De broer van Darth...

Nee, ik ben de blog niet vergeten.
Hier een paar filmpjes die een ander licht werpen op Darth Vader. Wie wist er bijvoorbeeld dat hij een broer had, Chad Vader?
Met dank aan Cornell voor de link.

[No, I haven't forgotten this blog.
Take for example these movies that place Darth Vader in a different light. Who knew he had a brother Chad Vader?
Thanks to Cornell for the link.]

Hij is terug!

Ja, de tovenaarsleerling keert terug! In juli 2007 verschijnt de nieuwste Harry Potter film, The Order of the Phoenix. En nu is de trailer ervan op internet te zien, via de link op deze wat vreemde locatie. Nog niet veel details over het plot, maar een serieuze ondertoon. Voldemort is terug (sorry voor de spoiler voor iedereen die de vierde film/boek nog niet kent), maar niemand gelooft het hoofd van de school, Perkamentus, en zijn 'beschermeling' Harry. Opstandige tiener als hij is, wil Harry het vervolgens zelf opnemen tegen de dodelijkste tovenaar aller tijden. Dat kan natuurlijk nooit goed aflopen.
Ondanks alle controverse over de Harry Potter boeken en films, blijf ik wel benieuwd. ER zitten namelijk onder de buitenkant van tovenaars en heksen (meer gebaseerd op traditionele sprookjes dan op daadwerkelijke wicca) beelden en symbolen die christelijk kunnen worden uitgelegd. De persoonlijke reis die Harry doormaakt, eigenlijk een volwassenwordingsproces, is heel herkenbaar.
Nu nog wachten op boek zeven...

(update: de trailer is verdwenen van deze site. Ik heb geen idee waar hij gebleven is.)

[Yes, the young wizard returns. In july 2007 the newest Harry Potter movie The Order of the Phoenix, will enter the cinema. Now the trailer has appeared on the internet, via the link on this rather unrelated website. Not many details about the plot yet, but a serious note is discernable. Voldemort has come back (my apologies for this spoiler for everyone who hasn't seen the fourth book/movie yet), but nobody believes the headmaster Perkamentus and his protegee Harry. Reckless teenagers as he is, Harry decides to take up arms against the deadliest wizard of all times by himself. That has tragedy written all over it...
Regardless of all controversy surrounding Harry Potter books and movies, I remain curious to see this. Beneath the outside of wizards and witches (still more the fairytale kind than real wicca) these tales contain images and symbols that allow a christian interpretation. The personal journey of Harry, his troubles growing up, are easily recognizable.
Now we only have to wait for book seven...

(update: the trailer has vanished from this site. I've no idea where it is now.]

hoofd, hart en de schepper

Ja, twee berichten op één dag. Jullie worden maar verwend op deze blog. Maar goed, aan de andere kant had ik weer een week helemaal niets geschreven, dus het is niet meer dan eerlijk om nu iets meer te plaatsen. En passend genoeg over een wel heel geeky onderwerp: wat is nu meer symbool voor de onvervalste SF-fan dan de originele Star Trek? Kapitein Kirk, Spock en dr. Bones McCoy zijn niet meer uit het collectieve onderbewustzijn uit te wissen, zelfs niet na jaren Next Generation, Voyager en Deep Space Nine. En dat op basis van maar twee jaar televisie. En zes films, waarvan deze de eerste is. Hij heeft dan ook de originele titel Star Trek - The Motion Picture.
Het is een wat verwarrende film. Hij begint traag, maar sleept je dan toch het verhaal in. Hij bevat niet de over-de-top actiescénes van de serie (en maar één dame met blote benen en Kirk kust haar niet eens). Gelukkig zijn er ook geen bordkartonnen achtergronden of ongeloofwaardige buitenaardse wezens. En het slot gaat niet gepaard met een vuurgevecht of spectaculaire ontsnapping aan een ontploffend ruimteschip. Er is geen sprake van dat Kirk de wereld redt. Maar aan het eind houd je wel een heel voldaan gevoel over. Dit is namelijk echte science fiction!
Laat ik eerst maar weer de minder geslaagde aspecten opnoemen. Wat ik al noemde was de saaie opbouw van het verhaal, vooral in het begin. Ik snap dat de minutenlange opnames van het ruimteschip Enterprise laten zien hoeveel de kapitein van zijn schip houdt, maar mij konden ze uiteindelijk niet meer boeien. De film had dus wel iets korter gekund. Wel deed dit mij nadenken over de natuur van verwondering en verlangen. De beelden van de Enterprise en van het buitenaardse wolk waren duidelijk bedoeld om indruk te maken en een gevoel van ontzag op te wekken. Maar ik merkte dat ze me, hoe groot ze ook waren en hoe gedetailleerd ook, niet in mijn emoties raakten. Pas toen er beelden van planeten op het scherm kwamen werd mijn verlangen aangesproken. Wat dat voor mij betekende, was dat iets dat door mensen is gemaakt altijd iets kunstmatigs houdt, het blijft altijd iets dat mensen hebben geconstrueerd, hoe ontzagwekkend ook. De natuur is daarentegen niet door mensen gemaakt en op de een of andere manier daardoor indrukwekkender. Vergelijk het gevoel dat een berg oproept, met dat bij een wolkenkrabber. Een wolkenkrabber is wel hoog en een ongekende menselijke prestatie, maar de berg is echt ontzagwekkend. (Ik wil de mogelijkheid wel openlaten dat menselijke constructies ontzag kunnen oproepen. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit de piramides in het echt gezien.)
Wat ik verder niet zo geslaagd vond, waren de uniformen. Nu staat Star Trek er bij 'buitenstaanders' toch al om bekend dat iedereen er in zijn of haar pyama rondloopt, maar deze waren wel heel afleidend. In de latere films is de bemanning beter gekleed. Verder hebben sommige bemanningsleden die kennelijk ook in de serie speelden niet veel in de film te doen, behalve gewond raken of 'okee kapitein' zeggen.
Meer kanttekeningen heb ik eigenlijk niet, dus door naar de positieve eigenschappen van de film: de special effects zijn voor een film uit 1979 (twee jaar na Star Wars) prima in orde, hoewel soms een beetje donker. Het is duidelijk modelwerk, maar wel mooi modelwerk. De gang van zaken in de nieuwe Enterprise was goed weergegeven. Kirk kende dit schip nog niet en toonde een interessante karakterontwikkeling, vooral ten opzichte van kapitein Dekker, die hij in het begin zonder scrupules degradeert. De interactie tussen Spock, Kirk en Bones was mooi weergegeven (zie verderop). Zij waren echte karakters (in tegenstelling tot de rest van de bemanning) en ik vond het erg mooi te zien hoe zij elkaar (kennelijk voor het eerst na jaren) weer ontmoetten. En tenslotte is de ontknoping, die nu eens niet gepaard gaat met gevechten, lasers of ontploffende planeten, heel sterk en zelfs gevoelig.
Mensen die Star Trek afdoen als dom vermaak zouden deze film eens moeten kijken. Het is een echte Science Fiction film van de oude stempel, dat wil zeggen: een film die ook echt iets te zeggen heeft over de mens en onze zoektocht naar kennis. Het onderwerp is de relatie tussen hoofd en hart, tussen gevoel en verstand. Het eerste niveau waarop dit aan bod komt, is in de relatie tussen de drie hoofdpersonen. Spock is als Vulcan getrained op logica. Hij probeert zichzelf te zuiveren van elke vorm van emotie. Als hij op het schip aankomt lijkt hij een robot, of een autist, zelfs niet invoelend genoeg om zijn oude collega's te groeten. Hij is de belichaming van pure wil. Doctor Bones "I'm a doctor, not an astronaut" McCoy is het tegenovergestelde, lijkt het wel. Hij heeft emoties en schaamt zich er ook niet voor die te uiten (op een karakteristieke wat sarcastische wijze). Hij staat voor de menselijke driften. Kirk zit er eigenlijk tussenin. Hij is de figuur van het hart, de leider die de beslissingen neemt, met liefde en bewogenheid voor zijn bemanning. En hij is van beide afhankelijk, zowel van Spock als van McCoy. Deze driedeling (drieëenheid?) komt vaker voor in de populaire cultuur. Denk aan Hermelien (wil/hoofd) Ron (drift/lichaam) en Harry Potter (geest/hart). Of aan Prinses Leia, Han Solo en Luke Skywalker, Peter, Edmund en Lucy in Narnia. Willen wij een compleet leven leiden dan moet het hart de leiding hebben, gevolgd door de wil en onze driften/emoties.
Het andere niveau waarop de relatie tussen pure logica en onlogisch gevoel speelt is in de dreigende wolk die op Aarde afkomt. Hoewel deze structuur, V'ger, een macht bevat waartegen mensen niet zijn opgewassen en ondanks al zijn kennis is hij onvruchtbaar, koud, zonder kennis van mysterie en schoonheid. Hij is niet in staat een simpel gevoel te begrijpen en hij vraagt zich af: "Is dit alles wat ik ben? Is er dan niets meer?". Als een kind weet V'ger alleen dat hij iets nodig heeft, maar net als de meeste mensen heeft hij geen besef wat dat is. Daarom dat de anders zo emotieloze Spock tranen om hem laat, "als voor een broer."
Wat V'ger nodig heeft, en waarom hij zo hardnekkig voortgaat op zijn weg, is iemand aan wie hij die vraag kan stellen: "Waarom besta ik?" Hij is op zoek naar zijn schepper. En alleen door zich met de schepper te verenigen zal hij in staat zijn de pure logica te overbruggen en ergens in te geloven. Volgens mij geldt dat ook voor ons mensen. Er is een leegte in ons hart, die niets ter wereld kan vullen, behalve onze schepper. Ooit leefde de mens in gemeenschap met God en wist hij wie hij was en waartoe hij leefde. Maar nu, zonder verbinding met de objectieve, bovennatuurlijke schepper, is de mens zijn gevoel van zingeving, van doelgerichtheid kwijtgeraakt. Kapitein Kirk kan wel zeggen dat de mens zijn eigen doelen creeërt, maar uiteindelijk blijkt dat een cirkelredenering. Want wat is dan het doel van die eigen doelen? Waarom zouden we überhaupt eigen doelen willen creeëren? Augustinus zei al dat onze harten pas tot rust komen als we rust vinden in God. En ik geloof dat het waar is. Degene van alle mensen die het meest verenigd was met God, zijn zoon Jezus, was zich ook het meest bewust van wie hij was en wat zijn leven betekende. Een worden met God betekent niet dat je persoonlijkheid en bewustzijn verdwijnt, maar juist een veel helderder beeld van wie je bent en waarvoor je leeft. Want alleen de Schepper kan precies weten waarvoor Hij ons heeft geschapen en ons bovendien zo veranderen dat we opnieuw op dat beeld gaan lijken. Alleen Hij kan ons onze ware naam geven.
En wat is dan het doel waarvoor God ons heeft gemaakt? Om samen met hem de schepping te ontplooien. Om sub-creators te zijn en op die manier als koningen te regeren "over de vissen in de zee, over de vogels in de lucht en over alle dieren op het land" (Genesis 1:28). Als we met God verbonden zijn, zegt Hij vervolgens: 'The floor is yours... Maak er iets moois van!'
Whoa!
Net als V'ger in de film vertrekken we van dat uitgangspunt op een eeuwigdurend avontuur!

