de ingestortte muur vonden de onderzoekers meer dan duizend kogels voor een slinger, een aanwijzing dat de stad was vernietigd door een oorlog. Zo'n blik op ons verleden is natuurlijk erg gaaf. Hoewel ze meer dan vijfduizend jaar geleden leefden, waren de bewoners van Hamoukar mensen zoals wij. Ze werkten, sliepen, hielden van elkaar en... produceerden wapens. Het laat maar weer eens zien dat de mens de mens een wolf is.

We blijven bij het thema van verdwenen beschavingen: in Peru is een nieuwe ruïne ontdekt (zie de foto hierboven). Dit komt niet veel voor nu we beschikken over GPS en satellietcamera's. De Huaca La Penitenciaría de la Meseta ligt op de oosterlijke helling van het Andesgebergte en zou zijn gebouwd door de Chachapoya, een beschaving aan de bovenloop van de Amazone, tussen 900 en 1500 van onze jaartelling. Het platform had een ongebruikelijke vorm en formaat en ligt in een afgelegen terrein. Het kan dus nog: verborgen steden en overwoekerde gebouwen ontdekken. Er zijn nog mogelijkheden voor ontdekkingsreizen. Wie nu geen beelden krijgt van avonturiers op reis door de jungle moet zijn verbeelding eens laten nakijken.

Een ander terrein waarvan nog maar weinig bekend is, is dat van het leven onder het ijs van de zuidpool. Ook onder tientallen meters ijs, honderden of duizenden kilometers van de open oceaan, is het leven doorgedrongen. Kortgeleden stortte de Larsen B ijsplaat in elkaar, waardoor de bodem daar toegankelijk werd. Met een robotonderzeeër zijn filmpjes gemaakt, die nu al op het internet te zien zijn. Ze tonen een landschap van afgeronde stenen en rotsen, in lange eeuwen door het ijs afgeschuurd, en er groeien tere roze koralen en zeesterren en zeekomkommers.

Nu we het toch hebben over ontdekkingsreizen en over dieren: volgens wetenschappers ligt er in het Oosterlijke Arc gebergte in Tanzanië en Kenia een soort 'verloren wereld' met meer dan duizend soorten dieren en planten die nergens anders voorkomen. Er leven 96 unieke diersoorten, 832 soorten planten en honderden insecten. Nog eens 71 dieren komen alleen voor in de directe omgeving. Veel van deze soorten worden als 'bedreigd' bestempeld. Een voorbeeld van de soortenrijkdom is een nieuw apengeslacht: Rungwecebus kipunji. Ik zou het wel eens met eigen ogen willen zien. En kijken of er ook unieke vissoorten voorkomen. Oh, en dinosaurussen natuurlijk. Want wat is een verloren wereld zonder dinosaurussen?

[It's been weekend and cautiously I'll start blogging again. My longish essay about anti-utopian books and movies (V for Vendetta and 1984) will have to wait until friday, but to prepare ourselves for it I'll start with an appropriate message: the clock is set at five minutes to midnight again. It's the doomsday clock, that shows how close mankind is to destroying itself. It's made by scientists. They argue changing the time by pointing to the rise in countries with nuclear weapons and the possibility of biological warfare.

To follow on from this negative theme: archologists have found evidence of the first large scale war in the world, 3500 b. C. They were digging in the city of Hamoukar in North eastern Syria, where they found a city wall, semi industrial complexes and administrative building, destroyed by a fire. Among the remainders of the wall the scientists found over a thousand bullets for a sling, that suggested the city was destroyed by warfare. A discovery like this gives us a look into our past, which is always very cool. Even though these people lived more than 5000 years ago, they were people just like us. They worked, they slept, they loved each other and... they produced weapons. It goes to show man is a wolf to man.

Sticking to the disappeared civilisations for a moment: in Peru a new ruin was unearthed (see the picture). This doesn't happen very often now that we enjoy the use of GPS and satellite camera's. The Huaca La Penitenciaría de la Meseta is located on the eastern slope of the Andes and seems to be built by the Chachapoya, a civilisation from the upper Amazon, between 900 en 1500 a. D. The ruins had an unusual shape and form and are in a remote location. It seems it's still possible: discovering hidden cities and overgrown buildings. There are still possibilties of adventure. Those who do not see themselves as adventurers travelling through the jungle right now, need to have their imaginations checked.

A totally different unknown realm is that of life beneath the ice of the antartic. Even beneath dozens of meters of ice, hundreds of miles from open ocean, life has found its way. Recently the ice shelf Larsen B collapsed, making the sea floor accessible. A remote operated submersible has shot some movies, that can be found on the internet. They show us a landscape of pebbles and rocks, ground down through the ages, where delicate pink corals and echinoderms grow.

Speaking about the combination of exploration and animals: according to scientists the eastern Arc mountains in Tanzania and Kenia hide a 'lost world' with more than a thousand endemic species of animals and plants. These mountains contain 96 unique animals, 832 plants and hundreds of invertebrates. In the surrounding region 71 more species are found. Many are considered threatened. An example of the richness of this region is a new genus of monkey: Rungwecebus kipunji. I would like to see this with my own eyes. And see if there are unique species of fish to be found. Oh, and dinosaurs of course. What's a lost world without dinosaurs?]

ongeluk vandaag (bad luck today)

Het zit me niet mee vandaag.
Had ik een heel lang stuk geschreven over de film V for Vendetta, 1984, onze persoonlijkheid en G.K. Chesterton, geeft firefox een foutmelding en wordt afgesloten. Natuurlijk had ik de anderhalf uur dat ik er al aan gewerkt had mijn post niet opgeslagen. Alles kwijt.
Ging ik daarna een paar wetenschapsstukjes zoeken. Had ik alles bij elkaar, maar was ik even op een forum actief. Opnieuw een foutmelding, opnieuw het hele bericht tot dan toe kwijt.
Ik hou het voor vandaag dus even voor gezien met bloggen.
Na het weekeinde hopelijk meer.

Nou ja, laat ik jullie dan maar doorverwijzen naar het stripverhaal Inverloch, dat op internet te lezen is. Het laatste hoofdstuk komt eraan. Een heel mooi en mooi getekend verhaal.

[It's not my day today.
I just wrote an extensive piece on the movie V for Vendetta, 1984, our personality and G.K. Chesterton, when firefox gives an error message and shuts down. Ofcourse in the one hour and a half I spent writing the post I didn't save it, so it was all lost.
Then I went searching interesting science news. I had collected enough, but then went to a forum. Once again an error, once again my whole post lost.
So for today I give up on blogging.
After the week end I hope to post more.

Let me for the moment point you to the comic Inverloch, that's on the internet. the last chapter is coming up. A very nice and nicely drawn story.]

