frequentie van nieuwe berichten

Dierbare lezers,

Omdat ik bezig ben met het schrijven van artikelen in mijn vrije tijd lukt het me niet meer om elk weekeinde zoveel berichten te plaatsen. Ik weet dat sommigen van jullie om de paar dagen mijn blog controleerden en ben daar blij mee. Wees gerust, ik heb mijn blog niet verlaten. Maar de frequentie waarmee ik nieuwe berichten plaats zal een stuk naar beneden gaan. Ik wil proberen recensies te schrijven van de films die ik zie. En als ik een goed boek lees dat mijn verlanges aanspreekt zal ik er ook over proberen te schrijven. Maar verwacht niet elke dag een update!
Hopelijk blijven jullie mijn blog bezoeken en blijven jullie enthousiast in de zoektocht naar Tol Eressëa, de plek waar onze verlangens eindelijk worden vervuld...

[Dear readers,

[Because I'm currently writing some articles in mij spare time I am not able to post as many posts each weekend as I did before. I know some of you visited my blog every few days and I am happy to know that. I will not abandon the blog, if that's what you're afraid of. But the frequency with which I will post new messages will be significantly lower. I will try to write reviews of the movies I watch and when I read a book that speaks to my desires I will write about that. But do not expect an update every day.
I hope you will keep visiting my blog and I hope you will remain enthousiastic about Tol Eressëa, the place where all our desires will finally be fulfilled...]

Een kind is ons geboren...

Het is weer bijna november, en dat betekent dat december eraan komt. En met december de feestdagen: kerst en oud en nieuw. Ik wacht op de film The Nativity Story, maar eigenlijk heb ik de kerstfilm van dit jaar al gezien. Children of men (van de regisseur Alfonso Cuaron (bekend van Harry Potter and the prisoner of azkaban))Hij draait sinds vandaag in de bioscopen en het is een absolute aanrader.
Geen vrolijke film, absoluut niet.
Grimmig, onsentimenteel, uitzichtsloos...
In elk geval is dat de situatie in het begin, want het verhaal speelt in 2027, nadat er al 18 jaar geen kinderen zijn geboren. De mensheid is de hoop kwijtgeraakt. De wereld is in atoomoorlogen bezweken en Engeland is een politiestaat geworden. Vluchtelingen uit alle landen worden opgepakt en gedeporteerd, privacy is iets van het verleden, en bomaanslagen leiden tot angst. Zelfmoordpillen zijn geaccepteerd als manier om het leven op een vriendelijke manier te verlaten. Theo, de hoofdpersoon, heeft zijn hoop verloren. Hij heeft een goede baan, maar van binnen rouwt hij nog steeds om de dood van zijn zoontje. Hij wordt gedwongen een vluchtelinge, Kee, te begeleiden naar de kust van Engeland. Een vluchtelinge met een groot geheim: ze is zwanger...
Maar natuurlijk is de situatie niet zo simpel. Omdat ze een vluchtelinge is mag ze niet in handen vallen van de regering en de bevrijdingsorganisatie waar ze bij is opgenomen wil haar en het kind gebruiken als politiek instrument. Een boegbeeld voor de opstand. Aan de wensen van Kee wordt geen gehoor gegeven.
Een verhaal met heel duidelijke paralellen met het kerstverhaal. Een alleenstaand meisje, dat onverklaarbaar zwanger is. Een man die moet worden overtuigd om haar te beschermen en met haar te vluchten. Een 'herberg' waar geen plek is om te bevallen. Een 'herodes'-figuur die als sadist tekeer gaat. Een vlucht naar zee. En meer dan alles: de baby, die een symbool is van hoop, van leven, van alles wat de dood overwint. De baby maakt de hoofdpersoon weer levend. Zijn gezichtsuitdrukking verandert: zijn leven was hopeloos en hij dronk en rookte alsof hij alles kon vergeten. Maar als hij Kee begeleidt komt zijn gelaat weer tot leven. Hij begint te lachen. Hij krijgt weer passie. En hij heeft alles over voor het leven van het kind. En iedereen die de baby ziet wordt aangeraakt. Mensen die stervende zijn, die oud zijn en bejaard, lachen en bidden als de oude Simeon en Anna in de tempel. "Mijn ogen hebben uw heil gezien." En over de aftiteling klinkt het gelach van kinderen, alsof de makers van de film willen zeggen dat er hoop is, dat leven iets is om te waarderen, dat het waardevol is en breekbaar tegelijk. En het is het geluid van de hemel: spelende kinderen. "Wordt als de kinderen", volgens de woorden van Jezus, en: "Laat de kinderen tot mij komen, want van zodanigen is het koninkrijk der hemelen." Inderdaad!
De mooiste scéne van de film is een van de ontroerendste filmscénes die ik ooit gezien heb. Ik heb niet vaak gehuild bij een film, eigenlijk nooit, nu ook niet, maar ik had nu tranen in mijn ogen. Als er iets sprak van hoop, van nieuw leven, was het deze scéne. Het raakte mijn hart met een gevoel van diepe emotie, vreugde en vervulling. Moeilijk te beschrijven. Maar ik voelde nu wat het betekent wat Jesaja schrijft: "Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders. En men zal hem noemen: wonderbare raadsman, vredevorst, sterke God." "Een volk dat in duisternis wandelt, ziet een groot licht." (beide uit Jesaja hoofdstuk 9). Daar wijst deze film naar. In een hopeloze wereld, waar de dood de enige verwachting is, waar de duisternis heerst, schijnt een straal van licht: een messias, de verlosser. Ik heb na de film gepraat met een vriend en ik werd er enthousiat van. We hebben een boodschap van hoop! Ik voel me soms ook leeg, nutteloos, teleurgesteld, of depressief. Eigenlijk hopeloos. Maar als ik me 'dood' voel, wil Jezus me levend maken. Hij vernieuwt van binnen uit. Hij maakt de dorre woestijn bloeiend als een roos, zoals de profeten zeggen. Er is een nieuw leven in me. Een nieuwe geboorte, noemt de bijbel het. En dat leven mag me helemaal gaan doortrekken, tot alle dode plaatsen in mij weer bloeien. Dat is de boodschap van het evangelie. Daar raak ik enthousiast over.
Ik kan wel over de film blijven schrijven, maar ik wil jullie oproepen: kijk hem zelf. En lees daarna de kerstverhalen weer eens. Ze zullen je veel dichterbij zijn gekomen. Het wordt realiteit.

[It's almost november, and that means december is on its way. And with december come the holidays: christman and new years. I am waiting for the movie The Nativity Story, but I have seen the christmasmovie of this year now. Children of Men (by director Alfonso Cuaron (known as director ofHarry Potter and the prisoner of azkaban)) As of today it's showing in the cinema's in the Netherlands. I can wholeheartedly recommend it.
Not that it's a cheerfull movie, not at all
It's grim, unsentimental, bleak...
That's the situation at the beginnen, because the story starts in 2027, and at that time there haven't been baby's for twenty years. Humanity has lost hope. The world has collapsed under nuclear assaurlts and England had transformed into a policecountry. Refugees from all countries are arrested and deported, privacy is something of the past, bombings lead to fear. Suicidepills are an accepted way to peacefully leave life behing. Theo, the protagonist, has lost hope. He has a good job, but inside he still mourns the dead of his little boy. He is forced to escort a refugee, Kee, to the coast of England. A refugee with a secret: she's pregnant...
But ofcourse the situation isn't as simple as that: because she's a refugee she can nog fall in the hands of the government and the underground movement that has taken her in wants to use her for political purposes, to instigate the revolution. What Kee wants is not considered.
It's a story with clear paralels with the nativity story. A young girl, unaccountably pregnant. A man who has to be convinced to protect her and to flee with her. No place for her to bear her child. A 'Herod' sadistically trying to use the baby. A flight towards the sea. And more than that: the baby: a symbol of hope,of life, of all that conquers death. De baby brings the protagonist back to life. His face changes: his life was hopeless and he drank and smoked to forget it all. But when he escorts Kee his face comes back to life: He start to smile, he regains his passion and he is willing to give everything for the life of the baby. And everybody who sees the baby is touched. People who are dieing, old and weak, laugh and pray on seeing the child, like the old Simeon and anna in the temple. "My eyes have seen your salvation." And over the credits there's the sound of children laughing. As if the makers of the movie want to say that there is hope. That life is something to value, it's tender and precious at the same time. And it's the sound of heaven: playing children. "Become like the children", Jesus said, and: "let the children come to me. For the kingdom of heaven is theirs." Yes indeed!
The most beautifull scene in the movie is one of the most touching scenes i've ever seen. I think I never cried at a movie, but I did have tears in my eyes at this ome. If something spoke of hope, of new life, it was this scene. It touched my heart with a deep emotion, joy and fulfillment. It's hard to describe. But I felt like I knew what Isaiah wrote: "Unto us a child is born, unto us a son is given. The sovereignity rests on his shoulders. And he shall be called: wonderfull counseler, prince of peace, God himself." "A people that walked in the darkness, shall see a great light." (both from chapter 9). That's what this film points towards. In a hopeless world, with death the only option, where darkness reings, a beam of light shines: a messiah, a deliverer. After the movie I talked with a friend and I became enthusiastic again. We have a message of hope. I sometimes feel empty, disappointed, depressed. Hopeless in fact. But when I feel dead inside, Jesus wants to make me alive. He renews from the inside out. He makes the desert blooming as a flower, like the prophets said. There is new life within me. A new birth, according to the bible. And that life can fill me from the inside out, until all the dead places within me are fully alive again and blooming. That's the message of the gospel. That's what I'm enthusiastic about.
Well, I can keep writing about the movie, but I want to encourage you to watch it yourself. And afterwards, read the nativitystories again. They will have gotten a lot closer. It will become reality.