[Yes, two posts in one day. I'm good to you, no? But on the other side I haven't posted for a week, so you deserve it. And this one is about something really geekish. Because the thing that for most people symbolizes the real SF-fan is the original Star Trek. Captain Kirk, Spock and Dr. Bones McCoy are still part of our collective conciousness, even after years of Next Generation, Voyager and Deep Space Nine. And this based on only two years of television. And six movies, of which this one is the first. That's why it has the hardly original title Star Trek - The Motion Picture.
This movie is a bit confusing. It starts slow, but then pulls you into it's story. It hasn't got the over-the-top actionscenes of the series (and only one lady with bare legs and Kirk doesn't even kiss her). Luckily there are also no cardboard backgrounds or unconvincing aliens. And the end comes not with a firefights or a spectacular escape from a exploding spaceship. And Kirk doesn't get to save the world. But at the end the viewer is satisfied. Because this is real Science Fiction.
But first let me point out the less succesfull aspects osf the movie. I already touched on the slightly boring structure of the story, especially at the start. I do realise the minutelong images of the Enterprise are meant to show how much the captain loves his ship, but ultimately I wasn't entertained by it. So the movie could have been a bit shorter. What it did do was make me think about the nature of awe and desire. The images of enterprise and the alien cloud were clearly meant to impress and to inspire awe. But with me, however big and detailed the images, they didn't touch me in my emotions. Only when there were planets on the screen my desire was ignited. To me it meant that something made by men will always have a certain artificiality, it will always remain something constructed, however impressive it may be. Nature on the other hand is not made by men and therefore more impressive. Compare the feeling inspired by a mountain with that inspired by a skyscraper. A skycraper is high and it's an unmatched human prestation, but the mountain is réally impressive. (But I'll leave the possibility of human achievements being awe inspiring open. I haven't seen the piramids for example.)
Another distracting element were the jumpsuits. Star Trek is known by 'outsiders' because everyone wears their pyama's, but these uniforms were very distracting. In later movies the crew is dressed a bit better. Finally I thought some of the crew who were also in the series didn't have too much to do in the movie, except getting hurt or saying "yes captain".
I haven't more negatives, so on to the positive qualities of the movie: the special effects are very good for a movie from 1979 (only two years after Star Wars). It's clearly modelwerk, but beautifull modelwork. The daily routine in the new enterprise was nice to see. Kirk didn't know this ship and he showed an impressive growth as a character, especially with regards to captain Dekker, who is degraded by Kirk at the start. The interaction between Kirk, Spock and Bones was good. They were quite well developed as characters (opposed to the rest of the crew) and I liked seeing how they met again (seemingly after some years apart). Finally the resolution, now without fights, lasers, or exploding planest, was emotionally strong.
People who diss Star Trek as stupid entertainment should really watch this movie. It's a real oldfashioned SF movie, that is: a movie that really has something to say about man and his search for knowledge. The subject is the relationship between head and heart, feeling and logic. The first level at which this is treated is in the relationship between the protagonists. Spock as a Vulcan is trained to be logical. He tries to purge himself from every kind of emotion. When he arrives at the ship he seems like a robot, or an autist, not human enough to even greet his old comrades. He is the embodyment of pure will. Doctor Bones "I'm a doctor, not an astronaut" McCoy is the opposite it seems. He has emotions and isn't afraid to show them (in a characteristically sarcastic way). He represents the human urges. Kirk takes up a position between them. He is the 'heart', the leader taking decisions out of love and consideration for his crew. He needs both Spock and McCoy. This kind of trinity is often seen in popular culture. Think of Hermione (head/will), Ron (Urges/body) and Harry Potter (Spirit/eart). Or princess leia, Han Solo and Luke Skywalker, or Peter, Edmund and Lucy in Narnia. If we want to live a life that is complete, the heart must take in the first position, follewed by our will and our emotions.
The other level where the relationship between logic and emotions plays a role is in the threatening cloud traveling to Earth. Even though this structure, V'ger, contains a power that surpasses that of mankind en even though he has more knowledge than anything else in the universe, he is barren, cold, without knowlege of mystery and beauty. He is not able to understand a simple feeling and he asks himself: "Is this all that I am? Is there nothing more?". Like a child V'ger knows only that he needs, but like most people he does not know what. That's why Spock cries over him "as I would weep for a brother".
What V'ger needs is someone to ask the question: "Why do I exist?" He is searching for his creator. And only by joining with the creator will he be able to leap beyond logic and believe in something. I think that's also true for us. There is an emptiness in our hearts that nothing on earth can fill, except our creator. Once man lived in unity with God and knew who he was and what he lived for. Now, without connection to the objective, supernatural creator, man has lost his sense of direction. Captain Kirk may say that we create our own purposes, but finally I think that is a circular way of thinking. Because what would be the purpose of those purposes? Why would we create purposes in the first place? Saint Augustin already noted that our hearts will only find rest when we find our rest in God. And I believe that's true. The man who of all people was the most connected with God, his son Jesus, he also was the most conscious of his identity and the meaning of his life. To join with God does not mean your personality and consciousness will disappear, but it means a much clearer view of who you are and what you live for. Because only the creator can know what he made us for and he can change us to make us resemble that image again. Only he can give us our true names.
And what would be the purpose God made us for? To complete creation along with him. To be sub-creators and in that way rule as kings "over the fish in the sea, over the birds in the sky and over all creatures on the land" (Genesis 1:28). When we are connected with God, he will say to us: "The floor is yours... Make it something wonderfull!"
Whoa!
Just like V'ger in the movie from that startingpoint we will go on to a neverending adventure!]