Reis naar de zon en andere avonturen (journey to the sun and other adventures)

Ja, er is weer mooi nieuws te melden op het gebied van films. Zo is het voorstukje van de film Sunshine op het internet gekomen. De titel doet denken aan een zonnige romantische komedie, waarin de helden elkaar aan de Costa del Sol in de armen vallen, maar dat beeld kan niet verder van de waarheid zijn. Het gaat om een heftige science fiction film, waarin een team van astronauten afreist naar de zon, die op het punt staat te doven. Hun doel is met behulp van kernkoppen de zon weer aan de praat te krijgen. Veel science fiction films spelen zich ver in de toekomst af, zodat de technologie niet echt realistisch meer is, of ze gaan om buitenaardse wezen die nu op Aarde komen. Deze film gaat weer over realistisch aandoende ruimteschepen en goed onderzochte scenario's. Het schijnt dat er heel wat wetenschappers naar het script hebben gekeken. Het is natuurlijk een rampenfilm (een beetje zoals The Core en Deep Impact, wat ik goede films vond), maar de spanning gaat nu vooral komen van het psychologische aspect: een reis naar onze bron van licht zal mensen wel op de zenuwen werken, vooral als ze zo lang met elkaar op een kluitje zitten. Ik ben in elk geval benieuwd. De zon is een ongelofelijk fascinerend hemellichaam, en ik ben benieuwd hoe ze dat in beeld gaan brengen...

Ik heb eerder geschreven over een nieuwe versie van Tarzan, die in voorbereiding is. De schrijver van Tarzan, Edgar Rice Burroughs, was nogal productief. Hij schreef ook de avonturenserie John Carter of Mars. In deze verhalen komt een aardbewoner terecht op Mars (doordat hij overnacht in een grot. Dit is meer science fantasy dan science fiction. Maar dat is natuurlijk geen probleem). Op Mars leven groene mensen, allerlei monsters en reuzen. Gelukkig blijkt onze held (John Carter) in de atmosfeer van Mars over superkrachten te beschikken en hij gaat de strijd aan tegen allerlei onrecht (en hij redt de prinses. Het eerste deel heet The princess of Mars). Het klinkt wat clichématig, maar dit was het boek waar het cliché ontstond. Er wordt al tijden gewerkt aan een filmversie. Het laatste bericht is dat de rechten bij Disney zijn terecht gekomen. Misschien willen ze een serie avonturenfilms maken in de lijn van Pirates of the Caribbean, of misschien wordt het wel een computeranimatiefilm van Pixar. Het lijkt me in elk geval een mogelijkheid voor buitenaardse steden, getentakelde monsters, onvoorstelbare heldendaden en zulks. Het zou mooi zijn als er ook weer een meer realistische SF film over Mars zou komen (daar heb ik vaak over gefantaseerd en zelfs een boek over geschreven), maar hiermee ben ik voorlopig wel tevreden.

Ik ben een groot fan van het fantasygenre, dat zal jullie zo ondertussen bekend zijn. Het enige nadeel is echter dat sommige series zo ongelofelijk lang zijn. The Wheel of Time heeft ondertussen elf delen (de twaalfde komt eraan), de Tales from the Malazan Book of the Fallen worden er tien (met nog zes boeken van een andere schrijver ernaast) en de Shannara-serie van Terry Brooks gaat ook eindeloos door. Ooit wil ik wel eens een einde lezen aan een verhaal. Een ander nadeel van deze boekenseries is dat het wel heel moeilijk wordt er één film van te maken (of zelfs drie). En om van te voren een serie van elf films goed te keuren zal de meeste filmstudio's te ver gaan. Maar er is een oplossing voor gevonden: maak er geen film van maar een miniserie voor de televisie! Dat geeft gelegenheid om alle verhaallijnen te tonen en alle boeken te verfilmen. En als je kijkt naar de pruductiewaarden in series als Firefly en Battlestar Galactica doen die niet veel onder voor hollywood films. Dus gaat er nu een TV-serie gemaakt worden van A Song of Ice and Fire van George R. R. Martin. Ik heb dit boek wel op mijn lijstje staan om ooit eens te lezen, maar het is er nog niet van gekomen. Volgens sommigen is dit de beste fantasy sinds Tolkien. Anderen prijzen de serie om de realistische politieke ontwikkellingen (met ondoden en magie) en de nogal brute overeenkomsten met de donkere middeleeuwen. Nou ben ik niet voor censuur, maar als ik hoor wat voor dingen er allemaal in de boeken beschreven worden, schuif ik ze wat naar achteren op mijn lijstje. Toch zou ik de serie wel willen zien, al was het alleen maar omdat ik dan zou weten waarover ik praat.

Er begint langzaam wat meer bekend te worden over de derde Pirates of the Caribbean-film. Voor iedereen die benieuwd is hoe At Worlds End de tweede film gaat overtreffen staan hier een paar productietekeningen. Als je graag volledig verrast wilt worden moet je niet kijken (en ook niet verder lezen), maar ik werd er wel enthousiast over. Er komen in elk geval dingen in beeld die ik altijd al eens in een film heb willen zien. De vorige film had de kraak (cool! Ik wilde ooit een fantasyverhaal schrijven dat De Koning en de Kraak zou heten. Komt misschien nog wel), deze heeft een gigantische draaikolk! Yes! En een eiland van scheepswrakken! En het einde van de wereld! Het wordt weer een fantastische ervaring in de bioscoop!

Update: de productietekeningen zijn van de site verwijderd. Helaas, ze zagen er spectaculair uit. De tekening van de draaikolk is echter ook te zien op de Dead Man's Chest-DVD: in de documentaire hangt die heel groot in de kamer van de scriptschrijvers. Dus voor wie de tekening toch wil zien...

[There's some nice news again on the topic of movies. Like the trailer for the movie Sunshine. The title reminds me of a sunny romantic comedy, with the heros embracing each other at the Costa del Sol at the end, but that image cannot be further from the truth. It's really a very cool science fiction movie, in which a team of astronauts travels to the sun, that is cooling down. Their goal is to reignite the sun with the help of nuclear weapons. Many SF movies take place in a far future, where the technology need not be realistic, or in our age where aliens invade the earth. This one is about realistically thought out space ships and well researched scenario's. I've heard that the script has been checked by a lot of scientist. Of course it's a disaster movie (like The Core and Deep Impact, which I liked), but the tension will come primarily from the psychological side: to travel to the source of all our light will act on people's nerves, especially when they are close together for such a long time. I am excited about this movie. The sun is a very fascinating star, and I am curious to see it on the big screen.

I wrote before about a new version of Tarzan, that's in production. The author of Tarzan, Edgar Rice Burroughs, was fairly productive. He also wrote a series of adventurenovels: John Carter of Mars. In these stories an earthling finds himself on Mars (because he spends the night in a cave. This is more science fantasy than science fiction. But I don't care about that). Mars is peopled by green skinned people, all kinds of monsters and giants. Luckily our hero (John Carter) is equipped with superpowers because of Mars' atmosphere and he takes up the fight against all kinds of injustice (and he rescues the princess. The first part is called The princess of Mars). It all sounds a bit corny, but this was the book that began the cliche. A film version is in the works for some time now. The last news is that Disney has acquired the rights. Maybe they want to make a series of adventure movies like Pirates of the Caribbean, or maybe it will be a Pixar animation production. At any case this seems like the perfect opportunity for alien cityscapes, tentacled monsters, heroism and suchlike. It would be nice if we would have another more realistic movie about Mars also (I've often fantasized about that and even wrote a book about it), but I'm content with this story in the mean time.