De professor en zijn vader

Wees gerust, dit wordt geen zoetsappig stukje over dorre academici. Nee, ik heb het natuurlijk over misschien wel de beroemdste professor uit de geschiedenis (behalve Einstein natuurlijk en misschien Professor James Moriarty), namelijk Indiana Jones! (Bedenk zelf even de meeslepende filmmuziek bij dit stukje. Je weet wel: ta ta ta taaa... ta ta taa...) De films van Steven Spielberg over deze archeoloog/avonturier behoren absoluut tot mijn favorieten. Jammer genoeg zijn het er maar drie, daarom heb ik ook een heel aantal boeken over Indiana Jones verslonden, bijna het spel 'Indiana Jones and the infernal machine' uitgespeeld en zelf ook nog eens twee verhalen over hem geschreven. En ik biets stripboeken over Indy bij mijn broer, die een nog veel grotere fan is. Afgelopen zaterdag had hij ook weer een paar stripboeken over Indiana Jones voor me meegenomen: genieten!
Wat spreekt me nou zo aan in deze verhalen? Wat heel erg meespeelt is het mysterie: oude tempels, verborgen valstrikken, stoffige artefacten uit het verre verleden, de zoektocht naar voorwerpen die de verbeelding van de mens al eeuwenlang boeien. Maar het mysterie houdt ook in: het vermoeden dat er dingen bestaan waar de wetenschap geen vat op heeft. Zaken die ontzag opwekken, zoals de kracht van de heilige ark, of afschuw... In deze verhalen volgen we de koele wetenschapper, de man van actie, compleet met onderkoelde, cynische humor, op zijn tocht tot hij uiteindelijk moet toegeven dat hij er meer is dan alleen materie. En dan zien we dat daardoor ook zijn 'harde' buitenkant voor anderen openbreekt. Het bovennatuurlijke heeft ook effect op hém.
Vandaag ontdekte ik op internet een strip over Indy:
Indiana Jones and the staff of moses. Niet professioneel, maar getekend door een amateur. Maar misschien juist daarom nog interessanter: een amateur heeft passie voor zijn onderwerp. En dat blijkt ook uit deze strip. De tekeningen hebben over het algemeen een geslaagde realistische stijl, en de oudere Indiana Jones (het verhaal speelt in 1950) is goed getroffen. We vinden ook oude bekenden terug: Professor Henry Jones senior en Sallah, maar ook nieuwe gezichten. En er zit een flinke dosis avontuur in, gepaard met de kenmerkende humor van Indy. En verrassend (of niet): een emotionele kern. Het verlangen naar familie, de grootste gave die er is, staat in het eerste hoofdstuk centraal. Indy's vader is op het spoor van het zwaard van Cortes, maar het vliegtuig met al zijn gegevens is in Spanje verdwenen. Indiana gaat op onderzoek uit, maar natuurlijk zijn er kapers op de kust... Het verhaal komt in het tweede hoofdstuk net op gang en het tempo van zeven bladzijdes per maand is wel erg traag. Maar aan de andere kant: zo kunnen we er jaren van genieten. Ik ga de strip in elk geval volgen. En mijn broer ook, denk ik zo...

[Don't worry, this won't be a sweet post about stuffy academics. No, ofcourse I'm talking about maybe the most famour professor in history (besides Einstein ofcourse and professor James Moriarty): Indiana Jones! (Imagine the exciting music for yourself. You know: ta ta ta taaa... ta ta taaa...) Steven Spielbergs movies about this archeologist/adventurer are among my favorites. Sadly there were only three, that's why I have devoured quite a large number of books about Indiana Jones, almost completed the game 'Indiana Jones and the infernal machine' and wrote two stories about him myself. And I try to borrow comicbooks about Indy from my brother, who loves Indy even more than I. Last saturday he had some Indiana Jones comics with him: I enjoyed them very much!
So what's appealing to me in these stories? One thing that's important is mystery: old temples, hidden traps, dusty artifacts from a distant past, the search for objects that have captured mankinds imagination for generations. But mystery also involves the intuition that thre are things that are not described by science. Things that inspire feelings of awe, like the power of the arc of the covenant, or horror... In these stories we follow the coldblooded scientis, the man of action, complete with a cool, cynical sense of humour, until in his search he has to admit that there is more than matter only. And then by that discovery his 'hard' shell breaks open towards others. The supernatural also has an effect on him.
Today I found a new comicbook on the internet: Indiana Jones and the staff of moses. Not a professional comic, but drawn by an amateur. But maybe because of that it is even more interesting: a non-professional has passion for his subject. And that is clear to see in this comic. The drawings on the whole succeed in a realistic style and the older Indiana Jones (it's the year 1950) is nicely done. We meet again old friends: Henry Jones senior and Sallah, but also new people. And there's a large dose of adventure, with some of the trademark humour of Indiana Jones. And surprisingly (or not): an emotional core. In the first chapter the desire for family, the greatest find there is, takes centre stage. Indy's father has found the trail of Cortes' sword, but the plane with all his research has crashed in Spain. Indy has to go search for it, but there are other people interested too... In chapter 2 the story is just starting and the pace of seven pages each month seems very slow. But on the other hand: this is something we will be able to enjoy for years to come. I for one will follow this comic. And I think my brother will too.]

Culinaire verlangens

Het wordt tijd het patroon van wetenschap en boeken of films op deze blog weer eens te doorbreken. Anders denken jullie dat het de enige dingen zijn die in staat zijn bij mij verlangen op te wekken. Dat is geenzins het geval. Zo heb ik gisteren met een paar goede vrienden (en een broer) gegourmet. Als goede hollanders weten jullie allemaal wat dat is, hoop ik. Een heel gezellige manier om samen te eten. En lekker.
Ik had hier al twee jaar een gourmetstel in de kast staan, maar had het nog nooit gebruikt. Dit was de eerste keer. Ik had iedereen gevraagd iets mee te nemen. De een had pannenkoekenbeslag bij zich en geraspte kaas, een ander had champignons, ananasschijven en fris mee, de derde ciabatta en stokbrood en kruidenboter, en een flesje wijn, en ik had onder andere voor het vlees gezorgd. Nadat alles een plekje op tafel had gevonden (wat nog heel wat gepuzzel kostte) konden we beginnen. Tijdens het bakken en koken werd er druk afgepraat: over de afgelopen week, over vakanties van vier jaar geleden en over de vraag of je augurken ook kon gourmetten (het was geen onverdeeld succes). Er werd ook veel gelachen.
Het is mijn ervaring dat het vaker zo is als je samen de maaltijd houdt: op de een of andere manier lijken grenzen tussen mensen weg te vallen. Je ervaart echte vriendschap, van hart tot hart, en de tijd lijkt dan te vliegen. Dan is wat je eet niet eens zo belangrijk.
Het is volgens mij iets heel menselijks, en daarom wordt het beeld van een maaltijd, of meer specifiek: een bruiloftsmaal, in de bijbel ook gebruikt voor de hemel. Denk maar na, is er iets feestelijker dan een bruiloftsmaal? Het begint al in Jesaja, waar de profeet zegt: "Op de berg Sion richt de almachtige heer een feestmaal aan voor alle volken: kostelijke spijzen en uitgelezen wijnen, spijzen, druipend van het vet, wijnen, door de jaren gerijpt. Op deze berg vernietigt hij het rouwkleed dat over de volken ligt, de lijkwade die alle naties bedekt. God de Heer vernietigt de dood, voor altijd. Hij droogt ieders tranen." (hoofdstuk 25 vers 6) En later in de bijbel, in Openbaringen: "Gelukkig zij die uitgenodigd zijn voor het bruiloftsmaal van het lam." (hoofdstuk 19 vers 9). En Jezus zelf zegt na zijn laatste maaltijd met zijn leerlingen: "Van nu af aan zal ik geen wijn meer drinken tot de dag dat ik met jullie nieuwe wijn zal drinken in het koninkrijk van mijn Vader." (Matteüs 26:29).
Dus elke keer als je geniet van een gezellige maaltijd, bedenk dat het vooruitwijst naar de hemel. Dan wordt het volgens mij nog gezelliger...

[It's time to break the pattern of science and books/films at this blog, or else you will think those are the only things able to make me desire. That is not the case. Like yesterday I did gourmet with some friends and my brother. Gourmetting is a dutch habit, I think the closest equivalent is 'racletting'. Hard to explain, anyway, but it's a very social way to eat together. And it tastes good.
I had a gourmetset for two years, but never used it. This was the first time. And I had asked averybody to take something: someone had pancakemix and cheese, another champignons, pineapple and some longdrinks, the third brought bread, seasoned butter and a bottle of wine, and I had taken care of the meats. After finding a place for all that (which wasn't easy) we could start. While we were baking and cooking we were all talking together: about the past week, about vacations of four years ago, about the question if pickles could be gourmetted (it could, with limited succes). And there was a lot of laughter.
In my experience it is often the case when eating together: one way or another boundaries recede. There is true friendship and time seems to be flying. What you are eating is not even that important.
I think it is something universal, and that's why the imagery of a meal together, or more specifically, a weddingmeal, is used in the bible as an image of heaven. Is there something more like a celebration than a weddingmeal? It starts in Isaiah, when the prophet says: "On the mountain of Sian the almighty Lord prepares a meal for all nations: costly foods and outstanding wines, food, dripping with fat, wines, ripened by the years. At this mountain he destroys the mourningcloths over the peoples, the cloths that cover the nations. God the Lord will destroy death for ever. He wipes away everyone's tears." (Chapter 25 verse 6). And later in the bible, in Revelations: "Blessed are those who are invited to the weddinmeal of the Lamb." (chapter 19 verse 9). And Jesus himself, after eating with his followers for the last time, says: "From now on I will drink no wine, untill the day I will drink new wine with you in my father's Kingdom (Matthew 26:29).
So, every time you enjoy a good meal with friends, remember it points forward towards heaven. I think it will become an even better meal...]