Koning eens en voor altijd

Wie is de koning, eens en voor altijd? "The once and future king"? Degene die het koninkrijk van de zomer inleidde en onder wie gerechtigheid heerste? Koning Arthur natuurlijk, een persoon die zo tot de verbeelding spreekt dat hij sinds de middeleeuwen het onderwerp is van gedichten, boeken, toneelstukken en films. Heeft hij echt bestaan? De historici zijn het daarover niet eens. Wel blijkt uit archeologische studies dat in het einde van de vijfde eeuw en het begin van de zesde de opmars van de Angelen en Saksen een generatie lang werd tegengehouden. Dit zou ook precies de tijd zijn geweest van de regering van Arthur (zie dit artikel). Als hij echt heeft bestaan, is het verleidelijk te geloven dat hij iemand was als de Arthur uit het verhaal van Stephen Lawhead. Een echte koning, over wie zijn volgelingen zeggen: "We would follow Arthur to the very gates of Hell and beyond if he asked it..." Een briljant strateeg, maar tegelijk een leider die geeft om zijn onderdanen. Iemand die niet ontmoedigt raakt door de mopperende koningen onder hem, maar die steeds opnieuw met zijn strijders vecht tegen het onrecht. Iemand onder wie het land tot bloei komt tijdens de donkere middeleeuwen.
Arthur is het derde deel van de Pendragon-cyclus and bouwt voort op de eerdere delen Taliesin en Merlin. De romeinen hebben Groot Brittannië nu voorgoed verlaten en het land ligt ten prooi aan plunderende barbaren. Myrddin (zoals Merlijn wordt genoemd) werkt ondertussen hard aan de verwerkelijking van het "koninkrijk van de zomer", het visioen van zijn vader Taliesin. Onder zijn begeleiding trekt de jonge Arthur het zwaard uit de steen. Maar wat volgt is geen succesverhaal. Ten eerste weigeren de ruziënde koningen hem over hen te aanvaarden. Arthur moet zich eerst bewijzen als legeraanvoerder. En op de achtergrond voerdt de boosaardige tovenares Morgian een listig plan uit, waarmee ze Myrddin voor eens en altijd wil uitschakelen. Het boek volgt de hoogtepunten uit alle Arthurverhalen, maar steeds met een interessante wending, zoals ook in de eerdere boeken. Zo blijkt Guinevere (of hier: Gwenhwyvar) een strijdlustige Ierse prinses, met een toegewijde lijfwacht Llenlleawg (Jazeker: lancelot!). Historische figuren duiken plotseling op en dragen bij aan de realiteit: de heiligen Samson en Gildas bijvoorbeeld. En zoals alle Arthurverhalen blijkt het onheil ook hier niet te ontlopen. Het verhaal is geschreven vanuit de perspectieven van drie mensen uit Arthurs omgeving, elk met een andere achtergrond en een andere vertelstijl. Heel knap en meeslepend.
En het verhaal roept zeker verlangens op (daar gaat het per slot van rekening om op deze blog). En dit keer zijn het de verlangens die volgens mij achter elk ridderverhaal steken: verlangen naar een strijd voor een goede zaak, naar een leven dat er echt toe doet, naar heldenmoed en glorie, naar een rol in het grote verhaal. Het leven van Arthur en zijn strijders doet er echt toe. Ze zien een grote overmacht in de ogen, maar met vertrouwen in hun aanvoerder en geloof in God gaan ze de strijd aan.
En ook, voor een democratische westerling opmerkelijk, het verlangen naar een werkelijk goede koning. De betekenis van het koningschap loopt als een rode draad door deze verhalen (en andere verhalen van Lawhead). Niet een koning die het volk uitbuit of die zijn regels oplegt zonder raadpleging van anderen. Ik verdedig niet het afschaffen van de democratie. Maar hoe 'goed' kan de democratie zijn? Het is per slot van rekening de regering van het gemiddelde. Niet alleen worden 'slechte' initiatieven uitgemiddeld (gelukkig), maar ook 'goede' ideeën gaan ten onder aan compromissen. Het systeem is net zo corrupt als ieder andere regeringsvorm. Kijk bijvoorbeeld hoeveel moeite het de verschillende democratieën kost werkelijk iets te doen aan de klimaatverandering. Het is een log, onhandelbaar apparaat. Stel dat tegenover de regeringsvorm van het koningschap. Natuurlijk, een slecht mens als koning wordt een tiran. En tirannen hebben we al genoeg gehad in de wereldgeschiedenis. Maar een werkelijk goed mens als koning? Iemand die krachtig is, rechtvaardig, liefdevol en bewogen? Iemand die echt het goede zoekt voor zijn mensen en die onrecht en lijden bestrijdt? Iemand die zichzelf zou opofferen als het zijn onderdanen ten goede kwam? Iemand als koning Arthur, zoals hij door Stephen Lawhead wordt beschreven? Hij beschrijft zijn visioen aan Bedwyr (Bedevere): "I saw a land alive with light. I saw a land blessed of the Living God, where all men lived as kinsmen and brothers. I saw a land at peace under the rule of Justice and Right. And I vowed to make it true. I have pledged my life to it. My life is a sacrifice to the Summer Realm, for I am the Lord of Summer."
Over het begrip koningschap is nog veel meer te zeggen en te ontdekken. Zo gaat het herstel van het land in fantasyverhalen (een beeld van de verlossing), vaak samen met de terugkeer van de koning. Het moment dat de koning zijn plaats inneemt, verdwijnt de eeuwige winter, begint de regen eindelijk te vallen, of gaat de zon toch nog schijnen. Ook genezing (een meer persoonlijke vorm van herstel) speelt een rol. Zoals in The Lord of the Rings, waar over Aragorn gezegd wordt: "The hands of the king are the hands of the healer." Hij bewijst zijn koningschap door zijn genezende gaven. Een echt goede koning herstelt dus het land en de levens van mensen. Het is meer dan alleen iets politieks.
Ik wil mezelf onder het gezag van zo'n koning stellen. En ik leef in een koninkrijk. Het koninkrijk van God. Jezus is een koning met een gezag veel groter dan Arthur! Hij regeert over alles. En bovendien is hij ook onmiskenbaar goed. Onder zijn heerschappij vindt er herstel plaats, nu al in mijn leven herstel van mijn gewonde hart en verstoorde levenspatronen en uiteindelijk het herstel van de hele schepping. Ik wil een ridder zijn in zijn dienst!