I like fantasy, a fact that will not have been lost on you. The only downside is that some series are unbelievably long. The Wheel of Time counts eleven parts already (the twelfth is on its way), the Tales from the Malazan Book of the Fallen will be ten (with another six books by another author) and the Shannara-series by Terry Brooks doesn't seem to end anytime soon. I like to read a conclusion once in a while. Another downside of these series is that it will be very hard to translate them into a movie (or even three). I don't think any studio will greenlight eleven pictures in advance. But there's a solution: make no movie, but a mini-series. That gives the opportunity to show all story lines and adapt all parts of the series. And the production values of series like Firefly and Battlestar Galactica are comparable to those of many hollywood productions. And indeed, there will be made a TV-series based on A Song of Ice and Fire by George R. R. Martin. This series is on my to-read-list, but I haven't yet. According to some this is the best fantasy since Tolkien. Others praise the series because of the realistic political plots (with undead and magic) and the portrayal of a brutal dark age mentality. Well, i'm not advocating censoring, but when I read some of the things described in these books, I tend to postpone my reading them. Still, I would like to see this series, if only to know what I'm talking about.

Slowly some information is appearing about the third Pirates of the Caribbean picture. Everybody interested in how At Worlds End will top the second movie here is some production artwork. If you want to be completely surprised in the cinema you must not look (and not read on either), but I was enthusiastic about it. There will be shown some things I've always wanted to see on the big screen. The last movie had a kraken (cool! I once wanted to write a fantasystory entitled The King and the Kraken. And maybe I will one day), this one has a giant whirlpool! Yes! And an island comprised of shipwrecks. And the end of the word. It will once again be a fantastical experience!

Update: the artwork has been pulled from the site. Sad, because they looked spectacular. The drawing of the whirl pool can also be found on the Dead Man's Chest-DVD, on the wall in the scriptwriters' room.]

Goed nieuws en vraag aan lezers (Good news and question for english readers)

Er is weer een positieve verandering opgetreden in mijn privé-situatie: ik heb een baan! Vanaf augustus vorig jaar werkte ik bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde, als vervanging van een zwangere redacteur. Deze collega kwam in december weer terug in volle gezondheid, en er was voor mij nog maar één dag per week werk beschikbaar. Eergisteren werd ik echter opgebeld door mijn baas, de eindredacteur, die vertelde dat de redacteur die ik verving ander werk heeft gevonden en per vandaag stopt met werken (om vakantiedagen op te nemen). Zijn vragen aan mij: of ik haar vanaf volgende week weer wilde vervangen? En of ik misschien interesse had in de baan? Tja, wat zeg je daarop? Vanaf maandag werk ik weer vier dagen bij het Tijdschrift voor Diergeneeskunde. En hoewel er nog wat procedures moeten worden afgehandeld, zit het er dik in dat ik er langer aan de slag kan als bureauredacteur. Erg leuk!
Maar dat heeft natuurlijk consequenties voor de blog. De laatste maand is mijn schrijffrequentie weer toegenomen, vanwege mijn toegenomen hoeveelheid vrije tijd. Maar als ik weer werk blijft er minder tijd over om te 'bloggen'. Vooral vanwege de hoeveelheid reistijd. Vanaf volgende week zal ik ongeveer twaalf uur per dag van huis zijn. Reken dan ook nog eens acht uur slaap en er blijft weinig over. Verder hoop ik verder te gaan met het schrijven van artikelen en mijn fantasyverhaal. Teveel plannen, te weinig tijd. Het schrijven van de blog is me tot nu toe goed bevallen, en ik wil graag doorgaan jullie te laten delen in mijn gedachten over films, boeken, vissen en wetenschapsnieuws (en wat dat allemaal te maken heeft met mijn verlangen naar de grotere werkelijkheid van God). Maar er zullen wekelijks minder berichten komen (hopelijk nog wel twee of drie per week) en ik probeer wat korter te schrijven. Mijn belangrijkste vraag aan jullie: is de engelse vertaling nodig? Ik heb die vanaf het begin toegevoegd om een internationaal publiek te kunnen bereiken (en omdat ik mijn blog het genoemd op het internationale forum van John Eldredge). In het begin wilde ik nog een summiere vertaling bieden, maar al snel werd het gewoon een letterlijke vertaling. Dat kost behoorlijk veel tijd en ik weet helemaal niet of het nodig is (behalve om mijn vaardigheid in het schrijven in het engels op peil te houden), omdat ik niet weet of er buitenlandse lezers zijn. Dus graag hoor ik of er mensen zijn die deze blog in het engels volgen. Zo ja, dan blijf ik doorgaan met het vertalen van mijn berichten (maar misschien iets korter dan gebruikelijk). Zo nee, dan laat ik de vertaling vallen.
Voorlopig wens ik jullie weer veel leesplezier!

[There has been another positive change in my situation: I have a job! From august last year I've worked at the Tijdschrift voor Diergeneeskunde (Journal for veterinary science), as a replacement for a pregnant editor. This colleague returned in full health in december and there was only one day each week left or me. The day before yesterday, however, I got a phonecall from my chief, the editor-in-chief, who told me the editor I had replaced had found another job and had her last day this wednesday (as she had some vacation left). His questions to me: would I like to replace her short term from next week on? And would I maybe be interested in the jobposition? Well, what does one answer to that? From next monday I'll work for the veterinary journal again four days a week. And although there are some procedures that must be followed, it's almost sure I can start working as an editor there soon. Very good!
But of course this has some consequences for this blog. The last month I had more frequent updates again, because I had more spare time. But if I have a job there's less time to 'blog'. Especially because of my time travelling. From next week I'll be from home almost twelve hours each day. You can count it out: eight hours to sleep and there's not much left. And I hope to continue writing my articles and my fantasynovel. Too many idea's too little time. I've loved writing my blog so far, and I would like to continue sharing with you my thoughts about movies, books, fish and science (and the links between all that and my desire for the larger reality of God). But there will be less updates weekly (I hope to write two or three each week) and I'll try to write shorter updates. My most important question is: do you need the english translation? I've added it from the start, because I wanted to reach an international audience (and I mentioned this blog on the international forum of John Eldredge). At the start I wanted to offer a summary translation, but it soon became a litteral translation. That takes up a lot of time and I do not know if it's needed at all (except for me to practice writing english), as I do not know whether there are readers from abroad. So I'd like to hear from you if you read this blog, and require english translation. If so, I'll continue translating my updates, but maybe not as extensively as before. If not, I will drop the translation. In the mean time: enjoy the blog!]

Goede films uit 2006 (Good movies from 2006)

Ja, als het januari is publiceren allerlei schrijvers hun lijstjes met de favorieten van het afgelopen seizoen. En als groot filmliefhebber lees ik graag de lijstjes van de filmrecensenten, vooral als het schrijvers zijn die een goed doordachte mening geven, en met wie ik het relatief vaak lijk eens te zijn. Vandaag vond ik een goede top 25, van Jeffrey Overstreet, die artikelen over film schrijft voor Christianity Today en wiens blog ik dagelijks volg. Deze top 25 is wat uitgebreider dan andere, omdat hij in discussie gaat met andere schrijvers en critici over wat de films die hij noemt nou zo goed maakt. En vanuit het standpunt van een christen die zoekt naar waarheidsmomenten in allerlei soorten films. Ik werd erdoor geïnspireerd. Op de eerste plaats? The New World. Die moet ik binnenkort ook maar weer eens aandachtig kijken.