Een beetje leiding

Gewoonlijk ben ik geen liefhebber van sportfilms. Ik sport zelf ook niet graag en om er dan een film over te zien maakt het niet veel interessanter. Toch keek ik laatst naar de film The legend of Baggar Vance, een film over een van de minst opwindende sporten ooit: golf. Oké, er zaten een paar goede acteurs in: Matt Damon en Will Smith, maar gewoonlijk zou dat niet de doorslaggevende factor zijn. Nee, ik keek deze film omdat ik een werkboek aan het doornemen was waarin deze film werd genoemd. Meer werk dan hobby dus. Toch heb ik behoorlijk van deze film genoten.
De hoofdpersoon van deze film is Ranolph Junuh, de Tiger Woods van het begin van de vorige eeuw, de beste golfer van het zuiden van de VS. In de eerste wereldoorlog verloor hij al de mannen onder hem, net als hij afkomstig uit Savannah. Hij keert gebroken terug, keert het golfen de rug toe, net als zijn vriendin Adele en verdrinkt zijn verdriet. Dan slaat de grote depressie toe. Adele's vader heeft juist een golfbaan aangelegd, maar ziet al zijn investeringen in rook opgaan en pleegt zelfmoord. Adele laat het er niet bij zitten. Ze wil de golfbaan openen met een titanenstrijd tussen de beste golfers van die tijd. Maar om goedkeuring te krijgen van de autoriteiten in Savannah is een plaatselijke golfer nodig. De jongen door wiens ogen het verhaal verteld wordt, heeft een idee: Junuh moet meespelen. Maar de teleurgestelde veteraan heeft zijn slag verloren. Als hij niet zijn vertrouwen in zichzelf en zijn geloof in zijn gave terugvindt, kan hij het toernooi vergeten. Gelukkig krijgt hij hulp van Baggar Vance, een mysterieuze man (of is hij meer dan een man?), die precies weet wat Junuh nodig heeft: geen technisch golfadvies, maar woorden voor zijn ziel...
Eerst maar even: was het een goede film? Nou, ik vond Matt Damon wat te jong overkomen voor iemand van midden dertig, hoe sympathiek hij ook is. Verder vond ik het spirituele advies van Baggar soms behoorlijk New Age-achtig. Hoeft niet slecht te zijn, maar de hindoeistische achtergrond die in de documentaire genoemd wordt, was duidelijk zichtbaar. Niet alleen moet Junuh niet bang zijn om te verliezen, hij moet ook niet hopen om te winnen. Dat gaat natuurlijk in tegen alles waar deze blog voor staat: verlangen is niet alleen goed, het is noodzakelijk. De toekomst doet er wel degelijk toe. Tenslotte had ik het niet erg gevonden als de verwerking van zijn oorlogsverleden iets explicieter aan de orde was gekomen. Maar er is ook veel positiefs te melden: het zuiden van de VS in de jaren '30 is goed tot leven gewekt en komt authentiek over, de hoofdpersonen zijn innemend, en de regisseur weet het golfen zelfs spannend te maken, onder andere door de camera de golfbal te laten volgen.
Maar nu de vraag: wat betekende de film voor mij? Ik haal immers graag iets diepers uit mijn films. En dat kon ook hier. Het golfen is per slot van rekening een metafoor voor het leven. En als Junuh zijn 'authentieke slag' heeft verloren, dan is dat voor mij herkenbaar: ik heb mijn passie ook lang begraven en ben nu aan het worstelen te ontdekken wat die diepe verlangens in mij eigenlijk zijn en hoe die naar buiten kunnen komen. Luister wat Baggar zegt:
"Inside each one of us is one true authentic swing. Something we were born with. Something that is ours and ours alone. Something that can't be tought or learned. Something you've got te remember. The world can rob us of that swing. It can get buried inside us under all the coulds and shoulds. Some people even forget what their swing is like."
We moeten onszelf terugvinden. En dat kunnen we niet alleen. We hebben iemand nodig als Baggar, die ons beter kent dan wijzelf, die weet wat onze diepste verlangens en beweegredenen zijn en die weet hoe hij die kan laten opborrelen. Die het ons niet zwart op wit vertelt, maar het ons voor onszelf laat ontdekken, maar ons dan ook de gelegenheden geeft ons verlangen uit te oefenen. Die als het ware de juiste club aanreikt. En die dat niet doet vanwege eigenbelang, maar omdat hij om ons geeft. Ik denk dat we daar allemaal wel naar verlangen. Ik in elk geval wel. Maar ik geloof niet dat een mens dat ooit allemaal voor mij kan doen. Zelfs mijn beste vrienden kennen niet al mijn verlangens en passies, en zelfs zij kunnen me uiteindelijk niet de bemoediging geven die ik ten diepste nodig heb. Baggar Vance is te goed om waar te zijn.
Maar toch: verlangens zijn er om vervuld te worden. En ik geloof dat we wél kunnen beschikken over een persoonlijke hulp, die nog beter is dan Baggar. God belooft namelijk dat hij in ons komt wonen in de persoon van de Heilige Geest. De Geest van God woont in ons. Jezus stuurt hem om ons bij te staan, om ons alles te leren "en alles weer in herinnering te brengen wat ik je heb verteld" (Johannes 14 vers 26). Hij zal ons "De weg wijzen naar de volle waarheid" (Johannes 16 vers 13). Hij woont in ons, dat betekent dat hij ons heel persoonlijk kent en ons persoonlijk adviseert en leidt. "Christus' Geest onderricht u op elk gebied!" zegt Johannes (1 Johannes 2 vers 27). De Geest kent onze 'authentieke slag', wie we werkelijk zijn, en wil die weer tevoorschijn brengen. Dat doet hij net als Baggar door onze verlangens op te wekken, te verdiepen en te vervullen. Hij dwingt ons niet en legt ons niet iets op, maar laat het in onszelf op komen. Soms moet hij mogelijkheden voor ons sluiten, dan lijkt hij ons tegen te werken, omdat we uit verkeerde motieven gaan leven. Maar uiteindelijk heeft Gods geest onze glorie op het oog: dat we alles worden wat we in ons hebben te zijn. Dat is namelijk tegelijk de glorie van de levende God, die ons immers gemaakt heeft als zijn evenbeeld, zijn weerspiegeling.
Tja, zo kan je ook uit een sportfilm diepe lessen halen.

[Usually I do not like movies about sports. I'm not fond of sport myself and to watch a movie about it doesn't make it more interesting. Still, this week I watched the movie The legend of Baggar Vance, a movie about one of the least exciting sports ever: golf. Okay, there were some rather good actors in it: Matt Damon and Will Smith, but usually that wouldn't be a deciding factor for me. No, I watched this movie because I went through a workbook that suggested this movie to watch. So, more work than fun. But I ended up enjoying the movie quite a bit.
The hero in this movie is Ranolph Junuh, the Tiger Woods of the early twentieth century, the best golfer in the southern US. In the first World War he lost all men in his company, like him from Savannah. He returns a broken man and he turns his back both to golf and to his girlfriend Adele and starts to drown his sorrow with alcohol. Then the big depression hits. Adele's father just built a large golfcourt, but all his investments melt like snow under the sun. He commits suicide. Adele is not daunted, however. Se wants to open the golfcourt with a prestigious match between the two best golfers of that time. But to get approval of the investors in Savannah a local golfer has to join. The young boy who tells this story suggests Junuh. However, the disappointed veteran has lost his swing. If he can't find his confidence and his believe in his gift, he can give up the tournament before starting. Luckily he receives help from Baggar Vance, a mysterious man (or more than a man?), who knows exactly what Junuh needs: not technical advice, but words for his soul...
To get it out of the way: was this a good movie? Well, I thought Matt Damon seemed to be a bit young for someone in his mid thirties, although he is likeable. Furthermore I thought Baggars spiritual advice a bit too New Agey for my tastes. The hindu background mentioned in the documentary was easy to discern. Not only must Junuh lose his fear of losing, he must also lose his hope of winning. That's ofcourse diametrically opposed to the message of this blog: desire is not only good, it's essential. The future does matter. Finally I wouldn't have minded if the healing of Junuhs warhistory had been a bit more explicit. But I also found a lot of things to like: the southern US in the thirties has been brought to life convincingly and seems authentic, the protagonists are likeable and the director succeeds in making golf exciting, for example by following the ball with the camera.
Now to the question: did the movie mean anything to me? You know I like to get something deeper from my movies. And I did here. Golf is clearly a metaphor for life. And when Junuh has lost his 'authentic swing', I can easily recognize it: i also buried my passion for a long time and now am wrestling to recover those deep desires and bring them out. Listen to what Baggar says:
"Inside each one of us is one true authentic swing. Something we were born with. Something that is ours and ours alone. Something that can't be tought or learned. Something you've got te remember. The world can rob us of that swing. It can get buried inside us under all the coulds and shoulds. Some people even forget what their swing is like."
We must find ourselves. And we can't do that on our own. We need someone like Baggar, who knows us better than we know ourselves, who knows our deepest desires and motives and who knows how he can bring those to the surface. Who doesn't just tell us what to do, but helps us to discover for ourselves, but then gives us the opportunities to live in our desires. Who gives us the right club for the game. And who doesn't do all these things for his own sake, but for ours. I think we all desire someone like that around us. I know I do. But I do not think a human person can do all those things for me. Even my best friends do not know all my desires and passions, and even they can't give me the encouragement I deeply need the most. Baggar Vance is too good to be true.
But still: desires exist to be fulfilled. And I believe there is a personal help, even better than Baggar. God promises to dwell inside of us as the Holy Spirit. The spirit of God lives in us. Jesus sends him to help us, to learn us everything and "make us remember everything I told you" (John 14 verse 26). He will "show us the way into all truth" (John 16 verse 13). The fact he lives in us means he knows us personally and advises and guides us personally. "Christ's spirit teaches you on all subjects!" according to John (1 John 2 verse 27). The Spirit knows our 'authentic swing', who we really are, and wants to resurrect it. Like Baggar he does it by initiating desire, deepening desire and fulfilling desire. He doesn't bully us, doesn't make us do anything, but lets it rise in us. Sometimes he has to close up opportunities, then he seems to thwart us, because we lead our lives from the wrong motives. But ultimately Gods Spirit is working towards our glory: he wants us to be all we are made to be. Because that is the glory of the living God, who made us in his image, like a mirror reflecting him.
So you see, even sports movies can contain deep lessons.]

Liefde in Perzië

Ik ben niet echt een fan van romantische films, maar voor deze wil ik wel een uitzondering maken. One night with the king is namelijk niet zomaar een romantisch verhaal. Het is een verfilming van het bijbelboek Esther. Voor jullie allemaal denken: "Bijbel betekent saai, treurig en prekerig", en allemaal wegklikken, bezoek de site en kijk de trailer.
Deze film heeft voor mij verschillende pluspunten. Ten eerste een handvol bekende acteurs uit onder andere de Lord of the Rings-verfilmingen, zoals John Rhys-Davies (die Gimli speelde) en John Noble, die Denethor uitbeelde.
Ten tweede speelt de film zich af in Perzië in de tijd van koning Xerxes of Ahasveros (het wordt interessant deze film te kijken samen met 300, waarin de perzen ook voorkomen). En het perzië van voor onze jaartelling is prachtig in beeld gebracht. Er is gefilmd in India en de decors zijn groot, met enorme standbeelden, prachtige tuinen en natuurlijk de nodige zwaardgevechten (hoewel ik die niet goed herinner uit het bijbelboek, maar toch...). De filmsets doen denken aan die voor oude films als The ten commandments. Ik vind het altijd mooi als een verdwenen beschaving in een film weer tot leven wordt gebracht, als we een glimp krijgen van een andere manier van leven, een andere wereld.
Ten derde: hoewel het zich afspeelt in een andere wereld gaat het over mensen van vlees en bloed. De hoofdpersonen van het bijbelboek Esther zijn heel erg menselijk en al hun emoties zijn goed invoelbaar. De angst van Esther om voor haar koning te verschijnen, haar moed om de slechte Haman aan de kaak te stellen, de bemoedigingen van haar oom Mordechai... Het is heel menselijk en juist daarom krachtig materiaal voor een film.
En tot slot sluit de boodschap van het verhaal mooi aan bij mijn laatste post over het boek Merlin. Hoewel in dit bijbelboek de naam van God nauwelijks genoemd wordt, is de strijd tussen goed en kwaad op de achtergrond duidelijk aanwezig. Een zonde van koning Saul van lang geleden heeft onvoorziene gevolgen: het voortbestaan van de Judeeërs in ballingschap staat op het spel. Antisemitisme blijkt van alle tijden. De enige die de koning kan overtuigen het volk niet uit te roeien is het Joodse meisje Esther, die is toegetreden tot zijn harem. Ze heeft een grote rol in het verhaal van God met zijn volk, een cruciale rol: niemand kan haar positie innemen. En was het toeval dat juist zij op zo'n positie aan het hof van Ahasveros terecht kwam?
Dit is een film die ik zeker hoop te kijken als hij in de bioscoop verschijnt.