[Who is the "once and future king"? The one who created the kingdom of summer and ruled in righteousness? King Arthur, of course, a man who has kindled the imagination and has been the subject of poems, books, plays and movies since the middle ages. Is he a historical figure? Historicians do not agree. Archeological studies show that at the end of the fifth century (and start of the sixth) the conquest by the Angles and Saxons was halted for a generation. This would have been the time of king Arthur's reign (read this article). If he really existed, it is nice to believe he really was someone like Arthur in the story by Stephen Lawhead. A real king, someone of whom his followers say: "We would follow Arthur to the very gates of Hell and beyond if he asked it..." A brilliant strategist, but at the same time a leader with a heart for his people. Someone who is not discouraged by the belligerent lower kings, but time and again fights against injustice, together with his warriors. Someone onder whose reigh the land can come to flower in the midst of the dark ages.
Arthur is the third part of the Pendragon-cycle and builds on the preceding volumes Taliesin and Merlin. The romans have left Brittain for good and the land is opened up to barbarians. Myrddin (Merlin) labours for the realisation of the "kingdom of summer", from his father Taliesin's vision. Under his tutelage the young Arthur pulls the sword from the stone. But what follows is not a glamorous story. First the arguing kings refuse to accept him as lord and he has to prove himself as warleader first. And in the background the evil sorceress Morgian brings her evil plan to fruitition to once and for all silence Myrddin. The novel contains all well known facts from the Arthurlegends, but gives a very interesting twist to all of them, as in the earlier books. Guinevere (here: Gwenhwyvar) turns out to be a fierce Irish priness, with a loyal bodygoard Lenlleawg (Lancelot). Historical figures appear suddenly and give the tale the ring of truth, like the saints Samson and Gildas for example. And like all Arthurian tales fate cannot be escaped. The story is told from the perspective of three men in Arthurs circle, each with a different background and a different style of speech. It's certainly engrossing.
And the story does lead to desires (and that's what this blog is all about). This time it's the desires that are behind every story of chivalry, kings and knights: the desire for a battle for a just cause, to a life that really matters, to heroism and glory, to a role in a larger story. The lives of Arthur and his warriors do matter. They look to the overwhelming forces arrayed agains them, but with trust in their leader and faith in God they don't run from the battle.
And (suprising for a democratic european like me) the desire for a really good king. The meaning of a good king is like a thread through these stories (and other stories by Lawhead). Not a king who suppresses his people or rules them without consideration. I do not argue for an end to democracy. But how 'good' can democracy really be? It is
the rule of the middle ground. Not only bad or evil initiatives are smothered, but also good and healty ideas are incapacitated by compromise. The system is as corrupt as any other. Look at how hard the western democracies find it to act against climate change. Put it against royalty. Of course a bad person as king will become a tirant. And we've had enough of those. But a really good person as king? someone who is powerfull, just, loving and compassionate? Someone who really searches for the best for his people and who fights agains injustice and pain? Someone who would give himself for the good of his subjects? Someone like king Arthur, as described by Lawhead? He describes his vision to Bedwyr (Bedevere): "I saw a land alive with light. I saw a land blessed of the Living God, where all men lived as kinsmen and brothers. I saw a land at peace under the rule of Justice and Right. And I vowed to make it true. I have pledged my life to it. My life is a sacrifice to the Summer Realm, for I am the Lord of Summer."
There is more to say about the subject of kingship. Like how the restoration of the land in fantasystories (an image of salvation), often coincides with the return of the king. The moment the king takes his rightfull place, the eternal winter disappears, rain is finally falling or the sun shines for the first time. Also healing (a more personal image of restoration) is important. Like in The Lord of the Rings, where it is said about Aragorn: "The hands of the king are the hands of the healer." He proves his royalty by his healing gifts. A really good king restores both the land and the lives of his people. It's not solely political.
I do want to live beneath the reign of such a king. And I do live in a kingdom. The kingdom of God. Jesus is a king with even more sovereignity than Arthur! He reigns over everything. And He is really, really good. Under his reign restoration takes place, now in my life the restoration of my hurt heart and broke life, and finally the restoration of the whole of creation. I want to be a knight in his service!]

mooi nieuws...

In tegenstelling tot wat sommigen schijnen te denken, zit ik niet de hele dag achter de computer...
Ik kijk ook wel eens in mijn aquarium.
En zojuist deed ik een mooie ontdekking. Ik zag hoe een vrij grote meerval (kwi kwi) van twaalf centimeter werd weggejaagd door een vier keer zo klein vrouwtje van de kakatoedwergcichlide (Apistogramma cacatoides). Ze was bovendien mooi geel van kleur met zwarte strepen. Dus ik keek wat aandachtiger, want als een vrouwtje zo agressief is, heeft dat meestal te maken met eitjes.
En ja hoor, op een blad van een javavaren zag ik drie mooie oranje eitjes, waar het vrouwtje heel dicht bij in de buurt blijft. Soms er vlak boven. Het mannetje (met mooie oranje vinnen, niet die van de foto) mag er enigzins bij in de buurt komen, de andere vissen dus duidelijk niet.
Het is een klein legsel, maar ik denk dat het komt omdat het het eerste is (ik heb er in elk geval nog geen eerdere gezien). En het is een vreemde plek. Gewoonlijk zijn het holenbroeders. Maar het blad waarop ze waren afgezet was overschaduwd door een ander blad, dus het was wel een beetje afgeschermd.
Ik hoop natuurlijk dat de eitjes uitkomen, maar met een paar grote meervallen en tien grazende garnalen erbij wordt de kans daarop waarschijnlijk klein.
Maar toch mooi nieuws...
Dit zijn de dingen waarvoor ik een aquarium houd!

P.S. Voorlopig is dit weer het laatste bericht op deze blog. Komende week ben ik elke avond weg en ook volgend weekeinde ben ik niet achter mijn computer. Dus ik wil jullie vragen geduld te hebben.

Update: zojuist zag ik geen eitjes meer, maar het vrouwtje verdedigt de plek nog wel. Dus of ze zijn uitgekomen en ik zie de jonkies gewoon niet, of een meerval heeft er met zijn sloeberende muil overheen gezwommen...

[Some people seem to think I spend all my waking hours behind my computer. That is not true. I also watch my fishtank sometimes.
And just now I made a wonderful discovery. I saw a quite large catfish (12 cm) being chased away by a four times smaller female dwarfcichlid (Apistogramma cacatoides). Furthermore, she was colored a beautifull yellow with dark stripes. So I decided to take a closer look, because I know when a female dwarfcichlid is agressive like that, the cause is most often the presence of eggs.
And indeed, on the leaf of a fern I discovered three orange eggs, with the female very close by. The male (with beautifull orange fins, not the one on the picture) was allowed to come close, but the other fish were not.
It's a small amount of eggs, but I think it's because it's her first spawning (I haven't seen signs of earlier ones). And it's a strange place for her to spawn. They are known to be cavespawners. But the leaf the eggs were put down was shadowed by another leaf, so it was a kind of secluded spot.
Ofcourse I hope some of the eyes will hatch, but with large catfish and some shrimps I think the chances of that are small.
Still, it's good news...
These are the things that explain why I have a fishtank!

P.S. This will be my last post in a while. Next week I'll be out every evening and also next weekend I won't be able to update. So you'll have to have some patience.

Update: just now I didn't see any eggs anymore, but the female cichlid continues to defend the fernleaf. So the eggs have hatched and I can't find the young-uns, or one of the catfish had a free meal...]

Vier niet gerelateerde links...

Geen lang bericht op deze echte herfstdag.
Maar wel vier interessante links.

De eerste is de aankondiging van weer een nieuwe fantasyfilm. Alsof er nog niet genoeg in aantocht zijn (Harry Potter 5, Eragon, Bridge to Terebithia. Pan's labyrinth (hoewel die niet voor kinderen is)). Deze lijkt me wel interessant: het gaat om iemand die de karakters uit boeken tot leven kan brengen. Boeken, dat doet het bij mij altijd goed. En kijk naar de auteurs die meedoen. Andy Serkis, de acteur die Gollem deed! Ik ben benieuwd.