[Yes, it's january and authors tend to publish their lists of favorites of the last season. And as a film lover I like to read the lists of critics, especially when they are authors that have a well thought out conviction, and I tend to agree with them fairly often. Today I found a good and enjoyable top 25, by Jeffrey Overstreet, who writes about film for Christianity Today and whose blog I read daily. This top 25 is a more extended thatn usual, because the author enters discussion with other authors and critics about the qualities of the movies and what makes them as good as they are. And all from the position of a christian seeking for moments of truth in all kinds of movies. I was inspired by it. Number one? The New World. I'll have to watch that one again someday soon.]

Het leven van binnen (The life within)

Sommige films zullen altijd bekend staan als de eerste in hun soort. Denk aan de eerste film met geluid (The Jazz Singer - niet dat ik die gezien heb), de eerste lange tekenfilm (Sneeuwwitje en de zeven dwergen) en de eerste computer animatiefilm (Toy Story). Gisteravond heb ik weer eens de eerste film gekeken die volledig bestond uit niet van echt te onderscheiden computeranimatie: Final Fantasy - The Spirits Within. Nou ja, niet van echt te onderscheiden, dat is niet het geval, maar de beelden zijn veel gedetailleerder dan die van bijvoorbeeld Toy Story of Shrek, van een afstandje lijken de mensen echt, en het is makkelijk te vergeten dat je naar een animatiefilm kijkt. Computers kunnen al heel veel realistisch weergeven: landschappen, ruimteschepen, kleding en haar (een kwart van het budget van de film is gespendeerd aan het haar van de hoofdpersoon. Ze is direct de enige met lang haar in de hele film). Alleen bij opnames van heel dichtbij wordt het wat onrealistischer, de huid is bijvoorbeeld vaak net te glad of te glimmend. Ook komt het 'acteren' van de hoofdpersonen soms niet levensecht over en zijn hun bewegingen wat houterig. Meer recente computeranimatiefilms (Monster House) vangen dat op door de bewegingen van de acteurs te kopiëren. Maar tegelijk proberen deze films niet dezelfde mate van realisme te bereiken als Final Fantasy, en dat terwijl in de afgelopen vijf jaar de mogelijkheden van computeranimatie flink zijn toegenomen.
Tot zover de technische informatie. Per slot van rekening kijk ik geen films voor de computeranimatie, maar voor de beelden en het verhaal. Ik heb deze film al een paar keer gekeken, en daaruit kun je afleiden dat ik het een goede film vind. Toch zie ik ook wel enkele tekortkomingen. Zo zijn de dialogen niet al te sterk. Ze klinken houterig. Dieren en planten worden 'life-forms' genoemd en het script bevat de geijkte cliché's als 'What have I done?'. Nee, ik kijk deze film niet voor de dialogen. Ook op de pseudo-wetenschappelijke achtergrond van het verhaal heb ik nog wel wat aan te merken. Het wordt nooit goed uitgelegd wat de slechterikken, de fantomen, kunnen doen: ze kunnen iemands ziel stelen, maar tegelijk kunnen ze mensen infecteren? Ze kunnen gedood worden door lasers, maar krijgen er tegelijk kracht door? Ze kunnen door een soort 'geestesgolf' worden uitgeschakeld? (Deze bespreking zet een aantal problemen op een rijtje). Als ik deze film kijk, denk ik maar niet te veel over deze vragen na. Ik geloof ook niet dat de kracht van de film ligt in het goed doordachte verhaal.
De film was een flop in de bioscoop in 2001, en kreeg heel slechte besprekingen. De animatiestudio, Square, ging dan ook failliet. Ik bevind me duidelijk in de minderheidspositie. Wat misschien scheelt is dat ik niks afwist van de computerspellen waarop de film gebaseerd zou zijn. Volgens de fans van de spellen had de film er inhoudelijk niets mee te maken. Dat kan mij echter helemaal niet schelen. Wat ook scheelt is natuurlijk dat ik houd van films die me verplaatsen naar een andere wereld, een wereld die mijn verbeelding prikkelt en mijn verlangen opwekt. En dat doet deze film. Van de technologie van de toekomst (coole ruimteschepen, holografische computers en een overkoepelde stad), de apocalyptische beelden (droombeelden van een oorlog op een andere planeet en de verwoeste aardse steden), de fantasievolle fantomen (rood doorschijnende buitenaardse wezens, die dwars door muren en vloeren heen opduiken), tot een eenzame roofvogel die zweeft over een zonovergoten landschap. Oh, en de knappe hoofdpersoon, dokter Aki Ross, natuurlijk.
Maar deze beelden zijn voor mij ook krachtig omdat ik er een illustratie in zie van een geestelijke waarheid. En nee, ik doel niet op de New Age-achtige 'gaia-hypothese', de gedachte dat de aarde een ziel heeft en dat elk leven op Aarde daaruit voortkomt en daaruit terugkomt. In de film wordt dat gebracht als een troostvolle gedachte, een vorm van leven na de dood, maar dat kan ik er niet echt in zien. Het biedt wel een mooie achtergrond voor het verhaal, vooral aan het eind als de 'gaia' van de aarde en die van een buitenaardse planeet tegenover elkaar komen te staan. Spectaculaire beelden ook. Nee, de filosofie van het verhaal, daar kan ik niet zo veel van leren. Maar de filosofie wordt gebruikt om beelden weer te geven, die volgens mij ook op het leven van christenen van toepassing zijn. De hoofdpersoon, dokter Aki Ross, is namelijk besmet met een stukje fantoom, buitenaarde geest, die in haar groeit. Het is als een ziekte, die zich steeds verder naar binnen graaft. Door allerlei medische technieken kon de fantoom tijdelijk worden ingekapseld, maar als er geen definitieve oplossing komt, zal Aki eraan overlijden. Tegen het eind van de film (ik verklap hier een paar dingen als je de film nog niet gezien hebt) begint de fantoom de overhand te krijgen. De tijd begint te dringen. Maar nieuw leven, afkomstig van de geest van de Aarde, komt Aki binnen en verandert de fantoom in haar. In een droom ziet ze hoe de kleur van de fantoom verandert van rood (fout), naar blauw (goed) en hoe de fantoom die haar aanviel verdwijnt. En vanuit het hart van Aki breidt de verandering zich uit naar buiten. Het is als de kringen op een vijver, die van binnen naar buiten toe lopen. De slechte buitenaardse macht, die door laserstralen en bombardementen alleen maar machtiger werd en zich dieper in de aarde ingroef, wordt van binnenuit vernietigd. Daarvoor moet wel een offer optreden: Aki's geliefde laat zich opnemen in de 'gaia' van de andere planeet, om de verandering door te geven. Hij is het middel waardoor de vernieuwing kan doorwerken. En de film eindigt met de beelden van vernieuwing: de schijnende zon, een roofvogel boven de bergen.
Ik heb hier natuurlijk al vaker geschreven hoe ik denk dat de kern van het christelijk geloof is dat God ons van binnenuit verandert. In een artikel over de Oosters-Orthodoxe kerk las ik dat de zonde daar niet alleen als een kwestie van juridische schuld wordt gezien, maar ook als een ziekte. Wij zijn niet alleen schuldig en hebben vrijspraak nodig, we zijn ook ziek en hebben genezing nodig. De zonde is een besmetting in ons, die ons het leven ontrooft, die ons van God scheidt en waardoor we dingen doen die we eigenlijk helemaal niet zouden willen. Ik merk dat in elk geval in mijn leven. Het is de reden dat Paulus zegt: 'Ik ontdek in mij de wetmatigheid dat het kwade zich aan mij opdringt, ook al wil ik het goede doen. Innerlijk stem ik vol vreugde in met de wet van God, maar in alles wat ik doe zie ik die andere wet. Hij voert strijd tegen de wet waarmee ik met mijn verstand instem en maakt van mij een gevange van de wet van de zonde, die in mij leeft. Wie zal mij, ongelukkig mens, redden uit dit bestaan dat beheerst wordt door de dood?' (Romeinen 7 vers 21-24). Ja, zelfs al zijn onze zonden vergeven, er zit iets in ons hart dat ervoor zorgt dat we doorgaan met zondigen, een diep gewortelde neiging om te doen wat God niet wil dat we doen, en dat niet goed voor ons is. En het is uitermate frustrerend om daar in jezelf tegenaan te lopen. Maar er is hoop. Want Paulus geeft als antwoord op zijn vraag: 'God zij gedankt, door Jezus Christus, onze Heer' (vers 25) en even verderop legt hij uit waarom: 'De wet van de Geest die in Christus Jezus leven brengt, heeft u bevrijd van de wet van de zonde en de dood.' (Romeinen 8 vers 2). Regels en voorschriften konden ons niet innerlijk veranderen. Ze zijn als de lasers uit de film, die de buitenaardse besmetting alleen maar dieper lieten graven. (Zo zegt Paulus ergens dat de wet begeerte opwekt.) Maar wat regeltjes niet konden, kan God wel. Door het werk van Jezus heeft God 'in dit bestaan (ons leven) met de zonde afgerekend, opdat in ons wordt volbracht wat de wet van ons eist' (vers 3). Wat de wet voorschreef, Gods wil, wordt werkelijkheid in ons leven, maar niet doordat we ons uiterlijk aan de regels houden. Nee, ons veranderde gedrag komt voort uit een veranderd innerlijk. 'Ons leven wordt immers niet langer beheerst door onze eigen natuur, maar door de Geest.' (Romeinen 8 vers 4). Het is als in de film: het nieuwe leven (niet iets vormeloos of ongedefinieerds als 'gaia', maar het leven van de persoonlijke, levende God), verandert ons van binnenuit en die verandering werkt vervolgens door naar buiten: in ons gedrag, in onze relaties, in onze wereld. Dat is wat het christendom belooft. Dat is waar ik naar verlang. En dat is waarom deze film mij raakt.