Update: mijn enthousiasme is enigzins bekoeld nadat ik een bespreking las van een van mijn favoriete reviewers. Hoewel het er spectaculair uitziet schijnt het script hier en daar behoorlijk cliché te zijn, en is de acteur die Ahasveros speelt niet overtuigend als perzische koning. Jammer.

[I'm not really a fan of romantic movies, but for this one I'm prepared to make an exception, because One night with the king is not a regular romantic story. It's an adaptation of the biblebook Esther. Before you all think "Bible is boring, sad and preachy", and all surf away, visit the site and watch the trailer.
To me there are definitely some positives to this movie. Firstly there are some actors in this movie of Lord of the Rings-fame, like John Rhys-Davies (Gimli) and John Noble (Denethor).
Secondly the movie takes place in Persia in the age of king Xerxes (Ahasveros). It will be intersting to watch this movie together with 300, also about the persians. And the persia of that time has been realised in a beutiful way. It has been filmed in India and the sets are large, with enormous statues, nice gardens and ofcourse a lot of swordfights (I don't remember those from the bible, but still...nice touch...). The sets remind me of old movies like The ten commandments. I'm always excited if a movie brings an old civilization back to life, when we catch a glimple of another way of life, another world.
Thirdly, even if this happens in another time and world it's about flesh and blood people. The protagonists in Esther are not larger than life, their emotions are easily felt. Esthers fear to approach the king, her courage to expose evil Haman, the encouragements of her uncle Mordechai... It is all really human and because of that powerfull moviematerial.
Finally the message of the story fits beautifully with my last post about the novel Merlin. Even though the name of God is hardly present in this part of the bible, in the background the battle between good and evil can be felt clearly. King Sauls sin of long ago has unforeseen consequences: the continuation of the Judeans in excile is in danger. Antisemitism is shown to be of all ages. The only one in the position to convince the king not to destroy the people of Israel is the Jewish girl Esther, having been added tot his harem. She has a large part to play in Gods story with his people, a crucial role: nobody can do it for her. And do you think it was coincidence that she had this position at king Ahasveros' court at this time?
I don't plan on missing this movie, if it appears in cinemas in the Netherlands.

Update: my enthousiasm is cooled a bit after reading a review by one of my favorite critics. Although the movie looks spectacular the script seems to be filled with cliché, and the actor playing Xerxes is not convincing as a persian king. Pity.]

De jeugd van de tovenaar

Tovenaars beginnen niet als oude mannen met witte baarden en een puntmuts, maar als onstuimige jongens met passie voor zwaardvechten en contact met de hogere wereld. Althans, dat geldt voor de bekende tovenaar Merlijn in Merlin, het tweede boek van Stephen Lawheads The pendragen cycle. Ja, uiteindelijk gaat deze serie over koning Arthur, maar aan het eind van dit deel is die nog maar een kindje van twee. Lawhead heeft duidelijk grotere plannen: hij wil meer keltische verhalen en legenden samensmeden in één mythologie, samen met de legenden over atlantis, de heilige graal en de christelijke geschiedenis van Groot Brittannië. En voor mij is hem dat prima gelukt. De verhalen maken een authentieke indruk, vooral door de realistische beschrijving van het leven in het vijfde eeuwse Engeland en ik kan me haast niet voorstellen dat de werkelijke geschiedenis van koning Arthur anders is verlopen. Op een slimme manier combineert Lawhead uiteenlopende legenden, zoals de verhalen over 'Myrddin the Wylt', die als gek veertig jaar zich in een bos verschuilt, en de bekende Merlijn van koning Arthur. En een snelle zoektocht op online encyclopedie Wikipedia laat zien dat ook veel historische details in de verhalen kloppen: zo was er werkelijk een romeinse generaal Maximus, die keizer wilde worden, en bestonden werkelijk de koningen Vortigern, Aurelius en Uther. Dat maakt deze verhalen erg fascinerend.
Maar Lawheads boeken zijn niet alleen historisch interessant, ze maken de indruk van echte mythologie. De gebeurtenissen staan niet op zichzelf, maar maken deel uit van een groter geheel: de komst van het koninkrijk van de zomer. Oude mythologiën waren idealistisch: ze bevatten lessen over goden en lieten zien hoe mensen zich moesten gedragen, ze definieerden goed en kwaad en licht en duisternis. Hetzelfde vindt plaats in deze verhalen. Volgens een heel goede bespreking is Lawhead een onbeschaamde idealist in zijn manier van schrijven en heeft hij zich gewijd aan het creeëren van dramatisch en poetisch proza dat andere auteurs niet eens proberen. Het is duidelijk: Lawhead gelooft ergens in. En in dit boek komt het duidelijk naar voren. Er woedt een strijd om Yneis Prydein, het eiland van de sterken, een strijd tussen twee tegenovergestelde machten. De strijd speelt zich af op meerdere niveau's: tussen de christelijke monniken en een groep van de druïden, tussen Merlijn en Morgian en tussen de kelten en de saksen. Het is zichtbaar als de jonge Merlijn op een bijeenkomst van Druïden grote stenen in de lucht laat dansen, maar ook als hij na een groot verlies zich wanhopig verstopt in de bossen, overmand door de kracht van het kwade. Er is een strijd tussen goed en kwaad en iedereen in dit verhaal is daarin betrokken, niemand uitgezonderd. En wat dat betreft kan dit boek als illustratie dienen voor ons. Ook in ons leven is dit conflict altijd op de achtergrond aanwezig.
Maar het idealisme van Lawhead maakt hem niet blind voor de menselijke zwakheid. Merlijn is een held die kan falen, en die dat ook regelmatig doet. Zelfs tegen het eind van het boek, als hij al zo veel heeft doorgemaakt, vergist hij zich volkomen in zijn visie van de toekomstige koning van Engeland, wordt depressief en begaat een enorme vergissing. Toch is dat niet een belemmering voor de vervulling van zijn visioen. Voor God is hij niet uitgerangeerd als hij een fout maakt, God is groter dan onze beperkingen. Hij vraagt alleen of wij hem willen volgen, zoals Merlijn dat doet in dit verhaal.
Er zaten in dit verhaal meer mooie passages, ten eerste over ons verlangen naar de eeuwigheid (en dat is waar het op Tol Eressëa over gaat, tenslotte).
"Both the body and the spirit strain after the glory they rightfully possess, or will possess in time. But unlike the spirit, the flesh's hope is tenuous. Therefore, in those rare times when it senses the Truth - that it will be made incorruptible, that it will inherit all that the spirit owns, that the two shall become one - then in those rarest of moments, it revels in a joy too sweet for words."
En Lawhead geeft ook een mooi beeld van de kracht van verhalen:
"It came to me that the way to men's souls was through their hearts, not through their minds. As much as a man might be convinced in his mind, as long as his heart remained unchanged all persuasion would fail. The surest way to the heart is through song and story: a single tale of high and noble deeds spoke to men more forcefully than all of blessed Dafyd's homilies.
I have seen the humble forlk crowd into the chapel in the wood to receive the mass. In all sincerity they kneel before the holy altar, mute, reverent, as they should be, but also uncomprehending.
Yet, I have seen the eyes of their souls awaken when Dafyd reads out: "Listen, in a far country lived a king who had two sons..."
Perhaps it is how we are made; perhaps words of truth reach us best through the heart, and stories and songs are the language of the heart."
Ik ben niet de enige die dat doorheeft. Op een andere blog vond ik hierover ook een goed artikeltje. Het is trouwens precies wat de boeken van Lawhead doen. De waarheid komt erdoor tot leven.

[Wizards don't start out als old men with white beards and a pointy hat, but as wild boys with a passion for swordfighting and a link to the higher world. At least, that's how it is with the well known wizard Merlin in Merlin, the second book in Stephen Lawheads The pendragen cycle. Yes, ultimately this series is about king Arthur, but at the end of this part he is still only two years old. Lawhead clearly has larger plans: he wants to seal more keltic stories and legends together in one mythology, together with the legends about Atlants, the holy grail and the christian history of Great Brittain. And I think he has succeeded in that admirably. The stories seem authentic, largely because of the realistic description of life in fifth centruy England and I can hardly imagine the real history of king Arthur was anything different. In a clever way Lawhead combines widely ranging legends, like the stories about 'Myrddin the Wylt', who lived as a crazy man in a forest for forty years, and the more widely known Merlin of king Arthur fame. A quick search on the online encyclopedia Wikipedia learns that also many historic details in these stories are correct: there was a roman general called Maximus, who went to become emperor and the kings Vortigern, Aurelius and Uther really existed. That makes these stories fascinating.
But Lawheads novels are not only interesting from a historical point of view, they leave the impression of true mythology. The incidents are not coincidental, but are part of a larger whole: the coming of the kingdom of summer. Old mythologies were idealisitc: they contained lessons about gods and showed how people ought to live and they defined good and evil and light and darkness. The same is true for these stories. According to a very good review Lawhead is an unflinching idealist in his writing and is utterly committed in creating dramatic, poetic prose that other authors might not have the courage to attempt. It is clearly seen that Lawhead believes in something. It can be clearly seen in this novel. There's a battle raging for Yneis Prydein, the isle of the mighty, a battle between two opposing forces. The battle rages on different levels: between the christian monks and a group of druids, between Merlin and Morgian and between the kelts and the saxons. It can be seen when young Merlin at a meeting of druids makes large stones dance in the air, but also when after a great loss he is desperate and hides in the forest, overcome by the power of evil. There is a battle between good and evil and in this novel everyone is involved, no exceptions. In this the book can serve as an example for us. In our lives too this conflict is present in the background continually.
But I think Lawheads idealism doesn't make him blind to human weakness. Merlin is a hero who fails, and fails regularly. Even at the end of the novel, when he has come to so much, he can't discern who the future king of England will be, becomes depressive and acts misguidedly. But that all doesn't prevent the fulfillment of his vision. God doesn't put him aside when he makes a mistake. God is larger than our shortcomings. He only asks us to follow him, like Merlin does in this story.
The story contained more beautifull parts, one about our desire for eternity (the subject of this blog, is it not?).
"Both the body and the spirit strain after the glory they rightfully possess, or will possess in time. But unlike the spirit, the flesh's hope is tenuous. Therefore, in those rare times when it senses the Truth - that it will be made incorruptible, that it will inherit all that the spirit owns, that the two shall become one - then in those rarest of moments, it revels in a joy too sweet for words."
And Lawhead also paints a beautifull image of the power of myth:
"It came to me that the way to men's souls was through their hearts, not through their minds. As much as a man might be convinced in his mind, as long as his heart remained unchanged all persuasion would fail. The surest way to the heart is through song and story: a single tale of high and noble deeds spoke to men more forcefully than all of blessed Dafyd's homilies.
I have seen the humble forlk crowd into the chapel in the wood to receive the mass. In all sincerity they kneel before the holy altar, mute, reverent, as they should be, but also uncomprehending.
Yet, I have seen the eyes of their souls awaken when Dafyd reads out: "Listen, in a far country lived a king who had two sons..."
Perhaps it is how we are made; perhaps words of truth reach us best through the heart, and stories and songs are the language of the heart."
I am not the only one to have seen this. At another blog I found a good post on this subject. This is precisely what the novels by Lawhead try to do. They bring truth to life.]