Dan nog een stukje wetenschap: er bestaat een heel diverse levensgemeenschap rond onderzeese moddervulkanen... Ja, dat las je goed. Op sommige plaatsen ontsnapt uit de zeebodem een soort koude modder, met daarin opgelost methaan. En er zijn weer soorten schelpen en bacteriën die daarvan leven. Maar ook diepzeekoralen, die voedingsstoffen uit het water filteren. Fascinerend.

Een Nederlandse creatieveling heeft een cool animatiefilmpje gemaakt. Ik wil er niet over nadenken hoeveel tijd hem dat heeft gekost, maar het is behoorlijk indrukwekkend. (Dank aan Berend voor de tip.)

En voor de gamers onder ons: de laatste aflevering van de internet-televisieserie Pure Pwnage: Game Over. Eigenlijk moet je de hele serie gezien hebben (dat gaat makkelijk via de site). Deze aflevering (dubbel zo lang als normaal) is ook weer briljant. Humoristisch en spannend. En met een parodie op de X-files...

[No long message today.
But I found four interesting links.

The first one is the announcement of another new fantasymovie. As if there was a lack of new fantasymovies (Harry Potter 5, Eragon, Bridge to Terebithia, Pan's labyrinth (the last one not for children)). This one seems intriguing enough: it concerns someone with the ability to bring characters from novels to life. Novels, always a plus for me. And look at the actors involved. Andy Serkis of Gollum fame. That is promising.

Next a bit of science: there's a very diverse community living around undersea mud vulcanoes... Yes, it's true. In some places there's a mudlike substance coming out of cracks in the oceanfloor, containing lots of methane etcetera. And there are tons of creatures and bacteria living of the methane. But also deep sea corals, filtering food from the water. Fascinating.

A dutch creator made a cool piece of animation. I won't think about the time it must have cost him to make it, but it is fairly impressive... (Thanks to Berend for the tip).

And for all the gamers out there: the new episode of internet-television series Pure Pwnage: Game Over. I think you should see the entire series first (easy via the site). This episode (forty minutes) is brilliant, as usual. Funny and with a cliff hanger. And a parody on the X-files...]

Daar zijn ze dan: mijn lievelingen...

"My preciousss..." sist Gollem in the Lord of the Rings over zijn ring. Wie mij kent weet dat ik af en toe een vergelijkbaar fantatisme vertoon ten aanzien van mijn aquaria.
Onlangs heeft Berend zich weer eens uitgeleefd met zijn mobiele telefoon (met fotocamera) en dat is een mooie gelegenheid voor mij om jullie mijn twee bakken te laten zien.
[My preciouss... Gollum whispers in Lord of the Rings about his ring. Those who know me also know I can show a comparable fanatism regarding my two tanks. Some weeks ago my brother took a couple of pictures with his mobile phone, which gives me the opportunity to show you what I'm so enthusiastic about.]

Oké. Hier dan mijn grote aquarium (een Rio240 voor de kenners). De eerste foto is hoe hij eruitzag in maart. [So here's my large tank (Rio240 for the specialists). The first picture is my tank in March this year.]

De tweede is van een paar weken geleden (oktober). [The second is of two weeks ago, october.]

Zoals je ziet is de bak wat voller. Niet mijn schuld... De planten doen het gewoon erg goed. Sterker nog: op het moment van de foto had ik mijn planten heel aardig uitgedund. Je zou mijn aquarium nu moeten zien: een jungle. Helaas ook wat blauwe alg in het javamos, maar gelukkig niet erg veel. [You can see the tank has grown a bit fuller. Not my fault.... The plants are just doing very well. Can you imagine I had my brother take the picture after I topped off most of the plants. You should see the tank as it is now: a veritable jungle... Sadly a bit of bluegreen algae in my moss, but it's not very much, so that's a plus.]
Oh: en hier zijn de beruchte bijlzalmpjes. Zoals ik laatst schreef had ik een probleem met visziekten en daardoor zijn er twee van de zeven omgekomen. De overgebleven vijf (inclusief het oude, lang eenzame visje) doen het goed, zoals je ziet. [The next picture is of the hatchetfish I wrote about. There was a problem with sickness in the tank, so two fo the seven perished. But the other five are doing well, as you can see.]


Dan mijn tweede aquarium: Een Boyu40. Opnieuw de eerste foto van afgelopen maart. [My second tank is a Boyu40, again a picture of last March.]
En opnieuw de foto van twee weken geleden. [Again a picture of two weeks ago.]
Zoals je ziet doen mijn planten het goed, ik heb alleen wat last van draadalg, maar het is nog bij te houden.
Hmmm... Ik moe mijn aquaria maar eens gaan schoonmaken, en heel belangrijk: planten inkorten. [You can see the aquatic plants are doing well, but for a bit of threadalgae. I think I'll have to go clean my tanks now...]

De beste film van 2007

Daar ben ik van overtuigd.
Na het einde van de Lord of the Rings-trilogie en de Matrix-trilogie en het wat tegenvallende derde deel van de X-men-serie, heb ik nu de meeste verwachtigen voor de volgende Spider-man film. Deze week verscheen het officiële voorfilmpje op internet.
En ik moet zeggen: het ziet er spectaculair uit. De Sandman is gelukkig niet lachwekkend (voor een man die zijn lichaam in levend zand kan veranderen), Peter Parker is nog steeds Peter Parker, blijkt onder andere uit zijn gesprek met tante May en zijn innerlijke conflict is mooi weergegeven. Het buitenaardse kostuum, dat ooit zal veranderen in het monster Venom, dient als illustratie van het gevecht in Peters binnenste: gebruikt hij zijn kracht voor zichzelf, of niet? Heiligt het doel de middelen? Als je krachtig bent, betekent het dat je opeens alles mag, of gaat grote kracht gepaard met grote verantwoordelijkheid?

[This will be the best movie of 2007. I'm convinced of it.
After the Lord of the Rings-trilogy, the Matrix-trilogy and the disappointing third part of the X-men-series, the movie I have the highest expectations of is het next Spider-man. This week the official trailer appeared on the internet.
And I have to say: it looks fantastic. The Sandman is no laughing matter (for someone who can change his body into living sand...), Peter Parker remains Peter Parker, as is clear from his conversation with his aunt May and his inner conflict is well presented. The alien costume, that will once change into the monster Venom, illustrates the battle in Parkers mind: will he use his power for his own good, or won't he? If one is powerfull, does that mean you are allowed to do everything, or does great power come with great responsibility?]