[Some movies will always be known as the first of their kind. Think of the first movie with sound (The Jazz Singer - not that I've seen that one,the first complete animated movie (Snowwhite and the seven dwarves) and the first computeranimated movie (Toy Story). Yesterday I once again watched the first photo-realistically animated movie: Final Fantasy - The Spirits Within. Well, not quite photo-realistical, but the images are much more detailled than for example Toy Story or Shrek, from a distance the people seem real, and it's easy to forget you're watching an animated movie. There's a lot computers can render realistically already: landscapes, space ships, clothing and hair (a quarter of the budget was spent on the hair of the protagonist. She is the only one with longish hair in the movie). Only close up shots are clearly computeranimated, for example skin is shown a bit too shiny and spotless. And the acting of the cgi-actors is a bit wooden and sometimes not emotionally convincing. More recent computeranimated movies (Monster House) compensate by capturing the movements of the actors. But these movies do not aim for the same level of realism as Final Fantasy, even though the possibilities of computeranimation are increased in the past five years.
But let's not focus on the technical information. I do not watch movies for the computerskills, but for the images and the story. I have seen this movie a couple of times already, and that shows I like it. Still I can see several shortcomings. The dialogues are not very convincing. They're stilting. Animals and plants are called 'life forms' and there are the usual cliché's like 'What have I done?'. No, I do not watch this movie for the dialogues. And the pseudo-scientific background is not very convincing either. There's never a good explanation of what the bad guys, the phantoms, are able to do: they can steal one's soul, but also infect people? They can be killed by lasers, but gain strength from lasers too? They can be killed by a 'spirit wave'? (This review lists some more problems). When I watch this movie I tend not to think about these questions too much. I do not believe it's power is in the well thought out story.
The movie flopped at the cinema's in 2001 and had bad reviews. The animationstudio, square, went bankrupt. I'm clearly in the minority on this one. Maybe it helps that I am nog familiar with the computergames the movie is based on. According to the fans of the games the movie had little to do with them. I'm not very concerned with that. And what also helps is my love for movies that transport me to another world, a world that incites my imagination and my desire. And this movie does that. There's futuristic technology (space ships, holographic computers and a city beneath a shining canopy), the apocalyptic imagery (ream images of an alien war and desolated cities on earth), the fantastical phantoms (shining red aliens that appear through walls and floors), and a single bird of prey soaring above a sun bathed landscape. Oh and the nice protagonist, doctor Aki Ross.
These images to me gain their strength because I see in them an illustration of a spiritual truth. And no, I'm not alluding to the New Age-like 'gaia hypothesis', the thought that our earth has a soul and all life on earth comes from that and returns to it. In the movie this is brought as a comforting notion, a kind of life beyond death, but I cannot see it like that. But it is a nice backdrop for the story, especially at the end, when the earth gaia and the gaia of an alien planet are opposed. Spectacular imagery too! No, the philosopy of this story is not something that speaks to me. But the philosopy is used to create images that I think also apply to the lives of christians.
The protanist, Dr. Aki Ross, is infected by a piece of phantom, alien spirit, growing inside of her. It's like a sickness, burrowing farther and farther inward. By all kinds of technical advancements the infection is stopped for now, but if a final solution is not found, Aki will die. At the end of the movie (spoiler alert) the phantom starts to gain the upper hand. Time is running out. But new life, coming from the earths' spirit, comes inside of Aki and changes the phantom within her. And from Aki's heart the change exapands outward. It's like circles in a pond, flowing from the center to the shores. The evil alien power, that only gained power by the lasers and bombardments and buried deeper into the earth, is destroyed from the inside out. But a sacriface has to be made for that. Aki's friend lets himself be taken in by the 'gaia' of the alien world, to pass on the change. He is the means by which renewel is realised. And the movie ends with images of renewal: the clear sky and a bird of prey above the mountains.
I've told before how I think the core of the christian faith is God changing us from the inside. In an article about Orthodox faith I read sin is seen not only as a matter of juristical guilt but also as a sickness. Not only are we guilty and do we need forgiveness, we are also sick and need healing. Sin is an infection robbing us of life and seperating us from God, by which we do the things we do not even want to do. I see this as a truth in my life. It's the reason Paul exclaims: 'So I find this law at work: When I want to do good, evil is right there with me. For in my inner being I delight in God's law, but I see another law at work in the members of my body, waging war against the law of my mind and making me a prisoner of the law of sin at work within my members. What a wretched man I am! Who will rescue me from this body of death?' (Romans 7 verse 21-24). Yes, for even though are sins are forgiven, there's someting in our hearts that makes us continue sinning, a deep rooted habit of doing what God doesn't want us to do and what hurts us in the end. And it's very frustrating to recognize this law in yourself. But there is hope. For Paul gives the anser to his question: 'Thanks be to God, through Jesus Christ our Lord!' (verse 25) and a bit further on he explains why: 'Through Jesus Christ the law of the spirit of life set me free from the law of sin and death.' (Romans 8 verse 2). Rules and regulations were not able to change us from the inside. They are like the laser beams in the movie, that only resulted in the alien infestation burrowing even deeper into the earth. (Like Paul says that the law incites our lusts). But what the rules were not able to do, God did. By the work of Christ God has 'condemned sin in sinful man, in order that the righteous requirements of the law might be fully met in us' (verse 3). What the law asked of us, Gods will, becomes a reality in our lives, but not because we conform to outward rules. No, our changed behaviour is the result of a changed heart. 'We do not live according to the sinful nature but according to the spirit' (verse 4). Just like in the movie: the new life (not a formless, soulless thing like 'gaia', but the life of the personal, living God) changes us from the inside, and that change will expand outward in our behaviour, in our relationships and in our world. That is the promise of christianity. That is what I desire. That is why this movie touches me. ]