En ja hoor, nog meer wetenschap

Zo, het is weer weekend. Voor mij tenminste wel en dat betekent dat ik weer kan 'bloggen'. De afgelopen dagen had ik er steeds 's avonds geen tijd voor, maar ik heb wel het internet afgestruind voor interessante, bijzondere of bizarre berichten uit de wetenschap. Ik mag dan wel verlangen naar een andere wereld, degene waarin we leven is ook al mooier en vreemder dan ik me kan voorstellen en we weten nog lang niet alles. Zo hebben onderzoekers in het noorden van Columbia een nieuwe vinkensoort gevonden, tijdens de verkenning van een nog ongerepte bergketen. Het beestje kreeg de naam "Yariguies bosjesvink", in het latijn Tlapetes latinuchus yariguierum. Probeer dat maar eens zonder stotteren uit te spreken... Zoals jullie op de foto zien is het een mooi beestje. Dat betekent dat er op onze planeet nog meer schoonheid is dan we ons tot nu toe bewust zijn en dat er nog echte ontdekkingsreizen mogelijk zijn. Ook de onderzoekers waren verbaasd dat de Yariguiesbergen zo lang onbeschreven, onbekend en onbeschermd zijn gebleven.

Dan nu het wekelijkse nieuws over planeten buiten ons zonnestelsel, maar ditmaal eentje die behoorlijk dichtbij staat. Hoewel, 10,5 lichtjaar is nog altijd een behoorlijke afstand. Het gaat om een gasplaneet om de ster Epsilon Eridani. Uit de waarnemingen van Hubble blijkt dat de planeet anderhalf keer zo zwaar is als Jupiter en dat hij om zijn zon draait in hetzelfde vlak als een schijf van puin en stofdeeltjes. Dit zou bevestigen dat planeten ontstaan uit materiaal dat om een ster draait. Heel bijzonder aan deze planeet is de elliptische baan: op het ene uiterste bevindt hij zich zo dicht bij zijn zon als de aarde bij de onze, op het andere uiterste staat hij op de afstand van Jupiter. Astronomen verwachtten dat ze eind 2007 de eerste echte opnames kunnen maken van de planeet! Dat zou gaaf nieuws zijn, foto's van een ander zonnestelsel! Ik hou het voor jullie in de gaten.

Ondertussen weten we ook niet alles over het verleden van onze planeet en welke bizarre dieren er rondliepen. Jullie weten vast wel dat er van allerlei dieren reuzenvarianten bestonden: reuzenherten, reuzenbevers, reuzenluiaarden, reuzengordeldieren, reuzenvogels enzovoorts... Nu hebben wetenschappers in Syrië het fossiel gevonden van een reuzenkameel. De schouders van het dier kwamen tot een hoogte van drie meter en in totaal was het vier meter hoog. Dat is net zo groot als een giraffe of een olifant. De reuzenkameel leefde in een savanneachtige omgeving en at waarschijnlijk hetzelfde als een huidige kameel. Hij werd honderdduizend jaar geleden gedood door een groep mensen, waarvan resten zijn gevonden bij dezelfde bron.

Van kamelen naar sciencefiction, dat kan op deze blog. De 'transporter' uit Star Trek, die materie omzet in lichtstralen en vice versa, is namelijk een stap dichterbij gekomen. Het is wetenschappers gelukt om de informatie die was opgeslagen in een lichtstraal over te brengen op een wolk atomen. Een soort teleportatie zeg maar. Helaas gaat de wetenschap in het bericht me enigzins boven de pet (maar Marten kan het me vast uitleggen). Als ik het goed begrijp brachten ze de quantumtoestand van een wolk cesiumatomen (die allemaal dezelfde kant opdraaiden) in overeenstemming met de quantumtoestand van een lichtstraal. Dit heet dan 'entanglement'. Vervolgens brachten ze de quantumtoestand van een tweede lichtstraal over op de wolk atomen. Geen wonder dat de technobabble in Star Trek zo onbegrijpelijk is. "Beam me up, Scotty!"

Nog iets op het gebied van sciencefiction: in veel toekomstverhalen kunnen mensen gedachten lezen, informatie direkt in de hersenen ontvangen of machines aansturen door er maar aan te denken. Dat laatste is nu al realiteit. Een Amerikaanse tiener heeft twee levels van het computerspel Space Invaders uitgespeeld met zijn verbeelding. Vanwege zijn ernstige epileptische aanvallen was er op zijn hersenen een sensor aangebracht die electrische signalen kon waarnemen. De onderzoekers lieten de jongen het computerspelletje eerst spelen door zijn tong en zijn hand te bewegen. Vervolgens vroegen ze hem zich de bewegingen voor te stellen, maar ze niet uit te voeren. Op die manier kon hij het kanon op het scherm goed genoeg bewegen om twee levels uit te spelen. Nog even dus en ik hoef deze blog niet meer te typen, dan denk ik er maar aan en rollen de woorden over het scherm. En ik heb nu al zulke lange berichten...

[Allright, it's weekend again. It is for me at any rate and that means I can blog again. The past few days my evenings were filled, so I wasn't able to write, but I did manage to surf around on the internet for the intersting or bizarre science news. I may desire another world, the one we live in is already more beautifull and more strange than I can imagine and it turns out there's much we don't know yet. Take for example a new kind of finch scienctists found in northern Colombia, on an expedition to an unexplored mountainrange. The bird was named "Yariguies brush-finch", in Latin Tlapetes latinuchus yariguierum. Try to prononce that without stuttering. As can be seen on the picture it's actually a very colorfull bird. And it means our planet has even more beauty to offer than we now know and real exploration is still possible. The scientist expressed their amazement at the Yariguies mountan being undescribed, unexplored and unprotected for so long.

Now it's time for our weekly knews about extrasolar planets, but this one is actually relatively close. Well, close... 10,5 lightyear is still a considerable distance. It's a planet revolving around the star Epsilon Eridani. Data from Hubble indicate the planet is 1,5 times the size of Jupiter and turns around it's sun in the same plane as a disc of dust and debris. This would be proof of the popular theory that planets originate in these kinds of discs around stars. The peculiar thing about this planet is its elliptical orbit: in the one extreme it's as close to it's sun as earth is to ours, in the other extreme it's at the distance of Jupiter. Astronomers expect to be able to take the first picture of the planet late in 2007. That would be exciting: pictures from another solarsystem. I will keep you informed...

But in the mean time we still don't know all about the history of our own planet and the bizarre animals that lived then. You are probably aware of the former existence of giant animals like giant elk, giant beavers, giant armadillo's, giant birds etcetera... Now scientist found the remains of a giant camel in Syria. It's shoulders were three meters high and it was four meters tall, as large as an giraffe or elephant. The giant camel lived in a savanna and it's menu was probably the same as the camels we know. It was killed by a group of people, of which remains were found at the same springs.

From camels to sciencefiction, at this blog all is possible. The 'transporter' of Star Trek fame, that changes matter into light and vice versa, is now a step closer. Scientist were able to transfer the information contained in a beam of light to a cloud of atoms. So, a kind of teleportation. Sadly the scientific explanation of all this I can hardly understand (but my brother may be able to explain). If I'm correct the scientists brought the quantumstate of a could of cesium atoms (all with the same atomic spin) in synchronicity with the quantumstate of a beam of light, in a process called 'entanglement'. Then they tranferred the quantumstate of a second beam of light to the cloud of atoms. It's no wonder the technobabble in Star Trek is incomprehensible. "Beam me up, Scotty!"

Another fact on the topic of sciencefiction: in many of these stories people are able to read minds, receive information directly in the brain or guide engines just by thinking. The last of these is now reality. An American teenagers completed two levels of the old computergame Space Invaders just by imagining his moves. Because of his severe epilepsy he had received two sensorgrids directly on the surface of his brain, meant to gather data on the electrical activity in the brain. The scientists first let the boy play the game using his hand and his tongue. Then they asked him to imagine the movements, but not actually moving his hand and tongue. Using his imagination he could control the canon in the game well enough to win two levels. So in only a few years I won't have to type this blog, but only think about it and the words will flow on the screen. But my posts are already long now... ]

Kinderen van Duin

Als laatste voor vandaag, een paar woorden over Children of Dune. De dingen die me in deze miniserie aanspraken waren voor een groot deel dezelfde als in het eerste deel, Dune. De manier waarop de woestijn werd weergegeven en de samenleving van de Fremen. De andere planeten, de fantasievolle kostuums en de ruimteschepen. Het verhaal met mythische en religeuze lagen en de persoon van Paul 'Muad'Dib' Atreides, messias tegen wil en dank. En alles beter weergegeven dan in de eerste serie. Vond ik daar de computereffecten vaak nog nep, hier waren ze veel beter. Geen duidelijk zichtbare schilderijen meer op de achtergrond, maar beelden die niet onderdeden voor bioscoopfilms als Star Wars en Narnia. Ook de manier van filmen was veel mooier dan in de eerste serie, haast poetisch, met veel gebruik van mooie belichting, en intieme close-ups (met een paar Matrix-achtige gevechten). En de karakters die in de vorige serie een oppervlakkige indruk maakten waren hier uitgediept en meeslepend. Vooral voor het personage Duncan Idaho een enorme verbetering. Ook de leider van de Fremen, Stilgar, was hier echt een leider die je bij zo'n woestijnvolk verwacht. Kortom, waar de vorige miniserie vooral intrigerend was omdat ik het boek kende is dit een filmspektakel op zichzelf en absoluut aanbevelenswaardig.Het enige dat een beetje saai werd uiteindelijk was al het politieke gekonkel, tussen allerlei partijen met hun eigen doelstellingen.
Het thema achter deze miniserie was vergelijkbaar met dat achter de eerste: wat vraagt het van een man het juiste te doen? En als de enige manier om vrede te brengen in het heelal een persoonlijk offer brengt wat je niet kunt opbrengen, wat dan? Dat is de keuze die Paul moet maken. Als hijzelf het 'Gouden Pad' niet kan betreden, valt het toe aan zijn zoon, Leto. Maar hoe kan een vader van zijn zoon vragen iets te doen dat hijzelf niet kon opbrengen?
Ondertussen heeft de beweging rond Muad'dib de trekken van een religie aangenomen, compleet met priesters en pelgrims die naar Arrakis komen om Paul te vereren. En de religie brengt fanatisme met zich mee, en oorlogen door het hele heelal. In de naam van Muad'dib gebeuren de vreselijkste dingen. Het ergste is nog dat hogepriesters Alia onder invloed van een schimmige baron Harkonnen het systeem voor haar eigen glorie manipuleert. Paul ziet hoe een beweging die begon als vrijheidsstrijd is verworden tot een gevangenis, een organisatie van onvrijheid. De legendes rond Muad'dib moeten worden afgebroken, de godsdienst moet vallen en mensen moeten weer zelf hun eigen keuzes kunnen maken. Pauls zoon Leto verwoordt het zo: "Dit moeten jullie leren: alle mensen maken fouten en leiders zijn maar mensen." Kortom, volg niet blindelings mensen na.
Sciencefiction zegt vaak iets over onze eigen wereld. De boodschap van Children of Dune is makkelijk door te trekken naar onze religies. Hoe vaak hebben niet kerkleiders hun geestelijke macht gebruikt om oorlogen goed te praten? Hoe vaak zijn er niet in de naam van Christus (of van Allah of de god van de vooruitgang) martelingen, volkenmoorden en vervolging gesanctioneerd? Te vaak. Christus zegt al dat we niemand 'Vader' moeten noemen, en dat degene die de leider van zijn volgelingen wil zijn, de mentaliteit van een dienstknecht moet hebben. Wie de meeste wil zijn, moet de minste worden. En hijzelf gaf het voorbeeld door de voeten van zijn discipelen te wassen, in die tijd de taak van een slaaf. Het leiderschap dat Christus laat zien is diametraal tegenovergesteld aan de leiderschapstradities van de wereld. In de kerk horen geen dictators thuis, geen manipulatoren en geen volksmenners. Zelfs God zelf zal ons niet iets opleggen. Het enige dat Hij van ons vraagt is voor Hem te kiezen en ons afhankelijk op te stellen. Als we Hem zien als vriend en met Hem wandelen, zijn we vervolgens vrij om ons leven in te richten! Soms denk ik dat we net als Paul Atreides het hele godsdienstige systeem rondom Jezus moeten afbreken. De kern zal blijven staan: de belichaming van ware liefde en opoffering, het beeld van de Onzichtbare God, die zelf ook liefde is. En de ware liefde drijft de vrees uit. Voor die God hoeven we niet bang te zijn.