Vrolijke nachtmerrie

Ik heb hem eindelijk gezien: The Nightmare before Christmas, de animatiefilm op basis van een verhaal van Tim Burton en de voorloper van The Corpse Bride. En de film bleek toch heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had er namelijk al veel over gehoord en ik kreeg het idee dat het veel meer over kerst zou gaan. Dus ik kwam toch voor aangename verrassingen te staan en ging een paar keer verrast rechtop zitten: whoah! Doen ze dat echt? Op de arreslee schieten met luchtafweergeschut?
Laten we eerlijk zijn: de film is dertien jaar oud, gemaakt voor de eerste computeranimatiefilms als Toy Story, en dat is te zien. De bewegingen zijn niet zo soepel als in The Corpse Bride, en je ziet de naden soms zitten. Maar aan de andere kant schept de vloeiende combinatie van poppen, tekenfilm en echte decors uiteindelijk een uitermate overtuigende wereld. Zo is de hulsttak die onder de microscoop gelegd wordt een echte hulsttak en geen glad en gelikt stukje computervakwerk. Trouwens, de vindingrijkheid en creativiteit in deze film houdt je teveel bezig om gericht te zijn op de kwaliteit van de animatie, net als de energieke en humoristische liedjes, die als in een musical voorbij glijden.
Alle beelden in de film zijn ontsproten aan de geest van Tim Burton (en na films als Edward Scissorhands en Sjakie en de Chocoladefabriek weten we een beetje hoe die werkt: weird...). Dat wil dus zeggen: een fascinatie voor het bizarre en het gruwelijke, maar gekoppeld met een kinderlijk enthousiasme en gevoeligheid. Het is ook tekenend dat Burton geen horrorfilms maakt, maar wel films over de meer duistere kant van het leven. In zijn bespreking van de film schrijft mijn favoriete filmrecensent het volgende over het belang van dit type verhalen: "Deze film bevat de beste variant van de geest van Halloween: een soort van satirisch verzet. "De duivel," deelt St. Thomas More ons mee, "die trotse geest... kan het niet verdragen als men de spot met hem drijft." Goed bekeken is de uitgeholde pompoen, of het monstermasker van een kind, zoals een groteske waterspuwer op een gothische kathedraal, niet een concessie aan bijgeloof, maar een ontkenning ervan: het laat zien dat we niet bang meer zijn. Het verheerlijkt niet het kwaad, maar maakt er een karikatuur van en wijst op die manier op een bedekte manier juist naar het goede en het ware."
Dus moet je wel glimlachen bij scénes uit deze film: een spookachtige hond, een burgemeester met twee gezichten, een sirene met kattengejank, een gestoorde professor die zijn hersenen krabt en een orkest van zombies die op de achtergrond de filmmuziek meespeelt. Erg humoristisch. Alleen 'Oogie Boogie' is echt kwaadaardig en met hem wordt ook grondig afgerekend.
De hoofdpersoon van het verhaal is Jack Skellington. Ontevreden met de sleur van het jaarlijkse Halloween trekt hij de wereld in. Daar ontdekt hij het bestaan van kerst. De kleurrijke, levendige gewoonten van Kerst fascineren hem. Hij ziet er iets in wat hijzelf mist. Vervolgens onderwerpt hij kerst aan een grondig wetenschappelijk onderzoek. De film laat heel mooi zien dat het reductionisme, dat vaak een kenmerk is van de westerse wetenschap, niet in staat is het eigenlijke van kerstmis te onthullen. De kerstgeest is niet te vinden in de watten van een teddybeer, of in de kleuren van een zuurstok, of in een ingewikkelde natuurkundige formule. "Interessant," zegt Jack na een nieuw experiment, "maar wat betekent het?"
Vervolgens probeert hij achter de betekenis van Kerst te komen door te leven als de kerstman. Zonder echt te weten wat Kerstmis is, doet hij alsof. Met desastreuze gevolgen. Hij komt tot zichzelf in de uitgestoken armen van een engel, die een geopend boek vasthouden. (Interessante beeldtaal.)
Helemaal aan het eind blijkt dat je de kerstgeest kunt begrijpen, niet door het te onderzoeken of te doen alsof, maar door het te ervaren.
Zo is het volgens mij met meer in het leven. Misschien ook wel met God.

(Nog een artikel van bovengenoemde filmrecensent over de betekenis van horror. Erg fascinerend!)

[I finally saw it: The Nightmare before Christmas, the animationfilm based on a story by Tim Burton and the predecessor to The Corpse Bride. And the movie turned out to be different than I imagined. I had heard a lot about it and I had the idea christmas would be more central. So I had some nice surprises and bolted upright a couple of times while viewing it: Whoa! Do they really do that? Shooting the sledge with anti-plane guns?
Okay, let's be honest. The movie is thirteen years old, made befor the first Computergenerated movies like Toy Story, and it can be seen. The movements in this movie are not as fluid as in The Corpse Bride, and you can spot the seams. But on the other hand the seamless combination of puppets, handdrawn animation and real backgrounds makes for an utterly convincing world. The leafs studies by microscope are real leafs and no spotless imitation by computer. Still, the inventiveness and creativity in this movie will occupy you so much you won't pay attention to the quality of animation, and the same is true for the energetic and humoristic songs that make it a musical.
All images in the movie are derived from the mind of Tim Burton (and after movies like Edward Scissorhands and Charlie and the Chocolate factory we know a bit of what makes him tick: weirdness...). It means a fascination with the bizarre and the grotesque, but coupled with a childlike enthousiasm and tenderness. I think it's meaningfull that Burton so far hasn't made real horror, but movies about the dark side of life.
In his review of the movie my favorite critic writes the following on the importance of these kinds of stories: "They contain the best sort of Halloween spirit: a kind of satiric defiance. "The devil," St. Thomas More tells us, "the prowde spirit… cannot endure to be mocked." Properly viewed, a jack-o’lantern or a child’s monster mask, like a Gothic grotesque, is not a concession to superstition, but a dismissal of it: It proclaims that we are not afraid. Far from glorifying evil, it caricatures it in such a way as to pay oblique tribute to the straight and true."
So you just have to smile seeing this movie: a ghostly dog, a mayor with two faces, a siren sounding like a cat, a mad professor scratching his brains and an orchestra of zombies playing the background music. Very funny. Only 'Oogy Boogy' is really evil and he gets what's coming to him.
The protagonist in this story is Jack Skellington. Bored with the yearly routine of Halloween he sets out into his world. There he discovers the existence of christmas. He's fascinated with the colourful, lively habits of christmas, finding in them something he himself is missing. So before you know it he is starting a fullblown scientific exploration. Very interesting: the movie shows how reductionism, often a staple of modern western science, is not able to reveal the essence of christmas. The christmas spirit can not be found in the innards of a teddybear, in the colors of a candybar or in a complex formula. "Interesting," Jack remarks after a new experiment, "but what does it mean?"
Next he triest to discern the meaning of christmas by living like santa clause. Without really understanding what christmas is, he just pretends. With disastrous consequences. He comes to himself in the outstretched arms of an angel, carrying an open book (interesting imagery).
At the end of the movie it turns out one cannot understand the spirit of christmas by research or by pretending, but only by experiencing it.
I think that's true for more things in life. Maybe it's true of our belief in God.

(Another article by the critic I mentioned about the purpose of horror. Fascinating!)

Dino's in Rotterdam

Is 'ie niet mooi?
Ik vind van wel. Dit was de grote Tyrannosaurus op de dinosaurus tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam. Nog maar 3/4 van de ware grootte, geloof ik, maar toch al heel indrukwekkend. Als je recht voor deze dino stond, vergat je bijna dat het maar een replica was. Zijn bewegingen waren vloeiend, tot en met de bewegingen van zijn ogen toe, en de geluiden overtuigend. En natuurlijk die grote hoeveelheid lange tanden. Zelfs als je weet dat hij nep is, voel je de neiging toch maar een stapje achteruit te gaan. Of misschien heb ik geween een iets te levendige fantasie.
De tentoonstelling in de Kunsthal (hij is nog open tot en met Maart heb ik gezien) toont een heel aantal min of meer levensechte dinosaurussen, compleet met jungle-geuren en nagemaakte boomstammen. Er stonden bewegende modellen van oviraptors, tot een triceratops, een ankylosaurus en een baryonix. Die laatste vond ik wel bijzonder, maar de levenloze plastic vis in zijn bek nam een deel van het realisme weg. Ook de bewegingen van bijvoorbeeld de baby-triceratopsjes waren niet zo overtuigend. Het is jammer als je uit de ilusie getrokken wordt, maar de T. rex maakte weer heel veel goed.
In een hal verderop was een zandbak waarin kinderen fossielen konden opgraven en draaiden ze afleveringen van 'Walking with Dinosaurs'. Erg indrukwekkend...
Wat is het toch dat zulke 'levensechte' reconstructies zo fascinerend maakt?
Ik heb dezelfde soort van enthousiasme bij de TV-serie 'Prehistoric Park', die ik nu al twee keer helemaal gezien heb, en waar ik nog niet moe van ben. Ik hou ervan om dieren te zien rennen, vliegen of zwemmen die geen mens met eigen ogen gezien heeft. En in dit verhaal worden deze dieren gered voor uitsterven. Ze krijgen een nieuwe kans in een ander tijdperk en de hoofdpersonen doen hun uiterste best hen te behouden. Of het nu gaat om een gewonde mammoet die niet wil eten, de laatste sabeltandtijger waarvan de kittens aan honger overleden of de 'terror-bird', een drie meter hoge loopvogel met een scherpe snavel... Ik ben eindeloos geboeid. En het raakt iets in me. Volgens mij heeft dat te maken met mijn verlangen voor mezelf: dat ik helemaal tot leven kom. Dat iets dat dood was nieuw leven krijgt. Iets dat op de grens van uitsterven stond krijgt een nieuwe kans. Dat is volgens mij ook wat God belooft: de woestijn gaat bloeien als een roos. Mensen die in duisternis wonen zien een groot licht. Rivieren zullen gaan stromen. Lammen zullen lopen, blinden zullen zien, gevangen zullen worden vrijgelaten. Dat is mijn verlangen en iets waar ik steeds meer mee bezig ben. God wil een volledige vernieuwing geven.
Enne... over levende dinosaurussen gesproken: op dezelfde dag dat ik met mijn vrienden Manon en Marcel (en Robin) naar de Kunsthal ging, bezochten we ook de tentoonstelling in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam. Daar hadden ze authentieke fossielen van gevederde dinosaurussen en primitieve vogels, overgekomen uit China. Het was bijzonder fascinerend om echte fossielen te zien van vogels met tanden en klauwen aan de vleugels, of van de Microraptor gui, een dinosaurus die kon zweven op vier vleugels. En een model van de bekende Archeopteryx natuurlijk. Tegenwoordig denk ik elke keer als ik een vogel zie: "Hee, een gevederde dinosaurus." Dat maakt vogels (zelfs meerkoeten) veel interessanter.