De hemel en onze verlangens (heaven and our desires)

Ik ben de laatste tijd weer gedoken in de boeken van C. S. Lewis. Die man heeft over veel dingen nagedacht! In de bundel Screwtape proposes a toast zijn een aantal artikelen en lezingen van hem opgenomen. Eentje daarvan is getiteld Transposition. Daarin noemt hij een onderwerp dat nauw samenhangt met het thema van deze blog, namelijk ons verlangen naar de hemel. Vaak spreken wij over de hemel in negatieve termen (de bijbel soms ook), zo staat er ergens dat er in de hemel geen huwelijk meer zal zijn (en dus geen seks?). We zullen geen eten meer nodig hebben, geen slaap, geen drank. Er zal geen tijd meer zijn. 'We weten niet wat we zullen zijn', staat er. Dit maakt het moeilijk om echt naar de hemel te verlangen. Dat deed het in elk geval voor mij. Je zou haast denken dat de hemel een onmenselijke plaats is, waar we ons niet thuis zouden voelen. Onze verlangens zijn namelijk nog zo verbonden aan die aardse dingen. Neem het verlangen naar intimiteit met een ander mens, naar gemeenschap. Als de bijbel zegt dat er geen huwelijk meer is in de hemel, zijn we geneigd te denken dat ons verlangen daarnaar ook niet vervuld zal worden. Dat we in de hemel afgesneden zouden zijn van iets dat voor ons als mensen juist heel belangrijk is.
Begrijpen jullie het probleem? Lewis legt uit dat de eeuwigheid wel anders zal zijn en groter dan ons aardse leven en onze aardse verlangens, maar dat die er toch mee te maken hebben. Hij geeft als voorbeeld lijnen op papier. Twee lijnen die elkaar in een punt treffen kunnen een driehoek vormen, of een pijlpunt, maar ze kunnen ook een weg uitbeelden die bij de horizon komt. De lijnen kunnen een afbeelding zijn van een driedimensionale realiteit, terwijl ze tegelijk niet te onderscheiden zijn van een tweedimensionaal voorwerp. Een 'platlander', iemand die alleen in twee dimensies leeft, kan het verschil tussen die twee niet zien. Als je hem wijst op de tekening van de weg, zal hij zeggen: "Dat is precies hetzelfde als de driehoek, of de pijlpunt." Stel dat je hem zou willen overbrengen naar een driedimensionaal bestaan (dat veel groter en mooier en uitgebreider is). Dan zou je hem moeten zeggen: "Het driedimensionale bestaan bestaat niet uit driehoeken of pijlpunten, uit rechte lijnen die elkaar kruisen. Hier zijn de echte wegen, die naar de horizon lopen." Maar hij zou het niet kunnen bevatten. Want de enige manier waarop hij iets zag van die weg was in die tweedimensionale vorm, die precies lijkt op die pijlpunt of driehoek. Dus hij zou wanhopig zijn. Terwijl hij in werkelijkheid iets veel mooiers en groters tegemoet gaat, iets waarin hij in terugblik de samenkomende lijnen zou kunnen herkennen, maar dat tegelijk in drie dimensies onvoorstelbaar veel meer is dan lijnen op papier.
Zo is het ook voor onze verlangens. Bijvoorbeeld het verlangen naar de intieme relatie van het huwelijk, of naar sexualiteit. Als de bijbel zegt dat er in de hemel geen huwelijk meer is, betekent dat niet dat we naar een minder menselijk of minder intiem bestaan worden overgebracht. Het betekent gewoonweg dat wat ons verlangen naar het huwelijk op aarde representeerde maar een zwakke afspiegeling is van wat ons in de hemel te wachten staat.
Maar Lewis kan het zelf nog veel beter uitleggen:
Let us construct a fable. Let us picture a woman thrown in a dungeon. There she bears and rears a son. He grows up seeing nothing but the dungeon walls, the straw on the floor, and a little patch of the sky seen through the grating, which is too high up to show anything except sky. This unfortunate woman was an artis and when they imprisoned her she managed to bring with her a drawing pad and a box of pencils. As she never loses the hope of deliverance she is constantly teachin her son about that outer world which he has never seen. She does it very largely by drawing him pictures. With her pencil she attempts to show him what fields, rivers, mountains, cities and waves on a beach are like. He is a dutiful boy and he does his best to believe her when she tells him that that outer world is far more interesting and glorious than anything in the dungeon. At times he succeeds. On the whole he gets on tolerably well until one day, he says something that gives his mother pause. For a minute or two they are at crosspurposes. Finally it dawnson her that he has, all these years, lived under a misconception. "But", she gasps, "you didn't think that the real world was full of lines drawn in lead pencil?" "What?" says the boy. "No pencil-marks there?" And instantly his whole notion of the outer world becomes a blank. For the lines, by which alone he was imagining it, have now been denied of it. He has no idea of that which will exclude and dispense with the lines, that of which the lines were merely a transposition - the waving tree-tops, the light dancing on the weir, the coloured three-dimensional realities which are not enclosed in lines, but define their own shapes at every moment with a delicacy and multiplicity which no drawing could ever achieve. The child will get the idea that the real world is somehow less visible than his mother's pictures. In reality it lacks lines because it is incomparably more visible. So with us. "We know not what we shall be", but we may be sure we shall be more, not less, than we were on earth.