Oh, en er zaten natuurlijk weer woestijnwormen in! Indrukwekkend! Vooral als een vliegtuig bijna wordt opgeslokt door een gigantische muil!

[The last post for today: some remarks about Children of Dune. What spoke to me in this miniseries were largely the same as in the first series, Dune. The way the desert was realised, and the society of the Fremen. The other planets, the fantastical costumes and spaceships. The story with its mythical and religious layers and the character of Paul 'Muad'Dib' Atreides, messiah against his choice. And everything visualised in a way surpassing the first series. If I thought the special effects in that one were fake, here they were much improved. No clearly discernable paintings as backgrounds, but images comparable with movies like Star Wars and Narnia. The way it was filmed was much more beautifull than the first series, with nice lighting and intimate close-ups (and some matrix style fights). The characters that made a superficial impression before had more personality and were more involving. Especially the character of Duncan Idaho was much improved. The leader of the Fremen, Stilgar, now was a man you'd image to lead a desertpeople. In short: if the last series was intriguing mostly because I knew the book, this one can stand on his own as a filmic spectacle and I can recommend it wholehearteldy. The only thing that grew a bit boring was the succession of political intrigues, with all their parties and agendas.
The theme of this series was a continuation of that of the first: what is asked of a man who wants to do what's right? And if the only way to bring peace to the galaxy requires a personal offer you are not willing to make? That's the choice Paul must make. If he himself cannot step on the 'Golden Path', his son Leto must. But how can a father ask his son to do something he himself cannot?
In the meantime the movement surrounding Muad'Dib has taken on the characteristics of a religion, complete with priests and pelgrims travelling to Arrakis to worship Paul. The religion invites fanaticism and wars all over the universe. In Muad'dibs name unimaginable evil is done. The worst thing is that high priestess Alia, influenced by a ghostly baron Harkonnen manipulates the system for her own glory. Paul must watch how a movement that began as a battle for freedom is changed into a prison, a system of captivity. The legends surrounding Muad'Dib have to be broken down, the religion must fall and people must make their own choices again. Pauls son Leto says it thusly: "This is what you have to learn: all men make mistakes and leaders are only human." In short, do not follow any man blindly.
Sciencefiction is often saying something about our own world. The message of Children of Dune is easily applied to our own religions. How often have churchleaders misused their spiritual power to instigate wars? How often have torture, genocide and repression been sanctioned in the name of Christ (or Alla or our god of progress)? To often. Christ said we shouldn't call anyone 'father' and that the one who wants to lead his followers must have the mentality of a servant. Who wants to be highest, must become the least. He himself gave the example to wash his disciple's feet, a servants task in those days. The leadership Christ models is diametrically opposed to the worldly tradition of power. In his church there is no place for dictators, nor for manipulators. Even God will not make us do anything against our will. The only thing he asks of us is to choose Him and know ourselves depending on Him. When we see Him as a friend and walk with him, we will be free to construct live in the way we want! Sometimes I think we should tear down the religious structure put up around Jesus (just like Paul Atreides). The core will remain: the incarnation of true love and sacrifice, the image of the unseen God, who is love himself. And true love drives out fear. This God we do not have to fear.

Oh, and did I mention the sandworms? Impressive! Especially when a plane is almost swallowed by one gigantic maw...]

Fossielen en andere links

Dat komt ervan als je geen krant leest. Op de een of andere manier heb ik volledig het nieuws gemist van de fossielen van zeereptielen die deze week zijn gevonden op Spitsbergen. Het gaat om 21 Plesiosaurussen, zeereptielen met een lange nek en kleine kop, het traditionele beeld van het monster van Loch Ness, 6 Ichthyosaurussen, reptielen met eenzelfde vorm als haaien en dolfijnen, met een duidelijke rug- en staartvin en vaak levendbarend, en één pliosaurus, een roofzuchtig zeereptiel met vier flippers en een reusachtige kop. Dit exemplaar kreeg de bijnaam 'Monster': zijn schedel is drie meter lang en de tanden in zijn onderkaak zijn zo groot als bananen... Hij is te zien op de tekening hierboven. Pliosaurussen waren waarschijnlijk de grootste roofdieren ooit. De grootste, liopleurodon, kon een lengte bereiken van 25 meter, waarvan 5 voor zijn kop. Dit is echter de eerste keer dat een compleet skelet van een pliosaurus is gevonden. Alle botten zijn volgens de onderzoekers trouwens uitzonderlijk goed bewaard.

Ik kreeg de volgende link doorgestuurd van m'n broer: Lord of the Rings door George Lucas. Kijk en huiver.

En deze week verscheen op internet de trailer voor de film 300. Het gaat over de slag bij Thermophylae, toen 300 Spartanen het opnamen tegen een half miljoen perzen. Niet dat dit een realistische historische film wordt. Het is de verfilming van een stripboek. En dat is te zien aan de trailer. De hele film is tegen 'bluescreen' opgenomen en ingevuld met de computer en alles aan het verhaal is, zoals ze dat in Amerika zeggen 'over the top'. De film zal ook wel gewelddadig zijn, vrees ik. Maar toch: er zitten spectaculaire beelden in (de openingsscéne, geweldig. En de neushoorn...) en het verhaal zelf is ongelooflijk heldhaftig. Het spreekt iets aan diep in mijn hart (en ik geloof: diep in het hart van elke man). Om de moed te hebben het op te nemen tegen zo'n overmacht en te vechten met zo'n passie voor je vaderland. Wauw... Het lijkt wel het verhaal van 'David en Goliath'.

[This is what happens when you don't read the newspapers. One way or another I totally missed the news about the discovery of fossils of seareptiles found this week at Spitsbergen. There were found 21 Plesiosaurs, seareptiles with a long neck and small head, the traditional image of the Loch Ness monster, 6 ichthyosaurs, reptiles with the general resemblance of sharks and dolphins, complete with clearly visible fins and often lifebearing, and one pliosaur, a ferocious seareptile with four paddles and a gigantic head. This one received the nickname 'Monster' as its skull measured 3 meters and its tooth had the size of bananas. It can be seen in the image above. Pliosaurs were likely the largest carnivores ever. The largest, Liopleurodon, could reach 25 meters in length, with a skull of 5 meters. This however is the first time a complete skeleton of a pliosaur was unearthed. All other fossils were also very good preserved, noted the researchers.

My brother sent the following link: Lord of the Rings by George Lucas. Watch and shudder.

And this week the trailer for the movie 300 appeared on the internet. It's about the battle of Thermophylae, when 300 spartans took on a half million persians. That doesn't mean it will be a realistic historical movie. It's an adaptation of a comicbook. And it shows in the trailer. The whole movie is shot against 'bluescreen' and filled by computergenerated imagery and everything about it is 'over the top'. I also fear the movie will be quite violent. But still, there are some spectacular images in it (The openingshot is great, and the rhinoceros...). The story itself ofcourse is undeniably heroic. It speaks to some deep part of my heart (and I believe something deep in every man). To have the courage to take on such odds and fight with such passion for your country. Whoa... It resembles the story about 'David and Goliath'.]