[Isn't the creature in the picture beautifull?
I think it is.
It was the largest Tyrannosaur in the dinosaur exhibition in Rotterdam. Only 3/4 of full size, I think, but still fairly impressive. Especially if standing right in front of the dinosaur it was easy to forget it was only a replica. It's movements were supple up to the movements of his eyes, and the sounds were equally convincing. And ofcourse the large amount of sharp teeth. Even knowing it's fake one finds the urge to put a step backwards. Or maybe it's just my quite large imagination...
The exhibition shows a couple of more or less lifelike dinosaurs, complete with jungle odors and fake trees. There were models of oviraptor, up to triceratops, an ankylosaur and a baryonix. The last one was quite special, but for the lifeless plastic fish in its mouth. That took away from the realism. And the movements of the baby triceratops were clearly fake. It's a pity that the illusion was shattered, but the T. rex compensated for that.
In another room there was a large pit with sand where children could dig for their own fossils and where episodes of the series 'Walking with Dinosaurs' were projected. Very nice.
So what's up with being fascinated by these 'lifelike' reconstructions? I must confess I experience the same kind of exhileration with the series 'Prehistoric Park' I've watched twice already in its entirity and will watch again. I love to see animals run, fly or swim that no man has seen before. And in these stories the animals are saved from extinction. They receive a new chance in a new era and the protagonists do their best to save them: a hurt mammoth that won't eat, the last sabertoothed cat whose kitten died of hunger, and a terror-bird of three meters high with an enormous appetite... I'm endlessly fascinated. And it touches something in my heart. I think it has something to do with my own desire for myself: to be totally renewed. That something dead receives new life, something on the brink of extinction is brought back. It's what God promises: the desert will flower again. People that walk in darkness shall see a great light. Rivers will start to flow. The lame shall walk, the blind shall see, the people in bondage shall be set free. That's my desire. God wants to give a total renewal.
Talking about living dinosaurs: the same day I went to the exhibition with my friends we also visited the exhibition in another museum. They showed authentic fossils of feathered dinosaurs and primitive birds, found in China. It was extremely interesting to see the real fossils of birds with teeth and claws on the wings, or of Microraptor gui, a dinosaur that was able to glide on it's four wings. And ofcourse there was a model of Archeopteryx. Nowadays when I see a bird, I think: "There goes a feathered dinosaur." Suddenly birds are a lot more interesting.]

De nieuwe wereld

The New World, een film met deze titel moest natuurlijk wel een keer aan de orde komen op mijn blog. Die is immers gewijd aan andere werelden, nieuwe uitzichten en diepe verlangens. En veel nieuwe werelden zijn er niet gekoloniseerd nadat de Europeanen landden op de kust van Noord-Amerika.
Het is al wel weer een week geleden dat ik de film gezien heb, maar ik had niet eerder tijd erover te schrijven. Helaas. Gelukkig is het een film die lang blijft 'hangen'...
Engelsen zeggen wel eens dat mooie beelden 'haunting' kunnen zijn. Ik weet geen goede Nederlandse vertaling, 'spookachtig' dekt de lading namelijk niet, maar ik weet wel wat ze bedoelen. Ze bedoelen dat deze beelden je blijven achtervolgen, dat ze je niet loslaten, dat je ze met je meeneemt, misschien wel voor de rest van je leven.
De film The New World bevat zeker beelden die aan die beschrijving kunnen voldoen. Het begint al met onderwateropnames (compleet met prachtige baarzen, kijk, daar let ik nou op), wind dat over een grasveld blaast, overvliegende trekvogels, de inheemse indianen die vol verbazing toekijken hoe een schip hun rivier opkomt.
De film is opgenomen in een wat aparte stijl, vooral als je de gelikte actiefilms van tegenwoordig gewend bent. Beeld na prachtig beeld trekt het scherm over, maar er is geen vloeiende uitleg. Het verhaal speelt zich eigenlijk af tussen de scenes door. Zelfs de voice over is niet echt behulpzaam: die vertelt niets over het verhaal, maar alleen over het innerlijke leven van de hoofdpersonen. Als kijker wordt je geacht zelf je verstand en verbeelding te gebruiken. Je wordt gedwongen je in te leven met de personages, wil je met ze kunnen meeleven. Vergelijk het met het verschil tussen een roman en een gedicht. Dit is een gedicht op film. En een mooi gedicht, zelfs als niet alles in één keer duidelijk is.
De filmmaker, Terrence Malick, staat erom bekend dat hij ongeveer één film maakt per tien jaar. Deze komt uit 2005, zijn vorige was uit 1998. Kennelijk is hij wat sneller gaan produceren.
De film gaat over de ontmoeting tussen de indianen en de Engelsen en volgt het verhaal van Pocahontas (ook bekend uit de Disneyfilm), hoewel haar naam niet één keer duidelijk genoemd wordt. De Indianen leven in een schijnbaar paradijs, dicht bij de natuur en dicht bij elkaar. Van westerse 'waarden' als jaloezie en hebzucht hebben ze klaarblijkelijk nooit gehoord. Om de indianenprinses te zien dansen door het gras laat je verlangen naar de mogelijkheid van zo'n ongeremde vreugde. Wanneer heb ik voor het laatst ergens zo vol overgave van kunnen genieten? (Ik weet het weer: bij de Dinosaurussen in Rotterdam. Dat was gaaf!)
Maar dan de Engelsen. Zij jagen al snel de indianen tegen zich in het harnas. Ze vernielen hun omgeving, graven naar goud in plaats van graan te planten, eten tijdens een hongerwinter bijkans elkaar op en misbruiken het vertrouwen van Pocahontas om haar uit te spelen tegen haar familie. Met 'spiegeltjes en kralen' proberen ze toch nog vrede te sluiten. En ondertussen brengen ze hun waarden mee van hard werken, de amerikaanse droom van het zelf je eigen lot in handen nemen, door niemand tegengehouden willen worden en een koninkrijk voor jezelf stichten. Een mentaliteit die op de lange termijn de inheemse bevolking zal terugbrengen tot een kwijnend bestaan in reservaten (en een groot deel van de andere Amerikanen tot een kwijnend bestaan in de voorsteden). Ik was net aan het lezen in het vijfde boek van Steven Erikson, House of Chains, dat ook gaat over een keizerrijk dat andere volken in een economische val laat lopen, en ik zal duidelijke paralellen. Wat is er mis in de basis van de westerse samenleving dat we zo met andere mensen en culturen omgaan?
Maar het commentaar op de verschillende volken is niet de kern van het verhaal, het is het doek waarop het geschilderd wordt. De kern is de liefdesrelatie tussen de prinses en twee Engelsen: kapitein John Smith, hier gespeeld door Colin Farrell, en tabakskweker John Rolfe (Christian Bale). Omdat jullie de film toch nog moeten kijken, zal ik niet het hele verhaal uit de doeken doen. Wel wil ik wijzen op het contrast tussen deze twee mannen, iets waarover ik lang heb moeten nadenken.
Beide mannen hebben iets meegemaakt wat hun hart verscheurd heeft. Ze hebben beide pijn ervaren. Rolfe heeft zijn gezin verloren, wat Smith is kwijtgeraakt, weet ik niet, maar hij hangt bijna aan de strop voor muiterij. De pijn is in zijn ogen te lezen. (Erg goed ge-acteerd trouwens. Ik kon er bijna niet naar kijken. Dit was duidelijk een diep gebroken man.) Pas in het gezelschap van Pocahontas vindt hij genezing van zijn pijn. Zijn blik wordt rustiger, minder gekweld. Hij kan opnieuw onbevangen genieten, vechten oefenen met de indianen, rennen door het gras. Maar hij vertelt nooit iets over de pijn. Hij laat Pocahontas niet toe tot zijn hart. En als puntje bij het paaltje komt, kiest hij voor zichzelf.
Rolfe daarentegen heeft duidelijk pijn geleden, maar het blijft niet op zichzelf gericht zoals bij Smith. Hij is er niet in blijven hangen, maar is er overheen gekomen.Hij herkent in de indianenprinses iemand die ook lijdt, net als hij, en komt naar haar toe. Hij brengt nieuw leven tot stand in iemand die in haar gedrag apathisch leek. Vanuit zijn lijden kan hij zich naar iemand anders uitstrekken. Hij kiest duidelijk voor haar en heeft alleen het beste met haar voor ogen. In zijn gezelschap kan zij opbloeien.
Ik moest denken aan mijn eigen pijn en moeite, hoewel dat allemaal niet zo dramatisch is als in de film natuurlijk (maar desalnietemin reëel). Ik weet dat ik me vaak heb afgesloten van andere mensen. Dat ik ze niet dichtbij liet komen, dat ik muren optrok en uiteindelijk relaties verbrak. Nu heb ik de pijn erkend, ik heb er verdriet over gehad, ik heb er over gepraat en ik heb me uitgestrekt naar het leven. Nu merk ik dat ik in de ogen van mensen hun innerlijke pijn erken, en dat het me niet meer afstoot, maar dat het me bewogenheid geeft. Nog onvolkomen, en de neiging om te vluchten is er nog wel, maar ik zie het verschil.
Ik geloof dat de verandering in mijn hart het werk van God is. Ik weet dat ik erom gebeden heb, en dat ik heb geleerd dat Hij onvoorwaardelijk van me houdt, zoals ik ben, met mijn pijn. Ik weet dat Hij ook pijn heeft geleden (meer dan ik. Toen Hij mens was, stierf Hij de pijnlijkste dood die er bestaat) en dat Hij met mij verdriet heeft. Hij heeft me echter ook laten zien dat er leven is, dat er hoop is en genezing.
Is het toevallig dat ook John Rolfe in deze film een christen is?
Ik geloof van niet.