[The last couple of months I have immersed myself in the books of C. S. Lewis again. That man has thought about a great couple of things! In the collection Screwtape proposes a toast a couple of his essays and lectures are brought together. One of those is called Transposition. In it he identifies a subject that is closely connected to the theme of this blog, being our desire for heaven. For often we speak about heaven in negative terms (as does the bible), for example the verse that there will be no more marriage in heaven (and by implication no sex) We will not need solid food anymore, no sleep, no drink. Time will not be anymore. 'We do not know what we will be,' the bible says. That makes it hard to really desire heaven. It did with me. You would be easily tempted to think heaven will be an inhuman place, where we would not feel at home. Our desires are still connected to those earthly objects. Take the desire for intimacy with another human being, to communion. When the bible says there will be no marriage in heaven, we of ourselves would tend to think the desire for it will not be fulfilled. That in heaven we would be seperated from something very important to us humans.
Do you see the problem? Lewis explains that even though eternity will be different and larger compared to our earthly life and earthly desires, there will still be a connection. As an example he talks about lines on paper. Two lines that come together in a point can make a triangle, or an arrow point. But they could also represent a road that reaches the horizon. The lines could be a picture of a three dimensional reality, and in the mean time they cannot be seperated from a two dimensional drawing. A 'flantlander', someone who only lives in two dimensions, cannot see the difference between the two. When you point him to the drawing of the road, he will say: 'that's exactly the same thing as the triangle or the arrow point.' Imagine you would want to transport him to a three dimensional way of existence (which would be much larger, and more beautifull). You would have to say to him: "The three dimensional existence does not consist of triangles or arrow points, of right lines coming together. Here are the real roads that reach the horizon." He would not be able to understand. Because the only way in which he had seen something of the road was in it's two dimensional form, that resembled the arrow point or the triangle. So he would despair of hope. When in reality he would enter something much more beautifull and fulfilling, in which he looking back would recognize the lines coming together, but at the same time it would be so much more than a drawing on paper.
The same is true for our desires. For example our desire for the intimate relationship of marriage, or for sexuality. When the bible says there will be no more marriage, it does not mean we will be transferred to a less human or less intimate existence. It just means that what our desire for marriage represented on earth is only a faint shadow of what waits for us in heaven.
But Lewis is far better at explaining, in the passage above...]

Piraten, ruimteschepen en avatars (Pirates, spaceships and avatars)

Aah... Wat is er beter dan na een lange dag werken en tegen de stormwind inlopen (met mijn hoed in de hand, natuurlijk), dan thuiskomen en lezen over toffe, fantasievolle films die eraan komen, met muziek van Third Day op de achtergrond en een mok vol koffie (caffeinevrije weliswaar, maar toch)? Een retorische vraag, toch? Nou ja, er zijn wel betere dingen te bedenken, maar dit heeft toch ook wel zijn charme. In elk geval zal ik proberen jullie op de hoogte te brengen van het belangrijkste nieuws van de afgelopen tijd (behalve de mededeling dat de vierde Indiana Jones film dit jaar wordt opgenomen en uitkomt in mei 2008. Ja, Harrison Ford is al wat ouder, maar als Sean Connery op zijn 73de in The League of Extraordinary Gentlemen kon optreden als Allan Quatermain hoor je mij niet over leeftijd zeuren. Bovendien: Spielberg regisseert...)

Mooie intro voor een film die dit jaar uitkomt: Pirates of the Caribbean - At Worlds End. Deze serie komt volgens sommige recensenten dicht bij Indiana Jones, als het gaat om puur plezier en spanning. Ik weet dat ik bij de eerste film met een brede glimlach de bioscoop uitkwam. En bij de tweede met een brede grijns (een kraak. Hoe cool is dat? Een kraak!). Dit jaar komt de derde en er beginnen langzaam wat beelden het internet op te sijpelen. Zoals deze filmposters. Ik vind ze tof. Ze zijn sfeervol, de helden staan er intrigerend op en de sfeer lijkt wat donker en 'creepy'. Ja, dat wordt weer genieten in de bios!

Als het ze lukt Indiana Jones op tijd af te krijgen (en het zal Spielberg wel lukken), dan wordt 2008 echt weer een jaar voor filmgeeks zoals ik. Want behalve Indiana Jones keert ook Star Trek terug op het witte doek. Voor de elfde keer wel te verstaan. Maar nu gaat het niet over Picard en zijn team (die werden er ook niet jonger op), maar de serie maakt een frisse start. Het script gaat over de eerste ontmoeting tussen kapitein James T. Kirk en Mr. Spock, dus in de beginjaren van de federatie. Regisseur J.J. Abrams (bekend van Mission Impossible III en wat TV-series zoals Lost) heeft beloofd dat het verhaal tof is voor fans en toegankelijk voor niet-fans. En er was sprake dat Matt Damon Kirk zou spelen. Oh, en de originele acteur, William Shatner, heeft ook een rol, maar niet als Kirk. Ik ben benieuwd. De Star Trek verhalen snijden vaak wel diepere thema's aan over de betekenis van de mens, en onze plaats in het heelal.

De teleurstelling van Eragon (jullie hebben er geen bespreking van gelezen, omdat ik me wil richten op de positieve aspecten van films. En deze riep niet echt veel verlangens bij me op, behalve om zelf een beter verhaal te schrijven. Wat op zichzelf natuurlijk een goed verlangen is.) heeft filmmakers niet ontmoedigd zich te richten op het fantasy-genre. Gelukkig maar. Maar ze hebben wel de les geleerd te kiezen voor regisseurs die hun sporen al verdiend hebben. Zoals... M. Night Shyamalan!!! Yes!!! Als er iemand mooie, fantasievolle verhalen kan maken is hij het wel (een soort van Spielberg van nu, zeg maar) en hij heeft ook nog eens oog voor karakterontwikkeling (wat een beetje ontbrak in Eragon). Dit zou de eerste keer worden dat hij een film maakt die zich in een totaal andere wereld afspeelt (hoewel dat al een beetje gold voor The Village). De film die hij gaat maken is gebaseerd op de tekenfilmserie Avatar: The Last Airbender, die zich afspeelt in een aziatische fantsiewereld vol magie en vechtsporten, waar de laatste in een lange lijn van 'Avatars' volwassen moet worden en moet de Water-, Lucht- en Aardestreken moet beschermen tegen de Vuurnatie. Ik snap het ook niet allemaal, maar volgens mijn broer Marten is het tof.

Er is ook meer nieuws over de andere Avatar, de nieuwe film van James 'Titanic' Cameron. Klinkt allemaal erg goed, maar het duurt nog wel tot 2009... Als het net zo goed wordt als The Abyss (uit 1989, dus twintig jaar daarvoor), dan zal het het wachten waard zijn. Bovendien gaat de film zich helemaal op een buitenaardse planeet afspelen, vol buitenaardse wezens, dus het kan al bijna niet verkeerd gaan...

[Sigh... What's better than coming home from a long day at work and walking against the wind (with my hat firm in my hand of course) and reading about great fantastical movies in production, with music by Third Day playing on the computer and a mug of coffee (decaf, but still...)? It's a rhetorical question. Well, maybe there are better things you can imagine, but I still like this a lot. At any case, I'll try to bring you up to date on the most important movie related news stories of the past weeks (oh, and the announcement that the fourth Indiana Jones movie will be shot this year for a may 2008 release date. Yes, Harrison Ford may be showing his age, but when Sean Connery can play a convincing Allan Quatermain in The League of Extraordinary Gentlemen when he's 73 years old I won't hold his age against Harrison. And Spielberg is directing...)

That's a nice introduction to a movie appearing later this year: Pirates of the Caribbean - At Worlds End. This series, according to some critics, approaches Indiana Jones in terms of fun and excitement. I do now I left the cinema smiling after the first movie, and grinning after seeing the second (a kraken. How cool is that? A Kraken!). This year the third one is due and slowly some images start to appear around the internet. Like these filmposters. I like them. They are stylisch, the heroes pose courageously and the atmosphere so far seems dark and creepy. Yes. That's going to be a nice time in the cinema!