Herenigingen in het heelal

Aan alle goede dingen komt een einde. Dat is de titel van de laatste dubbel- aflevering van Star Trek - The Next Generation, en die heb ik nog niet gezien. Maar ik nader wel het einde van het zevende (en dus het laatste) seizoen. Binnenkort moet ik afscheid nemen van kapitein Picard en zijn bemanning. Het zal me niet eens enorm veel moeite kosten, want de wel heel geidealiseerde wereld van de Federation is te goed om waar te zijn en tegelijk volgens mij behoorlijk hypocriet. En de voortdurende wetenschappelijke verklaringen voor schijnbaar bovennatuurlijke verschijnselen gaan me ook tegenstaan. Heeft Wesley Crusher, tijdens een periode van burn out, een spirituele ervaring bij een indianenstam, waarbij hij de stem van zijn vader hoort en vervolgens zijn leven verandert, blijkt het georchestreerd door de 'Traveller', een buitenaards wezen. Ik vind dat een tegenvaller, vooral omdat ik geloof dat God wél leiding wil geven op een bovennatuurlijke manier. Niet onder invloed van dampen, zoals bovengenoemde Indianen, maar zijn aanwezigheid is wél realiteit en heeft wél invloed op ons leven. Niet alles in onze werkelijkheid kan wetenschappelijk worden weggeredeneerd.
Begrijp me echter niet verkeerd. Ik ben een 'trekkie' en ik geniet van de avonturen die de bemanning steeds weer beleeft. In dit seizoen waren het vooral de relaties tussen de hoofdpersonen die mijn verlangen aanspraken. Mensen vonden een thuis, kinderen ontmoetten hun ouders, en broers, lang van elkaar gescheiden, konden elkaar weer in de ogen kijken. Dat is inderdaad waarnaar ik verlang.
Zoals in de aflevering Inheritance: Tijdens een poging een planeet te redden waarvan de kern te vroeg stolt (hoe verzinnen ze het?) ontmoet robot Data de voormalige vrouw van dokter Noonien Soong, zijn maker. Zij beschouwt hem als haar kind. Toch had ze hem achtergelaten toen ze met haar man vluchtte van hun thuisplaneet, omdat ze bang was dat Data ook slecht zou worden, zoals zijn 'broer' Lore. Nu verlangt ze naar verzoening en is ze oprecht geïnteresseerd in het leven dat Data leidt, zijn bezigheden en zijn contacten. Maar natuurlijk schuilt er een addertje onder het gras...
Jullie mogen best weten dat ik mijn relatie met mijn moeder niet snel als makkelijk of bevredigend zou omschrijven. Ik heb absoluut geen slechte moeder, maar het lukt op de een of andere manier niet om echt als gelijken te communiceren. Ik ervaar een kloof. Ik kan haar niet duidelijk maken welke dingen ik belangrijk vindt en daarvoor blijven staan en zij lijkt niet te kunnen aanvaarden dat ik niet voldoe aan haar ideaalplaatje. Daarom raakte deze aflevering een gevoelige snaar: ik verlang naar een goede, liefdevolle maar tegelijk vrije relatie met mijn ouders.
Hetzelfde komt aan de orde in Firstborn als Alexander, zoon van Klingon Worf, aangeeft geen strijder te willen worden zoals zijn vader van hem verwacht. Een oude vriend van de familie uit het Klingonrijk probeert Worf ertoe te brengen zijn zoon naar een krijgersopleiding te sturen om zo de eer van de familie te redden. Is de familie-eer belangrijker dan de verlangens van zijn kind?
Hiervan werd ik toch wel even ontroerd. Ik herken het zo: dat ouders wensen hebben van hun kinderen die anders zijn dan die van de kinderen zelf. Ik heb zoveel gedaan wat een wens was van mijn ouders: muzieklessen nemen, hard studeren op school, een studie kiezen met een grote kans op een baan. Alles om te voldoen aan mijn beeld van wat mijn ouders wilden (of dat werkelijk was wat ze voor me wilden, weet ik niet). En ondertussen begroef ik mijn eigen verlangens en wensen voor een deel. In elk geval werden die niet echt gestimuleerd. En om hier een vader te zien die wil kiezen voor zijn zoon en wat voor zijn zoon belangrijk is, dat spreekt mijn hart aan. Ik verlang ernaar.
Een hereniging van een andere soort vond plaats in de aflevering Homeward, waarin de Enterprise een groep wetenschappers redt van een planeet waarvan de atmosfeer verdwijnt. Één van hen, de broer van Worf, probeert in overtreding van de regels van de Federation de inheemse bewoners van de planeet te redden. Worf moet hem uiteindelijk daarbij helpen, maar er heeft een scheiding tussen hen plaatsgevonden en hij vindt zijn broer eigenlijk een onverantwoordelijke losbol. Uiteindelijk komen ze echter bij elkaar in een broederlijke omhelsing.
Familiebanden zijn belangrijk. Ik heb zelf vier broers en zou ze voor geen goud willen missen. Toch ervaar je snel een gevoel van scheiding. Ik heb niet met al mijn broers de relatie die ik zou willen hebben en het lukt me ook niet goed om die band op te bouwen. Waarom? Ik weet het niet. Ik verlang ernaar dat ook deze relaties worden hersteld en er geen gevoel van verweidering meer is.
Tenslotte vindt in één van de laatste afleveringen (Pre-emptive Strike) Ro Laren een thuis onder de Maquis, een verzetsbeweging tegen de Cardassians. Lang geleden verloor zij haar vader aan dit volk, maar ze koos voor een carriere bij Star Fleet (de vloot van de Federation) en die heeft een verbond gesloten met Cardassia. Nu wordt ze gevraagd om te infiltreren bij de verzetsbeweging. Daar ontmoet ze een vriendelijke man die zich opwerpt als vaderfiguur en aan wie ze zich gaat hechten. Kan ze haar nieuwe vrienden verraden aan kapitein Picard?
Na een leven van strijd en inspanning een groep mensen vinden bij wie je je thuisvoelt, die je accepteren ondanks je achtergrond en je verschillen, die je opnemen in hun kring en voor je zorgen, dat verlangt toch iedereen? Het is een verlangen naar gemeenschap. Ja, ik verlang ernaar. Ik merk dat het alleen op een kamer zitten niet bevredigt. Ik wil samen zijn met gelijkgestemden en met hen zoeken naar wat echt belangrijk is. De kerk zou dit kunnen vervullen, maar is in mijn ogen te massaal. Het koffiedrinken na de kerk komt al in de buurt. Maar er is zoveel meer mogelijk. Mijn verlangen is nog lang niet vervuld...
Deze verlangens, naar herstelde relaties met ouders, kinderen en broers, naar gemeenschap, zijn goed. En ze zullen worden vervuld. Misschien niet direct. Jezus zegt ergens dat hij verdeeldheid komt brengen. En dat is zo. Hij roept zijn discipelen niet letterlijk op te vechten, maar zijn boodschap kan wel scheiding brengen tussen ouders en kinderen, broers en zussen. Als je namelijk moet kiezen wie je belangrijker vindt: je ouders en broers of Jezus, leidt dat tot scheiding binnen relaties. Maar God wil niet dat familierelaties belangrijker zijn dan hij. Logisch ook, want dan zouden die een afgod zijn. Een afgod is immers alles dat de plek van God in je leven inneemt. Maar dat betekent niet dat relaties voor God en voor Jezus niet belangrijk zijn en dat het herstel van relaties niet hoog op zijn agenda staat. De breuk in relaties is namelijk een gevolg van de zonde en het werk van Jezus is erop gericht alle gevolgen van de zonde teniet te doen. Wat je opgeeft, krijg je hondervoudig terug, is zijn belofte: 'Iedereen die huis, broers, zusters, moeder, vader, inderen of akkers opgeeft omwille van mij en mijn boodschap, die krijgt nu , in deze wereld al, hondermaal zoveel terug aan huizen, broers, zusters, moeers, kinderen en akkers (maar dat niet zonder vervolgingen). En in de wereld die komt, ontvangt hij eeuwig leven.' (Markus 10 vers 29) Als we bij God horen en door hem veranderd worden, als onze trots, egoisme en veroordeling verdwijnen, zullen we veel bevredigender relaties kunnen ontwikkelen. Leven met God verandert je namelijk en verandert ook je relaties. Soms komt na één bekering het hele gezin tot geloof, en verandert. En die verandering zal compleet zijn in de eeuwigheid. God "zal ervoor zorgen dat ouders zich verzoenen met hun kinderen en kinderen zich verzoenen met hun ouders" (Maleachi 3 vers 24). Is dat geen goed vooruitzicht?

[To all good things comes an end. It's the title of the last episode of Star Trek - The Next Generation, and I haven't watched that one yet. But I'm coming to the end of the seventh (and last) season. Soon I have to say goodbye to captain Picard and his crew. But I don't think it will be too hard, as the very clean and idealised world of the Federation is too good to be true and I think very hypocritical. And the continuous scientific explanations provided for seemingly supernatural occurances are starting to grate. When Wesley Crusher during a burn out experiences a spiritual meeting with his father during an Indian-ritual, changing his life, it turns out to be organized by the 'Traveller', a powerfull alien. I was diasppointed, especially because I dó believe that god wants to guide us supernaturally. Not under the influence of vapors, like the Indians, but his presence is a reality and has an impact on our lives. Not everything in our lives can be reduced to scientific data.
But don't get me wrong. I am a trekkie and I enjoy the adventures of the crew. In this season my desire was stimulated by the relationships of the protagonists. People found a home, children met their parents, and brothers, long seperated, saw each other in the eye again. That's what I desire.
For example in the episode Inheritance: While trying to rescue a planet which core is starting to solidify (how do they come up with this?) android Data meets the former wife of his creator doctor Noonien Soong. She thinks of him as her child. Still, she left him behind when she fled their homeworld with her husband, being afraid he would turn out evil like his brother Lore. Now she wants to be reconciled and she is really interested in the life Data has created for himself, his work and his friends. But ofcourse that's not all of it...
I can tell you honestly that I would not describe my relationship with my mother as easy or fulfilling. I do not have a bad mother, far from it, but one way or the other we don't succeed in communicating as equals. I experience a gap between us. I am unable to explain to her the things that are important to me and stand for those myself. And she seems to not be able to accept that I don't live up to her ideals. So this episode touched me deeply: I do desire a good, loving, but free, relationship with my parents.
The same thing happens in Firstborn when Alexander, son of Klingon Worf, indicates he doesn't want to become a warrior as his father expects him to. And old friend of the family from hte Klingonempire tries to persuade Worf to send his son to a warriorschool and thus safe his family's honor. Is honor more important than a childs desires?
This touched me. I recognize it: parents wishing things for their children and children desiring other things. I myself did a lot because I thought it was what my parents wanted: learning an instrument, studying hard, choosing an education with jobperspectives. Everyting to fulfill my image of what my parents wanted (I don't know if it really was what they wanted). And meanwhile I partly buried my own wishes and desires. In any case they were not really stimulated at home. And to see in this episode a father who wants to choose for his son and for what's important to his son, speaks to my heart. I do desire that.
A different reunion happened in the episode Homeward, in which the Enterprise rescues a group of scientist from a planet with a rapidly disappearing atmosphere. One of these scientist, brother to worf, tries to save the indiginous inhabitants of the planet, against the federations rules. Worf is ordered to help him, but the brothers have been seperated and Worf thinks his brother an irresponsible rascal. In the end though they reunite in a brotherly embrace.
Familyties are important. I have four brothers myself and wouldn't want to miss them. But still a feeling of sepeeration is inevitable. I don't have the relationship I desire with all my brothers and can't seem to build it. Why? I don't know. I long for a restoration of these relationship and the disappearance of that feeling of separation.
Finally in one of the last episodes (Pre-emptive Strike) Ro Laren finds a home among the Maquis, a resistance movement against the Cardassians. Long ago she lost her father to this people, but she chose a carreer with Star Fleet (the fleet of the Federation) and the Federation has made peace with the cardassians. Now she is asked to infiltrate the resistancemovement. There she meets a friendly man who develops into a fatherfigure for her and to which she becomes attached. Will she be able to betray her new friends to captain Picard?
To find a group of people you feel at home with, who accept you with your background and differences, who take you up in their community and take care of you after a life of battle and suffering, isn't that something we all would desire? It's a desire for community. Yes, I long for that. I find being alone in my rooms is not fulfilling. I want to be together with friends and search for what really is important. The church should be able to fill this role, but I think it's grown too large for that. Drinking coffee after church comes close. But there's so much more possible. My desire is not fulfilled by a long while...
These desires, for restored relationships with parents, children and siblings, for community, are good. And they will be fulfilled. Maybe not in the short term. Jesus somewhere remarks he comes to bring dissention. And that is true. He doesn't call his discipels to fight literally, but his message can bring a divorce between parents and children, brothers and sisters. For when you have to choose who is more important to you: your parents and brother or Jesus, it will lead to seperation in relationships. God doesn't want familyrelations to be more important to us than he is. That's easily understood, for else the relationships would be idols. An idol is everything that fill the place of God in your ive. But it doesn't mean relationships are not important to God and Jesus and the restoration of relationships isn't high on his agenda. The pain in relationships is a consequence of sin, and all Jesus' work is aimed at healing all consequences of sin. "No one who has left home or brothers or sisters or mother or father or children or fields for me and the gospel will fail to receive a hundred times as much in this present age (homes, brothers, sisters, mothers, children and fields - and with them, persecutions) and in the age to come, eternal life." (Mark 10 verse 29). When we belong to God and are changed by him, when our pride, selfishness and condemnation disappear, we will develop relationships that are that much more fulfilling. To live with God changes your life and thus your relationships. Sometimes when one person comes to Christ, a whole family starts to believe, and changes.That change will be complete in eternity. God "will turn the hearts of the fathers to their children, and the hearts of the childrento their fathers" (Malachi 4 verse 5). Isn't that something to look forward to?]