[The New World, a movie with that title eventually had to appear at my blog, it being devoted to other worlds, new horizons and deep desires. And no major new worlds have been colonised after the Europeans landed on the coasts of Northern America.
A week has passed since I saw the movie, but only this evening I have the time to write about it. Luckily it's a movie that stays with you...
Beauty can be haunting. For a non-native speeker it seems a strange term to use, but I gather its meaning. 'Haunting' means the images of beauty cling to you, they follow you, they stay with you, maybe for the rest of your life.
The movie The New World does certainly contain images that fulfill that description. It starts with underwater images (complete with beautifull perch, something I had to notice), the wind blowing on a field of grass, birds flying across the screen, the native americans watching as a ship travels upriver.
The movie is made in an unusual filming style, especially for one used to the slick actionmovies of today. Image after beautifull image slides across the screen, but there's no easy explanation. The story is laid out between the scenes. Even the voice over is not really helpfull as it doesn't tell anything about the story, but illuminates the inner life of the protagonists. The viewer is asked to use his own mind and imagination. He is forced to join himself with the protagonists, to feel with them, to make sense of the story. Think of the difference between a novel and a poem. This is poetry on film. And a beautiful poem, even when not all becomes clear in one sitting. The director, Terrence Malick, is known for only making one movie each decennium. This one is from 2005, his last dates back to 1998. So he is gaining speed.
The movie is about the first meeting of the native americans and the English and follows the story of Pocahontas (known from the Disney animation), but her name is not really mentioned. The natives seemingly live in paradise, close to nature and close to each other. Western 'values' like jalousy and greed are unknown to them. To see the indian princess dancing in the grass makes one desire the possibility of such unfettered joy. When was the last time I was able to enjoy something without restraint? (I remember! At a dinosaur exhibition some weeks ago. That was cool!)
But then there are the English. They soon make the natives their enemies. They destroy their environment, digging for gold instead of planting crops, they eat bodies during a harsh winter and they use Pocahontas against her own family. With 'beads and mirrors' they try to make peace. And in the mean time they import their values of working hard, the American dream of shaping your own destiny, not letting anybody stop you and build a kingdom of your own. The same mentality that would reduce the native inhabitants to a borderline existence in their reserves, and a large part of the other Americans to a borderline existence in the suburbs. I was just reading the fifth book by Steven Erikson, House of Chains, which also concerns an empire that tricks other people by economic means, and I saw clear paralels. What is wrong at the roots of our society that makes us connect with other people and cultures in this way?
But the comments about different people are not the core of this story, it's only the canvas it's painted on. The core is the love relation between the princess and two Englishmen: captain John Smith, played by Colin Farrell, and and tobacofarmer John Rolfe (Christian Bale). Because you all will have to watch this movie by yourself I won't spoil the whole story for you. But still I want to point to the contrast between the two men, something that made me really think.
Both men experienced something that broke their heart. They were both hurt deeply. Rolfe lost his family. I don't know what Smith lost, but at the start of the movie he's almost executed for mutiny. The pain is clearly visible in his eyes. (very well acted. I almost couldn't stand watching it. This clearly was a broken man). Only in the company of Pocahontas does he find healing. His eyes grow more restfull, less hurt and he is able to experience joy again, to play mock fighting with the natives and running through the grass. But he never shares what hurt him. He dares not admit Pocahontas in his heart. And when push comes to shove he choses an easy way out.
Rolfe on the other hand also has suffered, but it isn't focussed inwardly all the time as with Smith. He doesn't return to it, but he grew above it. He recognizes in the indian princess someone who also suffers, just like he did, and he comes for her. He makes someone experience life again, when she was totally apathetic. From the experience of his pain he can extend to another. He clearly makes a choice for her and has only her best in mind. In his company she can grow to health again.
I had to think of my own pain, be it less dramatic (but not less real). I know I often hid from other people. I didn't let them come close, I built up walls and eventuall broke with relationships. I think I now have recognised the pain, I have mourned it, talked about it and reached out for life. And I find myself recognizing peoples pain when I look into their eyes, not being afraid of it anymore, but feeling compassion. It's not perfect, the impulse to fly is still present, but I see there's a difference.
I believe my change of heart is Gods work. I know I prayed for it and I know I have learned he loves me unconditionally, as I am, complete with all my pain. I know he also suffered (more than I did. When he was human, he died the most painfull dead there is) and he grieves with me. But he has also shown me that there is life for me, hope and healing.
Is it co-accidental that John Rolfe in this movie is a christian?
I do not think it is.]