If they manage to get Indiana Jones finished in time (and I have all faith in Spielberg), 2008 will be a good year for filmgeeks like me. For not only Indiana Jones but also Star Trek will return to the silver screen. For the eleventh time. Not with Picard and his crew (who didn't get any younger either), but with a new start. The script is about the meeting of James T. Kirk and Mr. Spock, so in the first years of the federation. Director J.J. Abrams (known of Mission Impossible III and TV-series like Lost) promised the story would be accessible to fans and non-fans. And there was talk of Matt Damon playing Kirk. And William Shatner would appear, but not as Kirk. I'm excited about it. The Star Trek stories often are about deeper theme's like the meaning of man, and our place in the universe.

The disappointment of Eragon (you haven't seen a review on the blog, as I want to focus on positive aspects of movies. And this one didn't really excite much desire, except the desire to write a better story myself. Which of course is a very good desire.) hasn't discouraged the studio's of tackling the fantasy genre. Lucky us. But they learned their lesson. They are choosing directors that have already shown their talent. Like M. Night Shyamalan!!! Yes!!! If there's one director able to make beautifull, fantastical stories it's he (sort of a modern Spielberg) and he can show subtle character development (which was lacking in Eragon). This would be the first time he would make a movie that's in a totally different world (though that was true for The Village too in a way). The movie he will direct is based on a cartoonseries Avatar: The Last Airbender, that takes place in an asiatic fantasy world with magic and martial arts, where the last in a long line of 'Avatars' has to grow up and protect the Water, Air- and Earth countries against the evil Fire nation. I don't get it either, but my brother thinks it's cool.

There's also some more news aobut the other Avatar, the new movie by James 'Titanic' Cameron. It all sounds very inspiring, but it will take till 2009... If it's as good as The Abyss (from 1989, so twenty years before), it will be worth the wait. And the movie is set on an alien planet in its entirity, full of alien creatures, so it almost can't go wrong... ]

Leven op mars en ander nieuws (life on mars and other news)

Het belangrijkste wetenschaps nieuws van de afgelopen dertig jaar (in elk geval in mijn leven) en het zou ook nog eens dertig jaar oud zijn. De gegevens van de Viking-landers uit de late jaren '70 wijzen op bacteriële activiteit in de bodem van Mars. Nou ja, ze zijn in elk geval in overeenstemming met een levensvorm die van binnen zowel water als waterstofperoxide bevatten. Goed. Het is geen bewijs. Maar wel belangrijk nieuws. Dertig jaar geleden hielden wetenschappers geen rekening met deze mogelijkheid, maar sindsdien weten we veel meer over de zogenaamde 'extremofiele' bacteriën. Soorten die onder extreme omstandigheden leven, dus. In de Viking-landers werd martiaanse bodem blootgesteld aan water en een voedingsbron met radioactief koolstof. Er werd radioactief CO2 geproduceerd, maar dat hield snel op. Bacteriën die bestaan uit H2O en H2O2 zouden door de toevoeging van vloeibaar water verdrinken of uit elkaar spatten, wat dit resultaat zou verklaren. Ik vind het overtuigend klinken. Snel een marslanding organiseren dus!

We weten ondertussen dat de planeten buiten ons zonnestelsel vrij bizar zijn. Zo zijn er Jupiterachtige gasreuzen die dichter bij hun zon staan dan Mercurius bij de onze. Ze draaien ook nog eens voortdurend met dezelfde kant naar hun zon toe. Dan zou je verwachten dat één kant warm zou zijn (erg warm) en de andere koud (zoals bij Mercurius). Maar uit metingen blijkt dat de temperatuur op drie van deze planeten behoorlijk van dag tot nacht behoorlijk constant blijft. De reden daarvoor is waarschijnlijk de wind, die sneller beweegt dan het geluid (bizar he?) met snelheden van 1450 kilometer per uur, die de atmosfeer voortdurend gemengd houdt. Dan is de winterstorm die mijn hoed afblaast niet eens zo erg.

Hoor je ook wel eens zeggen dat je op je instinct moet vertrouwen? De meeste middelbare scholieren wisten al dat het eerste antwoord dat ze op het examen aankruisten waarschijnlijk het beste was, en dat als je er meer over ging nadenken waarschijnlijk het foute antwoord koos. Nu is de waarheid van dat advies wetenschappelijk aangetoond: in tests presteer je beter als je niet te hard nadenkt, maar vertrouwt op je ingevingen van het moment. De deelnemers moesten tussen 650 symbolen op een scherm het afwijkende symbool uitkiezen. Ze haalden betere resultaten als ze het scherm niet mochten bestuderen en direct moesten kiezen, waarbij ze dus volledig op hun onbewuste moesten vertrouwen.

Het volgende is wat ouder nieuws, maar ik ontdekte het pas vorige week. En als ik het niet wist, dat jullie misschien ook niet. Het gaat om de ontdekking van een diamant van astronomische proporties. Letterlijk. Het gaat om het hart van een uitgedoofde ster, die bestaat uit gekristalliseerd koolstof. De diamant heeft een doorsnede van 4000 kilometer en bevindt zich op vijftig lichtjaar van de Aarde. Hij wordt geschat op tien miljard biljoen biljoen karaat. Dat draag je niet even op een ring... De wetenschappers hebben de ster trouwens 'Lucy' genoemd (Ja, vanwege het liedje van de Beatles).

[It's the most important science news of the past thirty years (at least of my life) and it itself is almost thirty years old. The data of the Viking-landers from the late '70s point to bacterial activity in Martian soil. Well, at least they are compatible to a microbe that contains water and hydrogenperoxide as fluids. So, it's not exactly proof. But important news none the less. Thirty years ago scientists didn't count on this possibility, but since then our knowledge about the so called 'extremophil' bacteria, that live in extreme circumstances, has grown. In the Viking-experiments martian soil was exposed to water and organic material that contained radioactive carbond. Radioactive CO2 was produced, but it stopped quickly. Bacteria that contain both H2O and H2O2 would die (by drowning or exploding) because of the addition of water. That would explain these results. I think it's convincing. Let's organise another expedition to Mars soon!

We know now the planets outside our solar system are quite bizarre. Like the Jupiterlike gaseous planets closer to their suns than Mercury to ours. And they have one side constantly facing the sun. You would expect the one side to be very, very hot (very hot!) and the other one cold (like at Mercury). But measurements show the temperature on these planets to be fairly constant compared from day to night. The reason probably is the wind, that moves faster than sound (weird) with speeds of 7000 miles per hour, and that keeps the atmosphere mixed. So the storm that blows off my hat isn't even that bad.

Have you also heard it said to trust your instincts? Most students know that often the first answer they choose at an exam is the right one. As you think about it more closely you are prone to choose a wrong answer. Now the truth of this advice is scientifically proven. In some tests you score better results if you do not think about it too hard, but trust your instincts. The participants had to choose the inverted symbol of 650 identical symbols on a computerscreen. They got better results when they had no time to study the screen at all and had to trust their unconscious fully.

The next bit of news may be old, but I only read about it last week. And if I didn't know, I guess you didn't also. It's about the discovery of a diamond of astronomical proportions. Litterally. It's the heart of an old star, that consists of crystallised carbon. The diamond has a diameter of 4000 kilometers and is 50 lightyears away from earth. It's probably 10 billion trillion trillon carate. Not something to put on a ring. The scientists called te star 'Lucy'. Yes, because of the beatle song.]