Er is weer toffe wetenschap!

Jawel, hier is het nieuws dat mijn broer Beer op de voorpagina van de krant wil zien. En ik moet hem gelijk geven.
Wat ze allemaal wel niet ontdekken, die witte-jassentypes. De wereld is nog vreemder dan ik kan verzinnen (en dat zegt wel wat).
Nou ja, niet alles is vreemder dan ik kan verzinnen. Zo blijkt uit nieuwe metingen (vraag me niet naar de specifieke technologie) dat vloeibaar waterstof bij een lagere druk en temperatuur dan gedacht een geleidende vorm aanneemt. Kort gezegd: het gedraagt zich dan als een metaal, waarin elektronen een stroom kunnen verplaatsen. (Corrigeer me, Marten, als ik het verkeerd uitleg.) Uit berekeningen blijkt dat deze omstandigheden voorkomen in de kern van de planeet Neptunus en dat daar dus metallisch waterstof moet voorkomen. Dit kan een deel van het magnetische veld van de planeet verklaren. Laat dat nou net de uitleg zijn die ik gaf in mijn roman Neptunus. Ben ik een genie of niet?

Tja, ik blijf geïnteresseerd in planeten buiten ons zonnestelsel. Onze technologie is nog niet zo ver ontwikkeld dat we aardeachtige planeten kunnen waarnemen, maar wel gasplaneten zoals bij ons Jupiter en Saturnus. De Hubble ruimtetelescoop heeft in een klein stukje hemel in de richting van de kern van ons melkwegstelsel zestien extrasolaire (mooi woord hé?) planeten gevonden. Vijf ervan behoren tot een nieuw type, de zogenaamde Ultra-korte-periode planeten. Ze draaien om hun ster in minder dan één aardedag. Een jaar dat korter duurt dan een dag. Bizar. Maar nog bizarder is dat als je deze gegevens omrekent ons melkwegstelsel minstens zes miljard planeten zo groot als Jupiter bevat. En mogelijk nog veel meer planeten in de categorie van de Aarde... De melkweg zit er vol mee. Wat zegt de psalmist: "Als ik aanschouw de hemel, het werk van uw handen. Wat is dan de mens dat u aan hem denkt..."

Het volgende bericht betreft een wel heel onconventioneel plan van een aantal ecologen. Zij stellen voor op de vlakten van Noord-Amerika opnieuw grote dieren in te voeren. Tot 10.000 jaar geleden leefden er in de Verenigde Staten nog grote diersoorten, de zogenoemde megafauna: mammoeten, neushoorns, sabeltandtijgers en dergelijke. Die zijn natuurlijk uitgestorven, maar dat heeft de ecologie veranderd. Het wegvallen van grote roofdieren zoals de sabeltandtijger had grote gevolgen. Dus willen deze mensen nauwe verwanten gaan uitzetten in de natuur: leeuwen, olifanten en neushoorns. Ik denk niet dat het gaat gebeuren, maar als de klimaatveranderingen doorzetten, wie weet...

En dan nu in de rubriek taaie diersoorten. Het grootste landdier dat het hele jaar door op Antarctica leeft is een mugje, kleiner dan een rijstkorrel, met de grappige naam Belgica antarctica. Caesar zei al dat de Belgen de dapperste der Galliërs waren (hoewel Asterix en Obelix dat durfden betwisten). In elk geval blijken deze beestjes een bijzondere overlevingsstrategie te hebben. Hun larven leven namelijk twee jaar, het grootste deel ingesloten in het ijs. In deze periode produceren ze zogenoemde heat shock eiwitten (hsp's). Dit zijn eiwitten die andere eiwitten beschermen tegen hitte of koude, kortom tegen schade. Maar gewoonlijk kunnen normale eiwitten en enzymen niet functioneren in de aanwezigheid van deze hsp's. Bij dit mugje dus wel. De volwassen muggen hebben geen hsp's en zijn veel gevoeliger voor hitte en koude. Ze leven dan ook veel korter. Dit bericht is letterlijk cool...

[Again here's the news my brother Berend would like to see on the frontpage. And I have to agree.
The things people discover these days. The world turns out to be stranger than evn I can imagine. And that's saying something.
Well, not everything is stranger than I can imagine. It turns out from new measurements (don't ask me what kinds of measurements) fluid hydrogen turns into a conductor at lower pressures and temperatures than predicted. In short: it then acts like a metal, in which electrons can move and thus generate a current. Calculations show that these circumstances are present in the core of the planet Neptune, so that must contain metallic hydrogen. This can partly explain the magnetic field of the planet. And whoa: that was what I proposed in my novel Neptunus. Am I a genius or what?

I remain interested in planets outside our solarsystem. Our technology is not yet advanced enough to spot earthlike planet, but we can observe gasplanets like our own Jupiter and Saturn. The Hubble telescope has searched a small part of the sky and found sixteen extrasolar planets. Vive belong to a new class, the so called Ultra-short-period planeten. They revolve around their star in less than 24 hours. So a year shorter than one day. Bizare. But even more bizarre is the fact that an extrapolation of these figures learns that our galaxy must contain over six billion jupitersize planets. And possibly even more of earth's size. The milky way is filled with them. In the words of the psalmist: "If I behold the heavens, the work of your hands. What is man that you think of him..."

The next message concern a very unconventional plan by some ecologists who propose to repopulate the planes of Northern America with large animals. Up till 10.000 years ago large animals roamed across the United States, the so called megafauna: mammoths, unicorns, sabertoothtigers and the like. They are extinct now, but that has irrevocably changed the ecology of their habitats. The extinction of large predators like sabertooths had consequences. So these people want to reintroduce close relatives of these large species: lions, elephants and others. I don't think it will ever happen, but who knows, when climate changes continue...

And our entry in the section tough animals: the largest freeroaming landanimal on Antarctica is a midge, smaller than a grain of rice called Belgica antarctica. And did Caesar not say the Belgae were the braves of all the kelts? These animals have an impressive survivalstrategy. Their larvae live for over two years, often encased in ice. They produce socalled heat shock proteins (hsp's). These proteins protect other proteins against heat or cold and other stress. But normally the common proteins can't function in the presence of hsp's. In this midge they do. But the adults don't have the hsp's en succumb much earlier to heat and cold. They do live only for a few weeks. These messages are literally cool...]

Aliens helpen de mensheid!

En na de ernst van het vorige bericht iets luchtigers. Manon attendeerde me namelijk op een positief bericht. Eindelijk is er een beetje goed nieuws.
Een groep buitenaardse wezens is een hulpactie gestart voor de mensheid. Jazeker! Ze hebben hun handen ineen geslagen om de noodlijdende planeet Aarde uit het slop te halen. En in de goede traditie van internationale hulpacties hebben een paar bekende artiesten van Venus, Alfa Centauri en de Orionnevel een lied opgenomen, compleet met bijpassende videoclip. Kijk wat deze interplanetaire supersterren daartoe heeft bewogen en welke invloeden buitenaardsen al hebben gehad in onze geschiedenis. Je zult versteld staan!

(Dit zou mijn blog niet zijn als ik niet ook een serieuzere noot zou toevoegen: deze promotiecampagne is niet de enige keer dat gesuggereerd wordt dat de aliens er zijn om ons te helpen. Boeken over UFO's, hollywoodfilms als Close encounters of the third kind en ET, ze lijken allemaal te draaien om een erkenning: wij mensen kunnen het niet alleen, we maken een zootje van ons leven en onze planeet, we hebben iemand nodig van buiten om ons te redden. Laat die er nou ook zijn! Iemand die van buiten de dimensies van ons heelal zal komen om de wereld te vernieuwen. Toch zijn de buitenaardsen in deze films vaak vreemd, onbenaderbaar of angstwekkend. Ze zijn zo anders dan wij. Maar degene over wie ik het heb is geen alien. Hij heeft al onder ons gewoond en heeft in alles met ons meegeleden. Hij is tegelijk anders en hetzelfde. Op hem kunnen we vertrouwen zonder bang te hoeven zijn.
Zoals gospelartiest Larry Norman al zong:

He's an unidentified flying object
you will see Him in the air
He's an unidentified flying object
you will drop your hands and stare
you will be afraid to tell your neighbors
they might think that it's not true
but when they open up the morning papers
they will know they've seen Him too

He will come back like He promised
with the price already paid
He will gather up His followers
and take them all away

He's an unidentified flying object
He will sweep down from the sky
He's an unidentified flying object
some will sleep but will not die
He's an unidentified flying object
coming back to take you home
He's an unidentifed flying object
He will role away your stone

and if there's life on other planets
then i'm sure that He must know
and He's been there once already
and has died to save their souls

He's an unidentified flying object
you will see Him in the air
He's an unidentified flying object
you will drop your hands and stare
He's an unidentified flying object
coming back to take you Home
He's an unidentifed flying object
He will role away your stone
(van deze site met al Larry's teksten))

[After the last fairly serious message now something more frivolous. Manon pointed me to some positive news.
A group of alies has started a awareness event to help mankind. Yes! They have pulled together to help our suffering planet Earth on its feet again. And in the hallowed tradition of internation relief some well known artists from Venus, Alfa Centauri and the Orion Nebula have joined to record a song with ofcourse a video. Look what drove these interplanetary superstars to do this and what influences these aliens have already had in our history. You will be amazed!

(This wouldn't be my blog if I wouldn't add something a bit more serious: this promotioncampaing is obviously not alone in suggesting aliens want to help us. Books aobut UFO's, movies Close encounters of the third kind and ET, all seem to recognize we as humans can't make it on our own, ruining our lives and our planet. We need someone from the outside to save us. Well, that person exists. Someone who will come from outside the universe to renew our world. But aliens in these movies are often strange, aloft or creepy. They're different than we are. But the one I write about is no alien. He has already lived among us and suffered with us in everything. He is different and the same. We can trust in him without being afraid. Larry Norman sang about him. You can find the above lyrics on this site with all his songs.]